Σταμάτησε η καρδιά μου
Ναι, είμαι υπερβολική. Αλλά άμα είχατε τον έρωτα που έχω εγώ θα με καταλαβαίνατε. Για να είμαι σωστή όμως, σίγουρα όλοι έχετε έναν έρωτα. Και δεν μιλάω προφανώς για άνθρωπο.
Ο δικός μου είναι το λάπτοπ μου. Όλα ξεκινάνε και τελειώνουν με αυτό. Είναι ένα τεράστιο κομμάτι της μέρας μου και της ζωής μου. Ότι και να κάνω το αφορά. Είτε είναι gaming, είτε είναι δουλειά, είτε είναι συγγραφή, είτε στην τελική να δούμε λίγο true crime βρε αδελφέ. Με κάθε ευκαιρία είμαι μπροστά από το λάπτοπ μου. Μερικές φορές το συνδέω και στην τηλεόραση, ξαπλώνω και απολαμβάνω ότι θέλω να δω εκείνη τη στιγμή.
Μία όμορφη μέρα είχαμε κανονίσει σέσσιον στο DnD. Είχα αγοράσει ένα καινούριο επιτραπέζιο όμως (θα μιλήσουμε για αυτό σε άλλο άρθρο) το οποίο ήταν αρκετά ογκώδες. Εκείνη τη μέρα έπρεπε να πάρω το λάπτοπ μαζί για να δούμε κάτι αρχεία με τα παιδιά. Προφανώς και έχω ένα μεγάλο σακίδιο το οποίο προορίζεται για λάπτοπ όμως τόσο καιρό έβαζα μέσα τα πράγματα του DnD. Οπότε… έχουμε και λέμε… σε αυτό το σακίδιο μπήκε λάπτοπ, βάση με ανεμιστήρα (προφανώς), mousepad, ποντίκι, φορτιστής, ζάρια (έχω σακούλα ολόκληρη), τα χαρτιά των χαρακτήρων μας μαζί με σημειωματάρια, κασετίνα και το ογκώδες παιχνίδι με κάρτες. Η τσάντα δεν έκλεινε. Τα πράγματα ήταν πολλά. Στην αρχή σκέφτηκα να την κλείσω όσο κλείνει και να την παρατήσω. Αλλά όχι!!! Με έπιασε πείσμα!!! Θα χωρέσουν όλα και θα κλείσει και η τσάντα!!!
Τα πίεσα, τα ζούπιξα, τα κούνησα, η τσάντα έκλεισε. Περήφανη για το επίτευγμα μου πήγα κανονικά στο σέσσιον.
Όταν άνοιξα το λάπτοπ άκουσα ένα μικρό «κλακ». Δεν έδωσα σημασία και συνεχίσαμε το απόγευμά μας.
Οι μέρες άρχισαν να περνάνε και κάθε φορά που κατέβαζα λίγο την οθόνη του λάπτοπ (όχι να την κλείσω) άκουγα ένα «κλακ». Πάλι, εννοείται, γιατί είμαι ζώον, δεν έδωσα σημασία. Όταν συνδέω το λάπτοπ στην τηλεόραση κατεβάζω την οθόνη στα μισά, και όταν κάθομαι στο γραφείο την έχω όρθια κανονικά. Σε αυτές τις δυο εναλλαγές ακουγόταν αυτό το «κλακ». Πάλι ζώον εγώ.
Πως τα φέρνει η ζωή και είναι να πάρω πάλι το λάπτοπ μαζί μου έξω. Ετοιμάζω σιγά σιγά τσαντούλα, πάω να κλείσω την οθόνη και ακούγεται ένα δυνατότερο «κλακ». Εκεί κάπου ξύπνησα. Γυρνάω να περιεργαστώ το λάπτοπ και τι να δω;
Στην ένωση οθόνης και πληκτρολογίου στα αριστερά είχε σπάσει και είχαν εκτεθεί μέχρι και τα καλώδια. Σοκ!!! Αυτό το αποδίδω στη μέρα που το πίεσα με τα πολλά πράγματα. Το έσπασα.
Η καρδιά μου, στη θέα αυτής της ζημιάς, πρέπει να σταμάτησε για μερικά δευτερόλεπτα. Δεν ήξερα τι να κάνω, δεν ήξερα τι να σκεφτώ και έπρεπε να φύγω γιατί με περίμεναν. Τουλάχιστον ήξερα ότι όσο δεν έκλεινε η οθόνη τελείως, το λάπτοπ ήταν λειτουργικό. Το μάζεψα αναγκαστικά και έφυγα.
Όταν έγινε αυτό έστειλα μήνυμα στο αγόρι μου να τον ενημερώσω ότι έσπασε το λάπτοπ και δεν είμαι καλά. Ο ίδιος είναι πληροφορικάριος/τεχνικός οπότε τους υπολογιστές τους ξέρει απ’ έξω και με κλειστά μάτια. Με ρώτησε για λεπτομέρειες, του έγραψα και μου είπε να το πάω να το δει και να μην με πιάνει πανικός.
Ναι… εμένα; Να μην με πιάσει πανικός; Σε θέμα που αφορά το λάπτοπ μου;
Η επόμενη σκηνή είναι η εξής: έφυγα από Αγία Βαρβάρα να φτάσω Καλλιθέα και σε όλο μα όλο το δρόμο έκλαιγα. Και δεν είναι δίπλα. Ήθελα και μετρό και ηλεκτρικό για να φτάσω. Αυτό που μου έκανε εντύπωση πάντως είναι πόσο αναίσθητος είναι ο κόσμος πλέον. Ένας άνθρωπος δεν ήρθε να με ρωτήσει αν είμαι καλά ή να μου προσφέρει ένα χαρτομάντιλο. Τέλος πάντων. Φτάνω στον προορισμό μου να κάνω κάτι δουλειές και μετά να με παραλάβει το αγόρι μου και σταματάω σε ένα κιόσκι έξω από το σταθμό και κάνω το ξέσπασμα μου. Τόση ώρα προσπαθούσα να είμαι κυρία. Είχε και κόσμο. Εκείνη τη στιγμή πραγματικά δεν με ένοιαζε. Μόλις ηρέμησα ξεκίνησα για τις δουλειές μου και μετά βρήκα το αγόρι μου.
Είχε έρθει και ο κολλητός του για να πάμε βόλτα. Φτάνουμε στην καφετέρια και μου λέει το αγόρι μου να βγάλω το λάπτοπ να το δει. Του λέω «δεν μπορώ, θα αρχίσω να κλαίω πάλι». Μου εξήγησε πως αν δεν δει τη ζημιά δεν θα μπορούσε να με συμβουλεύσει ανάλογα ή να τη φτιάξει οπότε κι εγώ πήρα μια βαθιά ανάσα και το έβγαλα. Εννοείται μόλις το γύρισα να του δείξω το σπάσιμο άρχισα να κλαίω πάλι. Εννοείται.
Πέρασαν μερικά λεπτά με το εξετάζει την κατάσταση και η καρδιά μου είχε σταματήσει πάλι. Το άνοιξε και ήταν ακόμη λειτουργικό. Πολύ θετικό αυτό.
Το πόρισμα ήταν το εξής: από την πίεση με τα τόσα πράγματα άνοιξε το καπάκι που συνδέει την οθόνη με το πληκτρολόγιο. Η υπόθεση ήταν δύο βίδες να κλείσει πάλι το καπάκι.
Μετάνιωσα λίγο που έριξα τόσο κλάμα αλλά από την άλλη δεν ήξερα. Είχα πάθει πανικό γιατί «χτύπησε» ο έρωτας μου.
Δεν είμαι τεχνικός. Δεν μπορούσα να ξέρω. Αυτός που ήξερε όντως όμως με ηρέμησε και το λάπτοπ πήγε στον τεχνικό για δύο βίδες.
Ο δικός μου είναι το λάπτοπ μου. Όλα ξεκινάνε και τελειώνουν με αυτό. Είναι ένα τεράστιο κομμάτι της μέρας μου και της ζωής μου. Ότι και να κάνω το αφορά. Είτε είναι gaming, είτε είναι δουλειά, είτε είναι συγγραφή, είτε στην τελική να δούμε λίγο true crime βρε αδελφέ. Με κάθε ευκαιρία είμαι μπροστά από το λάπτοπ μου. Μερικές φορές το συνδέω και στην τηλεόραση, ξαπλώνω και απολαμβάνω ότι θέλω να δω εκείνη τη στιγμή.
Μία όμορφη μέρα είχαμε κανονίσει σέσσιον στο DnD. Είχα αγοράσει ένα καινούριο επιτραπέζιο όμως (θα μιλήσουμε για αυτό σε άλλο άρθρο) το οποίο ήταν αρκετά ογκώδες. Εκείνη τη μέρα έπρεπε να πάρω το λάπτοπ μαζί για να δούμε κάτι αρχεία με τα παιδιά. Προφανώς και έχω ένα μεγάλο σακίδιο το οποίο προορίζεται για λάπτοπ όμως τόσο καιρό έβαζα μέσα τα πράγματα του DnD. Οπότε… έχουμε και λέμε… σε αυτό το σακίδιο μπήκε λάπτοπ, βάση με ανεμιστήρα (προφανώς), mousepad, ποντίκι, φορτιστής, ζάρια (έχω σακούλα ολόκληρη), τα χαρτιά των χαρακτήρων μας μαζί με σημειωματάρια, κασετίνα και το ογκώδες παιχνίδι με κάρτες. Η τσάντα δεν έκλεινε. Τα πράγματα ήταν πολλά. Στην αρχή σκέφτηκα να την κλείσω όσο κλείνει και να την παρατήσω. Αλλά όχι!!! Με έπιασε πείσμα!!! Θα χωρέσουν όλα και θα κλείσει και η τσάντα!!!
Τα πίεσα, τα ζούπιξα, τα κούνησα, η τσάντα έκλεισε. Περήφανη για το επίτευγμα μου πήγα κανονικά στο σέσσιον.
Όταν άνοιξα το λάπτοπ άκουσα ένα μικρό «κλακ». Δεν έδωσα σημασία και συνεχίσαμε το απόγευμά μας.
Οι μέρες άρχισαν να περνάνε και κάθε φορά που κατέβαζα λίγο την οθόνη του λάπτοπ (όχι να την κλείσω) άκουγα ένα «κλακ». Πάλι, εννοείται, γιατί είμαι ζώον, δεν έδωσα σημασία. Όταν συνδέω το λάπτοπ στην τηλεόραση κατεβάζω την οθόνη στα μισά, και όταν κάθομαι στο γραφείο την έχω όρθια κανονικά. Σε αυτές τις δυο εναλλαγές ακουγόταν αυτό το «κλακ». Πάλι ζώον εγώ.
Πως τα φέρνει η ζωή και είναι να πάρω πάλι το λάπτοπ μαζί μου έξω. Ετοιμάζω σιγά σιγά τσαντούλα, πάω να κλείσω την οθόνη και ακούγεται ένα δυνατότερο «κλακ». Εκεί κάπου ξύπνησα. Γυρνάω να περιεργαστώ το λάπτοπ και τι να δω;
Στην ένωση οθόνης και πληκτρολογίου στα αριστερά είχε σπάσει και είχαν εκτεθεί μέχρι και τα καλώδια. Σοκ!!! Αυτό το αποδίδω στη μέρα που το πίεσα με τα πολλά πράγματα. Το έσπασα.
Η καρδιά μου, στη θέα αυτής της ζημιάς, πρέπει να σταμάτησε για μερικά δευτερόλεπτα. Δεν ήξερα τι να κάνω, δεν ήξερα τι να σκεφτώ και έπρεπε να φύγω γιατί με περίμεναν. Τουλάχιστον ήξερα ότι όσο δεν έκλεινε η οθόνη τελείως, το λάπτοπ ήταν λειτουργικό. Το μάζεψα αναγκαστικά και έφυγα.
Όταν έγινε αυτό έστειλα μήνυμα στο αγόρι μου να τον ενημερώσω ότι έσπασε το λάπτοπ και δεν είμαι καλά. Ο ίδιος είναι πληροφορικάριος/τεχνικός οπότε τους υπολογιστές τους ξέρει απ’ έξω και με κλειστά μάτια. Με ρώτησε για λεπτομέρειες, του έγραψα και μου είπε να το πάω να το δει και να μην με πιάνει πανικός.
Ναι… εμένα; Να μην με πιάσει πανικός; Σε θέμα που αφορά το λάπτοπ μου;
Η επόμενη σκηνή είναι η εξής: έφυγα από Αγία Βαρβάρα να φτάσω Καλλιθέα και σε όλο μα όλο το δρόμο έκλαιγα. Και δεν είναι δίπλα. Ήθελα και μετρό και ηλεκτρικό για να φτάσω. Αυτό που μου έκανε εντύπωση πάντως είναι πόσο αναίσθητος είναι ο κόσμος πλέον. Ένας άνθρωπος δεν ήρθε να με ρωτήσει αν είμαι καλά ή να μου προσφέρει ένα χαρτομάντιλο. Τέλος πάντων. Φτάνω στον προορισμό μου να κάνω κάτι δουλειές και μετά να με παραλάβει το αγόρι μου και σταματάω σε ένα κιόσκι έξω από το σταθμό και κάνω το ξέσπασμα μου. Τόση ώρα προσπαθούσα να είμαι κυρία. Είχε και κόσμο. Εκείνη τη στιγμή πραγματικά δεν με ένοιαζε. Μόλις ηρέμησα ξεκίνησα για τις δουλειές μου και μετά βρήκα το αγόρι μου.
Είχε έρθει και ο κολλητός του για να πάμε βόλτα. Φτάνουμε στην καφετέρια και μου λέει το αγόρι μου να βγάλω το λάπτοπ να το δει. Του λέω «δεν μπορώ, θα αρχίσω να κλαίω πάλι». Μου εξήγησε πως αν δεν δει τη ζημιά δεν θα μπορούσε να με συμβουλεύσει ανάλογα ή να τη φτιάξει οπότε κι εγώ πήρα μια βαθιά ανάσα και το έβγαλα. Εννοείται μόλις το γύρισα να του δείξω το σπάσιμο άρχισα να κλαίω πάλι. Εννοείται.
Πέρασαν μερικά λεπτά με το εξετάζει την κατάσταση και η καρδιά μου είχε σταματήσει πάλι. Το άνοιξε και ήταν ακόμη λειτουργικό. Πολύ θετικό αυτό.
Το πόρισμα ήταν το εξής: από την πίεση με τα τόσα πράγματα άνοιξε το καπάκι που συνδέει την οθόνη με το πληκτρολόγιο. Η υπόθεση ήταν δύο βίδες να κλείσει πάλι το καπάκι.
Μετάνιωσα λίγο που έριξα τόσο κλάμα αλλά από την άλλη δεν ήξερα. Είχα πάθει πανικό γιατί «χτύπησε» ο έρωτας μου.
Δεν είμαι τεχνικός. Δεν μπορούσα να ξέρω. Αυτός που ήξερε όντως όμως με ηρέμησε και το λάπτοπ πήγε στον τεχνικό για δύο βίδες.
Κάνοντας χαμό άθελα μου
Ο οποίος δεν ήταν κακός.
Το όνειρο κάθε συγγραφέα, όπως και του λόγου μου, είναι να κάνει ένα καλό/κακό χαμό στα social για να αποκτήσει φήμη, δόξα, λεφτά κτλ.
Δεν πρόκειται να νιώσω άσχημα ή να δικαιολογηθώ για τα γεγονότα που θα σας παραθέσω.
Πλέον είναι αρκετά γνωστό όλο αυτό που έγινε εξαιτίας της ανάρτησης μου για την καφετέρια/μπαρ στα Τρίκαλα.
Υπήρξε υποστήριξη αλλά έφαγα και hate. Όχι μόνο από άντρες (που το περίμενα) αλλά και από γυναίκες. Τη δυσαρέσκεια των αντρών ας την καταλάβω λίγο. Σίγουρα υπάρχουν κακοπροαίρετοι και δεν ήταν λίγοι από αυτούς που μου σχολίασαν. Μάλιστα από ένα σημείο και μετά ένιωσα ότι τους χάλασα τα σχέδια να κακομεταχειριστούν γυναίκες. Άσχημο αυτό που λέω; Μπορεί.
Δεν περίμενα όμως το hate από γυναίκες ενώ η όλη ανάρτηση έγινε υπέρ τους.
Γυναίκες, σκεφτείτε λογικά. Είδα πολλά σχόλια που έλεγαν ότι «εξέθεσα» το μυστικό και τώρα οι κακοπροαίρετοι άντρες θα ξέρουν ότι νιώθετε κίνδυνο και θέλετε να φύγετε ασφαλείς. Ωραία… πως; Θα πάει άντρας για κάποιο λόγο σε γυναικεία τουαλέτα;
Θεωρίες υπάρχουν. Πχ κατουριέται πάρα πολύ και αναγκαστικά μιας και είναι κατειλημμένες οι αντρικές θα μπει μέσα να μην τα κάνει πάνω του. Άλλο σενάριο είναι να είμαστε στην ανοιχτόμυαλη Αμερική και να κάνει identify ως γυναίκα και να μπει στις τουαλέτες. Σίγουρα υπήρξαν γυναίκες στο post μου που υποστήριξαν την θεωρία ότι δεν θα μπει άντρας για κάποιο λογικό λόγο στις γυναικείες τουαλέτες. Δεν εξέθεσα κανέναν. Δεν έκανα διαφήμιση στο μαγαζί. Δεν έκανα ποτέ ένα «σοβαρό» check in για να ξέρετε που ήμουν.
(Ουφ, πάλι θα φάω hate!)
Κάποτε, το μακρινό 2014 ήμουν σε μια τοξική, κακοποιητική σχέση. Τόσο κακή και άσχημη σχέση που ο συγκεκριμένος άντρας είχε τύχει σε καφετέρια να μην με αφήνει να πάω τουαλέτα διότι δίπλα ακριβώς βρισκόταν η κουζίνα και πηγαινοέρχονταν άντρες σερβιτόροι. Πήγα στο τέλος του καφέ μας ενώ ήταν απ’ έξω και με περίμενε.
Άλλες στιγμές κρατούσε το κινητό μου να το ψάξει γιατί πάντα ήταν πεπεισμένος ότι τον απατούσα (ποτέ όμως).
Δεν ένιωθα ασφαλής. Τον φοβόμουν. Δυσκολεύτηκα να φύγω από εκείνη τη σχέση γιατί ήξερε ακόμη και που έμενα. Έπρεπε να βάλω τρίτα άτομα να με σώσουν.
Άλλη όμορφη ιστορία που σας έχω είναι από τα φοιτητικά μου χρόνια στην Κρήτη. Άλλες εποχές. Με δυσκολία σεβασμός προς τις γυναίκες και τα «όχι» τους.
Ήμουν σε ένα μπαρ με την κολλητή μου (της Κρήτης την κολλητή όχι τη Δέσποινα), και ενώ πίνουμε το ποτό μας χωρίς να προβοκάρουμε (δεν ήμασταν ούτε ντυμένες ξέκωλα, ούτε κάναμε ματάκια στους θαμώνες, ούτε τίποτα. Απλώς απολαμβάναμε τη μουσική και την παρέα η μια της άλλης), μας πλησίασαν δύο μεσήλικες. Εμείς φουλ πιπίνια εκείνη την περίοδο. Εγώ γύρω στα 21 και η φίλη μου 19. Δεν ήταν όμορφη προσέγγιση, ούτε ευγενική. Ήταν ξεκάθαροι οι σκοποί τους από την αρχή. Στην τουαλέτα πήγαμε μαζί προφανώς κυρίως για να συζητήσουμε πως θα φύγουμε καθώς μας είχαν ξεκαθαρίσει πως είχαν το αγροτικό όχημα τους απ’ έξω να μας «περιμένει». Δεν υπήρχε ταμπέλα βοήθειας ενώ καλό θα ήταν να υπάρχει να μιλήσουμε στον μπάρμαν. Τελικά τι κάναμε; Περιμέναμε να φτάσουν οι πρώτες πρωινές ώρες (ενώ θέλαμε να φύγουμε πολύ νωρίτερα) μέχρι να γίνουν λιάρδα οι δυο άντρες (επειδή έπιναν πολύ και συνέχεια. Προφανώς και μας έστελναν ποτά και σφηνάκια αλλά «κάναμε» ότι πίναμε ενώ δεν πίναμε). Όταν τους είδαμε σχεδόν στα πατώματα φύγαμε τρέχοντας και μπήκαμε στο πρώτο ταξί που βρήκαμε μπροστά μας έτοιμες να βάλουμε τα κλάματα από την τρομάρα.
Δεν είναι όλοι οι άντρες το ίδιο. Μας έτυχαν και καλά παιδιά που σεβάστηκαν το όχι. Αλλά δεν είναι και όλες οι γυναίκες το ίδιο. Διάβασα σε ένα σχόλιο για μια κοπέλα που ήταν παθητική ζηλιάρα ας πούμε.
Όλοι έχουμε μια άσχημη πλευρά. Απλώς καλό είναι να προσέχουμε πως την εξωτερικεύουμε. Λίγη παιδεία χρειαζόμαστε. Όχι μόρφωση.
Να θίξω ακόμη πως με το χαμό παραλίγο να παρεξηγηθώ με ένα site που δεν μου έδωσε τα εύσημα ενώ το post ήταν δικό μου, αναπαρήγαγαν την ανάρτηση μου ακόμη τρία site (απ’ όσο ξέρω πως το παρόν, το μέλλον θα δείξει) και μου ζήτησαν την άδεια άλλα δυο να ανεβάσουν το post μου.
Το αρχικό διάσημο site διόρθωσε την ανάρτηση του διότι δεν θέλαμε να τρέχουμε με νομικά θέματα λογοκλοπής.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να το φτάσω στα άκρα. Με ενόχλησε η μη ευγενική τους κίνηση. Κατά τα άλλα ήταν πολύ θετικό που «κοινοποίησαν» την ανάρτηση μου διότι έχουν περισσότερο κόσμο που τους διαβάζει απ’ ότι διαβάζει εμένα.
Ήταν ιδέα για τα μαγαζιά. Όχι για να πάνε οι άντρες στις γυναικείες τουαλέτες να ελέγξουν για ταμπέλες. Που δεν θα γίνει εκτός αν ο άλλος είναι έξτρα ψυχωτικός και θέλει απλά να κάνει κακό.
Γυναίκες, ζούμε σε δύσκολους καιρούς. Δεν ακούμε λίγα στις ειδήσεις.
Το θέμα είναι ότι πάντοτε υπήρχε κακοποίηση γυναικών, με τη μόνη διαφορά ότι πλέον ξέρουμε τι γίνεται. Είμαστε στο έτος 2024. Τα εγκλήματα λύνονται πιο εύκολα και οι δημοσιογράφοι είναι σε εγρήγορση για να μας μεταφέρουν το κάθε γεγονός.
Θεωρούμαστε το «αδύναμο» φύλο λόγω σωματικής διάπλασης. Επειδή ένας άντρας είναι μυϊκά πιο δυνατός από μια γυναίκα δεν του δίνει το δικαίωμα να της φερθεί άσχημα. Αν το καλοσκεφτούμε, πλέον, σε επίπεδο συζήτησης μια γυναίκα είναι αντάξια σε επιχειρήματα με έναν άνδρα και μπορεί να γίνει ένας διάλογος. Για τους άντρες χωρίς παιδεία όμως, μιλάνε οι μπουνιές. Δεν θα έπρεπε να ζούμε σε μια κοινωνία που μια γυναίκα θα πρέπει να είναι εκπαιδευμένη σε αυτοάμυνα για να καταφέρει να σώσει τη ζωή της και την σωματική της ακεραιότητα.
Η πατριαρχία υπάρχει και θα υπάρχει. Θα είμαστε για πολλούς αιώνες ακόμη το «αδύναμο» φύλο που κάποιος θα μπορεί να εκμεταλλευτεί επειδή έχει μύες.
Ίσως βγάζω λίγη έχθρα προς τους άντρες με αυτό το άρθρο. Αλλά όχι προς όλους. Όπως προείπα δεν είναι όλοι οι άντρες το ίδιο όπως και όλες οι γυναίκες δεν είναι το ίδιο.
Αλλά ως παθούσα κακοποιητικής σχέσης και φόβου προς τη σωματική μου ακεραιότητα (από αγνώστους), πιστεύω πως έχω κάθε δικαίωμα να κρίνω.
Κάποιος που είναι έξω από το χορό δεν μπορεί να χορέψει. Εγώ ήμουν μέσα στο χορό… πολλές φορές δυστυχώς. Ιδίως στην Κρήτη που ήμουν παντελώς μόνη. Χωρίς γονείς και συγγενείς να με βοηθήσουν και να με προστατεύσουν. Πέραν της κολλητής μου που βγαίναμε μαζί, οι άλλοι ήταν φίλοι της κακιάς ώρας. Ένας καφές. Τίποτα.
Δεν μπορώ να πω ότι με χάλασε ιδιαίτερα όλο αυτό που έγινε. Με διαβάσατε. Και αυτό είναι το όνειρο του κάθε συγγραφέα. Τουλάχιστον είναι το δικό μου όνειρο.
Έλαβα νέα αιτήματα φιλίας και μίλησα με κόσμο (όμορφα και ευγενικά) που δεν μου είχε μιλήσει ποτέ. Δεν βρίζω, αν και μερικά σχόλια με έφεραν στα όρια μου. Όμως είμαι κυρία. Μπορεί μερικοί/μερικές να προσπαθούσαν να με κάνουν να βρίσω για να χάσω το δίκιο μου. Δεν παίζει. Είμαι σε μια ηλικία που δεν με πιάνει κάποιος εύκολα κότσο. Γι’αυτό λοιπόν και δεν απάντησα σε ούτε ένα σχόλιο και ούτε θα απαντήσω.
Ο καθένας έχει δικαίωμα στη γνώμη του προφανώς. Έχουμε δημοκρατία και ελευθερία λόγου.
Αυτή είναι η δική μου ελευθερία.
Hate ελεύθερα!!! Δεν επηρεάζομαι, δεν θα κατέβει το post (αν και κάποιοι ύπουλα προσπάθησαν να με κάνουν να το κατεβάσω αλλά δεν τρώω κουτόχορτο, ούτε καν ραδίκια) αλλά και να ήθελα να το κατεβάσω, πλέον το όνομα μου είναι σε πέντε site.
Λέτε να μου προσφέρουν καμιά δουλειά ως αρθρογράφος; Πάρτυ θα κάνω. Είναι ένα από τα όνειρα μου να γράφω για να ζήσω.
Έχετε όλοι την αγάπη μου πάντως. Μόνο και μόνο για το χρόνο που μου δώσατε.
Σας ευχαριστώ.
Το όνειρο κάθε συγγραφέα, όπως και του λόγου μου, είναι να κάνει ένα καλό/κακό χαμό στα social για να αποκτήσει φήμη, δόξα, λεφτά κτλ.
Δεν πρόκειται να νιώσω άσχημα ή να δικαιολογηθώ για τα γεγονότα που θα σας παραθέσω.
Πλέον είναι αρκετά γνωστό όλο αυτό που έγινε εξαιτίας της ανάρτησης μου για την καφετέρια/μπαρ στα Τρίκαλα.
Υπήρξε υποστήριξη αλλά έφαγα και hate. Όχι μόνο από άντρες (που το περίμενα) αλλά και από γυναίκες. Τη δυσαρέσκεια των αντρών ας την καταλάβω λίγο. Σίγουρα υπάρχουν κακοπροαίρετοι και δεν ήταν λίγοι από αυτούς που μου σχολίασαν. Μάλιστα από ένα σημείο και μετά ένιωσα ότι τους χάλασα τα σχέδια να κακομεταχειριστούν γυναίκες. Άσχημο αυτό που λέω; Μπορεί.
Δεν περίμενα όμως το hate από γυναίκες ενώ η όλη ανάρτηση έγινε υπέρ τους.
Γυναίκες, σκεφτείτε λογικά. Είδα πολλά σχόλια που έλεγαν ότι «εξέθεσα» το μυστικό και τώρα οι κακοπροαίρετοι άντρες θα ξέρουν ότι νιώθετε κίνδυνο και θέλετε να φύγετε ασφαλείς. Ωραία… πως; Θα πάει άντρας για κάποιο λόγο σε γυναικεία τουαλέτα;
Θεωρίες υπάρχουν. Πχ κατουριέται πάρα πολύ και αναγκαστικά μιας και είναι κατειλημμένες οι αντρικές θα μπει μέσα να μην τα κάνει πάνω του. Άλλο σενάριο είναι να είμαστε στην ανοιχτόμυαλη Αμερική και να κάνει identify ως γυναίκα και να μπει στις τουαλέτες. Σίγουρα υπήρξαν γυναίκες στο post μου που υποστήριξαν την θεωρία ότι δεν θα μπει άντρας για κάποιο λογικό λόγο στις γυναικείες τουαλέτες. Δεν εξέθεσα κανέναν. Δεν έκανα διαφήμιση στο μαγαζί. Δεν έκανα ποτέ ένα «σοβαρό» check in για να ξέρετε που ήμουν.
(Ουφ, πάλι θα φάω hate!)
Κάποτε, το μακρινό 2014 ήμουν σε μια τοξική, κακοποιητική σχέση. Τόσο κακή και άσχημη σχέση που ο συγκεκριμένος άντρας είχε τύχει σε καφετέρια να μην με αφήνει να πάω τουαλέτα διότι δίπλα ακριβώς βρισκόταν η κουζίνα και πηγαινοέρχονταν άντρες σερβιτόροι. Πήγα στο τέλος του καφέ μας ενώ ήταν απ’ έξω και με περίμενε.
Άλλες στιγμές κρατούσε το κινητό μου να το ψάξει γιατί πάντα ήταν πεπεισμένος ότι τον απατούσα (ποτέ όμως).
Δεν ένιωθα ασφαλής. Τον φοβόμουν. Δυσκολεύτηκα να φύγω από εκείνη τη σχέση γιατί ήξερε ακόμη και που έμενα. Έπρεπε να βάλω τρίτα άτομα να με σώσουν.
Άλλη όμορφη ιστορία που σας έχω είναι από τα φοιτητικά μου χρόνια στην Κρήτη. Άλλες εποχές. Με δυσκολία σεβασμός προς τις γυναίκες και τα «όχι» τους.
Ήμουν σε ένα μπαρ με την κολλητή μου (της Κρήτης την κολλητή όχι τη Δέσποινα), και ενώ πίνουμε το ποτό μας χωρίς να προβοκάρουμε (δεν ήμασταν ούτε ντυμένες ξέκωλα, ούτε κάναμε ματάκια στους θαμώνες, ούτε τίποτα. Απλώς απολαμβάναμε τη μουσική και την παρέα η μια της άλλης), μας πλησίασαν δύο μεσήλικες. Εμείς φουλ πιπίνια εκείνη την περίοδο. Εγώ γύρω στα 21 και η φίλη μου 19. Δεν ήταν όμορφη προσέγγιση, ούτε ευγενική. Ήταν ξεκάθαροι οι σκοποί τους από την αρχή. Στην τουαλέτα πήγαμε μαζί προφανώς κυρίως για να συζητήσουμε πως θα φύγουμε καθώς μας είχαν ξεκαθαρίσει πως είχαν το αγροτικό όχημα τους απ’ έξω να μας «περιμένει». Δεν υπήρχε ταμπέλα βοήθειας ενώ καλό θα ήταν να υπάρχει να μιλήσουμε στον μπάρμαν. Τελικά τι κάναμε; Περιμέναμε να φτάσουν οι πρώτες πρωινές ώρες (ενώ θέλαμε να φύγουμε πολύ νωρίτερα) μέχρι να γίνουν λιάρδα οι δυο άντρες (επειδή έπιναν πολύ και συνέχεια. Προφανώς και μας έστελναν ποτά και σφηνάκια αλλά «κάναμε» ότι πίναμε ενώ δεν πίναμε). Όταν τους είδαμε σχεδόν στα πατώματα φύγαμε τρέχοντας και μπήκαμε στο πρώτο ταξί που βρήκαμε μπροστά μας έτοιμες να βάλουμε τα κλάματα από την τρομάρα.
Δεν είναι όλοι οι άντρες το ίδιο. Μας έτυχαν και καλά παιδιά που σεβάστηκαν το όχι. Αλλά δεν είναι και όλες οι γυναίκες το ίδιο. Διάβασα σε ένα σχόλιο για μια κοπέλα που ήταν παθητική ζηλιάρα ας πούμε.
Όλοι έχουμε μια άσχημη πλευρά. Απλώς καλό είναι να προσέχουμε πως την εξωτερικεύουμε. Λίγη παιδεία χρειαζόμαστε. Όχι μόρφωση.
Να θίξω ακόμη πως με το χαμό παραλίγο να παρεξηγηθώ με ένα site που δεν μου έδωσε τα εύσημα ενώ το post ήταν δικό μου, αναπαρήγαγαν την ανάρτηση μου ακόμη τρία site (απ’ όσο ξέρω πως το παρόν, το μέλλον θα δείξει) και μου ζήτησαν την άδεια άλλα δυο να ανεβάσουν το post μου.
Το αρχικό διάσημο site διόρθωσε την ανάρτηση του διότι δεν θέλαμε να τρέχουμε με νομικά θέματα λογοκλοπής.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να το φτάσω στα άκρα. Με ενόχλησε η μη ευγενική τους κίνηση. Κατά τα άλλα ήταν πολύ θετικό που «κοινοποίησαν» την ανάρτηση μου διότι έχουν περισσότερο κόσμο που τους διαβάζει απ’ ότι διαβάζει εμένα.
Ήταν ιδέα για τα μαγαζιά. Όχι για να πάνε οι άντρες στις γυναικείες τουαλέτες να ελέγξουν για ταμπέλες. Που δεν θα γίνει εκτός αν ο άλλος είναι έξτρα ψυχωτικός και θέλει απλά να κάνει κακό.
Γυναίκες, ζούμε σε δύσκολους καιρούς. Δεν ακούμε λίγα στις ειδήσεις.
Το θέμα είναι ότι πάντοτε υπήρχε κακοποίηση γυναικών, με τη μόνη διαφορά ότι πλέον ξέρουμε τι γίνεται. Είμαστε στο έτος 2024. Τα εγκλήματα λύνονται πιο εύκολα και οι δημοσιογράφοι είναι σε εγρήγορση για να μας μεταφέρουν το κάθε γεγονός.
Θεωρούμαστε το «αδύναμο» φύλο λόγω σωματικής διάπλασης. Επειδή ένας άντρας είναι μυϊκά πιο δυνατός από μια γυναίκα δεν του δίνει το δικαίωμα να της φερθεί άσχημα. Αν το καλοσκεφτούμε, πλέον, σε επίπεδο συζήτησης μια γυναίκα είναι αντάξια σε επιχειρήματα με έναν άνδρα και μπορεί να γίνει ένας διάλογος. Για τους άντρες χωρίς παιδεία όμως, μιλάνε οι μπουνιές. Δεν θα έπρεπε να ζούμε σε μια κοινωνία που μια γυναίκα θα πρέπει να είναι εκπαιδευμένη σε αυτοάμυνα για να καταφέρει να σώσει τη ζωή της και την σωματική της ακεραιότητα.
Η πατριαρχία υπάρχει και θα υπάρχει. Θα είμαστε για πολλούς αιώνες ακόμη το «αδύναμο» φύλο που κάποιος θα μπορεί να εκμεταλλευτεί επειδή έχει μύες.
Ίσως βγάζω λίγη έχθρα προς τους άντρες με αυτό το άρθρο. Αλλά όχι προς όλους. Όπως προείπα δεν είναι όλοι οι άντρες το ίδιο όπως και όλες οι γυναίκες δεν είναι το ίδιο.
Αλλά ως παθούσα κακοποιητικής σχέσης και φόβου προς τη σωματική μου ακεραιότητα (από αγνώστους), πιστεύω πως έχω κάθε δικαίωμα να κρίνω.
Κάποιος που είναι έξω από το χορό δεν μπορεί να χορέψει. Εγώ ήμουν μέσα στο χορό… πολλές φορές δυστυχώς. Ιδίως στην Κρήτη που ήμουν παντελώς μόνη. Χωρίς γονείς και συγγενείς να με βοηθήσουν και να με προστατεύσουν. Πέραν της κολλητής μου που βγαίναμε μαζί, οι άλλοι ήταν φίλοι της κακιάς ώρας. Ένας καφές. Τίποτα.
Δεν μπορώ να πω ότι με χάλασε ιδιαίτερα όλο αυτό που έγινε. Με διαβάσατε. Και αυτό είναι το όνειρο του κάθε συγγραφέα. Τουλάχιστον είναι το δικό μου όνειρο.
Έλαβα νέα αιτήματα φιλίας και μίλησα με κόσμο (όμορφα και ευγενικά) που δεν μου είχε μιλήσει ποτέ. Δεν βρίζω, αν και μερικά σχόλια με έφεραν στα όρια μου. Όμως είμαι κυρία. Μπορεί μερικοί/μερικές να προσπαθούσαν να με κάνουν να βρίσω για να χάσω το δίκιο μου. Δεν παίζει. Είμαι σε μια ηλικία που δεν με πιάνει κάποιος εύκολα κότσο. Γι’αυτό λοιπόν και δεν απάντησα σε ούτε ένα σχόλιο και ούτε θα απαντήσω.
Ο καθένας έχει δικαίωμα στη γνώμη του προφανώς. Έχουμε δημοκρατία και ελευθερία λόγου.
Αυτή είναι η δική μου ελευθερία.
Hate ελεύθερα!!! Δεν επηρεάζομαι, δεν θα κατέβει το post (αν και κάποιοι ύπουλα προσπάθησαν να με κάνουν να το κατεβάσω αλλά δεν τρώω κουτόχορτο, ούτε καν ραδίκια) αλλά και να ήθελα να το κατεβάσω, πλέον το όνομα μου είναι σε πέντε site.
Λέτε να μου προσφέρουν καμιά δουλειά ως αρθρογράφος; Πάρτυ θα κάνω. Είναι ένα από τα όνειρα μου να γράφω για να ζήσω.
Έχετε όλοι την αγάπη μου πάντως. Μόνο και μόνο για το χρόνο που μου δώσατε.
Σας ευχαριστώ.
Η καφρίλα στο μεγαλείο της
Σήμερα θα σας συστήσω ονομαστικά ένα καινούριο χαρακτήρα στη ζωή μου. Έχω αναφέρει την ύπαρξη του στο άρθρο με το DnD αλλά δεν έδωσα ποτέ όνομα για να κάνω την ζωή όλων μας πιο εύκολη. Κυρίως αυτών που με διαβάζουν από όταν ξεκίνησα.
Θυμάστε εκείνο το φανταστικό νέρντουλο, Ταυράκι, που ταίριαξα και δεν ξέρω ακόμη πως; Ωραία! Τον λένε Νίκο!
Ένα ωραίο Σάββατο είμαστε για καφέ με το αγόρι μου και το Νίκο. Είναι σύνηθες φαινόμενο να μιλάμε για παιχνίδια οπότε κάποια στιγμή πιάσαμε τα επιτραπέζια.
«Ένα παιχνίδι έχω παίξει στη ζωή μου και είναι ότι καλύτερο, το cards against humanity. Είναι η καφρίλα στο μεγαλείο της. Ο σκοπός του δεν είναι να κερδίσεις αλλά να καφριλιάσεις».
Είδα τον ενθουσιασμό στα μάτια του και δεν μπόρεσα να αντισταθώ.
«Πόσο έχει να το πάρουμε να παίξουμε;» ρώτησα.
«Είναι ακριβό παιχνίδι. Πάνω από 40 ευρώ» μου απαντάει και ξεκινάνε και γκρεμίζονται όνειρα και ελπίδες. Άρχισε να μας λέει ιστορίες από αυτό το παιχνίδι και ενθουσιάστηκε μέχρι και το αγόρι μου. Εγώ είμαι κυρία, δεν είμαι κάφρος. Αλλά για χάρη τους θα έπαιζα ακόμη και να πάθαινα ανεύρυσμα.
Δεν άφησα την κατάσταση έτσι. Είχε αναφέρει ο Νίκος πως το παιχνίδι παίζεται στα αγγλικά. Ξεκίνησα κι εγώ μια αναζήτηση σε μια γνωστή εφαρμογή που κάνεις παραγγελίες και σου φέρνει πράγματα από το εξωτερικό μέσα σε λίγες μέρες.
Το βρήκα 27 ευρώ και μαζί του βρήκα και μερικά expansions κάτω από 5 ευρώ. Και εννοείται, κυρίες και κύριοι, έκανα παραγγελία. Το είπα στα αγόρια και χάρηκαν ιδιαιτέρως. Σε 10 μέρες ήρθε το παιχνίδι. Μας εξήγησε ο Νίκος τη φασούλα και ξεκινήσαμε να παίζουμε. Σας το είπα και πιο πάνω. Είμαι κυρία. Δεν είμαι κάφρος. Αλλά… πάντα παίζω για να κερδίσω. Οπότε πήρα 3/3 γύρους (μπαίνει ένα μεγάλο χαμόγελο εδώ). Καλέσαμε και τη Δέσποινα μια μέρα να παίξει μαζί μας καθώς και τον κολλητό μου τον Τάκη. Όλοι το απόλαυσαν δεόντως.
Για μένα είναι κακό παιχνίδι. Είναι όντως η καφρίλα σε κάρτες. Έτυχαν απαντήσεις στα χέρια μου που δεν άντεχα να διαβάσω από ντροπή. Τις έβαζα στο τέλος της στοίβας και δεν τις κοιτούσα καν. Αλλά όντως διασκέδασα πολύ. Και διασκεδάζω ακόμη είναι η αλήθεια γιατί πλέον κάθε Σάββατο αντί για DnD ξεκινήσαμε το cards against humanity. Αγόρασα κι άλλα expansions. Μάλλον τα έχω αγοράσει όλα πλέον. Ένα μήνα μετά από συνεχόμενο παιχνίδι, αγόρασα τα τελευταία. Δεν τα έχουμε δοκιμάσει ακόμη αλλά ανυπομονώ.
Θυμάστε εκείνο το φανταστικό νέρντουλο, Ταυράκι, που ταίριαξα και δεν ξέρω ακόμη πως; Ωραία! Τον λένε Νίκο!
Ένα ωραίο Σάββατο είμαστε για καφέ με το αγόρι μου και το Νίκο. Είναι σύνηθες φαινόμενο να μιλάμε για παιχνίδια οπότε κάποια στιγμή πιάσαμε τα επιτραπέζια.
«Ένα παιχνίδι έχω παίξει στη ζωή μου και είναι ότι καλύτερο, το cards against humanity. Είναι η καφρίλα στο μεγαλείο της. Ο σκοπός του δεν είναι να κερδίσεις αλλά να καφριλιάσεις».
Είδα τον ενθουσιασμό στα μάτια του και δεν μπόρεσα να αντισταθώ.
«Πόσο έχει να το πάρουμε να παίξουμε;» ρώτησα.
«Είναι ακριβό παιχνίδι. Πάνω από 40 ευρώ» μου απαντάει και ξεκινάνε και γκρεμίζονται όνειρα και ελπίδες. Άρχισε να μας λέει ιστορίες από αυτό το παιχνίδι και ενθουσιάστηκε μέχρι και το αγόρι μου. Εγώ είμαι κυρία, δεν είμαι κάφρος. Αλλά για χάρη τους θα έπαιζα ακόμη και να πάθαινα ανεύρυσμα.
Δεν άφησα την κατάσταση έτσι. Είχε αναφέρει ο Νίκος πως το παιχνίδι παίζεται στα αγγλικά. Ξεκίνησα κι εγώ μια αναζήτηση σε μια γνωστή εφαρμογή που κάνεις παραγγελίες και σου φέρνει πράγματα από το εξωτερικό μέσα σε λίγες μέρες.
Το βρήκα 27 ευρώ και μαζί του βρήκα και μερικά expansions κάτω από 5 ευρώ. Και εννοείται, κυρίες και κύριοι, έκανα παραγγελία. Το είπα στα αγόρια και χάρηκαν ιδιαιτέρως. Σε 10 μέρες ήρθε το παιχνίδι. Μας εξήγησε ο Νίκος τη φασούλα και ξεκινήσαμε να παίζουμε. Σας το είπα και πιο πάνω. Είμαι κυρία. Δεν είμαι κάφρος. Αλλά… πάντα παίζω για να κερδίσω. Οπότε πήρα 3/3 γύρους (μπαίνει ένα μεγάλο χαμόγελο εδώ). Καλέσαμε και τη Δέσποινα μια μέρα να παίξει μαζί μας καθώς και τον κολλητό μου τον Τάκη. Όλοι το απόλαυσαν δεόντως.
Για μένα είναι κακό παιχνίδι. Είναι όντως η καφρίλα σε κάρτες. Έτυχαν απαντήσεις στα χέρια μου που δεν άντεχα να διαβάσω από ντροπή. Τις έβαζα στο τέλος της στοίβας και δεν τις κοιτούσα καν. Αλλά όντως διασκέδασα πολύ. Και διασκεδάζω ακόμη είναι η αλήθεια γιατί πλέον κάθε Σάββατο αντί για DnD ξεκινήσαμε το cards against humanity. Αγόρασα κι άλλα expansions. Μάλλον τα έχω αγοράσει όλα πλέον. Ένα μήνα μετά από συνεχόμενο παιχνίδι, αγόρασα τα τελευταία. Δεν τα έχουμε δοκιμάσει ακόμη αλλά ανυπομονώ.
Τρίτη και 13, Φεβρουάριος 2024
Δεν πιστεύω σε προκαταλήψεις. Δεν είναι του στυλ μου γιατί είμαι άνθρωπος της επιστήμης. Γι’ αυτό και άλλωστε δεν είμαι και φαν της θρησκείας. Όχι ότι δεν πιστεύω πουθενά αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο άρθρο.
Την συγκεκριμένη μέρα όμως δεν πέρασα καλά. Και αυτό άρχισε να ξυπνάει αμφιβολίες μέσα μου για το σύμπαν αλλά σύντομα τις ξεπέρασα γιατί… συμπτώσεις.
Δεν θα πάρω τα πράγματα από την αρχή γιατί είμαστε τέλος του μήνα και ξέχασα με ποια σειρά έγιναν. Το θέμα όμως είναι ότι έγιναν. Χμμμ… με τι να ξεκινήσω;
Την ημέρα εκείνη είχα κανονίσει καφεδάκι με τις φιλενάδες το απόγευμα. Πριν από τη συνάντηση μας όμως είχα ραντεβού με ένα γιατρό. Είχα παραγγείλει για τη μια φιλενάδα ένα πίνακα αρκετά καλών διαστάσεων τον οποίο έπρεπε να της παραδώσω στον καφέ μας. Οπότε μέχρι το γιατρό κουβαλούσα ένα πίνακα. Ο γιατρός να είναι μια περιοχή πιο δίπλα μου και να πρέπει να πάρω μετρό. Ε, με τα πολλά φτάνω στο γιατρό (αγκαλιά με τον πίνακα) και με βλέπει και μου λέει «Ιωάννα σήμερα ήταν το ραντεβού μας;» όπου ανταποκρίθηκα θετικά.
«Μα…σε έχω σημειώσει για τις 20 του μήνα».
Σοκ η δικιά σας. Του δείχνω το χαρτάκι που μου είχε δώσει με την ημερομηνία και έλεγε όντως 13. Μου είπε ο άνθρωπος ότι μπερδεύτηκε αλλά θα με έβλεπε έτσι κι αλλιώς αρκεί να περιμένω. Ε, επειδή δεν ήθελα να τρέχω πάλι εκεί άλλη μέρα είπα να περιμένω. Έφαγα λίγο τα νιάτα μου στην αναμονή αλλά με είδε.
Τελειώνει αυτό, παίρνω τον πίνακα και έρχεται η Δέσποινα με το αμάξι να με παραλάβει να πάμε στις φιλενάδες. Όλα οκ εκεί.
Άλλο σκηνικό που έγινε μες τη μέρα νωρίτερα από το γιατρό ήταν πως είχε μια έκθεση βιβλίου που πήγα με τον Βαγγέλη. Γνωστό ότι έχω έρωτα με τα βιβλία. Κάνω και πολλές συλλογές. Μια από αυτές είναι τα κόμιξ του Αρκά. Πραγματικά μου λείπουν ελάχιστα. Γύρω στα πέντε νομίζω. Τα έχω σχεδόν όλα σε μια τεράστια κούτα. Και μιλάμε για πάνω από 80 τεύχη. Στην έκθεση λοιπόν είχαν ένα σημείο που είχε μόνο Αρκά. Ενθουσιασμένη η δικιά σας ξεκινάει και ψαχουλεύει μπας και βρει ένα από τα πέντε που της λείπουν. Απογοήτευση όμως. Δεν βρήκα. Τέλος πάντων, ψώνισα κάτι βιβλία τρόμου (γιατί έχουμε και αδυναμίες) και όταν πάω στο ταμείο ανοίγω την εφαρμογή της τράπεζας να δω το υπόλοιπο για να ξέρω αν θα πληρώσω με μετρητά ή κάρτα. Τρώει μαλάκινση η εφαρμογή και θυμάται (την κατάλληλη στιγμή, μη χέσω) ότι πρέπει να αλλάξω κωδικούς. Εγώ να είμαι ήδη στην ουρά για το ταμείο και επειδή γινόταν χαμούλης δεν ήθελα να χάσω τη σειρά μου γιατί θα τελείωνα του χρόνου. Εκτός από αυτό, δεν ήξερα και τον παλιό μου κωδικό για να κάνω την αλλαγή. Με δαχτυλικό αποτύπωμα έμπαινα. Ε, πληρώνω μετρητά για να μην παιδεύομαι (λες και είχα χρόνο ξέρω γω) και φεύγουμε. Θα έφτιαχνα την εφαρμογή στο σπίτι γιατί τα έχω όλα σημειωμένα.
Μετά την έκθεση πήγαμε με τον Βαγγέλη για καφέ.
Ντάξει, έχω πιει και χειρότερους.
Το θέμα είναι ότι είχα μια δουλειά στον Πειραιά την επόμενη μέρα και ήθελα να δω στους χάρτες που και πως να πάω. Έφαγε φρίκη το κινητό και κάθε φορά που έμπαινα στους χάρτες κολλούσε ολόκληρο και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Του έκανα μια επανεκκίνηση αλλά όταν ξαναμπήκα στους χάρτες έπαθε το ίδιο. Πρώτη φορά μου συνέβη κάτι τέτοιο. Το κινητό μου γενικά πετάει. Σκέφτηκα και ότι ίσως το σύμπαν δεν ήθελε να πάω στη δουλειά μου αλλά το απέρριψα γιατί μέχρι να γυρίσω σπίτι μπορούσα να μπω στη διεύθυνση. Σύμπτωση.
Ένα μικρό γεγονός που θεωρώ ατυχία αλλά ταυτόχρονα είναι και τύχη είναι πως όταν πήγαμε στο μετρό με τον Βαγγέλη για να γυρίσουμε σπίτια μας, το μαλακισμένο ήρθε αμέσως και έπρεπε να τρέξω δυο σκάλες. Εγώ; Να τρέξω; Σε ποιο ουράνιο και τόξο; Ποιο τεμπέλης άνθρωπος δεν παίζει να υπάρχει. Το έκανα όμως και ας άργησα να βρω ρυθμό στην ανάσα μου μετά.
Το τελευταίο που θυμάμαι ως ατυχία είναι πως ο καιρός στο Πανεπιστήμιο που ήμασταν για την έκθεση ήταν φανταστικός. Φουλ λιακάδα χωρίς ένα συννεφάκι. Έσκασα και λίγο με το μπουφάν. Με το που πάτησα πόδι στην περιοχή μου και βγήκα από το μετρό, με έπιασε βροχή. Τι ωραία…
Χωρίς ομπρέλα…
Τι ωραία…
Έτρεξα για άλλη μια φορά εκείνη τη μέρα να φτάσω σπίτι μου πριν προλάβω να γίνω παπί. Και εννοείται για φαγητό με περίμενε αρακάς.
Κοροϊδεύω την Τρίτη και 13 και γενικά τις προκαταλήψεις. Ένας μεγάλος λόγος αυτού είναι ότι η τύχη μου πάντα είναι τέτοια. Το έχω δεχθεί. Δεν είμαι τυχερός άνθρωπος.
Αλλά τουλάχιστον ξέρετε κάτι; θα ξέρω πως στη ζωή μου ότι καταφέρω θα είναι με τη αξία μου και όχι με την τύχη μου.
Την συγκεκριμένη μέρα όμως δεν πέρασα καλά. Και αυτό άρχισε να ξυπνάει αμφιβολίες μέσα μου για το σύμπαν αλλά σύντομα τις ξεπέρασα γιατί… συμπτώσεις.
Δεν θα πάρω τα πράγματα από την αρχή γιατί είμαστε τέλος του μήνα και ξέχασα με ποια σειρά έγιναν. Το θέμα όμως είναι ότι έγιναν. Χμμμ… με τι να ξεκινήσω;
Την ημέρα εκείνη είχα κανονίσει καφεδάκι με τις φιλενάδες το απόγευμα. Πριν από τη συνάντηση μας όμως είχα ραντεβού με ένα γιατρό. Είχα παραγγείλει για τη μια φιλενάδα ένα πίνακα αρκετά καλών διαστάσεων τον οποίο έπρεπε να της παραδώσω στον καφέ μας. Οπότε μέχρι το γιατρό κουβαλούσα ένα πίνακα. Ο γιατρός να είναι μια περιοχή πιο δίπλα μου και να πρέπει να πάρω μετρό. Ε, με τα πολλά φτάνω στο γιατρό (αγκαλιά με τον πίνακα) και με βλέπει και μου λέει «Ιωάννα σήμερα ήταν το ραντεβού μας;» όπου ανταποκρίθηκα θετικά.
«Μα…σε έχω σημειώσει για τις 20 του μήνα».
Σοκ η δικιά σας. Του δείχνω το χαρτάκι που μου είχε δώσει με την ημερομηνία και έλεγε όντως 13. Μου είπε ο άνθρωπος ότι μπερδεύτηκε αλλά θα με έβλεπε έτσι κι αλλιώς αρκεί να περιμένω. Ε, επειδή δεν ήθελα να τρέχω πάλι εκεί άλλη μέρα είπα να περιμένω. Έφαγα λίγο τα νιάτα μου στην αναμονή αλλά με είδε.
Τελειώνει αυτό, παίρνω τον πίνακα και έρχεται η Δέσποινα με το αμάξι να με παραλάβει να πάμε στις φιλενάδες. Όλα οκ εκεί.
Άλλο σκηνικό που έγινε μες τη μέρα νωρίτερα από το γιατρό ήταν πως είχε μια έκθεση βιβλίου που πήγα με τον Βαγγέλη. Γνωστό ότι έχω έρωτα με τα βιβλία. Κάνω και πολλές συλλογές. Μια από αυτές είναι τα κόμιξ του Αρκά. Πραγματικά μου λείπουν ελάχιστα. Γύρω στα πέντε νομίζω. Τα έχω σχεδόν όλα σε μια τεράστια κούτα. Και μιλάμε για πάνω από 80 τεύχη. Στην έκθεση λοιπόν είχαν ένα σημείο που είχε μόνο Αρκά. Ενθουσιασμένη η δικιά σας ξεκινάει και ψαχουλεύει μπας και βρει ένα από τα πέντε που της λείπουν. Απογοήτευση όμως. Δεν βρήκα. Τέλος πάντων, ψώνισα κάτι βιβλία τρόμου (γιατί έχουμε και αδυναμίες) και όταν πάω στο ταμείο ανοίγω την εφαρμογή της τράπεζας να δω το υπόλοιπο για να ξέρω αν θα πληρώσω με μετρητά ή κάρτα. Τρώει μαλάκινση η εφαρμογή και θυμάται (την κατάλληλη στιγμή, μη χέσω) ότι πρέπει να αλλάξω κωδικούς. Εγώ να είμαι ήδη στην ουρά για το ταμείο και επειδή γινόταν χαμούλης δεν ήθελα να χάσω τη σειρά μου γιατί θα τελείωνα του χρόνου. Εκτός από αυτό, δεν ήξερα και τον παλιό μου κωδικό για να κάνω την αλλαγή. Με δαχτυλικό αποτύπωμα έμπαινα. Ε, πληρώνω μετρητά για να μην παιδεύομαι (λες και είχα χρόνο ξέρω γω) και φεύγουμε. Θα έφτιαχνα την εφαρμογή στο σπίτι γιατί τα έχω όλα σημειωμένα.
Μετά την έκθεση πήγαμε με τον Βαγγέλη για καφέ.
Ντάξει, έχω πιει και χειρότερους.
Το θέμα είναι ότι είχα μια δουλειά στον Πειραιά την επόμενη μέρα και ήθελα να δω στους χάρτες που και πως να πάω. Έφαγε φρίκη το κινητό και κάθε φορά που έμπαινα στους χάρτες κολλούσε ολόκληρο και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Του έκανα μια επανεκκίνηση αλλά όταν ξαναμπήκα στους χάρτες έπαθε το ίδιο. Πρώτη φορά μου συνέβη κάτι τέτοιο. Το κινητό μου γενικά πετάει. Σκέφτηκα και ότι ίσως το σύμπαν δεν ήθελε να πάω στη δουλειά μου αλλά το απέρριψα γιατί μέχρι να γυρίσω σπίτι μπορούσα να μπω στη διεύθυνση. Σύμπτωση.
Ένα μικρό γεγονός που θεωρώ ατυχία αλλά ταυτόχρονα είναι και τύχη είναι πως όταν πήγαμε στο μετρό με τον Βαγγέλη για να γυρίσουμε σπίτια μας, το μαλακισμένο ήρθε αμέσως και έπρεπε να τρέξω δυο σκάλες. Εγώ; Να τρέξω; Σε ποιο ουράνιο και τόξο; Ποιο τεμπέλης άνθρωπος δεν παίζει να υπάρχει. Το έκανα όμως και ας άργησα να βρω ρυθμό στην ανάσα μου μετά.
Το τελευταίο που θυμάμαι ως ατυχία είναι πως ο καιρός στο Πανεπιστήμιο που ήμασταν για την έκθεση ήταν φανταστικός. Φουλ λιακάδα χωρίς ένα συννεφάκι. Έσκασα και λίγο με το μπουφάν. Με το που πάτησα πόδι στην περιοχή μου και βγήκα από το μετρό, με έπιασε βροχή. Τι ωραία…
Χωρίς ομπρέλα…
Τι ωραία…
Έτρεξα για άλλη μια φορά εκείνη τη μέρα να φτάσω σπίτι μου πριν προλάβω να γίνω παπί. Και εννοείται για φαγητό με περίμενε αρακάς.
Κοροϊδεύω την Τρίτη και 13 και γενικά τις προκαταλήψεις. Ένας μεγάλος λόγος αυτού είναι ότι η τύχη μου πάντα είναι τέτοια. Το έχω δεχθεί. Δεν είμαι τυχερός άνθρωπος.
Αλλά τουλάχιστον ξέρετε κάτι; θα ξέρω πως στη ζωή μου ότι καταφέρω θα είναι με τη αξία μου και όχι με την τύχη μου.
Φιλίες με τον/τους πρώην
Δύσκολο έως ακατόρθωτο θα πει ο λαός διότι κάποτε υπήρξε συναίσθημα το οποίο δεν χάνεται έτσι απλά.
Ανήκω σε ένα διαφορετικό mind set.
Υπήρξε το συναίσθημα, δεν χάθηκε, αλλά το τέλος είναι τέλος. Εκτός από μια χαμένη σχέση (που για δικούς της λόγους δεν κράτησε) δεν έχεις κάτι να χωρίσεις με τον άλλο. Δεν θα πιάσω ακραίες κακοποιητικές περιπτώσεις. Θα μιλήσω μόνο για ένα ζευγάρι που δεν ταίριαξε.
Ως άνθρωπος είμαι τέρας λογικής. Το συναίσθημα δεν με παρασύρει. Άντε κατά 1%. Όταν ξέρω ότι με έναν άνθρωπο δεν ταιριάζω, η ιστορία τελειώνει εκεί όσο και αν τον αγαπάω. Η ζωή είναι μικρή για να καταπιεζόμαστε. Υπάρχει στεναχώρια αλλά μόνο στην αρχή. Πόσο να κρατήσει; Για μένα που είμαι λογικό ον μου δίνω μια βδομάδα. Έπειτα φτιάχνω λίστα με υπέρ και κατά (τέτοια είμαι) και καταλήγω στο ότι δεν είναι λογικό να στεναχωριέμαι. Η ζωή συνεχίζεται από εκείνο το σημείο και μετά.
Για μένα είναι πολύ εύκολο να κάνω παρέα με πρώην σχέση μου. Δεν ενδίδω στο συναίσθημα και ίσα ίσα έχω απέναντι μου έναν άνθρωπο που με αυτά που περάσαμε με ξέρει καλά και είναι πιο εύκολο να του μιλήσω.
Με τον Βαγγέλη κάνουμε ακόμη παρέα. Ναι, τόσα χρόνια μετά και ας έχουμε άλλες σχέσεις. Απλώς έχουμε εκλογικεύσει την σχέση μας, δεν θα είμαστε ξανά μαζί, αλλά είμαστε γαμάτα τυπάκια που ταιριάζουν στις συνήθειες και στο χιούμορ. Γιατί να μην πιούμε ένα καφέ μια φορά το μήνα; Ποιος έβγαλε αυτούς τους ηλίθιους κοινωνικούς κανόνες που λένε ότι όταν χωρίζεις ο άλλος είναι σα να πέθανε για σένα; Ας ανοίξουμε λίγο το μυαλό μας παρακαλώ.
Δεν είναι για όλους τόσο εύκολο όσο είναι για μένα. Η πλειοψηφία των ανθρώπων ακούει την καρδιά του και όχι το μυαλό του. Μπορεί να έρθει ο χωρισμός αλλά για έναν από τους δύο να μην έχει τελειώσει η σχέση με αποτέλεσμα να διεκδικεί ξανά τον άλλο. Αυτό είναι κάπως άβολο. Διότι ο ένας θέλει να προχωρήσει και ο άλλος όχι.
Κρατάω φιλική στάση και με άλλους πρώην. Δεν τους κάνω παρέα ακριβώς, απλά άμα χρειαστούν κάτι βοηθάω. Όπως και εκείνοι εμένα. Πάντα τους χαιρετάω στο δρόμο και πάντα ρωτάω για τη ζωή τους γιατί θέλω να είναι καλά. Το ότι δεν ταιριάξαμε δεν σημαίνει ότι θέλω να τους δω να υποφέρουν.
Ο καθένας έχει τη δική του προσωπικότητα και πρέπει να τη σεβόμαστε!
Ανήκω σε ένα διαφορετικό mind set.
Υπήρξε το συναίσθημα, δεν χάθηκε, αλλά το τέλος είναι τέλος. Εκτός από μια χαμένη σχέση (που για δικούς της λόγους δεν κράτησε) δεν έχεις κάτι να χωρίσεις με τον άλλο. Δεν θα πιάσω ακραίες κακοποιητικές περιπτώσεις. Θα μιλήσω μόνο για ένα ζευγάρι που δεν ταίριαξε.
Ως άνθρωπος είμαι τέρας λογικής. Το συναίσθημα δεν με παρασύρει. Άντε κατά 1%. Όταν ξέρω ότι με έναν άνθρωπο δεν ταιριάζω, η ιστορία τελειώνει εκεί όσο και αν τον αγαπάω. Η ζωή είναι μικρή για να καταπιεζόμαστε. Υπάρχει στεναχώρια αλλά μόνο στην αρχή. Πόσο να κρατήσει; Για μένα που είμαι λογικό ον μου δίνω μια βδομάδα. Έπειτα φτιάχνω λίστα με υπέρ και κατά (τέτοια είμαι) και καταλήγω στο ότι δεν είναι λογικό να στεναχωριέμαι. Η ζωή συνεχίζεται από εκείνο το σημείο και μετά.
Για μένα είναι πολύ εύκολο να κάνω παρέα με πρώην σχέση μου. Δεν ενδίδω στο συναίσθημα και ίσα ίσα έχω απέναντι μου έναν άνθρωπο που με αυτά που περάσαμε με ξέρει καλά και είναι πιο εύκολο να του μιλήσω.
Με τον Βαγγέλη κάνουμε ακόμη παρέα. Ναι, τόσα χρόνια μετά και ας έχουμε άλλες σχέσεις. Απλώς έχουμε εκλογικεύσει την σχέση μας, δεν θα είμαστε ξανά μαζί, αλλά είμαστε γαμάτα τυπάκια που ταιριάζουν στις συνήθειες και στο χιούμορ. Γιατί να μην πιούμε ένα καφέ μια φορά το μήνα; Ποιος έβγαλε αυτούς τους ηλίθιους κοινωνικούς κανόνες που λένε ότι όταν χωρίζεις ο άλλος είναι σα να πέθανε για σένα; Ας ανοίξουμε λίγο το μυαλό μας παρακαλώ.
Δεν είναι για όλους τόσο εύκολο όσο είναι για μένα. Η πλειοψηφία των ανθρώπων ακούει την καρδιά του και όχι το μυαλό του. Μπορεί να έρθει ο χωρισμός αλλά για έναν από τους δύο να μην έχει τελειώσει η σχέση με αποτέλεσμα να διεκδικεί ξανά τον άλλο. Αυτό είναι κάπως άβολο. Διότι ο ένας θέλει να προχωρήσει και ο άλλος όχι.
Κρατάω φιλική στάση και με άλλους πρώην. Δεν τους κάνω παρέα ακριβώς, απλά άμα χρειαστούν κάτι βοηθάω. Όπως και εκείνοι εμένα. Πάντα τους χαιρετάω στο δρόμο και πάντα ρωτάω για τη ζωή τους γιατί θέλω να είναι καλά. Το ότι δεν ταιριάξαμε δεν σημαίνει ότι θέλω να τους δω να υποφέρουν.
Ο καθένας έχει τη δική του προσωπικότητα και πρέπει να τη σεβόμαστε!
True Crime
Μες τη μέρα μου ασχολούμαι με διάφορα πράγματα και το κεφάλι μου γίνεται καζάνι (κυρίως από τις κοινωνικές συναναστροφές). Οπότε όταν ξαπλώνω το βράδυ χρειάζομαι να δω κάτι να πάρει όλη αυτήν την ένταση από πάνω μου. Κατά κανόνα συνδέω το λάπτοπ μου με ένα HDMI στην τηλεόραση απέναντι από το κρεβάτι μου και χαζεύω στο YouTube όπως όλος ο κόσμος. Τα κύρια ενδιαφέροντα μου μέχρι τώρα ήταν η μαγειρική και το μακιγιάζ (το έχουμε πει, είμαι παιδί της τέχνης). Το έβρισκα απολύτως χαλαρωτικό να βλέπω κάποιον να φτιάχνει ένα κέικ ή κάποια να δημιουργεί ένα λουκ. Δεν χρειαζόταν να σκεφτώ. Απλώς έβλεπα. Αυτά τα δυο μου αδειάζουν το μυαλό και με χαλαρώνουν για να κοιμηθώ σαν πουλάκι.
Ένα ακόμη πράγμα που με χαλαρώνει απίστευτα είναι η λάντζα. Όσο πιο χάλια ο νεροχύτης τόσο το καλύτερο για μένα. Είναι η ψυχοθεραπεία μου. Όλοι μισούν τη λάντζα, εγώ την κυνηγάω.
Τέλος πάντων, πίσω στο YouTube.
Κάποια στιγμή, για κάποιο δικό του λόγο ενώ βλέπω μόνο μαγειρική και μακιγιάζ, μου έβγαλε ένα βίντεο true crime. Για όσους δεν ξέρουν αυτά τα βίντεο αφορούν αληθινές υποθέσεις δολοφονιών τις οποίες και αναλύει με κάθε λεπτομέρεια αυτός που γυρνάει το βίντεο. Από περιέργεια και μόνο είπα να πατήσω αυτό το βίντεο και, δυστυχώς, μου άνοιξε έναν καινούριο κόσμο. Για βδομάδες δεν μπορούσα να σταματήσω να βλέπω υποθέσεις από διάφορους YouTubers και να μαθαίνω για κυριολεκτικά άρρωστους δολοφόνους όπως ο Jeffrey Dahmer και ο Ted Bundy. Υπήρξαν πολλοί άρρωστοι άνθρωποι εκεί έξω που έπρατταν τα εγκλήματα τους δεκαετίες όπως το ’40 και το ’60 που η αστυνομία δεν είχε ακόμη τα μέσα να τους πιάσει εύκολα. Είδα και υποθέσεις με δολοφονίες που έγιναν το 2009 πχ αλλά αυτοί οι δολοφόνοι είχαν πιαστεί σε μια μέρα.
Η ζωή μου καταστράφηκε. Κάθε μέρα έβλεπα ώρες ατελείωτες true crime. Δεν ήταν μόνο το έγκλημα που με σόκαρε, ήταν και η όλη διαδικασία την οποία έκανε η αστυνομία για να πιάσει τους δράστες. Μερικές κινήσεις δεν είχαν καν λογική. Αλλά… άλλες εποχές. Κάποια στιγμή είδα για ένα τύπο που δολοφονούσε νεαρές κοπέλες και τον έπιασαν μετά από 25 χρόνια, όταν είχαν μπει πλέον τα ‘90s.
Αποφάσισα ότι όλο αυτό δεν μου έκανε καλό. Είχα φτάσει σε σημείο να μην πηγαίνω στο περίπτερο μετά τις 19:00 γιατί με τόσα που είχα δει ήξερα ότι κάτι μπορεί να πάει πολύ στραβά.
Τι έκανα λοιπόν; Έκοψα μαχαίρι το true crime. Απλά μια μέρα σταμάτησα να βλέπω και γύρισα στη μαγειρική και στο μακιγιάζ. Δεν θα τρελαθεί εμένα η ψυχούλα μου επειδή πριν 60 και 80 χρόνια η αστυνομία δεν μπορούσε να πιάσει τους εγκληματίες.
Εντάξει δεν είμαι πλήρως αθώα. Μπορεί μια φορά το μήνα να δω μια υπόθεση έτσι από περιέργεια. Όμως δεν θα πέσω πάλι σε αυτήν την παγίδα.
Ένα ακόμη πράγμα που με χαλαρώνει απίστευτα είναι η λάντζα. Όσο πιο χάλια ο νεροχύτης τόσο το καλύτερο για μένα. Είναι η ψυχοθεραπεία μου. Όλοι μισούν τη λάντζα, εγώ την κυνηγάω.
Τέλος πάντων, πίσω στο YouTube.
Κάποια στιγμή, για κάποιο δικό του λόγο ενώ βλέπω μόνο μαγειρική και μακιγιάζ, μου έβγαλε ένα βίντεο true crime. Για όσους δεν ξέρουν αυτά τα βίντεο αφορούν αληθινές υποθέσεις δολοφονιών τις οποίες και αναλύει με κάθε λεπτομέρεια αυτός που γυρνάει το βίντεο. Από περιέργεια και μόνο είπα να πατήσω αυτό το βίντεο και, δυστυχώς, μου άνοιξε έναν καινούριο κόσμο. Για βδομάδες δεν μπορούσα να σταματήσω να βλέπω υποθέσεις από διάφορους YouTubers και να μαθαίνω για κυριολεκτικά άρρωστους δολοφόνους όπως ο Jeffrey Dahmer και ο Ted Bundy. Υπήρξαν πολλοί άρρωστοι άνθρωποι εκεί έξω που έπρατταν τα εγκλήματα τους δεκαετίες όπως το ’40 και το ’60 που η αστυνομία δεν είχε ακόμη τα μέσα να τους πιάσει εύκολα. Είδα και υποθέσεις με δολοφονίες που έγιναν το 2009 πχ αλλά αυτοί οι δολοφόνοι είχαν πιαστεί σε μια μέρα.
Η ζωή μου καταστράφηκε. Κάθε μέρα έβλεπα ώρες ατελείωτες true crime. Δεν ήταν μόνο το έγκλημα που με σόκαρε, ήταν και η όλη διαδικασία την οποία έκανε η αστυνομία για να πιάσει τους δράστες. Μερικές κινήσεις δεν είχαν καν λογική. Αλλά… άλλες εποχές. Κάποια στιγμή είδα για ένα τύπο που δολοφονούσε νεαρές κοπέλες και τον έπιασαν μετά από 25 χρόνια, όταν είχαν μπει πλέον τα ‘90s.
Αποφάσισα ότι όλο αυτό δεν μου έκανε καλό. Είχα φτάσει σε σημείο να μην πηγαίνω στο περίπτερο μετά τις 19:00 γιατί με τόσα που είχα δει ήξερα ότι κάτι μπορεί να πάει πολύ στραβά.
Τι έκανα λοιπόν; Έκοψα μαχαίρι το true crime. Απλά μια μέρα σταμάτησα να βλέπω και γύρισα στη μαγειρική και στο μακιγιάζ. Δεν θα τρελαθεί εμένα η ψυχούλα μου επειδή πριν 60 και 80 χρόνια η αστυνομία δεν μπορούσε να πιάσει τους εγκληματίες.
Εντάξει δεν είμαι πλήρως αθώα. Μπορεί μια φορά το μήνα να δω μια υπόθεση έτσι από περιέργεια. Όμως δεν θα πέσω πάλι σε αυτήν την παγίδα.
Δεν σκαμπάζω από styling
Παιδιά, εκτός από την κατάρα με το να διαλέγω πάντα μπούρδες από τον κατάλογο μαγαζιών, έχω και την κατάρα του styling.
Από μικρή, από όταν ακόμη φορούσα χρώματα, τίποτα δεν ταίριαζε μεταξύ του. Μπορεί να φορούσα κίτρινη μπλούζα με μωβ παντελόνι και ροζ παπούτσια. Δεν με ένοιαζε όμως γιατί δεν είχα ανακαλύψει ακόμη τα αγόρια. Στο Γυμνάσιο, που ξεκινάνε οι ορμόνες και κάνουν πάρτυ, ήμουν αγοροκόριτσο. Μόνο φαρδιά ρούχα, σκούρα χρώματα, χαμηλή κοτσίδα το μαλλί και συνήθως μπαντάνες. Είχα τόσες πολλές. Σε όλα τα χρώματα. Έρωτας μεγάλος.
Μετά μπήκα στο Λύκειο όπου πέρασα την Emo/Gothic φάση μου. Μόνο μαύρα, μαλλί πρόκα, έντονο μαύρο μακιγιάζ. Απ ότι καταλάβατε μέχρι τα τουλάχιστον 18 μου είχα τις ορμόνες αλλά δεν είχα τα αγόρια. Ποιος να με κοιτάξει στη φάση που περνούσα; Τελειώνει (Δόξα σοι) το σχολείο και ξεκινάω δουλειά. Εκεί λοιπόν και αφότου έχω περάσει ότι θα μπορούσε να περάσει ένα κορίτσι στη εφηβεία από styling, ξεκινάω πάλι τα χρώματα και τα διάφορα σχέδια και κοψίματα στα ρούχα. Το γούστο μου; Μηδενικό. Μου ταίριαζαν; Καθόλου. Κοιτούσα πάντα να είμαι άνετα και όχι απαραίτητα όμορφα. Η κολλητή μου η Δέσποινα, κατά καιρούς προσπαθούσε να σώσει την κατάσταση. Είναι εξαιρετική στο styling και μου έδινε συμβουλές. Όταν την άκουγα είχαμε καλύτερα αποτελέσματα. Όμως όταν έφυγα για Κρήτη ήμουν πάλι υπεύθυνη για το ντύσιμο μου. Και πάλι χάλια. Βλέπω φωτογραφίες πλέον και γελάω. Δεν ήξερα τι σκεφτόμουν. Βασικά ήξερα! Ήθελα να είμαι άνετα! Τι κι αν ήμουν πανδαισία χρωμάτων; Μπορούσα να περπατήσω; Ναι, να κάτσω; Ναι, να τρέξω άμα χρειαστεί; Ναι!
Μεγαλώνοντας κι άλλο βαρέθηκα τις φιλενάδες μου να γελάνε με το style μου και να γίνομαι επίκεντρο κριτικής.
Έκανα την ολική αλλαγή. Πήγα στη ντουλάπα μου, την άδειασα από όλα τα χρωματιστά ρούχα που είχα (ακόμη και τα άσπρα), τα έδωσα στη μητέρα μου να τα χαρεί και κράτησα μόνο τα μαύρα. Και από εκεί και πέρα ψώνιζα μόνο μαύρα. Το μαύρο ταιριάζει με το μαύρο. Δεν μπορείς να πας κάπου λάθος. Καμιά φορά «σπάω» το ντύσιμο με κάτι κόκκινο (που είναι το αγαπημένο μου χρώμα). Πχ με ένα t-shirt ή ένα κολάν (μόνο αυτά τα δύο έχω για να πω την αλήθεια μου).
Problem? Solved!
Από μικρή, από όταν ακόμη φορούσα χρώματα, τίποτα δεν ταίριαζε μεταξύ του. Μπορεί να φορούσα κίτρινη μπλούζα με μωβ παντελόνι και ροζ παπούτσια. Δεν με ένοιαζε όμως γιατί δεν είχα ανακαλύψει ακόμη τα αγόρια. Στο Γυμνάσιο, που ξεκινάνε οι ορμόνες και κάνουν πάρτυ, ήμουν αγοροκόριτσο. Μόνο φαρδιά ρούχα, σκούρα χρώματα, χαμηλή κοτσίδα το μαλλί και συνήθως μπαντάνες. Είχα τόσες πολλές. Σε όλα τα χρώματα. Έρωτας μεγάλος.
Μετά μπήκα στο Λύκειο όπου πέρασα την Emo/Gothic φάση μου. Μόνο μαύρα, μαλλί πρόκα, έντονο μαύρο μακιγιάζ. Απ ότι καταλάβατε μέχρι τα τουλάχιστον 18 μου είχα τις ορμόνες αλλά δεν είχα τα αγόρια. Ποιος να με κοιτάξει στη φάση που περνούσα; Τελειώνει (Δόξα σοι) το σχολείο και ξεκινάω δουλειά. Εκεί λοιπόν και αφότου έχω περάσει ότι θα μπορούσε να περάσει ένα κορίτσι στη εφηβεία από styling, ξεκινάω πάλι τα χρώματα και τα διάφορα σχέδια και κοψίματα στα ρούχα. Το γούστο μου; Μηδενικό. Μου ταίριαζαν; Καθόλου. Κοιτούσα πάντα να είμαι άνετα και όχι απαραίτητα όμορφα. Η κολλητή μου η Δέσποινα, κατά καιρούς προσπαθούσε να σώσει την κατάσταση. Είναι εξαιρετική στο styling και μου έδινε συμβουλές. Όταν την άκουγα είχαμε καλύτερα αποτελέσματα. Όμως όταν έφυγα για Κρήτη ήμουν πάλι υπεύθυνη για το ντύσιμο μου. Και πάλι χάλια. Βλέπω φωτογραφίες πλέον και γελάω. Δεν ήξερα τι σκεφτόμουν. Βασικά ήξερα! Ήθελα να είμαι άνετα! Τι κι αν ήμουν πανδαισία χρωμάτων; Μπορούσα να περπατήσω; Ναι, να κάτσω; Ναι, να τρέξω άμα χρειαστεί; Ναι!
Μεγαλώνοντας κι άλλο βαρέθηκα τις φιλενάδες μου να γελάνε με το style μου και να γίνομαι επίκεντρο κριτικής.
Έκανα την ολική αλλαγή. Πήγα στη ντουλάπα μου, την άδειασα από όλα τα χρωματιστά ρούχα που είχα (ακόμη και τα άσπρα), τα έδωσα στη μητέρα μου να τα χαρεί και κράτησα μόνο τα μαύρα. Και από εκεί και πέρα ψώνιζα μόνο μαύρα. Το μαύρο ταιριάζει με το μαύρο. Δεν μπορείς να πας κάπου λάθος. Καμιά φορά «σπάω» το ντύσιμο με κάτι κόκκινο (που είναι το αγαπημένο μου χρώμα). Πχ με ένα t-shirt ή ένα κολάν (μόνο αυτά τα δύο έχω για να πω την αλήθεια μου).
Problem? Solved!
Προς αναζήτηση πρίζας
Πάντοτε με ενθουσίαζε η ιδέα να κάθομαι σε μια ήσυχη καφετέρια, με το καφεδάκι μου, το τσιγαράκι μου, το λάπτοπ μου και να δίνω πόνο σε άρθρα. Δεν θα ήθελα να θεωρηθώ ποζεράς όπως ήταν τότε η μόδα με τα Mcbooks και τα Starbucks. Εγώ παιδιά ένα υπερτούμπανο Dell έχω και κάνω δουλίτσα. Δεν θα ταίριαζα και στο περιβάλλον. Άσε που στα Starbucks δεν καπνίζεις.
Το θέμα είναι, η όλη ιδέα πάντα με ενθουσίαζε. Πρώτη φορά την είχα δει στο Sex and the City όπου η συγγραφέας της παρέας καθόταν σε ένα καφέ και έβγαζε τα άρθρα της.
Είπα κάποια στιγμή να το δοκιμάσω. Πήγαμε με τη Δέσποινα σε μια καφετέρια στη γειτονιά, πήρα λάπτοπ, πήρε σημειωματάριο (έφτιαχνε κάτι δικά της) και ζητήσαμε μια πρίζα. Δεν είχε κοντά σε τραπέζι αλλά ο ιδιοκτήτης ήταν τόσο ευγενικός που μας άφησε να μετακινήσουμε το τραπέζι δίπλα στην πρίζα για να κάνω τη δουλειά μου. Το μαγαζί άδειο. Ότι καλύτερο για μένα.
Πέρασα τέλεια εκείνη τη μέρα. Δούλευα ένα βιβλίο και είδα πως έβγαλα αρκετές σελίδες σε ελάχιστο χρόνο (για έναν συγγραφέα ελάχιστος χρόνος μπορεί να είναι και τρεις ώρες).
Έπειτα η ζωή προχώρησε. Πάντα είχα την επιθυμία όμως να το ξανακάνω. Κάτι με το να είμαι έξω χτυπάει τον οίστρο μου και αποδίδω καλύτερα.
Τα χρόνια πέρασαν και δεν έκανα κάποια κίνηση. Άλλωστε τα μέρη που έβγαινα ήταν πολύ μακριά από το σπίτι μου και δεν ήθελα να πηγαίνω εκεί το λάπτοπ.
Ήρθαν οι μέρες του DnD και για να παίξουμε αρχίσαμε να συχνάζουμε σε μια καφετέρια, κοντά στο σπίτι μου, που ο χώρος βόλευε πολύ. Μου ήρθε ξανά η επιθυμία. Ρώτησα αν έχουν κάποια πρίζα στον πάνω όροφο όπου παίζουμε (μιας και δεν έχει ποτέ κόσμο) και μου είπαν ότι είχαν δυο αλλά είχαν χαλάσει και δεν τις έφτιαξαν ποτέ. Απογοήτευση.
Μου ήρθε η ιδέα μετά να κάνω τον κύκλο της πλατείας να δω αν υπάρχει άλλη καφετέρια που να έχει μια πρίζα που να μπορώ να χρησιμοποιήσω. Μια καφετέρια χωρίς πολλοί κόσμο. Σε ωραία θέση. Και ΝΑΙ! Βρήκα!
Το αφεντικό ευγενέστατο, με βοήθησε να στήσω το λάπτοπ και τράβηξε μια μπαλαντέζα για να φτάνει ο φορτιστής μου. Γλυκύτατος άνθρωπος. Οπότε μια στις τόσες θα είμαι σε αυτήν την καφετέρια… με το καφεδάκι μου, το τσιγαράκι μου και στον οίστρο μου!
Το θέμα είναι, η όλη ιδέα πάντα με ενθουσίαζε. Πρώτη φορά την είχα δει στο Sex and the City όπου η συγγραφέας της παρέας καθόταν σε ένα καφέ και έβγαζε τα άρθρα της.
Είπα κάποια στιγμή να το δοκιμάσω. Πήγαμε με τη Δέσποινα σε μια καφετέρια στη γειτονιά, πήρα λάπτοπ, πήρε σημειωματάριο (έφτιαχνε κάτι δικά της) και ζητήσαμε μια πρίζα. Δεν είχε κοντά σε τραπέζι αλλά ο ιδιοκτήτης ήταν τόσο ευγενικός που μας άφησε να μετακινήσουμε το τραπέζι δίπλα στην πρίζα για να κάνω τη δουλειά μου. Το μαγαζί άδειο. Ότι καλύτερο για μένα.
Πέρασα τέλεια εκείνη τη μέρα. Δούλευα ένα βιβλίο και είδα πως έβγαλα αρκετές σελίδες σε ελάχιστο χρόνο (για έναν συγγραφέα ελάχιστος χρόνος μπορεί να είναι και τρεις ώρες).
Έπειτα η ζωή προχώρησε. Πάντα είχα την επιθυμία όμως να το ξανακάνω. Κάτι με το να είμαι έξω χτυπάει τον οίστρο μου και αποδίδω καλύτερα.
Τα χρόνια πέρασαν και δεν έκανα κάποια κίνηση. Άλλωστε τα μέρη που έβγαινα ήταν πολύ μακριά από το σπίτι μου και δεν ήθελα να πηγαίνω εκεί το λάπτοπ.
Ήρθαν οι μέρες του DnD και για να παίξουμε αρχίσαμε να συχνάζουμε σε μια καφετέρια, κοντά στο σπίτι μου, που ο χώρος βόλευε πολύ. Μου ήρθε ξανά η επιθυμία. Ρώτησα αν έχουν κάποια πρίζα στον πάνω όροφο όπου παίζουμε (μιας και δεν έχει ποτέ κόσμο) και μου είπαν ότι είχαν δυο αλλά είχαν χαλάσει και δεν τις έφτιαξαν ποτέ. Απογοήτευση.
Μου ήρθε η ιδέα μετά να κάνω τον κύκλο της πλατείας να δω αν υπάρχει άλλη καφετέρια που να έχει μια πρίζα που να μπορώ να χρησιμοποιήσω. Μια καφετέρια χωρίς πολλοί κόσμο. Σε ωραία θέση. Και ΝΑΙ! Βρήκα!
Το αφεντικό ευγενέστατο, με βοήθησε να στήσω το λάπτοπ και τράβηξε μια μπαλαντέζα για να φτάνει ο φορτιστής μου. Γλυκύτατος άνθρωπος. Οπότε μια στις τόσες θα είμαι σε αυτήν την καφετέρια… με το καφεδάκι μου, το τσιγαράκι μου και στον οίστρο μου!
Πνεύμα Εορτών
Μπα…
Πολλά χρόνια τώρα απλά δεν μου έρχεται. Είναι ημέρες σαν όλες τις άλλες. Αυτές οι μέρες έχουν ότι απεχθάνομαι περισσότερο. Κόσμο στους δρόμους, κιτς στολισμούς, γεμάτες καφετέριες και εστιατόρια και ψεύτικα χαμόγελα και ευγένεια.
Λάθος περίοδος με έπιασε οίστρος. Έπρεπε να περιμένει λίγο να τελειώσει όλο αυτό το πανηγύρι και να αλλάξει το έτος. Αλλά δεν ήταν κάτι που μπορούσα να ελέγξω…
Δεν πιστεύω στο «new year new me». Όλοι τα έχουμε κάνει αυτά. Θα αλλάξει ο χρόνος και θα πάω γυμναστήριο, θα κάνω διατροφή, θα ζητήσω αύξηση, δεν θα αφήνω κανέναν να με εκμεταλλευτεί…
Μπούρδες!
Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι. Αν θες να κάνεις κάτι για σένα γιατί βάζεις timeline; Απλά… σήκω ένα πρωί και κάντο. Θες να αλλάξεις τη ζωή σου 180 μοίρες; Γιατί να περιμένεις το νέο έτος; Κάντο. Έτσι ξεκίνησα κι εγώ να κάνω skin care. Είχα αφήσει το δέρμα μου στη μοίρα του, χωρίς περιποίηση, και έπαθε αφυδάτωση. Δεν περίμενα να αλλάξει ο χρόνος, δεν περίμενα να έρθει η Δευτέρα (που λένε όλοι). Ήταν Σάββατο που πήγα στα Hondo’s Center και προμηθεύτηκα κρέμες και απλά ξεκίνησα. Τόσο απλά.
Ο νέος χρόνος και η Δευτέρα είναι δικαιολογίες για τους αδύναμους. Βρίστε με αν θέλετε αλλά εγώ αυτό πιστεύω. Ο δικός μου χαρακτήρας δεν δέχεται timeline. Όταν είναι να κάνω κάτι, το κάνω τώρα, και αν όχι τώρα, το κάνω άμεσα.
Πράγματα που με αφορούν πρέπει να γίνονται σωστά, οργανωμένα και άμεσα.
Γι’ αυτό δεν μπορώ την υποκρισία των εορτών. Όλοι κάτι θέλουν να κάνουν από το νέο έτος και όλοι το κρατάνε για ένα μήνα και μετά το αφήνουν. Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι.
Προς Θεού, δε λέω πως και εγώ δεν θα φορέσω ένα από τα πιο όμορφα μου χαμόγελα για να ανταλλάξω ευχές με φίλους και συγγενείς. Αλλά αυτή είναι η δική μου υποκρισία…
Πολλά χρόνια τώρα απλά δεν μου έρχεται. Είναι ημέρες σαν όλες τις άλλες. Αυτές οι μέρες έχουν ότι απεχθάνομαι περισσότερο. Κόσμο στους δρόμους, κιτς στολισμούς, γεμάτες καφετέριες και εστιατόρια και ψεύτικα χαμόγελα και ευγένεια.
Λάθος περίοδος με έπιασε οίστρος. Έπρεπε να περιμένει λίγο να τελειώσει όλο αυτό το πανηγύρι και να αλλάξει το έτος. Αλλά δεν ήταν κάτι που μπορούσα να ελέγξω…
Δεν πιστεύω στο «new year new me». Όλοι τα έχουμε κάνει αυτά. Θα αλλάξει ο χρόνος και θα πάω γυμναστήριο, θα κάνω διατροφή, θα ζητήσω αύξηση, δεν θα αφήνω κανέναν να με εκμεταλλευτεί…
Μπούρδες!
Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι. Αν θες να κάνεις κάτι για σένα γιατί βάζεις timeline; Απλά… σήκω ένα πρωί και κάντο. Θες να αλλάξεις τη ζωή σου 180 μοίρες; Γιατί να περιμένεις το νέο έτος; Κάντο. Έτσι ξεκίνησα κι εγώ να κάνω skin care. Είχα αφήσει το δέρμα μου στη μοίρα του, χωρίς περιποίηση, και έπαθε αφυδάτωση. Δεν περίμενα να αλλάξει ο χρόνος, δεν περίμενα να έρθει η Δευτέρα (που λένε όλοι). Ήταν Σάββατο που πήγα στα Hondo’s Center και προμηθεύτηκα κρέμες και απλά ξεκίνησα. Τόσο απλά.
Ο νέος χρόνος και η Δευτέρα είναι δικαιολογίες για τους αδύναμους. Βρίστε με αν θέλετε αλλά εγώ αυτό πιστεύω. Ο δικός μου χαρακτήρας δεν δέχεται timeline. Όταν είναι να κάνω κάτι, το κάνω τώρα, και αν όχι τώρα, το κάνω άμεσα.
Πράγματα που με αφορούν πρέπει να γίνονται σωστά, οργανωμένα και άμεσα.
Γι’ αυτό δεν μπορώ την υποκρισία των εορτών. Όλοι κάτι θέλουν να κάνουν από το νέο έτος και όλοι το κρατάνε για ένα μήνα και μετά το αφήνουν. Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι.
Προς Θεού, δε λέω πως και εγώ δεν θα φορέσω ένα από τα πιο όμορφα μου χαμόγελα για να ανταλλάξω ευχές με φίλους και συγγενείς. Αλλά αυτή είναι η δική μου υποκρισία…
Οργανωμένο Χάος
Έψαξα και τα 67 άρθρα (πότε έγιναν τόσα, ε;) που σας έχω ανεβάσει και δεν βρήκα κάποιο να σας έχω γράψει για το πως είναι η κατάσταση στο δωμάτιο μου και στο μυαλό μου.
Βέβαια, τεμπέλιασα λίγο και κοίταξα μόνο τίτλους. Είμαι σίγουρη ότι έχω αναφέρει κάπου κάποτε το οργανωμένο μου χάος.
Αλλά θα σας γράψω γι’ αυτό σα να μην σας έχω γράψει ποτέ ξανά.
Όντας Παρθένος στο ζώδιο έχω μια μανία με την τάξη, την οργάνωση και την καθαριότητα. Βέβαια μπορεί να μην φταίει το ζώδιο και απλά να φταίει το γεγονός ότι μεγάλωσα σε ένα πολύ άτακτο περιβάλλον που πάντα με ενοχλούσε. Ήθελα να βρίσκω τα πράγματα μου την ώρα που τα χρειαζόμουν χωρίς να ψάχνω. Έχοντας έναν μικρότερο αδελφό, αυτό δεν ήταν πάντα εφικτό. Όσο μοιραζόμουν ένα δωμάτιο με τον αδελφό μου, όλα χάλια και παντού. Δεν έβγαζε κανείς άκρη. Μέχρι που ήρθε η ευλογημένη εκείνη στιγμή στα 20 μου που πέρασα στην Κρήτη για σπουδές. Στα 20 ξεκίνησα να μένω μόνη μου στο δικό μου χώρο που μπορούσα να τον οργανώσω όπως θέλω. Όμως το πρώτο μου σπίτι ήταν μια γκαρσονιέρα, μια τρύπα, και είχα κατεβάσει αρκετά πράγματα. Έτσι λοιπόν γεννήθηκε το οργανωμένο χάος. Για να χωρέσουν όλα έπρεπε να τα κάνω στοίβες το ένα πάνω από το άλλο. Στη βιβλιοθήκη όλα τα βιβλία μαζί, στην ντουλάπα όλα τα ρούχα μαζί… η μαγεία στην όλη υπόθεση ήταν ότι εγώ ήξερα που βρισκόταν το κάθε τι χωρίς να ψάξω. Όταν ξεσκόνιζα τα σήκωνα όλα, έπαιρνα τη σκόνη και τα έβαζα στην προηγούμενη θέση τους.
Αυτό το είδος «οργάνωσης» με κυνήγησε και στην υπόλοιπη ενήλικη ζωή μου. Όταν γύρισα Αθήνα και είχα δικό μου δωμάτιο, πάλι έτσι το έφτιαξα. Με μια ματιά φαίνεται αχούρι, όμως, στα δικά μου μάτια βρίσκεται η απόλυτη οργάνωση. Ξέρω με ακρίβεια που βρίσκεται το κάθε χαρτί, βιβλίο, ψαλίδι… οτιδήποτε. Όλο αυτό βέβαια δείχνει και πως λειτουργεί το μυαλό μου. Χάος. Δυστυχώς έχω ΔΕΠΥ και δεν συγκεντρώνομαι εύκολα. Άλλη δουλειά ξεκινάω να κάνω και σε άλλη καταλήγω. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι παρά το χάος, στο τέλος της ημέρας έχω κάνει και τις δυο δουλειές (συν μερικές ακόμη). Ο χώρος μας αντιπροσωπεύει την προσωπικότητα μας. Καλή σας επιτυχία άμα γνωριστούμε!
Βέβαια, τεμπέλιασα λίγο και κοίταξα μόνο τίτλους. Είμαι σίγουρη ότι έχω αναφέρει κάπου κάποτε το οργανωμένο μου χάος.
Αλλά θα σας γράψω γι’ αυτό σα να μην σας έχω γράψει ποτέ ξανά.
Όντας Παρθένος στο ζώδιο έχω μια μανία με την τάξη, την οργάνωση και την καθαριότητα. Βέβαια μπορεί να μην φταίει το ζώδιο και απλά να φταίει το γεγονός ότι μεγάλωσα σε ένα πολύ άτακτο περιβάλλον που πάντα με ενοχλούσε. Ήθελα να βρίσκω τα πράγματα μου την ώρα που τα χρειαζόμουν χωρίς να ψάχνω. Έχοντας έναν μικρότερο αδελφό, αυτό δεν ήταν πάντα εφικτό. Όσο μοιραζόμουν ένα δωμάτιο με τον αδελφό μου, όλα χάλια και παντού. Δεν έβγαζε κανείς άκρη. Μέχρι που ήρθε η ευλογημένη εκείνη στιγμή στα 20 μου που πέρασα στην Κρήτη για σπουδές. Στα 20 ξεκίνησα να μένω μόνη μου στο δικό μου χώρο που μπορούσα να τον οργανώσω όπως θέλω. Όμως το πρώτο μου σπίτι ήταν μια γκαρσονιέρα, μια τρύπα, και είχα κατεβάσει αρκετά πράγματα. Έτσι λοιπόν γεννήθηκε το οργανωμένο χάος. Για να χωρέσουν όλα έπρεπε να τα κάνω στοίβες το ένα πάνω από το άλλο. Στη βιβλιοθήκη όλα τα βιβλία μαζί, στην ντουλάπα όλα τα ρούχα μαζί… η μαγεία στην όλη υπόθεση ήταν ότι εγώ ήξερα που βρισκόταν το κάθε τι χωρίς να ψάξω. Όταν ξεσκόνιζα τα σήκωνα όλα, έπαιρνα τη σκόνη και τα έβαζα στην προηγούμενη θέση τους.
Αυτό το είδος «οργάνωσης» με κυνήγησε και στην υπόλοιπη ενήλικη ζωή μου. Όταν γύρισα Αθήνα και είχα δικό μου δωμάτιο, πάλι έτσι το έφτιαξα. Με μια ματιά φαίνεται αχούρι, όμως, στα δικά μου μάτια βρίσκεται η απόλυτη οργάνωση. Ξέρω με ακρίβεια που βρίσκεται το κάθε χαρτί, βιβλίο, ψαλίδι… οτιδήποτε. Όλο αυτό βέβαια δείχνει και πως λειτουργεί το μυαλό μου. Χάος. Δυστυχώς έχω ΔΕΠΥ και δεν συγκεντρώνομαι εύκολα. Άλλη δουλειά ξεκινάω να κάνω και σε άλλη καταλήγω. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι παρά το χάος, στο τέλος της ημέρας έχω κάνει και τις δυο δουλειές (συν μερικές ακόμη). Ο χώρος μας αντιπροσωπεύει την προσωπικότητα μας. Καλή σας επιτυχία άμα γνωριστούμε!
DnD ξανά
Την περίοδο που σταμάτησα να σας γράφω μου γνώρισε το αγόρι μου ένα φίλο του από τη δουλειά, κλασικό νέρντουλο και φανταστικός άνθρωπος.
Ταύρος στο Ζώδιο. Εγώ και οι Ταύροι έχουμε αιματηρά επεισόδια όμως με το παλικάρι ταίριαξα πολύ. Για λίγο καιρό βγαίναμε για καφέ και μιλούσαμε για παιχνίδια και κόμιξ καθώς και πολλά γενικά θέματα του φανταστικού. Αφού άκουγα όμορφες ιστορίες από κάποια σέσσιον στο DnD που έπαιζαν παλιότερα τα παιδιά, εξέφρασα την επιθυμία μου να παίξω ξανά. Είχαν να ασχοληθώ από το 2015. Λέει λοιπόν αυτό το φανταστικό παλικάρι να στήσουμε ένα παιχνίδι με 3-4 άτομα και να παίζουμε μια φορά τη βδομάδα. Χαρές και πανηγύρια εγώ.
Αχ… αυτό το πάρτυ είχε τα πάνω του και τα κάτω του (για όποιον δεν ξέρει, πάρτυ στο DnD εννοούμε την ομάδα ανθρώπων που παίζουν).
Στην αρχή είχαμε ένα παλικάρι μαζί μας που δεν είχε παίξει ποτέ του. Ήμουν εγώ που ξέρω και δεν ξέρω, και ήταν και το αγόρι μου που είναι άλλο level εμπειρίας. Ο φίλος του αγοριού μου ήταν ο DM, αυτός που μας έλεγε την ιστορία και καθόριζε την εξέλιξη της.
Το παλικάρι που δεν ήξερε να παίζει έκανε από την αρχή μόνο μαλακίες. Τόσες πολλές που χαλούσε το παιχνίδι των υπολοίπων. Υπήρχε κατανόηση για τα πρώτα σέσσιον γιατί, προφανώς, κανείς δεν γεννήθηκε να ξέρει τα πάντα όμως όσο περνούσε ο καιρός, αντί να έχουμε βελτίωση από τη μεριά του, τα έκανε όλα ακόμη πιο χάλια. Δεν ήταν διασκεδαστικό. Απλώς κάναμε υπομονή.
Αυτό το πρόβλημα λύθηκε μόνο του καθώς αυτό το παλικάρι αποφάσισε ότι δεν του αρέσει το DnD και βγήκε από το πάρτυ. Για κάποιο χρονικό διάστημα ήμασταν οι τρεις μας και μπορώ να πω πως πήγαινε καλά. Όμως, είπαν οι άντρες της παρέας να φέρουν ένα άλλο φίλο τους να γίνουμε τετράδα πάλι. Και γίναμε.
Το κακό με αυτό το παλικάρι ήταν ότι εν ώρα του σέσσιον έλεγε άσχετα πράγματα. Και (δυστυχώς για μένα) είχε πολύ χιούμορ. Οπότε δεν κρατιόμουν και γελούσα συνέχεια με αποτέλεσμα να γίνεται με το ζόρι παιχνίδι. Και αυτό το πρόβλημα λύθηκε μόνο του. Αυτό το παλικάρι ξεκίνησε μεταπτυχιακό οπότε ήθελε όλον τον έξτρα χρόνο του για να διαβάσει. Τελικά… πάλι οι τρεις μας!
Και με εμάς τους τρεις τελείωσε και η ιστορία που παίζαμε! Κράτησε περίπου ένα χρόνο αλλά άμα εξαιρέσουμε τις δύο δύσκολες ανθρώπινες παρουσίες, πήγε πολύ καλά και μου άρεσε όπως τελείωσε η ιστορία.
Y.Γ.
Ξεκινήσαμε καινούρια!
Ταύρος στο Ζώδιο. Εγώ και οι Ταύροι έχουμε αιματηρά επεισόδια όμως με το παλικάρι ταίριαξα πολύ. Για λίγο καιρό βγαίναμε για καφέ και μιλούσαμε για παιχνίδια και κόμιξ καθώς και πολλά γενικά θέματα του φανταστικού. Αφού άκουγα όμορφες ιστορίες από κάποια σέσσιον στο DnD που έπαιζαν παλιότερα τα παιδιά, εξέφρασα την επιθυμία μου να παίξω ξανά. Είχαν να ασχοληθώ από το 2015. Λέει λοιπόν αυτό το φανταστικό παλικάρι να στήσουμε ένα παιχνίδι με 3-4 άτομα και να παίζουμε μια φορά τη βδομάδα. Χαρές και πανηγύρια εγώ.
Αχ… αυτό το πάρτυ είχε τα πάνω του και τα κάτω του (για όποιον δεν ξέρει, πάρτυ στο DnD εννοούμε την ομάδα ανθρώπων που παίζουν).
Στην αρχή είχαμε ένα παλικάρι μαζί μας που δεν είχε παίξει ποτέ του. Ήμουν εγώ που ξέρω και δεν ξέρω, και ήταν και το αγόρι μου που είναι άλλο level εμπειρίας. Ο φίλος του αγοριού μου ήταν ο DM, αυτός που μας έλεγε την ιστορία και καθόριζε την εξέλιξη της.
Το παλικάρι που δεν ήξερε να παίζει έκανε από την αρχή μόνο μαλακίες. Τόσες πολλές που χαλούσε το παιχνίδι των υπολοίπων. Υπήρχε κατανόηση για τα πρώτα σέσσιον γιατί, προφανώς, κανείς δεν γεννήθηκε να ξέρει τα πάντα όμως όσο περνούσε ο καιρός, αντί να έχουμε βελτίωση από τη μεριά του, τα έκανε όλα ακόμη πιο χάλια. Δεν ήταν διασκεδαστικό. Απλώς κάναμε υπομονή.
Αυτό το πρόβλημα λύθηκε μόνο του καθώς αυτό το παλικάρι αποφάσισε ότι δεν του αρέσει το DnD και βγήκε από το πάρτυ. Για κάποιο χρονικό διάστημα ήμασταν οι τρεις μας και μπορώ να πω πως πήγαινε καλά. Όμως, είπαν οι άντρες της παρέας να φέρουν ένα άλλο φίλο τους να γίνουμε τετράδα πάλι. Και γίναμε.
Το κακό με αυτό το παλικάρι ήταν ότι εν ώρα του σέσσιον έλεγε άσχετα πράγματα. Και (δυστυχώς για μένα) είχε πολύ χιούμορ. Οπότε δεν κρατιόμουν και γελούσα συνέχεια με αποτέλεσμα να γίνεται με το ζόρι παιχνίδι. Και αυτό το πρόβλημα λύθηκε μόνο του. Αυτό το παλικάρι ξεκίνησε μεταπτυχιακό οπότε ήθελε όλον τον έξτρα χρόνο του για να διαβάσει. Τελικά… πάλι οι τρεις μας!
Και με εμάς τους τρεις τελείωσε και η ιστορία που παίζαμε! Κράτησε περίπου ένα χρόνο αλλά άμα εξαιρέσουμε τις δύο δύσκολες ανθρώπινες παρουσίες, πήγε πολύ καλά και μου άρεσε όπως τελείωσε η ιστορία.
Y.Γ.
Ξεκινήσαμε καινούρια!
Τρεις βδομάδες εργασία
Αυτός ο αντιδραστικός χαρακτήρας μου μόνο σε μπελάδες με βάζει και δεν έχω σταυρώσει δουλειά τόσο καιρό.
Βγαίνει μια όμορφη αγγελία ότι ζητάνε βοηθό λογιστή σε μια εταιρεία στην περιοχή μου. Λέω, τι τύχη και αυτή; Είμαι δίπλα. Προφανώς και έστειλα βιογραφικό. Δυο μέρες μετά δέχομαι τηλεφώνημα για συνέντευξη. Χαρές και πανηγύρια εγώ γιατί έλεγε στην αγγελία ότι δεν θέλουν προϋπηρεσία και με βόλεψε καθώς… δεν έχω. Είναι και στη γειτονιά… εντάξει, λέω, το χω!
Ήταν ακόμη καλός ο καιρός και φορούσαμε καλοκαιρινά ρούχα. Πάω με ένα κοντομάνικο και ένα τζινάκι, πλήρως απλή για να κάνω τη συνέντευξη μου. Ε, για δουλειά πάω, όχι σε καλλιστεία. Με χαιρέτησε το big boss της επιχείρησης και πήγαμε στο γραφείο να μιλήσουμε. Ήμουν πλήρως ειλικρινής από την αρχή. Με ρώτησε για τη σχολή, απάντησα, με ρώτησε για προϋπηρεσία, απάντησα…
Μου είπε δεν έχει θέμα που δεν έχω προϋπηρεσία γιατί ήταν κάπως ιδιαίτερα τα πράγματα στην εταιρεία και θα με εκπαίδευαν εκείνοι. Ωραία; Ωραία! Μου λέει να ξεκινήσουμε τη επόμενη μέρα δοκιμαστικό αν και για κάποιο λόγο είχε φάει εμμονή να κοιτάζει τα τατουάζ μου. Χαρές και πανηγύρια πάλι εγώ. Μπορεί να μην ξέρω λογιστική (κι ας το σπούδασα) αλλά ένα πράγμα ξέρω σίγουρα για τον εαυτό μου… μαθαίνω γρήγορα. Υπερβολικά γρήγορα.
Στο γραφείο υπήρχε μια κοπέλα ήδη και θα έφευγε γιατί ήταν έγκυος οπότε έψαχναν αντικαταστάτρια και μια ακόμη γιατί ήταν δυο τα γραφεία ώστε να μοιράζεται η δουλειά. Πολύ καλή κοπέλα, πολύ ήσυχη, πολύ ευγενική. Την συμπάθησα αμέσως (πράγμα σπάνιο για μένα).
Πρώτη μέρα δεν έκανα κάτι, παρακολουθούσα και κρατούσα σημειώσεις (ναι, από αυτές είμαι).
Δεύτερη μέρα, δειλά δειλά ξεκίνησα να ασχολούμαι με αρχειοθέτηση.
Ε, τρίτη μέρα έκοβα τιμολόγια. Περιττό να αναφέρω ότι μέχρι την πέμπτη μέρα είχα αρχίσει να μαθαίνω απ’ έξω τους κωδικούς των προϊόντων της εταιρείας.
Στην εταιρεία εκτός από το big boss ήταν και ο γιος του. Την είχαν μαζί. Η κοπέλα μου είπε ότι δεν την άφηνε ο γιος να κόψει τιμολόγιο για τουλάχιστον ένα χρόνο που ήταν ήδη υπάλληλος στην εταιρεία. Όταν πήγα εγώ τρίτη μέρα να κόψω τιμολόγιο ο γιος ήταν απλά πίσω μου και παρακολουθούσε. Δεν μου μίλησε ποτέ. Φαινόταν ικανοποιημένος.
(Με την κοπέλα είχαμε βγάλει την ίδια σχολή μόνο που εκείνη μπήκε το 2005 και εγώ το 2010. Οπότε δεν συναντηθήκαμε ποτέ).
Για τα δικά μου δεδομένα τα πήγαινα εξαιρετικά. Είχα αρχίσει να τους βγάζω καλή δουλειά σε λίγες μόνο μέρες.
Κάποια στιγμή φέρνουν μια χαρχάλω 40+ για να εκπαιδευτεί έτσι ώστε να είναι η δεύτερη βοηθός λογιστή στην εταιρεία.
Παίζει να μην έχω γνωρίσει πιο ενοχλητικό άνθρωπο στη ζωή μου.
Μιλούσε συνέχεια, έλεγε πως τα ξέρει όλα, έκανε τα άπειρα λάθη σε σημείο να αντιμιλήσω ενώ ήταν μπροστά το big boss (κακό), ρωτούσε μέσα σε 10 λεπτά το ίδιο πράγμα πάνω από τρεις φορές και όταν της απαντούσε η άλλη κοπέλα πήγαινε και το έκανε λάθος, τιμολόγια δεν έκοβε αλλά σήκωνε το τηλέφωνο (εγώ είμαι αντικοινωνική, δεν μπορούσα ούτε για αστείο να σηκώσω το τηλέφωνο), δεν ήξερε που είναι το Α στο πληκτρολόγιο και το χειρότερο; Έγλυφε τους πάντες!!!
Ότι ανθρωποειδές υπήρχε στην εταιρεία το είχε γεμίσει σάλια!
Εγώ δεν μιλάω αν δεν μου μιλήσουν. Αυτός είναι ο χαρακτήρας μου. Οπότε φαίνομαι πιο απόμακρη.
Φόρτωνα πολύ με την πάρτη της αλλά δεν μιλούσα.
Όλα όμως όδευαν καλώς από θέμα εργασίας. Η τύπισσα προσπαθούσε να γλύψει και εμένα. Είχε περάσει μια βδομάδα και δεν μας είχαν κάνει πρόσληψη οπότε μου έλεγε ότι άμα δεν κάτσω στην εταιρεία δεν θα κάτσει ούτε εκείνη γιατί είμαστε καλή ομάδα και θέλει να δουλεύει μόνο μαζί μου (εγώ έκανα βέβαια τη σοβαρή δουλειά αλλά οκ). Μπούρδες!
Περνάει δεύτερη βδομάδα και, μιας και χειριζόμουν τα μέιλ, είδα πως τα αφεντικά δεν κατέβασαν την αγγελία και έπαιρναν ακόμη βιογραφικά. Αμέσως ένιωσα ότι κάτι πάει λάθος.
Η κοπέλα που εκπαίδευε εμένα και τη χαρχάλω άρχισε να μας λέει άμεσα ιστορίες από το γραφείο και τι είχε βιώσει. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί είναι κακό και δεν είναι δικές μου ιστορίες αλλά θα πω μόνο πως η κοπέλα αυτή είναι τόσο γλυκιά και καλή που την κακομεταχειριστήκαν, φουλ bulling, σε σημείο που να πηγαίνει στην τουαλέτα και να κλαίει μόνη της.
Άρχισα να θυμώνω με αυτό. Αλλά χρειαζόμουν τη δουλειά και με βόλευε η τοποθεσία πολύ. Αφήστε που θα μάθαινα (επιτέλους) λογιστική.
Η χαρχάλω τα άκουγε αυτά και είχε συνεχώς την καραμέλα «να είμαστε καλοί άνθρωποι και να μην κάνουμε ποτέ κακό στον συνάνθρωπο μας. Αυτό λέω και στα παιδιά μου».
Αχ… δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις.
Τόση ώρα που σας γράφω προσπαθώ να θυμηθώ τον λόγο που μου έκανε την πρώτη πουστιά. Δεν έχει τόσο σημασία όμως.
Αυτό που θυμάμαι είναι να συζητάμε οι τρεις κοπέλες και να λέω στη χαρχάλω να πάμε μαζί στα αφεντικά να τους μιλήσουμε για ένα θέμα που μας αφορά. Εννοείται είπε ναι και να πάμε μαζί και μπλα μπλα μπλα.
Μόλις γύρισα να αρχειοθετήσω ένα τιμολόγιο, είχε φύγει σαν τον Road Runner να χωθεί στο γραφείο των αφεντικών να μιλήσει μόνη της. Έπαθα ένα σοκ είναι η αλήθεια. Δεν της είπα κάτι όμως.
Η κοπέλα μας είπε ότι όσες κοπέλες πέρασαν από εκεί ήταν ήσυχες σαν εκείνη. Δεν αντιμιλούσαν ποτέ και έκλαιγαν στην τουαλέτα μέχρι που μετά από λίγους μήνες έφευγαν.
Όμως… αντιδραστικό γουρούνι η δικιά σας.
Έδειξα αμέσως ότι έχω μια άλφα προσωπικότητα και εννοείται δεν θα με έχει για μαλάκα κανείς. Αμέσως τα αφεντικά κατάλαβαν ότι δεν μπορούν τα να βάλουν μαζί μου οπότε ήταν πιο ήρεμοι όταν μου μιλούσαν.
Θα το λέω και θα το γράφω και θα το υπερηφανεύομαι… έβγαζα δουλειά!!! Η άλλη έβγαζε μόνο σάλια…
Φτάνει η τρίτη (και τελευταία) βδομάδα και πάνε τα αφεντικά στην κοπέλα και τη ρωτάνε ποια να κρατήσουν. Εμένα ή τη χαρχάλω. Η κοπέλα ήταν φουλ 100% υπέρ μου και μάλιστα τους παρακαλούσε να κάτσω γιατί τη βοηθούσα πολύ μιας και ήταν και έγκυος και τους είπε ότι η άλλη… ε… δεν τραβάει (να το πω ευγενικά).
Μας είχαν γνωρίσει και τον βασικό λογιστή της εταιρείας και μίλησε και αυτός και είπε «Ναι, την Ιωάννα να κρατήσετε». Τα έμαθα όλα αυτά.
Φτάνει Παρασκευή και έχουν έρθει τουλάχιστον τέσσερα νέα βιογραφικά. Σκεφτόμουν πως καλό θα ήταν να ρωτήσω αν θέλουν να με ξαναδούν από Δευτέρα για να μην χάνουμε όλοι το χρόνο μας. Και εξωτερικεύω αυτή τη σκέψη στη χαρχάλω και την κοπέλα. Μου λέει η χαρχάλω να πάμε μαζί να τους ρωτήσουμε αν μας θέλουν από Δευτέρα και της λέω ναι να πάμε. Μαντέψτε… πήγε μόνη της ΞΑΝΑ!!! Και επειδή ήταν φουλ σαλιάρα έκατσε στο γραφείο 15 λεπτά χωρίς να ξέρω τι λέει και όταν βγήκε με προσπέρασε και έφυγε. Φούντωσα! Οπότε πάω κι εγώ στο γραφείο και λέω στο big boss «Κύριε …τάδε… πείτε μου μόνο ένα ναι ή ένα όχι. Δεν θέλω να πιάσω την κουβέντα». Ξεκάθαρη από την αρχή.
Ο τύπος βγάζει λεφτά, με πληρώνει για τις μέρες που ήμουν εκεί και μου λέει πως θα μιλήσουμε το Σαββατοκύριακο.
Ε, καλά. Λες και είμαι χθεσινή.
Την Δευτέρα το απόγευμα (μιας και όπως ήταν φυσικό δεν έλαβα κλήση) με παίρνει τηλέφωνο η κοπέλα του γραφείου πλήρως σοκαρισμένη.
Εν ολίγοις μου είπε ότι ήξερε ότι μια από τις δύο θα φύγει (ή εγώ ή η χαρχάλω) και πήγε στο γραφείο περιμένοντας να δει εμένα να κάνουμε σωστή δουλίτσα. Έλα όμως που είδε την άλλη. Τη σαλιάρα. Και πήγε κατευθείαν στα αφεντικά και έκανε παράπονα χωρίς να βγάλει άκρη.
Η τύπισσα εκεί που έλεγε δεν θα κάτσει στην εταιρεία χωρίς εμένα, έκατσε ένα μήνα ακόμη. Απεχθάνομαι αυτούς τους ανθρώπους. Είσαι 40+ μωρή! Πότε θα γίνεις άνθρωπος;
Το συζητήσαμε στο τηλέφωνο με την άλλη κοπέλα και καταλήξαμε στο ότι τη ζημιά την έκανε… ο χαρακτήρας μου. Επειδή βγάζω δυναμισμό. Αυτοί, μου είπε, ήθελαν πάντα κοπέλες για να ξεσπάνε. Και είδαν ότι δεν μπορούν μαζί μου.
Οπότε προτίμησαν τα σάλια από ένα σωστό άνθρωπο που θα τους έβγαζε δουλειά και θα ήταν τυπικός και οργανωμένος σε όλα.
Ε, καλά… και αυτοί ενήλικες είναι. Ας αναλάβουν τις ευθύνες των πράξεων τους. Έμαθα αργότερα που συνεχίσαμε να μιλάμε με την κοπέλα, ότι με το ζόρι έβγαινε η δουλειά γιατί η άλλη δεν έκανε τίποτα. Απλά κοιτούσε… κακό. Εγώ άμα καθόμουν δυο μήνες εκεί θα είχα στήσει από την αρχή όλο το γραφείο.
Τελικά όμως, όπως έμαθα, έδιωξαν και εκείνη και πήραν δυο άλλες, ήσυχες κοπέλες.
Με την κοπέλα μιλήσαμε δυο φορές ακόμη για να κουτσομπολέψουμε τη χαρχάλω και τη βλακεία της.
Έπειτα μια μέρα, τη χαιρέτησα, της είπα «με ένα πόνο» και όταν το κλείσαμε διέγραψα τον αριθμό της.
Βγαίνει μια όμορφη αγγελία ότι ζητάνε βοηθό λογιστή σε μια εταιρεία στην περιοχή μου. Λέω, τι τύχη και αυτή; Είμαι δίπλα. Προφανώς και έστειλα βιογραφικό. Δυο μέρες μετά δέχομαι τηλεφώνημα για συνέντευξη. Χαρές και πανηγύρια εγώ γιατί έλεγε στην αγγελία ότι δεν θέλουν προϋπηρεσία και με βόλεψε καθώς… δεν έχω. Είναι και στη γειτονιά… εντάξει, λέω, το χω!
Ήταν ακόμη καλός ο καιρός και φορούσαμε καλοκαιρινά ρούχα. Πάω με ένα κοντομάνικο και ένα τζινάκι, πλήρως απλή για να κάνω τη συνέντευξη μου. Ε, για δουλειά πάω, όχι σε καλλιστεία. Με χαιρέτησε το big boss της επιχείρησης και πήγαμε στο γραφείο να μιλήσουμε. Ήμουν πλήρως ειλικρινής από την αρχή. Με ρώτησε για τη σχολή, απάντησα, με ρώτησε για προϋπηρεσία, απάντησα…
Μου είπε δεν έχει θέμα που δεν έχω προϋπηρεσία γιατί ήταν κάπως ιδιαίτερα τα πράγματα στην εταιρεία και θα με εκπαίδευαν εκείνοι. Ωραία; Ωραία! Μου λέει να ξεκινήσουμε τη επόμενη μέρα δοκιμαστικό αν και για κάποιο λόγο είχε φάει εμμονή να κοιτάζει τα τατουάζ μου. Χαρές και πανηγύρια πάλι εγώ. Μπορεί να μην ξέρω λογιστική (κι ας το σπούδασα) αλλά ένα πράγμα ξέρω σίγουρα για τον εαυτό μου… μαθαίνω γρήγορα. Υπερβολικά γρήγορα.
Στο γραφείο υπήρχε μια κοπέλα ήδη και θα έφευγε γιατί ήταν έγκυος οπότε έψαχναν αντικαταστάτρια και μια ακόμη γιατί ήταν δυο τα γραφεία ώστε να μοιράζεται η δουλειά. Πολύ καλή κοπέλα, πολύ ήσυχη, πολύ ευγενική. Την συμπάθησα αμέσως (πράγμα σπάνιο για μένα).
Πρώτη μέρα δεν έκανα κάτι, παρακολουθούσα και κρατούσα σημειώσεις (ναι, από αυτές είμαι).
Δεύτερη μέρα, δειλά δειλά ξεκίνησα να ασχολούμαι με αρχειοθέτηση.
Ε, τρίτη μέρα έκοβα τιμολόγια. Περιττό να αναφέρω ότι μέχρι την πέμπτη μέρα είχα αρχίσει να μαθαίνω απ’ έξω τους κωδικούς των προϊόντων της εταιρείας.
Στην εταιρεία εκτός από το big boss ήταν και ο γιος του. Την είχαν μαζί. Η κοπέλα μου είπε ότι δεν την άφηνε ο γιος να κόψει τιμολόγιο για τουλάχιστον ένα χρόνο που ήταν ήδη υπάλληλος στην εταιρεία. Όταν πήγα εγώ τρίτη μέρα να κόψω τιμολόγιο ο γιος ήταν απλά πίσω μου και παρακολουθούσε. Δεν μου μίλησε ποτέ. Φαινόταν ικανοποιημένος.
(Με την κοπέλα είχαμε βγάλει την ίδια σχολή μόνο που εκείνη μπήκε το 2005 και εγώ το 2010. Οπότε δεν συναντηθήκαμε ποτέ).
Για τα δικά μου δεδομένα τα πήγαινα εξαιρετικά. Είχα αρχίσει να τους βγάζω καλή δουλειά σε λίγες μόνο μέρες.
Κάποια στιγμή φέρνουν μια χαρχάλω 40+ για να εκπαιδευτεί έτσι ώστε να είναι η δεύτερη βοηθός λογιστή στην εταιρεία.
Παίζει να μην έχω γνωρίσει πιο ενοχλητικό άνθρωπο στη ζωή μου.
Μιλούσε συνέχεια, έλεγε πως τα ξέρει όλα, έκανε τα άπειρα λάθη σε σημείο να αντιμιλήσω ενώ ήταν μπροστά το big boss (κακό), ρωτούσε μέσα σε 10 λεπτά το ίδιο πράγμα πάνω από τρεις φορές και όταν της απαντούσε η άλλη κοπέλα πήγαινε και το έκανε λάθος, τιμολόγια δεν έκοβε αλλά σήκωνε το τηλέφωνο (εγώ είμαι αντικοινωνική, δεν μπορούσα ούτε για αστείο να σηκώσω το τηλέφωνο), δεν ήξερε που είναι το Α στο πληκτρολόγιο και το χειρότερο; Έγλυφε τους πάντες!!!
Ότι ανθρωποειδές υπήρχε στην εταιρεία το είχε γεμίσει σάλια!
Εγώ δεν μιλάω αν δεν μου μιλήσουν. Αυτός είναι ο χαρακτήρας μου. Οπότε φαίνομαι πιο απόμακρη.
Φόρτωνα πολύ με την πάρτη της αλλά δεν μιλούσα.
Όλα όμως όδευαν καλώς από θέμα εργασίας. Η τύπισσα προσπαθούσε να γλύψει και εμένα. Είχε περάσει μια βδομάδα και δεν μας είχαν κάνει πρόσληψη οπότε μου έλεγε ότι άμα δεν κάτσω στην εταιρεία δεν θα κάτσει ούτε εκείνη γιατί είμαστε καλή ομάδα και θέλει να δουλεύει μόνο μαζί μου (εγώ έκανα βέβαια τη σοβαρή δουλειά αλλά οκ). Μπούρδες!
Περνάει δεύτερη βδομάδα και, μιας και χειριζόμουν τα μέιλ, είδα πως τα αφεντικά δεν κατέβασαν την αγγελία και έπαιρναν ακόμη βιογραφικά. Αμέσως ένιωσα ότι κάτι πάει λάθος.
Η κοπέλα που εκπαίδευε εμένα και τη χαρχάλω άρχισε να μας λέει άμεσα ιστορίες από το γραφείο και τι είχε βιώσει. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί είναι κακό και δεν είναι δικές μου ιστορίες αλλά θα πω μόνο πως η κοπέλα αυτή είναι τόσο γλυκιά και καλή που την κακομεταχειριστήκαν, φουλ bulling, σε σημείο που να πηγαίνει στην τουαλέτα και να κλαίει μόνη της.
Άρχισα να θυμώνω με αυτό. Αλλά χρειαζόμουν τη δουλειά και με βόλευε η τοποθεσία πολύ. Αφήστε που θα μάθαινα (επιτέλους) λογιστική.
Η χαρχάλω τα άκουγε αυτά και είχε συνεχώς την καραμέλα «να είμαστε καλοί άνθρωποι και να μην κάνουμε ποτέ κακό στον συνάνθρωπο μας. Αυτό λέω και στα παιδιά μου».
Αχ… δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις.
Τόση ώρα που σας γράφω προσπαθώ να θυμηθώ τον λόγο που μου έκανε την πρώτη πουστιά. Δεν έχει τόσο σημασία όμως.
Αυτό που θυμάμαι είναι να συζητάμε οι τρεις κοπέλες και να λέω στη χαρχάλω να πάμε μαζί στα αφεντικά να τους μιλήσουμε για ένα θέμα που μας αφορά. Εννοείται είπε ναι και να πάμε μαζί και μπλα μπλα μπλα.
Μόλις γύρισα να αρχειοθετήσω ένα τιμολόγιο, είχε φύγει σαν τον Road Runner να χωθεί στο γραφείο των αφεντικών να μιλήσει μόνη της. Έπαθα ένα σοκ είναι η αλήθεια. Δεν της είπα κάτι όμως.
Η κοπέλα μας είπε ότι όσες κοπέλες πέρασαν από εκεί ήταν ήσυχες σαν εκείνη. Δεν αντιμιλούσαν ποτέ και έκλαιγαν στην τουαλέτα μέχρι που μετά από λίγους μήνες έφευγαν.
Όμως… αντιδραστικό γουρούνι η δικιά σας.
Έδειξα αμέσως ότι έχω μια άλφα προσωπικότητα και εννοείται δεν θα με έχει για μαλάκα κανείς. Αμέσως τα αφεντικά κατάλαβαν ότι δεν μπορούν τα να βάλουν μαζί μου οπότε ήταν πιο ήρεμοι όταν μου μιλούσαν.
Θα το λέω και θα το γράφω και θα το υπερηφανεύομαι… έβγαζα δουλειά!!! Η άλλη έβγαζε μόνο σάλια…
Φτάνει η τρίτη (και τελευταία) βδομάδα και πάνε τα αφεντικά στην κοπέλα και τη ρωτάνε ποια να κρατήσουν. Εμένα ή τη χαρχάλω. Η κοπέλα ήταν φουλ 100% υπέρ μου και μάλιστα τους παρακαλούσε να κάτσω γιατί τη βοηθούσα πολύ μιας και ήταν και έγκυος και τους είπε ότι η άλλη… ε… δεν τραβάει (να το πω ευγενικά).
Μας είχαν γνωρίσει και τον βασικό λογιστή της εταιρείας και μίλησε και αυτός και είπε «Ναι, την Ιωάννα να κρατήσετε». Τα έμαθα όλα αυτά.
Φτάνει Παρασκευή και έχουν έρθει τουλάχιστον τέσσερα νέα βιογραφικά. Σκεφτόμουν πως καλό θα ήταν να ρωτήσω αν θέλουν να με ξαναδούν από Δευτέρα για να μην χάνουμε όλοι το χρόνο μας. Και εξωτερικεύω αυτή τη σκέψη στη χαρχάλω και την κοπέλα. Μου λέει η χαρχάλω να πάμε μαζί να τους ρωτήσουμε αν μας θέλουν από Δευτέρα και της λέω ναι να πάμε. Μαντέψτε… πήγε μόνη της ΞΑΝΑ!!! Και επειδή ήταν φουλ σαλιάρα έκατσε στο γραφείο 15 λεπτά χωρίς να ξέρω τι λέει και όταν βγήκε με προσπέρασε και έφυγε. Φούντωσα! Οπότε πάω κι εγώ στο γραφείο και λέω στο big boss «Κύριε …τάδε… πείτε μου μόνο ένα ναι ή ένα όχι. Δεν θέλω να πιάσω την κουβέντα». Ξεκάθαρη από την αρχή.
Ο τύπος βγάζει λεφτά, με πληρώνει για τις μέρες που ήμουν εκεί και μου λέει πως θα μιλήσουμε το Σαββατοκύριακο.
Ε, καλά. Λες και είμαι χθεσινή.
Την Δευτέρα το απόγευμα (μιας και όπως ήταν φυσικό δεν έλαβα κλήση) με παίρνει τηλέφωνο η κοπέλα του γραφείου πλήρως σοκαρισμένη.
Εν ολίγοις μου είπε ότι ήξερε ότι μια από τις δύο θα φύγει (ή εγώ ή η χαρχάλω) και πήγε στο γραφείο περιμένοντας να δει εμένα να κάνουμε σωστή δουλίτσα. Έλα όμως που είδε την άλλη. Τη σαλιάρα. Και πήγε κατευθείαν στα αφεντικά και έκανε παράπονα χωρίς να βγάλει άκρη.
Η τύπισσα εκεί που έλεγε δεν θα κάτσει στην εταιρεία χωρίς εμένα, έκατσε ένα μήνα ακόμη. Απεχθάνομαι αυτούς τους ανθρώπους. Είσαι 40+ μωρή! Πότε θα γίνεις άνθρωπος;
Το συζητήσαμε στο τηλέφωνο με την άλλη κοπέλα και καταλήξαμε στο ότι τη ζημιά την έκανε… ο χαρακτήρας μου. Επειδή βγάζω δυναμισμό. Αυτοί, μου είπε, ήθελαν πάντα κοπέλες για να ξεσπάνε. Και είδαν ότι δεν μπορούν μαζί μου.
Οπότε προτίμησαν τα σάλια από ένα σωστό άνθρωπο που θα τους έβγαζε δουλειά και θα ήταν τυπικός και οργανωμένος σε όλα.
Ε, καλά… και αυτοί ενήλικες είναι. Ας αναλάβουν τις ευθύνες των πράξεων τους. Έμαθα αργότερα που συνεχίσαμε να μιλάμε με την κοπέλα, ότι με το ζόρι έβγαινε η δουλειά γιατί η άλλη δεν έκανε τίποτα. Απλά κοιτούσε… κακό. Εγώ άμα καθόμουν δυο μήνες εκεί θα είχα στήσει από την αρχή όλο το γραφείο.
Τελικά όμως, όπως έμαθα, έδιωξαν και εκείνη και πήραν δυο άλλες, ήσυχες κοπέλες.
Με την κοπέλα μιλήσαμε δυο φορές ακόμη για να κουτσομπολέψουμε τη χαρχάλω και τη βλακεία της.
Έπειτα μια μέρα, τη χαιρέτησα, της είπα «με ένα πόνο» και όταν το κλείσαμε διέγραψα τον αριθμό της.
Εξυπηρέτηση Πελατών
Λίγο καιρό αφότου σταμάτησα να σας γράφω βρήκα τον εαυτό μου σε δύσκολη οικονομική θέση. Όπως κάθε σοβαρός ενήλικας, έτσι κι εγώ, έψαξα για δουλειά.
Ο δρόμος με έφερε στο κέντρο εξυπηρέτησης πελατών μιας γνωστής εταιρείας. Σκεφτόμουν πως ποτέ δεν είχα περάσει από αυτό το επάγγελμα και ήμουν περίεργη να δω πως θα πάει και αν είμαι καλή. Συνεργάστηκα μαζί τους για πέντε μήνες. ΟΤΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ!!!
Όσοι έχετε δουλέψει εξυπηρέτηση πελατών ξέρετε ακριβώς τι εννοώ. Να έχω βάρδια 8-4 και η πρώτη μου κλήση να είναι γαμωσταυρίδι. Να εξηγώ στον κόσμο ένα συγκεκριμένο πράγμα και να αρνείται να καταλάβει. Να με ρωτάνε συνεχώς το ίδιο και το ίδιο λες και δεν απάντησα ποτέ. Να απειλούν με μηνύσεις και εμένα προσωπικά και την εταιρεία.
Δεν μου άρεσε. Δεν μου άρεσε καθόλου. Συνειδητοποίησα πολύ νωρίς ότι αυτή η δουλειά δεν είναι για μένα. Αλλά δεν είχα και λεφτά. Οπότε έσκαγα και πήγαινα.
Υπήρχε μια φήμη ότι αυτή η εταιρεία είναι σε απόγνωση να έχει κόσμο οπότε δεν απολύει ποτέ κανέναν. Οπότε άπαξ και μπεις, τελείωσε, παίρνεις σύνταξη.
Κατάφερα το ακατόρθωτο! Με απέλυσαν!
Το σκέφτομαι και γελάω τόσο πολύ!
Δεν ήμουν κακή στη δουλειά μου γιατί όλοι αυτοί οι πελάτες δεν μου έφταιγαν σε κάτι. Όμως ήμουν πολύ κακή με τους υπεύθυνους μου και τις ώρες εργασίας μου.
Από τη στιγμή που κατάλαβα ότι εγώ ΔΕΝ θέλω να είμαι εκεί μέσα ξεκίνησε να χαλάει η συμπεριφορά μου. Αργούσα μισή ώρα για τη βάρδια μου, μπέρδευα το πρόγραμμα και πήγαινα άλλες μέρες και ώρες και αναγκάζονταν να με δηλώνουν κάθε φορά στο hr για να μην μου φάνε ώρες από το μισθό (σε αυτό τους παραδέχομαι) και, εννοείται, αντιμιλούσα! Πολύ!
Θυμάμαι ένα περιστατικό λίγες μέρες πριν με απολύσουν. Είχα πάρει καφέ μαζί μου από το σπίτι και εννοείται επειδή έχω έρωτα με τον καφέ είχα πάρει υπερβολική ποσότητα.
Στη συγκεκριμένη εταιρεία δεν είχε ο καθένας το γραφείο του. Όταν πήγαινες για βάρδια καθόσουν σε όποιο pc ήταν κενό.
Έτυχε τη συγκεκριμένη μέρα το pc μου να είναι δυο γραφεία μακριά από των υπευθύνων μου. Τρεις γυναίκες. Τρεις κοκότες. Η μία από αυτές με είχε εκπαιδεύσει, οι άλλες δεν ξέρω τι έκαναν εκεί και ούτε ρώτησα ποτέ. Άντε καμιά φορά να βοηθούσαν με απορίες.
Anyway, ξεκινάει η βάρδια 9-5. Μπαίνω στο σύστημα σαν καλό κορίτσι και ξεκινάω να μιλάω με το κοινό πίνοντας γουλιά γουλιά τον καφέ μου. Τι γίνεται όμως όταν πίνουμε υγρά; Τουαλέτα! Φυσική ροή των πραγμάτων. Ο καφές είναι διουρητικός (για όποιον δεν ξέρει) που σημαίνει ότι πας τουαλέτα πιο συχνά. Τόσο καιρό είχα την πολυτέλεια να κάθομαι μακριά από τις κοκότες οπότε πήγαινα για αυτήν την αθώα τουαλέτα με την ησυχία μου.
Εκείνη την ηλιόλουστη μέρα, από τις 9 έως τις 11 σηκώθηκα τρεις φορές να πάω τουαλέτα. Την τρίτη φορά έγινε το «κακό».
«Ιωάννα έχουμε αναμονές, δεν πρέπει να σηκώνεσαι» λέει η μία
«Τουαλέτα πήγα» απαντώ
«Ναι αλλά είναι η τρίτη φορά που σηκώνεσαι» μου λέει η άλλη
«Και τι; Απαγορεύεται να πάμε τουαλέτα τώρα; Άσε μας μωρέ» και φεύγω.
Εκεί μέσα ήταν πολύ τυπικά ευγενικοί άνθρωποι. Όλοι ήταν από τους ανθρώπους που έβλεπες ξεκάθαρα την ξινίλα στο πρόσωπο τους αλλά θα σου μιλούσαν στον πληθυντικό. Δεν τους άρεσε μου ήμουν ο ορισμός της αντίδρασης.
Μερικές μέρες μετά απολύθηκα με τη δικαιολογία ότι ένας πελάτης δεν έμεινε ευχαριστημένος με την εξυπηρέτηση που του έκανα και έκανε μήνυση στην εταιρεία. Μπούρδες! Η πλειοψηφία των πελατών μου έλεγαν ότι θα μου βάλουν άριστη βαθμολογία στην αξιολόγηση. Και δεν ήμουν από τους υπαλλήλους που παρακαλούσαν τους πελάτες για αξιολόγηση. Δεν έλεγα το ποιηματάκι στο τέλος καν. Μόνοι τους ότι ήθελαν.
Τώρα τα θυμάμαι και γελάω. Αλλά τότε δεν ήταν καθόλου αστεία κατάσταση.
Μερικές μέρες μετά άρχισα πάλι να στέλνω βιογραφικά. Ήταν μια γνωστή εταιρεία πάλι, που έκανε το κακό click bait να βάλει ότι ψάχνει για γραμματέα ενώ ήθελε εξυπηρέτηση πελατών. Έστειλα προφανώς γιατί είμαι πολύ καλή στο να είμαι γραμματέας και την επόμενη κιόλας μέρα με κάλεσαν.
Μόλις μου είπαν ότι είναι από τη συγκεκριμένη εταιρεία κούνησα την ουρά μου. Και ξαφνικά μου λέει η κοπέλα στο τηλέφωνο πως θέλουν εξυπηρέτηση πελατών. Σκοτείνιασα. Η απάντηση μου;
«Δεν ξέρω αν το ξέρετε αλλά ο κόσμος δεν πάει καλά εκεί έξω».
Και υπήρξε ησυχία στην κλήση.
Δεν το έβαλε κάτω όμως. Μου είπε ότι έχει και μια δεύτερη θέση στις πωλήσεις. Η απάντηση μου;
«Όχι με τίποτα. Δεν είμαι ικανή να πουλήσω σάντουιτς σε άστεγο. Γεια σας και καλή συνέχεια».
Κλικ.
Σε πωλήσεις είχα κάτσει μια βδομάδα σε μια εταιρεία όταν ήμουν 18 χρονών. Εκεί να ακούσετε γαμωσταυρίδια.
Δεν είμαι εγώ για τέτοια παιδιά, έχω ευαίσθητη ψυχή.
Όλα εμπειρίες είναι όμως σε αυτή τη ζωή για να μάθουμε τον εαυτό μας και τα όρια μας!
Ο δρόμος με έφερε στο κέντρο εξυπηρέτησης πελατών μιας γνωστής εταιρείας. Σκεφτόμουν πως ποτέ δεν είχα περάσει από αυτό το επάγγελμα και ήμουν περίεργη να δω πως θα πάει και αν είμαι καλή. Συνεργάστηκα μαζί τους για πέντε μήνες. ΟΤΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ!!!
Όσοι έχετε δουλέψει εξυπηρέτηση πελατών ξέρετε ακριβώς τι εννοώ. Να έχω βάρδια 8-4 και η πρώτη μου κλήση να είναι γαμωσταυρίδι. Να εξηγώ στον κόσμο ένα συγκεκριμένο πράγμα και να αρνείται να καταλάβει. Να με ρωτάνε συνεχώς το ίδιο και το ίδιο λες και δεν απάντησα ποτέ. Να απειλούν με μηνύσεις και εμένα προσωπικά και την εταιρεία.
Δεν μου άρεσε. Δεν μου άρεσε καθόλου. Συνειδητοποίησα πολύ νωρίς ότι αυτή η δουλειά δεν είναι για μένα. Αλλά δεν είχα και λεφτά. Οπότε έσκαγα και πήγαινα.
Υπήρχε μια φήμη ότι αυτή η εταιρεία είναι σε απόγνωση να έχει κόσμο οπότε δεν απολύει ποτέ κανέναν. Οπότε άπαξ και μπεις, τελείωσε, παίρνεις σύνταξη.
Κατάφερα το ακατόρθωτο! Με απέλυσαν!
Το σκέφτομαι και γελάω τόσο πολύ!
Δεν ήμουν κακή στη δουλειά μου γιατί όλοι αυτοί οι πελάτες δεν μου έφταιγαν σε κάτι. Όμως ήμουν πολύ κακή με τους υπεύθυνους μου και τις ώρες εργασίας μου.
Από τη στιγμή που κατάλαβα ότι εγώ ΔΕΝ θέλω να είμαι εκεί μέσα ξεκίνησε να χαλάει η συμπεριφορά μου. Αργούσα μισή ώρα για τη βάρδια μου, μπέρδευα το πρόγραμμα και πήγαινα άλλες μέρες και ώρες και αναγκάζονταν να με δηλώνουν κάθε φορά στο hr για να μην μου φάνε ώρες από το μισθό (σε αυτό τους παραδέχομαι) και, εννοείται, αντιμιλούσα! Πολύ!
Θυμάμαι ένα περιστατικό λίγες μέρες πριν με απολύσουν. Είχα πάρει καφέ μαζί μου από το σπίτι και εννοείται επειδή έχω έρωτα με τον καφέ είχα πάρει υπερβολική ποσότητα.
Στη συγκεκριμένη εταιρεία δεν είχε ο καθένας το γραφείο του. Όταν πήγαινες για βάρδια καθόσουν σε όποιο pc ήταν κενό.
Έτυχε τη συγκεκριμένη μέρα το pc μου να είναι δυο γραφεία μακριά από των υπευθύνων μου. Τρεις γυναίκες. Τρεις κοκότες. Η μία από αυτές με είχε εκπαιδεύσει, οι άλλες δεν ξέρω τι έκαναν εκεί και ούτε ρώτησα ποτέ. Άντε καμιά φορά να βοηθούσαν με απορίες.
Anyway, ξεκινάει η βάρδια 9-5. Μπαίνω στο σύστημα σαν καλό κορίτσι και ξεκινάω να μιλάω με το κοινό πίνοντας γουλιά γουλιά τον καφέ μου. Τι γίνεται όμως όταν πίνουμε υγρά; Τουαλέτα! Φυσική ροή των πραγμάτων. Ο καφές είναι διουρητικός (για όποιον δεν ξέρει) που σημαίνει ότι πας τουαλέτα πιο συχνά. Τόσο καιρό είχα την πολυτέλεια να κάθομαι μακριά από τις κοκότες οπότε πήγαινα για αυτήν την αθώα τουαλέτα με την ησυχία μου.
Εκείνη την ηλιόλουστη μέρα, από τις 9 έως τις 11 σηκώθηκα τρεις φορές να πάω τουαλέτα. Την τρίτη φορά έγινε το «κακό».
«Ιωάννα έχουμε αναμονές, δεν πρέπει να σηκώνεσαι» λέει η μία
«Τουαλέτα πήγα» απαντώ
«Ναι αλλά είναι η τρίτη φορά που σηκώνεσαι» μου λέει η άλλη
«Και τι; Απαγορεύεται να πάμε τουαλέτα τώρα; Άσε μας μωρέ» και φεύγω.
Εκεί μέσα ήταν πολύ τυπικά ευγενικοί άνθρωποι. Όλοι ήταν από τους ανθρώπους που έβλεπες ξεκάθαρα την ξινίλα στο πρόσωπο τους αλλά θα σου μιλούσαν στον πληθυντικό. Δεν τους άρεσε μου ήμουν ο ορισμός της αντίδρασης.
Μερικές μέρες μετά απολύθηκα με τη δικαιολογία ότι ένας πελάτης δεν έμεινε ευχαριστημένος με την εξυπηρέτηση που του έκανα και έκανε μήνυση στην εταιρεία. Μπούρδες! Η πλειοψηφία των πελατών μου έλεγαν ότι θα μου βάλουν άριστη βαθμολογία στην αξιολόγηση. Και δεν ήμουν από τους υπαλλήλους που παρακαλούσαν τους πελάτες για αξιολόγηση. Δεν έλεγα το ποιηματάκι στο τέλος καν. Μόνοι τους ότι ήθελαν.
Τώρα τα θυμάμαι και γελάω. Αλλά τότε δεν ήταν καθόλου αστεία κατάσταση.
Μερικές μέρες μετά άρχισα πάλι να στέλνω βιογραφικά. Ήταν μια γνωστή εταιρεία πάλι, που έκανε το κακό click bait να βάλει ότι ψάχνει για γραμματέα ενώ ήθελε εξυπηρέτηση πελατών. Έστειλα προφανώς γιατί είμαι πολύ καλή στο να είμαι γραμματέας και την επόμενη κιόλας μέρα με κάλεσαν.
Μόλις μου είπαν ότι είναι από τη συγκεκριμένη εταιρεία κούνησα την ουρά μου. Και ξαφνικά μου λέει η κοπέλα στο τηλέφωνο πως θέλουν εξυπηρέτηση πελατών. Σκοτείνιασα. Η απάντηση μου;
«Δεν ξέρω αν το ξέρετε αλλά ο κόσμος δεν πάει καλά εκεί έξω».
Και υπήρξε ησυχία στην κλήση.
Δεν το έβαλε κάτω όμως. Μου είπε ότι έχει και μια δεύτερη θέση στις πωλήσεις. Η απάντηση μου;
«Όχι με τίποτα. Δεν είμαι ικανή να πουλήσω σάντουιτς σε άστεγο. Γεια σας και καλή συνέχεια».
Κλικ.
Σε πωλήσεις είχα κάτσει μια βδομάδα σε μια εταιρεία όταν ήμουν 18 χρονών. Εκεί να ακούσετε γαμωσταυρίδια.
Δεν είμαι εγώ για τέτοια παιδιά, έχω ευαίσθητη ψυχή.
Όλα εμπειρίες είναι όμως σε αυτή τη ζωή για να μάθουμε τον εαυτό μας και τα όρια μας!
Γεια!
Πέρασε πάνω από ένας χρόνος που σας έγραψα τελευταία φορά. Που ήμουν; Ε, εδώ τριγύρω.
Δεν μπορώ να πω πως είχα άπειρες δουλειές, αλλά με σιγουριά μπορώ να πω πως δεν είχα οίστρο. Δεν μου αρέσει να γράφω όταν δεν έχω οίστρο διότι το κάθε κείμενο βγαίνει μπούρδα. Το έχω προσπαθήσει. Το αποτέλεσμα είναι να διαβάσω το κείμενο αυτό μετά από καιρό και να πω στον εαυτό μου «Τι σκατά σκεφτόσουν;».
Έκανα πολλά αυτόν τον ένα χρόνο (και κάτι ψιλά). Αλλά θα τα δούμε ένα ένα αναλυτικά σε άλλα άρθρα.
Δεν μπορώ να πω πως δεν μου έλειψε η συγγραφή. Ούτε ένα κείμενο δεν έβγαλα τόσο καιρό. Με το ζόρι μιλούσα στα social. Αλλά τώρα νιώθω ότι είμαι σε καλή περίοδο. Κούτσα κούτσα κάτι μου έρχεται. Θέλω να ασχοληθώ και με τα βιβλία μου. Έχω γύρω στα οκτώ που δεν έχουν τελειώσει. Αλλά… τέτοια είμαι. Έχω πολλές ιδέες οπότε αφήνω το ένα και πιάνω το άλλο.
Λέω να ασχοληθώ λίγο πιο εντατικά με το Blog μου. Βέβαια, όπως ξέρετε, δεν είναι να με εμπιστεύεστε! Ούτε έμενα αλλά ούτε και τον οίστρο μου.
Κάποτε που συνεργάστηκα με έναν εκδοτικό, μου είχε πει το big boss ότι η συγγραφή είναι επάγγελμα και ότι πρέπει να αφιερώνω τουλάχιστον δυο ώρες την ημέρα να γράφω.
Ναι μανίτσα μου ΑΛΛΑ… εγώ δεν λειτουργώ έτσι. Θέλω ότι γράψω, από την πιο μικρή ιστορία μέχρι το πιο μεγάλο βιβλίο, να είναι κάτι καλό. Να αρέσει κυρίως σε εμένα για να μπορέσω να περάσω την αγάπη μου για τη δημιουργία μου στο κοινό. Είναι επάγγελμα, δεν διαφώνησα ποτέ. Και μάλιστα είναι το επάγγελμα των ονείρων μου. Ο στόχος μου. Αλλά δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Ο κάθε καλλιτέχνης έχει δική του προσωπικότητα και τρόπο που δουλεύει. Ο δικός μου είναι… λίιιιγο κακός! Περιμένω πότε θα έχω οίστρο και δίνω πόνο στα κείμενα. Αλλά δεν έχω πάντα. Είδατε τώρα χάθηκα για πάνω από ένα χρόνο.
Όλα καλά! Θα βρω πάλι το ρυθμό μου!
Το σίγουρο είναι ότι θα τα λέμε για λίγο (ή πολύ) καιρό!
Δεν μπορώ να πω πως είχα άπειρες δουλειές, αλλά με σιγουριά μπορώ να πω πως δεν είχα οίστρο. Δεν μου αρέσει να γράφω όταν δεν έχω οίστρο διότι το κάθε κείμενο βγαίνει μπούρδα. Το έχω προσπαθήσει. Το αποτέλεσμα είναι να διαβάσω το κείμενο αυτό μετά από καιρό και να πω στον εαυτό μου «Τι σκατά σκεφτόσουν;».
Έκανα πολλά αυτόν τον ένα χρόνο (και κάτι ψιλά). Αλλά θα τα δούμε ένα ένα αναλυτικά σε άλλα άρθρα.
Δεν μπορώ να πω πως δεν μου έλειψε η συγγραφή. Ούτε ένα κείμενο δεν έβγαλα τόσο καιρό. Με το ζόρι μιλούσα στα social. Αλλά τώρα νιώθω ότι είμαι σε καλή περίοδο. Κούτσα κούτσα κάτι μου έρχεται. Θέλω να ασχοληθώ και με τα βιβλία μου. Έχω γύρω στα οκτώ που δεν έχουν τελειώσει. Αλλά… τέτοια είμαι. Έχω πολλές ιδέες οπότε αφήνω το ένα και πιάνω το άλλο.
Λέω να ασχοληθώ λίγο πιο εντατικά με το Blog μου. Βέβαια, όπως ξέρετε, δεν είναι να με εμπιστεύεστε! Ούτε έμενα αλλά ούτε και τον οίστρο μου.
Κάποτε που συνεργάστηκα με έναν εκδοτικό, μου είχε πει το big boss ότι η συγγραφή είναι επάγγελμα και ότι πρέπει να αφιερώνω τουλάχιστον δυο ώρες την ημέρα να γράφω.
Ναι μανίτσα μου ΑΛΛΑ… εγώ δεν λειτουργώ έτσι. Θέλω ότι γράψω, από την πιο μικρή ιστορία μέχρι το πιο μεγάλο βιβλίο, να είναι κάτι καλό. Να αρέσει κυρίως σε εμένα για να μπορέσω να περάσω την αγάπη μου για τη δημιουργία μου στο κοινό. Είναι επάγγελμα, δεν διαφώνησα ποτέ. Και μάλιστα είναι το επάγγελμα των ονείρων μου. Ο στόχος μου. Αλλά δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Ο κάθε καλλιτέχνης έχει δική του προσωπικότητα και τρόπο που δουλεύει. Ο δικός μου είναι… λίιιιγο κακός! Περιμένω πότε θα έχω οίστρο και δίνω πόνο στα κείμενα. Αλλά δεν έχω πάντα. Είδατε τώρα χάθηκα για πάνω από ένα χρόνο.
Όλα καλά! Θα βρω πάλι το ρυθμό μου!
Το σίγουρο είναι ότι θα τα λέμε για λίγο (ή πολύ) καιρό!
Μια κερδοφόρα… ημέρα!
Άνεργη εδώ και κάμποσο καιρό (σιγά μην σας πω πόσο) κοιτάζω συχνά τις αγγελίες μπας και βρω κι εγώ το άμοιρο μια δουλίτσα. Βλέπω λοιπόν πως πολύ συχνά στις αγγελίες ζητάνε άτομα που να γνωρίζουν από υπολογιστές. Χωρίς να το παινευτώ ιδιαίτερα, οι υπολογιστές είναι το δυνατό μου σημείο. Ξέρω πολλά σε περιβάλλον Office και Windows και ότι δεν το ξέρω μπορώ να το βρω πολύ εύκολα με ένα Google search που θα μου πάρει… ούτε ένα λεπτό. Όμως… για όλες αυτές τις δουλειές δεν φτάνει να τους πάρεις τηλέφωνο και να τους πεις «Γεια σας, ξέρω από υπολογιστές». Όχι. Θέλουν ένα χαρτί, μια πιστοποίηση.
Έτσι κι εγώ μετά από 17 χρόνια συχνής χρήσης υπολογιστών όπου και μάθαινα πρακτικά πράγματα, είπα να βγάλω αυτό το χαρτί. Και αργά το έβγαλα να σας πω την αλήθεια.
Τέλος πάντων, βρίσκω εκεί ένα φροντιστήριο με καλές τιμές για να κάνω όλες τις ενότητες σε online μαθήματα και μετά να πάω να δώσω εξετάσεις. Τελείωσα σε μια βδομάδα τα μαθήματα. Τα πήρα Σάββατο και έδωσα εξετάσεις Σάββατο (είχε ξεκινήσει η διαδικασία από Παρασκευή αλλά υπήρξε ένα θέμα με τους κωδικούς μου οπότε το διάβασμα ήταν από Σάββατο).
Δεν μπορώ να πω πως έμαθα πολλά καινούρια πράγματα. Ιδίως ότι αφορούσε το word μου ήταν πολύ γνώριμο (Συγγραφέας αφού!). Τέλος πάντων. Παίρνω τηλέφωνο με το που τελείωσα τα μαθήματα (είχαν πολλή λεπτομέρεια και έφαγα πολλές ώρες τις νύχτες να διαβάζω… ναι, δεν μπορώ πρωί) να ρωτήσω πότε δίνω εξετάσεις. Μου λέει η κοπέλα στην άλλη γραμμή «Μπορείτε να έρθετε το Σάββατο στην Παλλήνη ή την Τετάρτη στην Κατεχάκη».
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Τέλεια.
Αλλά οκ, εγώ έφταιγα που δεν βρήκα ένα φροντιστήριο πιο κοντά μου.
Της λέω ότι θα πάω το Σάββατο στην Παλλήνη για να τελειώνουμε με το όλο θέμα. Μου κλείνει ραντεβού για τις 12:00.
Και ξεκίνησε η περιπέτεια.
Σηκώνομαι σαν καλό κορίτσι στις 9:30 και 10:15 έφυγα από το σπίτι. Η Παλλήνη είναι πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ μακριά από εκεί που μένω. Ευτυχώς είναι ένα μετρό δρόμος. Βαρετός δρόμος… αλλά οκ.
Η Παλλήνη για όσους δεν ξέρουν είναι μια στάση μετά την Δουκίσσης Πλακεντίας. Οπότε για να πάω σωστά έπρεπε να πάρω το μετρό που πάει Αεροδρόμιο. Αμ δε… το ξανθό είναι στις ρίζες μου. Πήρα όποιο μετρό ήρθε πρώτο και όπως καταλάβατε… δεν ήταν του Αεροδρομίου.
Ήθελα να κατέβω να πάρω το άλλο αλλά μου είπαν κάποιοι άνθρωποι μέσα στο μετρό πως δεν έχει νόημα και μόλις φτάσω Δουκίσσης Πλακεντίας περιμένω το επόμενο για μια στάση. Άντε, κομμάτια να γίνει, θα το κάνω έτσι (σκέφτηκα).
Βρίσκω θέση ωραία και καλά (διότι ξεκίνησα τη διαδρομή από τις πρώτες στάσεις), βάζω ακουστικά και απλά περιμένω να αρχίσει και να τελειώσει η διαδρομή.
Κάποια στιγμή κοντά στο Μέγαρο Μουσικής ή στους Αμπελόκηπους μπήκε ένα γενναίο κοριτσάκι (δεν φορούσε μάσκα). Και ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Όπως κάθισε με σκούντηξε λίγο και εννοείται της έριξα ένα από αυτά τα φημισμένα ξινά βλέμματα μου. Μου χαμογέλασε. Εκεί ήμουν σε φάση «οκ… μην είσαι ξινή, καταλάθος έγινε και σου χαμογέλασε κιόλας».
Περνάει η ώρα και το κοριτσάκι φαινόταν σα να ψάχνει παρέα. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω. Κοιτούσα τις στάσεις που ήταν πίσω της να δω σε πόσες θα είμαι στον προορισμό μου και πάντα μου χαμογελούσε.
Φτάνουμε Δουκίσσης Πλακεντίας και κατεβαίνω πρώτη μπαμ μπαμ να δω σε πόση ώρα έρχεται το άλλο μετρό. Πίσω μου η μικρή.
Κλείνω λίγο τα μάτια μου γιατί δεν βλέπω καλά μακριά που ήταν η ταμπέλα (πρέπει να αλλάξω φακούς και συνεπώς γυαλιά) και ακούω μια φωνή δίπλα μου:
«Σε 17 λεπτά λέει».
Αυθόρμητα απαντώ:
«Α, ωραία. Εδώ θα αφήσουμε τα κόκκαλα μας».
Ήταν η μικρή…
Επειδή γενικά βγάζω μια ξινίλα και δεν είμαι τόσο κοινωνική, δεν περίμενα να με πλησιάσει άνθρωπος. Κοίτα θάρρος το νιάτο!
Γελάει με το αστείο μου και ξεκινάμε και μιλάμε (τι να έκανα; Να την έδιωχνα; Άσε που είχα και 17 λεπτά να σκοτώσω).
Με τα πολλά μου λέει «πρέπει να είσαι μικρή, ε; πόσο; 25; 26;».
Της λέω «αχ! Να σαι καλά! Αλλά όχι, είμαι 31» και παθαίνει σοκ. «Αποκλείεται, δεν γίνεται, μικροδείχνεις κτλ».
«Εσύ; Πόσο είσαι;» τη ρωτάω.
«Πόσο με κάνεις;» κλασικό.
Λοιπόν όταν μου κάνουν αυτήν την ερώτηση έχω ένα κόλπο στο μυαλό μου. Ζυγίζω τις ηλικίες. Πχ άμα κάποιον τον κάνω ανάμεσα στα 25 και στα 35 θα πω την μικρότερη ηλικία για να τον κάνω να νιώσει όμορφα.
«25» της λέω.
«Έκλεισα τα 20 φέτος» μου λέει και ξεκινάω και γελάω από αμηχανία. Τι να έκανα; Παιδιά ειλικρινά δεν το έχω με τις ηλικίες. Πάντα μα πάντα μα πάντα κάνω λάθος. Ούτε καν κοντά δεν πέφτω.
Τέλος πάντων, μπλα μπλα στο μπλα μπλα πέρασε η ώρα και ήρθε το μετρό. Μπαίνουμε και όπως φτάνουμε σιγά σιγά Παλλήνη (εκείνη πήγαινε Κορωπί) μου ανέλυε ένα θέμα και πριν σταματήσει το μετρό μου λέει:
«Αχ, τώρα που θα σε βρω να σου πω τα υπόλοιπα;».
Γιατί Θεέ μου είμαι ψυχοπονιάρα; Γιατί;
«Έχεις instagram;» τη ρωτάω.
«Ναι, δώσε μου το κινητό σου να με κάνω add» μου λέει.
Και κάπως έτσι κέρδισα μια καινούρια φίλη (που της ρίχνω 11 χρόνια, κλάμα).
Στο φροντιστήριο έφτασα 12:00. Ακριβώς. Ούτε ένα λεπτό πάνω ούτε ένα λεπτό κάτω.
(Το ξεχάσατε το φροντιστήριο, ε;).
Μπαίνω στην αίθουσα και είχα δύο ώρες εξέταση.
Μια ώρα για τις τρεις πρώτες ενότητες και μια ώρα για τις υπόλοιπες τρεις.
Πρέπει να τελείωσα σε μια ώρα και τις έξι ενότητες. Θυμάμαι έκανα πολύ γρήγορα.
Έπιασα 93% στα αποτελέσματα και πέρασα αμέσως.
Και να φανταστείτε κάποια στιγμή κόλλησε ο υπολογιστής μου και πάτησε μόνος του παρακάτω και έχασα μια ερώτηση. Σίγουρα θα είχα ένα 95%. Αλλά οκ… ηρεμία Ιωάννα.
Πήρα τη βεβαίωση μου με email και τώρα πρέπει να πάω να πάρω την πιστοποίηση από… την Κατεχάκη! Τρέχα Ιωάννα ξανά μακριά!
Σύνοψη:
Έκανα μια καινούρια φίλη και πήρα πιστοποίηση γνώσης υπολογιστών μέσα σε μια μέρα!
Καλά πήγε αυτό νομίζω!
Έτσι κι εγώ μετά από 17 χρόνια συχνής χρήσης υπολογιστών όπου και μάθαινα πρακτικά πράγματα, είπα να βγάλω αυτό το χαρτί. Και αργά το έβγαλα να σας πω την αλήθεια.
Τέλος πάντων, βρίσκω εκεί ένα φροντιστήριο με καλές τιμές για να κάνω όλες τις ενότητες σε online μαθήματα και μετά να πάω να δώσω εξετάσεις. Τελείωσα σε μια βδομάδα τα μαθήματα. Τα πήρα Σάββατο και έδωσα εξετάσεις Σάββατο (είχε ξεκινήσει η διαδικασία από Παρασκευή αλλά υπήρξε ένα θέμα με τους κωδικούς μου οπότε το διάβασμα ήταν από Σάββατο).
Δεν μπορώ να πω πως έμαθα πολλά καινούρια πράγματα. Ιδίως ότι αφορούσε το word μου ήταν πολύ γνώριμο (Συγγραφέας αφού!). Τέλος πάντων. Παίρνω τηλέφωνο με το που τελείωσα τα μαθήματα (είχαν πολλή λεπτομέρεια και έφαγα πολλές ώρες τις νύχτες να διαβάζω… ναι, δεν μπορώ πρωί) να ρωτήσω πότε δίνω εξετάσεις. Μου λέει η κοπέλα στην άλλη γραμμή «Μπορείτε να έρθετε το Σάββατο στην Παλλήνη ή την Τετάρτη στην Κατεχάκη».
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Τέλεια.
Αλλά οκ, εγώ έφταιγα που δεν βρήκα ένα φροντιστήριο πιο κοντά μου.
Της λέω ότι θα πάω το Σάββατο στην Παλλήνη για να τελειώνουμε με το όλο θέμα. Μου κλείνει ραντεβού για τις 12:00.
Και ξεκίνησε η περιπέτεια.
Σηκώνομαι σαν καλό κορίτσι στις 9:30 και 10:15 έφυγα από το σπίτι. Η Παλλήνη είναι πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ μακριά από εκεί που μένω. Ευτυχώς είναι ένα μετρό δρόμος. Βαρετός δρόμος… αλλά οκ.
Η Παλλήνη για όσους δεν ξέρουν είναι μια στάση μετά την Δουκίσσης Πλακεντίας. Οπότε για να πάω σωστά έπρεπε να πάρω το μετρό που πάει Αεροδρόμιο. Αμ δε… το ξανθό είναι στις ρίζες μου. Πήρα όποιο μετρό ήρθε πρώτο και όπως καταλάβατε… δεν ήταν του Αεροδρομίου.
Ήθελα να κατέβω να πάρω το άλλο αλλά μου είπαν κάποιοι άνθρωποι μέσα στο μετρό πως δεν έχει νόημα και μόλις φτάσω Δουκίσσης Πλακεντίας περιμένω το επόμενο για μια στάση. Άντε, κομμάτια να γίνει, θα το κάνω έτσι (σκέφτηκα).
Βρίσκω θέση ωραία και καλά (διότι ξεκίνησα τη διαδρομή από τις πρώτες στάσεις), βάζω ακουστικά και απλά περιμένω να αρχίσει και να τελειώσει η διαδρομή.
Κάποια στιγμή κοντά στο Μέγαρο Μουσικής ή στους Αμπελόκηπους μπήκε ένα γενναίο κοριτσάκι (δεν φορούσε μάσκα). Και ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Όπως κάθισε με σκούντηξε λίγο και εννοείται της έριξα ένα από αυτά τα φημισμένα ξινά βλέμματα μου. Μου χαμογέλασε. Εκεί ήμουν σε φάση «οκ… μην είσαι ξινή, καταλάθος έγινε και σου χαμογέλασε κιόλας».
Περνάει η ώρα και το κοριτσάκι φαινόταν σα να ψάχνει παρέα. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω. Κοιτούσα τις στάσεις που ήταν πίσω της να δω σε πόσες θα είμαι στον προορισμό μου και πάντα μου χαμογελούσε.
Φτάνουμε Δουκίσσης Πλακεντίας και κατεβαίνω πρώτη μπαμ μπαμ να δω σε πόση ώρα έρχεται το άλλο μετρό. Πίσω μου η μικρή.
Κλείνω λίγο τα μάτια μου γιατί δεν βλέπω καλά μακριά που ήταν η ταμπέλα (πρέπει να αλλάξω φακούς και συνεπώς γυαλιά) και ακούω μια φωνή δίπλα μου:
«Σε 17 λεπτά λέει».
Αυθόρμητα απαντώ:
«Α, ωραία. Εδώ θα αφήσουμε τα κόκκαλα μας».
Ήταν η μικρή…
Επειδή γενικά βγάζω μια ξινίλα και δεν είμαι τόσο κοινωνική, δεν περίμενα να με πλησιάσει άνθρωπος. Κοίτα θάρρος το νιάτο!
Γελάει με το αστείο μου και ξεκινάμε και μιλάμε (τι να έκανα; Να την έδιωχνα; Άσε που είχα και 17 λεπτά να σκοτώσω).
Με τα πολλά μου λέει «πρέπει να είσαι μικρή, ε; πόσο; 25; 26;».
Της λέω «αχ! Να σαι καλά! Αλλά όχι, είμαι 31» και παθαίνει σοκ. «Αποκλείεται, δεν γίνεται, μικροδείχνεις κτλ».
«Εσύ; Πόσο είσαι;» τη ρωτάω.
«Πόσο με κάνεις;» κλασικό.
Λοιπόν όταν μου κάνουν αυτήν την ερώτηση έχω ένα κόλπο στο μυαλό μου. Ζυγίζω τις ηλικίες. Πχ άμα κάποιον τον κάνω ανάμεσα στα 25 και στα 35 θα πω την μικρότερη ηλικία για να τον κάνω να νιώσει όμορφα.
«25» της λέω.
«Έκλεισα τα 20 φέτος» μου λέει και ξεκινάω και γελάω από αμηχανία. Τι να έκανα; Παιδιά ειλικρινά δεν το έχω με τις ηλικίες. Πάντα μα πάντα μα πάντα κάνω λάθος. Ούτε καν κοντά δεν πέφτω.
Τέλος πάντων, μπλα μπλα στο μπλα μπλα πέρασε η ώρα και ήρθε το μετρό. Μπαίνουμε και όπως φτάνουμε σιγά σιγά Παλλήνη (εκείνη πήγαινε Κορωπί) μου ανέλυε ένα θέμα και πριν σταματήσει το μετρό μου λέει:
«Αχ, τώρα που θα σε βρω να σου πω τα υπόλοιπα;».
Γιατί Θεέ μου είμαι ψυχοπονιάρα; Γιατί;
«Έχεις instagram;» τη ρωτάω.
«Ναι, δώσε μου το κινητό σου να με κάνω add» μου λέει.
Και κάπως έτσι κέρδισα μια καινούρια φίλη (που της ρίχνω 11 χρόνια, κλάμα).
Στο φροντιστήριο έφτασα 12:00. Ακριβώς. Ούτε ένα λεπτό πάνω ούτε ένα λεπτό κάτω.
(Το ξεχάσατε το φροντιστήριο, ε;).
Μπαίνω στην αίθουσα και είχα δύο ώρες εξέταση.
Μια ώρα για τις τρεις πρώτες ενότητες και μια ώρα για τις υπόλοιπες τρεις.
Πρέπει να τελείωσα σε μια ώρα και τις έξι ενότητες. Θυμάμαι έκανα πολύ γρήγορα.
Έπιασα 93% στα αποτελέσματα και πέρασα αμέσως.
Και να φανταστείτε κάποια στιγμή κόλλησε ο υπολογιστής μου και πάτησε μόνος του παρακάτω και έχασα μια ερώτηση. Σίγουρα θα είχα ένα 95%. Αλλά οκ… ηρεμία Ιωάννα.
Πήρα τη βεβαίωση μου με email και τώρα πρέπει να πάω να πάρω την πιστοποίηση από… την Κατεχάκη! Τρέχα Ιωάννα ξανά μακριά!
Σύνοψη:
Έκανα μια καινούρια φίλη και πήρα πιστοποίηση γνώσης υπολογιστών μέσα σε μια μέρα!
Καλά πήγε αυτό νομίζω!
Καταστροφή!
Για να σας εξηγήσω τι έγινε πρέπει πρώτα να πάμε πίσω στο χρόνο. Όχι πολύ, αρχές Αυγούστου ήταν. Κατά κάποιον μυστήριο λόγο, το σκυλάκι μου (η Μιλού) χτύπησε. Ήρθαμε ένα βράδυ στο σπίτι και την βρήκαμε να κλαίει. Την πήγαμε εννοείται την επόμενη μέρα στον κτηνίατρο και ανακάλυψε ο άνθρωπος πως η Μιλού είχε πάθει απόσπαση σπονδύλου και γι’ αυτό πονούσε. Ακόμη είναι μυστήριο το πως έγινε αυτό.
Η Μιλού λοιπόν μέχρι τέλη Αυγούστου έπρεπε για δεκαπέντε μέρες να παίρνει κορτιζόνη και να είναι υπό περιορισμό. Τι σημαίνει αυτό; Δεν έπρεπε να ανεβαίνει σε κρεβάτια, καρέκλες, καναπέδες, σκάλες… πουθενά! Και εννοείται δεν μπορούσαμε να της κάνουμε παιχνίδια.
Η Μιλού έμενε δεμένη την ημέρα όταν λείπαμε και το βράδυ είτε την είχαμε αγκαλιά για να μην πηδάει στα έπιπλα είτε ήταν πάλι δεμένη για να κοιμηθούμε.
Μένω στον δεύτερο όροφο της πολυκατοικίας μου.
Έχουμε κρατήσει φαντάζομαι στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως η Μιλού δεν κάνει να ανεβοκατεβαίνει σκάλες. Οπότε για να πάει βόλτα την παίρναμε αγκαλιά και την κατεβάζαμε και αντίστοιχα την ανεβάζαμε.
Είναι ένα ωραίο πρωί και σηκώνομαι σαν καλό κορίτσι να πάω τη Μιλού βόλτα. Κάνουμε κύκλους, πηγαίνουμε στην πλατεία, κάνουμε κι άλλους κύκλους, είναι και δέκα το πρωί και εννοείται θέλω καφέ. Δεν έφτιαξα σπίτι γιατί προφανώς ήξερα ότι θα πάρω απ’ έξω. Πηγαίνω στο take away καφέ της γειτονιάς, παίρνω τον καφέ μου (freddo espresso σκέτο) και πηγαίνω προς το σπίτι. Φτάνω στην είσοδο, ανοίγω και όπως πιάνω τη Μιλού να την πάρω αγκαλιά να ανεβούμε τη σκάλα, το σκασμένο ρίχνει μια κλωτσιά στο χέρι μου και πέφτει ο καφές. Έγινε χάλια η είσοδος του σπιτιού. Παίρνω κατευθείαν τη μητέρα μου τηλέφωνο και της λέω «έλα να με σώσεις». Κατεβαίνει η γυναίκα, μαζεύουμε τους καφέδες, παίρνει τη Μιλού και πάει πάνω. Επιστρέφω εγώ στο take away καφέ να πάρω καινούριο καφέ.
Με κοιτάει με απορία ο υπάλληλος και του λέω «θέλω καινούριο καφέ γιατί μου τον έριξε το σκυλάκι». Γέλασε και μου έφτιαξε καινούριο καφέ και μου τον κέρασε κιόλας. Να ναι καλά ο άνθρωπος!
Για όσους με ξέρετε καλά, ξέρετε πως ο καφές είναι ιερός για μένα. Μόλις τον έριξε η Μιλού πόνεσε η ψυχούλα μου.
Αντικατέστησα τον καφέ, αλλά όχι το σοκ που έπαθα από τον χαμό του πρώτου.
Η Μιλού λοιπόν μέχρι τέλη Αυγούστου έπρεπε για δεκαπέντε μέρες να παίρνει κορτιζόνη και να είναι υπό περιορισμό. Τι σημαίνει αυτό; Δεν έπρεπε να ανεβαίνει σε κρεβάτια, καρέκλες, καναπέδες, σκάλες… πουθενά! Και εννοείται δεν μπορούσαμε να της κάνουμε παιχνίδια.
Η Μιλού έμενε δεμένη την ημέρα όταν λείπαμε και το βράδυ είτε την είχαμε αγκαλιά για να μην πηδάει στα έπιπλα είτε ήταν πάλι δεμένη για να κοιμηθούμε.
Μένω στον δεύτερο όροφο της πολυκατοικίας μου.
Έχουμε κρατήσει φαντάζομαι στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως η Μιλού δεν κάνει να ανεβοκατεβαίνει σκάλες. Οπότε για να πάει βόλτα την παίρναμε αγκαλιά και την κατεβάζαμε και αντίστοιχα την ανεβάζαμε.
Είναι ένα ωραίο πρωί και σηκώνομαι σαν καλό κορίτσι να πάω τη Μιλού βόλτα. Κάνουμε κύκλους, πηγαίνουμε στην πλατεία, κάνουμε κι άλλους κύκλους, είναι και δέκα το πρωί και εννοείται θέλω καφέ. Δεν έφτιαξα σπίτι γιατί προφανώς ήξερα ότι θα πάρω απ’ έξω. Πηγαίνω στο take away καφέ της γειτονιάς, παίρνω τον καφέ μου (freddo espresso σκέτο) και πηγαίνω προς το σπίτι. Φτάνω στην είσοδο, ανοίγω και όπως πιάνω τη Μιλού να την πάρω αγκαλιά να ανεβούμε τη σκάλα, το σκασμένο ρίχνει μια κλωτσιά στο χέρι μου και πέφτει ο καφές. Έγινε χάλια η είσοδος του σπιτιού. Παίρνω κατευθείαν τη μητέρα μου τηλέφωνο και της λέω «έλα να με σώσεις». Κατεβαίνει η γυναίκα, μαζεύουμε τους καφέδες, παίρνει τη Μιλού και πάει πάνω. Επιστρέφω εγώ στο take away καφέ να πάρω καινούριο καφέ.
Με κοιτάει με απορία ο υπάλληλος και του λέω «θέλω καινούριο καφέ γιατί μου τον έριξε το σκυλάκι». Γέλασε και μου έφτιαξε καινούριο καφέ και μου τον κέρασε κιόλας. Να ναι καλά ο άνθρωπος!
Για όσους με ξέρετε καλά, ξέρετε πως ο καφές είναι ιερός για μένα. Μόλις τον έριξε η Μιλού πόνεσε η ψυχούλα μου.
Αντικατέστησα τον καφέ, αλλά όχι το σοκ που έπαθα από τον χαμό του πρώτου.
Σητεία (2022)
Αχ! Round two διακοπών!
Είμαι από τους λίγους τυχερούς που κατάφεραν κάτι τέτοιο. Μερικοί από εσάς δεν έχουν πάρει καν άδεια ακόμη. Αλλά οκ, ας μην ξύνω πληγές.
Στην Κρήτη λοιπόν στην όμορφη Σητεία!
Με κάλεσε η φιλενάδα μου η Σοφία, ήμασταν μαζί στην ίδια σχολή στο Ηράκλειο και προφανώς εκεί γνωριστήκαμε. Πρώτο έτος κιόλας. Έχω πάει αρκετές φορές Σητεία στα φοιτητικά μου χρόνια και μια φορά ακόμη το 2018 (νομίζω, που να θυμάμαι η δόλια; Πέρασαν και χρόνια) που ήταν πέραν των φοιτητικών χρόνων και υποχρεώσεων. Πάντα περνάω όμορφα στη Σητεία. Η Σοφία είναι πολύ ευχάριστος άνθρωπος γεμάτος ζωή και χαρά (στα όρια που θέλω να τη χτυπήσω). Τις προηγούμενες φορές που είχα πάει στη Σητεία κάναμε και μερικές εκδρομές (πχ. Άγιο Νικόλαο, Ιεράπετρα κτλ). Αυτή τη φορά δεν γινόταν όμως. Η Σοφία είχε υποχρεώσεις με το γραφείο της οπότε αρκεστήκαμε στον καφέ-ποτό κάτω στο λιμάνι-παραλία. Δεν με πείραξε. Είχαμε και άλλα παιδιά για παρέα και κάναμε τζέρτζελο. Όσοι με ξέρουν μπορούν να πουν με το χέρι στην καρδιά ότι ξέρω από χιούμορ, έχω δυνατό γέλιο και δυνατή φωνή που είναι ικανή να την ακούσουν τέσσερα τραπέζια μακριά.
Ήμασταν ένα πολύ όμορφο παρεάκι.
Έκατσα εκεί έξι γεμάτες μέρες και έφυγα την έβδομη. Πήγα και ήρθα με αεροπλάνο (προφανώς) και στο γυρισμό είχα τέτοιο jet lag που έκανα δυο μέρες να συνέλθω.
Μια μικρή αστεία ιστορία έλαβε χώρα την ώρα που πήγαινα. Γενικά μπορεί να είμαι καλή στις παρέες αλλά με ανθρώπους που δεν ξέρω είμαι πλήρως αντικοινωνική και θέλω την ησυχία μου. Είμαι λοιπόν στο αεροπλάνο και κάθομαι αριστερά στο παράθυρο. Τράβηξα φωτογραφίες και βίντεο τα νησιά από κάτω μας και η θέα ήταν υπέροχη. Αλλά η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια. Κάθεται λοιπόν ένας κύριος δίπλα μου. Όχι τόσο μεγάλος σε ηλικία, γύρω στα 60+.
Φτάνω στη Σητεία, έρχεται με παίρνει η Σοφία από το αεροδρόμιο και της λέω:
Εγώ: Ρε, έκατσε δίπλα μου το χειρότερο είδος ανθρώπου.
Σοφία: Μύριζε;
Εγώ: Μίλαγε.
Σοβαρά σας το λέω, ο άνθρωπος από πριν απογειωθούμε μου είχε πιάσει την κουβέντα. Ήταν συνταξιούχος αξιωματικός της αστυνομίας, είχε δυο γιους οικονομολόγους με μεταπτυχιακά, είχε τρία εγγόνια και το ένα είχε το όνομα του (Πέτρος), είναι από Σητεία αλλά μένει Αθήνα και πήγαινε τώρα στη Σητεία για διακοπές.
Ω ΘΕΕ ΜΟΥ!!!
Του είπα κάποια στιγμή ότι θα βάλω ακουστικά να ακούσω μουσική και μου λέει «ναι βάλε» και όπως φοράω τα ακουστικά ξαφνικά από το δεξί αυτί ακούω παρεμβολές. Πίρι, πίρι, πίρι. Βγάζω το ακουστικό και ο κύριος ακόμη μου μιλούσε! Σοκ!
Οπότε κι εγώ σαν καλό κορίτσι με αρχές και πάνω απ’ όλα ευγένεια… έβγαλα τα ακουστικά και ξεκίνησα να τον ακούω και να συζητάμε (περιμένατε να πω πως τον διαολόστειλα ε; Έκπληξη!).
Το αεροπλάνο έφτασε, τον χαιρέτησα τον άνθρωπο και του ευχήθηκα καλές διακοπές και αυτός σε εμένα και η ¨περιπέτεια¨ τελείωσε εκεί.
Στην επιστροφή δεν μου μίλησε άνθρωπος (μπορεί να φταίει το γεγονός ότι κοιμόμουν… πετούσα στις 8:20 το πρωί και ξύπνησα 6:00, κοτόπουλο ήμουν).
Εν κατακλείδι, ήταν πολύ όμορφα στη Σητεία.
Βγήκαμε τις βόλτες μας, ήπιαμε τα καφεδάκια μας, ήπιαμε τις ποτάρες μας, πήγαμε για μπάνιο, γενικά ήταν γεμάτες μέρες και δεν κατάλαβα πόσο γρήγορα πέρασαν…
Είμαι από τους λίγους τυχερούς που κατάφεραν κάτι τέτοιο. Μερικοί από εσάς δεν έχουν πάρει καν άδεια ακόμη. Αλλά οκ, ας μην ξύνω πληγές.
Στην Κρήτη λοιπόν στην όμορφη Σητεία!
Με κάλεσε η φιλενάδα μου η Σοφία, ήμασταν μαζί στην ίδια σχολή στο Ηράκλειο και προφανώς εκεί γνωριστήκαμε. Πρώτο έτος κιόλας. Έχω πάει αρκετές φορές Σητεία στα φοιτητικά μου χρόνια και μια φορά ακόμη το 2018 (νομίζω, που να θυμάμαι η δόλια; Πέρασαν και χρόνια) που ήταν πέραν των φοιτητικών χρόνων και υποχρεώσεων. Πάντα περνάω όμορφα στη Σητεία. Η Σοφία είναι πολύ ευχάριστος άνθρωπος γεμάτος ζωή και χαρά (στα όρια που θέλω να τη χτυπήσω). Τις προηγούμενες φορές που είχα πάει στη Σητεία κάναμε και μερικές εκδρομές (πχ. Άγιο Νικόλαο, Ιεράπετρα κτλ). Αυτή τη φορά δεν γινόταν όμως. Η Σοφία είχε υποχρεώσεις με το γραφείο της οπότε αρκεστήκαμε στον καφέ-ποτό κάτω στο λιμάνι-παραλία. Δεν με πείραξε. Είχαμε και άλλα παιδιά για παρέα και κάναμε τζέρτζελο. Όσοι με ξέρουν μπορούν να πουν με το χέρι στην καρδιά ότι ξέρω από χιούμορ, έχω δυνατό γέλιο και δυνατή φωνή που είναι ικανή να την ακούσουν τέσσερα τραπέζια μακριά.
Ήμασταν ένα πολύ όμορφο παρεάκι.
Έκατσα εκεί έξι γεμάτες μέρες και έφυγα την έβδομη. Πήγα και ήρθα με αεροπλάνο (προφανώς) και στο γυρισμό είχα τέτοιο jet lag που έκανα δυο μέρες να συνέλθω.
Μια μικρή αστεία ιστορία έλαβε χώρα την ώρα που πήγαινα. Γενικά μπορεί να είμαι καλή στις παρέες αλλά με ανθρώπους που δεν ξέρω είμαι πλήρως αντικοινωνική και θέλω την ησυχία μου. Είμαι λοιπόν στο αεροπλάνο και κάθομαι αριστερά στο παράθυρο. Τράβηξα φωτογραφίες και βίντεο τα νησιά από κάτω μας και η θέα ήταν υπέροχη. Αλλά η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια. Κάθεται λοιπόν ένας κύριος δίπλα μου. Όχι τόσο μεγάλος σε ηλικία, γύρω στα 60+.
Φτάνω στη Σητεία, έρχεται με παίρνει η Σοφία από το αεροδρόμιο και της λέω:
Εγώ: Ρε, έκατσε δίπλα μου το χειρότερο είδος ανθρώπου.
Σοφία: Μύριζε;
Εγώ: Μίλαγε.
Σοβαρά σας το λέω, ο άνθρωπος από πριν απογειωθούμε μου είχε πιάσει την κουβέντα. Ήταν συνταξιούχος αξιωματικός της αστυνομίας, είχε δυο γιους οικονομολόγους με μεταπτυχιακά, είχε τρία εγγόνια και το ένα είχε το όνομα του (Πέτρος), είναι από Σητεία αλλά μένει Αθήνα και πήγαινε τώρα στη Σητεία για διακοπές.
Ω ΘΕΕ ΜΟΥ!!!
Του είπα κάποια στιγμή ότι θα βάλω ακουστικά να ακούσω μουσική και μου λέει «ναι βάλε» και όπως φοράω τα ακουστικά ξαφνικά από το δεξί αυτί ακούω παρεμβολές. Πίρι, πίρι, πίρι. Βγάζω το ακουστικό και ο κύριος ακόμη μου μιλούσε! Σοκ!
Οπότε κι εγώ σαν καλό κορίτσι με αρχές και πάνω απ’ όλα ευγένεια… έβγαλα τα ακουστικά και ξεκίνησα να τον ακούω και να συζητάμε (περιμένατε να πω πως τον διαολόστειλα ε; Έκπληξη!).
Το αεροπλάνο έφτασε, τον χαιρέτησα τον άνθρωπο και του ευχήθηκα καλές διακοπές και αυτός σε εμένα και η ¨περιπέτεια¨ τελείωσε εκεί.
Στην επιστροφή δεν μου μίλησε άνθρωπος (μπορεί να φταίει το γεγονός ότι κοιμόμουν… πετούσα στις 8:20 το πρωί και ξύπνησα 6:00, κοτόπουλο ήμουν).
Εν κατακλείδι, ήταν πολύ όμορφα στη Σητεία.
Βγήκαμε τις βόλτες μας, ήπιαμε τα καφεδάκια μας, ήπιαμε τις ποτάρες μας, πήγαμε για μπάνιο, γενικά ήταν γεμάτες μέρες και δεν κατάλαβα πόσο γρήγορα πέρασαν…
Λάθος καφές
Σημερινή ιστορία. Έγινε πριν μερικά λεπτά και σπαρταράει.
Είμαστε ωραία και καλά αυτό το όμορφο απόγευμα τελευταίας μέρας του Ιουλίου και λέμε με το αγόρι μου και τον πατέρα μου να παραγγείλουμε καφέ.
Εγώ πίνω τον καφέ μου σκέτο.
Αλλά έχω μια ιδιαιτερότητα. Έχω στο μυαλό μου κάτι που το ονομάζω «καφεδάρα»… και στην καφεδάρα είναι που κάνω την εξαίρεση. Θέλω να είναι κρύο latte, γλυκό, με φυτική κρέμα και σκόνη σοκολάτας…
Ναι είναι ακραίο και ιδίως για τα γούστα μου στον καφέ. Αλλά τι να κάνω; Είμαι των άκρων.
Σήμερα λοιπόν, αφού έχω πιει τον κανονικό, σκέτο, πρωινό μου καφέ για να ανοίξει το μάτι, είχα όρεξη για καφεδάρα το απόγευμα.
Μπαίνω στην αγαπητή μας εφαρμογή και αφού διαλέγω τους καφέδες του πατέρα μου και του αγοριού μου, ξεκινάω την αναζήτηση για την καφεδάρα μου.
Βρίσκω έναν που δεν ήταν με φυτική κρέμα αλλά με σαντιγί.
¨Μικρό το κακό¨ σκέφτηκα και τον έβαλα στο καλάθι.
Λίγα λεπτά μετά έρχεται το delivery-boy να φέρει τους καφέδες. Και εκεί ξεκινάει το καλό.
Μου δίνει πρώτο ένα ποτήρι του κλασικού κρύου καφέ. Δεν είδα κρέμα από πάνω οπότε ήξερα ότι δεν είναι δικό μου. Και μου δίνει το δεύτερο… και εκεί ήταν που χάλασε το πράγμα. Ήταν ένα μικρό ποτηράκι του εσπρέσο.
«Τι είναι αυτό;» τον ρωτάω.
Κοιτάει την απόδειξη.
«Είναι αυτό το τάδε που παραγγείλατε».
«Α… και είναι ζεστό;» ξαναρωτάω.
«Ναι».
Μένουμε τουλάχιστον τέσσερα δευτερόλεπτα στην απόλυτη σιωπή.
«Δεν τον θέλω, εγώ ήθελα κρύο και έκανα λάθος απ ότι φαίνεται. Γίνεται να τον πάρεις πίσω να μου φέρεις έναν κρύο;».
«Όχι δεν γίνεται αυτό που ζητάτε. Αλλά μπορείτε να καλέσετε την κοπέλα στο μαγαζί να της πείτε τι θέλετε και να το φέρω σε λίγο που θα έχω πάει άλλες δυο παραγγελίες».
«Καλώς, τα λέμε σε λίγο» του είπα γελώντας.
Πήρα τους τρεις καφέδες, έδωσα τους σωστούς στους άντρες, κατέβασα σφηνάκι τον εσπρέσο με τη σαντιγί και περίμενα.
15 λεπτά μετά έρχεται πάλι το delivery-boy.
Με κοιτάει και γελάει ελαφρώς.
«Καλώς τον ξανά» του λέω.
«Ορίστε το καφεδάκι σας» και μου δίνει τον καφέ.
Σηκώνω το χέρι να τον πληρώσω και…
«Όχι» μου λέει.
«Τι όχι;» τον ρωτάω.
«Όχι, όχι. Άλλη φορά» και φεύγει κύριος.
Κοίτα να δεις κάτι πράγματα.
Εγώ έκανα την πατάτα, εγώ κέρδισα έναν δωρεάν καφέ.
Κάτι τέτοια μικρά σκηνικά έχουν πλάκα!
Είμαστε ωραία και καλά αυτό το όμορφο απόγευμα τελευταίας μέρας του Ιουλίου και λέμε με το αγόρι μου και τον πατέρα μου να παραγγείλουμε καφέ.
Εγώ πίνω τον καφέ μου σκέτο.
Αλλά έχω μια ιδιαιτερότητα. Έχω στο μυαλό μου κάτι που το ονομάζω «καφεδάρα»… και στην καφεδάρα είναι που κάνω την εξαίρεση. Θέλω να είναι κρύο latte, γλυκό, με φυτική κρέμα και σκόνη σοκολάτας…
Ναι είναι ακραίο και ιδίως για τα γούστα μου στον καφέ. Αλλά τι να κάνω; Είμαι των άκρων.
Σήμερα λοιπόν, αφού έχω πιει τον κανονικό, σκέτο, πρωινό μου καφέ για να ανοίξει το μάτι, είχα όρεξη για καφεδάρα το απόγευμα.
Μπαίνω στην αγαπητή μας εφαρμογή και αφού διαλέγω τους καφέδες του πατέρα μου και του αγοριού μου, ξεκινάω την αναζήτηση για την καφεδάρα μου.
Βρίσκω έναν που δεν ήταν με φυτική κρέμα αλλά με σαντιγί.
¨Μικρό το κακό¨ σκέφτηκα και τον έβαλα στο καλάθι.
Λίγα λεπτά μετά έρχεται το delivery-boy να φέρει τους καφέδες. Και εκεί ξεκινάει το καλό.
Μου δίνει πρώτο ένα ποτήρι του κλασικού κρύου καφέ. Δεν είδα κρέμα από πάνω οπότε ήξερα ότι δεν είναι δικό μου. Και μου δίνει το δεύτερο… και εκεί ήταν που χάλασε το πράγμα. Ήταν ένα μικρό ποτηράκι του εσπρέσο.
«Τι είναι αυτό;» τον ρωτάω.
Κοιτάει την απόδειξη.
«Είναι αυτό το τάδε που παραγγείλατε».
«Α… και είναι ζεστό;» ξαναρωτάω.
«Ναι».
Μένουμε τουλάχιστον τέσσερα δευτερόλεπτα στην απόλυτη σιωπή.
«Δεν τον θέλω, εγώ ήθελα κρύο και έκανα λάθος απ ότι φαίνεται. Γίνεται να τον πάρεις πίσω να μου φέρεις έναν κρύο;».
«Όχι δεν γίνεται αυτό που ζητάτε. Αλλά μπορείτε να καλέσετε την κοπέλα στο μαγαζί να της πείτε τι θέλετε και να το φέρω σε λίγο που θα έχω πάει άλλες δυο παραγγελίες».
«Καλώς, τα λέμε σε λίγο» του είπα γελώντας.
Πήρα τους τρεις καφέδες, έδωσα τους σωστούς στους άντρες, κατέβασα σφηνάκι τον εσπρέσο με τη σαντιγί και περίμενα.
15 λεπτά μετά έρχεται πάλι το delivery-boy.
Με κοιτάει και γελάει ελαφρώς.
«Καλώς τον ξανά» του λέω.
«Ορίστε το καφεδάκι σας» και μου δίνει τον καφέ.
Σηκώνω το χέρι να τον πληρώσω και…
«Όχι» μου λέει.
«Τι όχι;» τον ρωτάω.
«Όχι, όχι. Άλλη φορά» και φεύγει κύριος.
Κοίτα να δεις κάτι πράγματα.
Εγώ έκανα την πατάτα, εγώ κέρδισα έναν δωρεάν καφέ.
Κάτι τέτοια μικρά σκηνικά έχουν πλάκα!
Το τροχαίο μου
Θα σας πάω στο μακρινό παρελθόν… όχι τόσο μακρινό… μόνο 10 χρόνια πίσω.
Ήταν 2012. Μικρό κοράσιο εγώ 22 ετών και συζούσα με το τότε αγόρι μου στην Κρήτη.
Μια ωραία μέρα του Σεπτέμβρη ήθελα να μαγειρέψω κάτι και χρειαζόμουν πιπεριές. Μην ρωτήσετε… δεν θυμάμαι τι ήταν να μαγειρέψω. Το τότε αγόρι μου είχε μηχανάκι. Μου έλεγε ότι το φαγητό δεν ήταν απαραίτητο να έχει πιπεριές αλλά εγώ όοοοοχι εκεί κολλημένη.
«Πήγαινε με στο σούπερ μάρκετ» του έλεγα. Που να ήξερα όμως;
«Δυο πιπεριές θέλω» επέμεινα.
Τελικά ενέδωσε. Ανεβαίνουμε στο μηχανάκι και ξεκινάμε. Κάποια στιγμή ενώ έχουμε σταματήσει σε ένα φανάρι 100 μέτρα από το σούπερ μάρκετ… ένα αυτοκίνητο δεν μας είδε. Κάπου χάζευε ο οδηγός. Έπεσε πάνω μας από πίσω, από τη θέση του συνοδηγού. Το αγόρι μου απλώς έπεσε στο πλάι και κράτησε την ισορροπία του. Εγώ… εγώ έπεσα πίσω, πάνω στο παρ μπριζ του αυτοκινήτου όπου το έκανα κομμάτια με το κεφάλι μου. Έπεσα μπροστά στο τιμόνι και τέλος έπεσα στη δεξιά πλευρά στο πλάι στην άσφαλτο.
Όταν έπεσα, έπιασα την τσέπη μου να δω αν είναι ακόμη εκεί το κινητό μου (σας είχα πει, έχω εμμονή) και έπειτα έπιασα τα γυαλιά μου. Μόλις σηκώθηκα είδα τις τρίχες από το κεφάλι μου να βρίσκονται στο μεγάλο σπάσιμο του παρ μπριζ (κομμάτια το έκανα) και εκεί κατάλαβα ότι έπεσα με το κεφάλι. Στην αρχή το μυαλό μου νόμιζε ότι έπεσα με την πλάτη.
Κάθισα στο πεζοδρόμιο και μου έφεραν νερό. Ο άνθρωπος που μας είχε χτυπήσει ερχόταν συνεχώς και μου έπιανε το κεφάλι και με ρωτούσε αν είμαι καλά. Το κεφάλι μου και η πλάτη μου πονούσαν. Κοίταξα το παρ μπριζ και κατάλαβα αμέσως πόσο τυχερή ήμουν. Έπεσα σε ένα σημείο όπου αν έπεφτα μερικά εκατοστά πιο κάτω θα είχα σπάσει το λαιμό μου και αν έπεφτα μερικά εκατοστά πιο πάνω θα χτυπούσα στην οροφή… ήμουν τυχερή.
Side story. Πριν φύγουμε από το σπίτι μιλούσα με ένα φίλο του αγοριού μου και με ρώτησε κάποια στιγμή πιο είναι το πιο συναρπαστικό πράγμα που έχω δει. Και δεν είχα απάντηση.
Πίσω στο τροχαίο τώρα.
Ήρθε το ασθενοφόρο να με πάρει. Εγώ σε ήρεμη κατάσταση να μην κλαίω, να μην ωρύομαι, να μην… τίποτα.
Βλέπω τελευταία φορά το παρ μπριζ και λέω στο αγόρι μου «πες στο φίλο σου ότι αυτό είναι το πιο συναρπαστικό πράγμα που έχω δει».
Με πήγαν στο νοσοκομείο όπου μου έκαναν τις βασικές εξετάσεις να δουν αν έσπασα τίποτα κτλ. Την ίδια μέρα είχα βγει. Ως νοσοκομείο δεν φημιζόταν από τα καλύτερα του Ηρακλείου της Κρήτης. Την επόμενη μέρα ξύπνησα με φριχτούς, φριχτούς πόνους στο λαιμό. Δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Με παίρνει το αγόρι μου με ένα ταξί και πάμε στο άλλο νοσοκομείο. Εκεί λοιπόν ανακαλύψαμε πως έπαθα ευθείαση αυχένα, είχα στο θώρακα και στην κοιλιά ένα εσωτερικό αιμάτωμα το οποίο θα απορροφούσε ο οργανισμός μου, και είχα καεί σε όλη τη δεξιά πλευρά του σώματος μου (αυτό το είδα μόνη μου). Μου έδωσαν ένα κολάρο και παυσίπονα. Έκανα υπομονή μέχρι να περάσουν οι πόνοι για να βγάλω το κολάρο.
Ο τύπος που μας χτύπησε είχε ενοικιαζόμενο αμάξι όπως μάθαμε στην πορεία και νόμιζε πως μιας και είμαστε με μηχανάκι θα προσπεράσουμε τον μπροστά και θα πηγαίναμε πιο κοντά στο φανάρι… αμ δε…
Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα τόσο τυχερή. Η ζωή μου σώθηκε από καθαρή τύχη.
Όποτε ανατρέχω σε αυτό το γεγονός στο μυαλό μου ή λέω αυτήν την ιστορία πάντα έχω ένα κόμπο στο λαιμό.
Εκτός από ένα βαθούλωμα στο κεφάλι μου άφησε και ψυχολογικά.
Να προσέχετε παιδιά!
Ήταν 2012. Μικρό κοράσιο εγώ 22 ετών και συζούσα με το τότε αγόρι μου στην Κρήτη.
Μια ωραία μέρα του Σεπτέμβρη ήθελα να μαγειρέψω κάτι και χρειαζόμουν πιπεριές. Μην ρωτήσετε… δεν θυμάμαι τι ήταν να μαγειρέψω. Το τότε αγόρι μου είχε μηχανάκι. Μου έλεγε ότι το φαγητό δεν ήταν απαραίτητο να έχει πιπεριές αλλά εγώ όοοοοχι εκεί κολλημένη.
«Πήγαινε με στο σούπερ μάρκετ» του έλεγα. Που να ήξερα όμως;
«Δυο πιπεριές θέλω» επέμεινα.
Τελικά ενέδωσε. Ανεβαίνουμε στο μηχανάκι και ξεκινάμε. Κάποια στιγμή ενώ έχουμε σταματήσει σε ένα φανάρι 100 μέτρα από το σούπερ μάρκετ… ένα αυτοκίνητο δεν μας είδε. Κάπου χάζευε ο οδηγός. Έπεσε πάνω μας από πίσω, από τη θέση του συνοδηγού. Το αγόρι μου απλώς έπεσε στο πλάι και κράτησε την ισορροπία του. Εγώ… εγώ έπεσα πίσω, πάνω στο παρ μπριζ του αυτοκινήτου όπου το έκανα κομμάτια με το κεφάλι μου. Έπεσα μπροστά στο τιμόνι και τέλος έπεσα στη δεξιά πλευρά στο πλάι στην άσφαλτο.
Όταν έπεσα, έπιασα την τσέπη μου να δω αν είναι ακόμη εκεί το κινητό μου (σας είχα πει, έχω εμμονή) και έπειτα έπιασα τα γυαλιά μου. Μόλις σηκώθηκα είδα τις τρίχες από το κεφάλι μου να βρίσκονται στο μεγάλο σπάσιμο του παρ μπριζ (κομμάτια το έκανα) και εκεί κατάλαβα ότι έπεσα με το κεφάλι. Στην αρχή το μυαλό μου νόμιζε ότι έπεσα με την πλάτη.
Κάθισα στο πεζοδρόμιο και μου έφεραν νερό. Ο άνθρωπος που μας είχε χτυπήσει ερχόταν συνεχώς και μου έπιανε το κεφάλι και με ρωτούσε αν είμαι καλά. Το κεφάλι μου και η πλάτη μου πονούσαν. Κοίταξα το παρ μπριζ και κατάλαβα αμέσως πόσο τυχερή ήμουν. Έπεσα σε ένα σημείο όπου αν έπεφτα μερικά εκατοστά πιο κάτω θα είχα σπάσει το λαιμό μου και αν έπεφτα μερικά εκατοστά πιο πάνω θα χτυπούσα στην οροφή… ήμουν τυχερή.
Side story. Πριν φύγουμε από το σπίτι μιλούσα με ένα φίλο του αγοριού μου και με ρώτησε κάποια στιγμή πιο είναι το πιο συναρπαστικό πράγμα που έχω δει. Και δεν είχα απάντηση.
Πίσω στο τροχαίο τώρα.
Ήρθε το ασθενοφόρο να με πάρει. Εγώ σε ήρεμη κατάσταση να μην κλαίω, να μην ωρύομαι, να μην… τίποτα.
Βλέπω τελευταία φορά το παρ μπριζ και λέω στο αγόρι μου «πες στο φίλο σου ότι αυτό είναι το πιο συναρπαστικό πράγμα που έχω δει».
Με πήγαν στο νοσοκομείο όπου μου έκαναν τις βασικές εξετάσεις να δουν αν έσπασα τίποτα κτλ. Την ίδια μέρα είχα βγει. Ως νοσοκομείο δεν φημιζόταν από τα καλύτερα του Ηρακλείου της Κρήτης. Την επόμενη μέρα ξύπνησα με φριχτούς, φριχτούς πόνους στο λαιμό. Δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Με παίρνει το αγόρι μου με ένα ταξί και πάμε στο άλλο νοσοκομείο. Εκεί λοιπόν ανακαλύψαμε πως έπαθα ευθείαση αυχένα, είχα στο θώρακα και στην κοιλιά ένα εσωτερικό αιμάτωμα το οποίο θα απορροφούσε ο οργανισμός μου, και είχα καεί σε όλη τη δεξιά πλευρά του σώματος μου (αυτό το είδα μόνη μου). Μου έδωσαν ένα κολάρο και παυσίπονα. Έκανα υπομονή μέχρι να περάσουν οι πόνοι για να βγάλω το κολάρο.
Ο τύπος που μας χτύπησε είχε ενοικιαζόμενο αμάξι όπως μάθαμε στην πορεία και νόμιζε πως μιας και είμαστε με μηχανάκι θα προσπεράσουμε τον μπροστά και θα πηγαίναμε πιο κοντά στο φανάρι… αμ δε…
Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα τόσο τυχερή. Η ζωή μου σώθηκε από καθαρή τύχη.
Όποτε ανατρέχω σε αυτό το γεγονός στο μυαλό μου ή λέω αυτήν την ιστορία πάντα έχω ένα κόμπο στο λαιμό.
Εκτός από ένα βαθούλωμα στο κεφάλι μου άφησε και ψυχολογικά.
Να προσέχετε παιδιά!
Είμαι παράξενο παιδί
Όπως λέει και το ομώνυμο τραγούδι του Stan. Μην με παρεξηγήσετε, δεν ακούω Stan, απλά μου έδωσε την έμπνευση.
Όλοι έχουν τις παραξενιές τους. Σήμερα θα μιλήσουμε για τις δικιές μου. Όταν είπα στην κολλητή μου ότι είμαι παράξενο παιδί γέλασε και μου λέει «εσύ; Προς Θεού» ειρωνικά. Γέλασα κι εγώ. Οπότε έχουμε και λέμε, παραξενιές της Ιωάννας:
α) πρέπει ότι κάνω να είναι σε ζυγό αριθμό, οι μπουκιές μου, τα βήματα μου, τα πατατάκια που θα πιάσω από το σακουλάκι… όλα σε ζυγό αριθμό. Σκεφτείτε ότι δεν τρώω σπαγγέτι μακαρόνια γιατί δεν μπορώ να τα μετρήσω. Τρώω μόνο πένες που μπορώ και τις πιάνω ανά δύο. Το λες και OCD!
β) Τα ρούχα στην ντουλάπα μου είναι ταξινομημένα ανά χρώμα. Βέβαια κερδίζει το μαύρο αλλά μπορώ να πω πως έχω και 2-3 άσπρες μπλούζες… μία κόκκινη… και κάτι μπλε… αλλά!!! Δεξιά οι μπλούζες και αριστερά στην ντουλάπα τα κολάν. Στον πάτο βάζω τα παντελόνια ανά χρώμα πάλι, αριστερά τα μαύρα, δεξιά τα τζιν και τέλος στην άκρη τα σορτσάκια για το καλοκαίρι.
γ) Πίνω καφέ πριν κοιμηθώ. Συγκεκριμένα είναι ο καφές που φτιάχνω το πρωί, δεν προλαβαίνω να τον πιω όλο επειδή όλο και σε κάποια δουλειά θα πάω και μένει στο ψυγείο. Οπότε το βράδυ που θα γυρίσω σπίτι μου τον πίνω για να μην μείνει και χαλάσει.
δ) Δεν θέλω κανείς να αγγίζει το κινητό μου. Δεν είναι ότι κρύβω κάτι. Απλώς είναι κάτι δικό μου και δεν θέλω τα κωλόχερα σας πάνω του!
Αλλά πέρα από την πλάκα, έχω τρελό θέμα με το κινητό μου. Είμαι εθισμένη με την ύπαρξη του. Θυμάμαι μέχρι και σε ένα τροχαίο που είχα με μηχανάκι (θα το γράψω σε άλλο άρθρο), όταν έπεσα και σηκώθηκα το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πιάσω την τσέπη μου να δω αν είναι ακόμη εκεί το κινητό. Μετά βέβαια αναζήτησα τα γυαλιά μου που είχαν φτάσει στου διαόλου τον κώλο. Το ίδιο ισχύει και για τον υπολογιστή μου. Δεν θέλω κανείς να τον πειράζει, αλλά σε πιο ήπια μορφή.
ε) Ανοίγω πολλές καρτέλες στο ίντερνετ. Και όταν λέω πολλές δεν εννοώ ένα youtube, ένα facebook και ένα imdb. Όοοοχι! Εννοώ πολλές! Γύρω στις 80 καρτέλες που δεν κλείνουν ποτέ. Γιατί πάντα με κάτι ασχολούμαι. Είτε κατεβάζω ταινίες, είτε τραγούδια, είτε βλέπω online σειρές, είτε κάτι ψάχνω. Βεβαίως σε μόνιμη βάση είναι ανοιχτά το facebook, το YouTube, τα mails μου και το weebly.
στ) Όταν μιλάω με κάποιον τον κοιτάω στα μάτια άνω των 6 δευτερολέπτων. Δεν ξέρω τι σκάλωμα είναι αυτό που έχω. Μάλλον θέλω να ξεκάνω πολλοί κόσμο.
ζ) Όταν μιλάω σε κάποιον θέλω να έχω την απόλυτη προσοχή του. Δεν θέλω να ασχολείται με κάτι άλλο. Εκνευρίζομαι.
Δεν θα γράψω άλλες παραξενιές μου. Νομίζω 7 είναι καλές. Αλλά ναι κυρίες και κύριοι… υπάρχουν κι άλλες. Θέλω σελίδες για να τις αναλύσω και όχι ένα άρθρο τόσο δα. Αλλά δεν θέλω να σας κουράσω. Απλώς έθεσα μερικές παραξενιές μου για να ξέρετε τι θα αντιμετωπίσετε σε περίπτωση που κάνουμε παρέα. Τις υπόλοιπες τις αφήνω να τις ανακαλύψετε μόνοι σας.
Όλοι έχουν τις παραξενιές τους. Σήμερα θα μιλήσουμε για τις δικιές μου. Όταν είπα στην κολλητή μου ότι είμαι παράξενο παιδί γέλασε και μου λέει «εσύ; Προς Θεού» ειρωνικά. Γέλασα κι εγώ. Οπότε έχουμε και λέμε, παραξενιές της Ιωάννας:
α) πρέπει ότι κάνω να είναι σε ζυγό αριθμό, οι μπουκιές μου, τα βήματα μου, τα πατατάκια που θα πιάσω από το σακουλάκι… όλα σε ζυγό αριθμό. Σκεφτείτε ότι δεν τρώω σπαγγέτι μακαρόνια γιατί δεν μπορώ να τα μετρήσω. Τρώω μόνο πένες που μπορώ και τις πιάνω ανά δύο. Το λες και OCD!
β) Τα ρούχα στην ντουλάπα μου είναι ταξινομημένα ανά χρώμα. Βέβαια κερδίζει το μαύρο αλλά μπορώ να πω πως έχω και 2-3 άσπρες μπλούζες… μία κόκκινη… και κάτι μπλε… αλλά!!! Δεξιά οι μπλούζες και αριστερά στην ντουλάπα τα κολάν. Στον πάτο βάζω τα παντελόνια ανά χρώμα πάλι, αριστερά τα μαύρα, δεξιά τα τζιν και τέλος στην άκρη τα σορτσάκια για το καλοκαίρι.
γ) Πίνω καφέ πριν κοιμηθώ. Συγκεκριμένα είναι ο καφές που φτιάχνω το πρωί, δεν προλαβαίνω να τον πιω όλο επειδή όλο και σε κάποια δουλειά θα πάω και μένει στο ψυγείο. Οπότε το βράδυ που θα γυρίσω σπίτι μου τον πίνω για να μην μείνει και χαλάσει.
δ) Δεν θέλω κανείς να αγγίζει το κινητό μου. Δεν είναι ότι κρύβω κάτι. Απλώς είναι κάτι δικό μου και δεν θέλω τα κωλόχερα σας πάνω του!
Αλλά πέρα από την πλάκα, έχω τρελό θέμα με το κινητό μου. Είμαι εθισμένη με την ύπαρξη του. Θυμάμαι μέχρι και σε ένα τροχαίο που είχα με μηχανάκι (θα το γράψω σε άλλο άρθρο), όταν έπεσα και σηκώθηκα το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πιάσω την τσέπη μου να δω αν είναι ακόμη εκεί το κινητό. Μετά βέβαια αναζήτησα τα γυαλιά μου που είχαν φτάσει στου διαόλου τον κώλο. Το ίδιο ισχύει και για τον υπολογιστή μου. Δεν θέλω κανείς να τον πειράζει, αλλά σε πιο ήπια μορφή.
ε) Ανοίγω πολλές καρτέλες στο ίντερνετ. Και όταν λέω πολλές δεν εννοώ ένα youtube, ένα facebook και ένα imdb. Όοοοχι! Εννοώ πολλές! Γύρω στις 80 καρτέλες που δεν κλείνουν ποτέ. Γιατί πάντα με κάτι ασχολούμαι. Είτε κατεβάζω ταινίες, είτε τραγούδια, είτε βλέπω online σειρές, είτε κάτι ψάχνω. Βεβαίως σε μόνιμη βάση είναι ανοιχτά το facebook, το YouTube, τα mails μου και το weebly.
στ) Όταν μιλάω με κάποιον τον κοιτάω στα μάτια άνω των 6 δευτερολέπτων. Δεν ξέρω τι σκάλωμα είναι αυτό που έχω. Μάλλον θέλω να ξεκάνω πολλοί κόσμο.
ζ) Όταν μιλάω σε κάποιον θέλω να έχω την απόλυτη προσοχή του. Δεν θέλω να ασχολείται με κάτι άλλο. Εκνευρίζομαι.
Δεν θα γράψω άλλες παραξενιές μου. Νομίζω 7 είναι καλές. Αλλά ναι κυρίες και κύριοι… υπάρχουν κι άλλες. Θέλω σελίδες για να τις αναλύσω και όχι ένα άρθρο τόσο δα. Αλλά δεν θέλω να σας κουράσω. Απλώς έθεσα μερικές παραξενιές μου για να ξέρετε τι θα αντιμετωπίσετε σε περίπτωση που κάνουμε παρέα. Τις υπόλοιπες τις αφήνω να τις ανακαλύψετε μόνοι σας.
Άνδρος (2022)
Αυτές οι διακοπές είχαν τα πάνω τους αλλά και τα κάτω τους. Όχι κάτι τραγικό για να τις χαλάσει όμως.
Πήγαμε με τις φιλενάδες μου τρεις μέρες. Ήμασταν τρεις κοπέλες. Η Δέσποινα, η Κέλλυ κι εγώ.
Ας ξεκινήσουμε από την πρώτη μέρα. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας στις 10:30 περίπου το πρωί. Όταν είχα μιλήσει με την κοπέλα στο τηλέφωνο για να κλείσω το δωμάτιο μου είχε πει πως το check in είναι στις 12:00.
Φτάνουμε λοιπόν και μας λέει πως το check in είναι τελικά στις 15:00. Λέμε οκ, θα πάμε να σκοτώσουμε το χρόνο μας στην πισίνα (ναι το ξενοδοχείο είχε πισίνα). Πηγαίνουμε στο μπάνιο και αλλάζουμε για να μπούμε στα μαγιό μας και κατεβαίνουμε στην πισίνα. Το νερό ήταν απίστευτα κρύο όμως κάναμε το μπανάκι μας. Η Δέσποινα κάηκε λίγο από τον ήλιο αλλά οι άλλες δυο ήμασταν μια χαρά. Τυχερές και καλό αντηλιακό.
Η κοπέλα στη reception μου είχε πει πως αν το δωμάτιο μας είναι έτοιμο νωρίτερα θα με πάρει τηλέφωνο. Η ώρα πήγε 12:00, η ώρα πήγε 13:00… η ώρα πήγε 13:30… τίποτα.
Είχαμε βαρεθεί να καθόμαστε στην πισίνα και θέλαμε να κάνουμε ένα μπάνιο επειγόντως για να φύγει από πάνω μας το χλώριο και το ταξίδι. Παίρνω την απόφαση λοιπόν και ανεβαίνω πάνω στη reception να ρωτήσω τι γίνεται με το δωμάτιο. Και βέβαια… μαντέψτε… ήταν έτοιμο και απλώς αμέλησαν να με πάρουν τηλέφωνο. Πηγαίνουμε λοιπόν στο δωμάτιο μας με αριθμό 110 και βλέπουμε πως ενώ είναι 3κλινο έχει μόνο δυο σετ από πετσέτες. Πάω λοιπόν να πάρω τηλέφωνο τη reception να μας φέρουν άλλο ένα σετ και το τηλέφωνο ήταν χαλασμένο. Οπότε αναγκαστικά μπήκα στον καλύτερο μου φίλο, το Google, και βρήκα το τηλέφωνο του ξενοδοχείου. Παίρνω τηλέφωνο και ενημερώνω και για τα δύο προβλήματα μας. Μου λέει η κοπέλα ότι ο τεχνικός θα έρθει την επόμενη μέρα διότι είχε σχολάσει και πως οι πετσέτες έρχονται αμέσως. Περνάνε 10-20-30 λεπτά… πουθενά οι πετσέτες. Παίρνω πάλι τηλέφωνο και λαμβάνω την ίδια απάντηση. Περνάνε 10-20-30 λεπτά… πουθενά οι πετσέτες. Σηκώνομαι λοιπόν να φύγω να πάω να τις πάρω μόνη μου. Και μόλις ανοίγω την πόρτα ήταν ακριβώς απ’ έξω εκείνη τη στιγμή η κυρία καθαρίστρια και την τρόμαξα κιόλας. Μας δίνει λοιπόν πετσέτες, κάνουμε μπάνιο και ξεκινάμε για Μπατσί όπου και φάγαμε και κάναμε βόλτα. Δοκιμάσαμε ένα τοπικό πιάτο που το λέγανε Φουρτάλια. Ουσιαστικά ήταν μια ομελέτα με πατάτες, λουκάνικο με γλυκάνισο και μπαχαρικά δικά τους. Δεν μας άρεσε. Όμως το σαγανάκι με μέλι ήταν ότι καλύτερο. Το βράδυ της ίδιας μέρας πήγαμε για ποτό σε ένα πολύ όμορφο μαγαζί στο Γαύριο με χαμηλό φωτισμό και απίστευτη απαλή μουσική.
Αφού ήπιαμε τις ποτάρες μας (και ανέβασα τη δική μου στο instagram) γυρίσαμε στο δωμάτιο να πέσουμε νεκρές.
Πάει η πρώτη μέρα.
Τη δεύτερη μέρα αποφασίσαμε να κάνουμε όσο πιο πολλά πράγματα μπορούμε με βάση τον τουρισμό.
Περάσαμε από το Κυπρί, πήγαμε πάλι Μπατσί και φύγαμε για τον Αλαδινό. Εκεί είχε μια σπηλιά που σου έκαναν ξενάγηση και ήταν κάτι πρωτότυπο για εμάς. Η σπηλιά του Φόρου. Το δύσκολο ήταν να φτάσεις στη σπηλιά… όχι να γυρίσεις. Διότι ο δρόμος ήταν 350 μέτρα γεμάτος σκάλες, κατσάβραχα και στροφές. Ήταν πολύ επικίνδυνος διότι δεν είχαν κάνει τον κόπο να στρώσουν κανονικά σκαλιά. Απλά είχαν πετάξει κάτι πέτρες εκεί πέρα και σε άφηναν στη μοίρα σου. Εύκολα τσακιζόσουν. Δεν τσακιστήκαμε λοιπόν και φτάσαμε στη σπηλιά. Ήταν πάρα πολύ όμορφη και η ξεναγός μας ήταν απίστευτη.
Να αναφέρω ότι κάναμε περίπου 20 λεπτά να φτάσουμε στη σπηλιά και όταν φεύγαμε κάναμε 5. Τρέχοντας που λένε για να μην ξαναδούμε αυτές τις σκάλες.
Μας άνοιξε η όρεξη με τόση άσκηση και πήγαμε για φαγητό σε ένα μαγαζί που είχε τις καλύτερες κριτικές. Δεν μας άρεσε. Γενικά το φαγητό ήταν πολύ μέτριο, ο καφές χάλια παντού, είχε απίστευτο αέρα και σκάλες παντού. Το νησί όμως ήταν εξαιρετικό από άποψη κόσμου και θέας. Ήταν πολύ γραφικό. Πολύ όμορφο.
Την τρίτη μέρα αφότου φάγαμε το πρωινό μας, μαζέψαμε τα πράγματα μας (διότι ήταν η ημέρα που φεύγαμε) κάναμε το check out μας στις 11:00 γιατί είμαστε και κυρίες και είχαμε γύρω στις 5 ώρες να σκοτώσουμε γιατί το πλοίο μας έφευγε στις 16:30. Πήγαμε πάλι βόλτα στο Μπατσί, πήγαμε βόλτα στο Γαύριο, αγοράσαμε σουβενίρ και γλυκά… επίσης τη δεύτερη μέρα ξέχασα να αναφέρω πως μπήκαμε στο Jumbo της περιοχής. Πιο θλιβερό Jumbo δεν έχω συναντήσει στη ζωή μου. Και μάλιστα ήταν και πολύ ακριβό. Λογικό μου φαίνεται από τη στιγμή που έχει μονοπώλιο.
Τέλος πάντων μετά τις βόλτες μας καταλήγουμε σε ένα καφέ πάνω στο λιμάνι για να δούμε και πότε έρχεται το πλοίο μας. Δεν έκανα το λάθος να πάρω καφέ. Αλλά πήρα ένα τσάι ροδάκινο που ήταν εξίσου άθλιο. Γενικά, όπως είπα, φαγητό και ποτό στο νησί δεν άξιζαν.
Ο αέρας ήταν απίστευτος σε σημεία που μας άνοιγε πλήρως την πόρτα του αυτοκινήτου (ναι πήραμε μαζί το αυτοκίνητο της Δέσποινας διότι η συγκοινωνία στο νησί είναι ελάχιστη έως ανύπαρκτη), εγώ έχασα την ισορροπία μου αρκετές φορές και τα μαλλιά μας τσάμπα τα φτιάξαμε.
Τέλος, από την όλη εμπειρία έχω να πω πως ήταν όμορφα. Η παρέα μετράει πολύ στις διακοπές ιδίως όταν έχετε κοινά ενδιαφέροντα και όρεξη για περιπέτεια.
Το νησί πανέμορφο όπως ξαναείπα πιο πάνω όμως δεν μπορώ να πω πως θα ήθελα να ξαναπάω.
Καλές διακοπές σε όλους!
Πήγαμε με τις φιλενάδες μου τρεις μέρες. Ήμασταν τρεις κοπέλες. Η Δέσποινα, η Κέλλυ κι εγώ.
Ας ξεκινήσουμε από την πρώτη μέρα. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας στις 10:30 περίπου το πρωί. Όταν είχα μιλήσει με την κοπέλα στο τηλέφωνο για να κλείσω το δωμάτιο μου είχε πει πως το check in είναι στις 12:00.
Φτάνουμε λοιπόν και μας λέει πως το check in είναι τελικά στις 15:00. Λέμε οκ, θα πάμε να σκοτώσουμε το χρόνο μας στην πισίνα (ναι το ξενοδοχείο είχε πισίνα). Πηγαίνουμε στο μπάνιο και αλλάζουμε για να μπούμε στα μαγιό μας και κατεβαίνουμε στην πισίνα. Το νερό ήταν απίστευτα κρύο όμως κάναμε το μπανάκι μας. Η Δέσποινα κάηκε λίγο από τον ήλιο αλλά οι άλλες δυο ήμασταν μια χαρά. Τυχερές και καλό αντηλιακό.
Η κοπέλα στη reception μου είχε πει πως αν το δωμάτιο μας είναι έτοιμο νωρίτερα θα με πάρει τηλέφωνο. Η ώρα πήγε 12:00, η ώρα πήγε 13:00… η ώρα πήγε 13:30… τίποτα.
Είχαμε βαρεθεί να καθόμαστε στην πισίνα και θέλαμε να κάνουμε ένα μπάνιο επειγόντως για να φύγει από πάνω μας το χλώριο και το ταξίδι. Παίρνω την απόφαση λοιπόν και ανεβαίνω πάνω στη reception να ρωτήσω τι γίνεται με το δωμάτιο. Και βέβαια… μαντέψτε… ήταν έτοιμο και απλώς αμέλησαν να με πάρουν τηλέφωνο. Πηγαίνουμε λοιπόν στο δωμάτιο μας με αριθμό 110 και βλέπουμε πως ενώ είναι 3κλινο έχει μόνο δυο σετ από πετσέτες. Πάω λοιπόν να πάρω τηλέφωνο τη reception να μας φέρουν άλλο ένα σετ και το τηλέφωνο ήταν χαλασμένο. Οπότε αναγκαστικά μπήκα στον καλύτερο μου φίλο, το Google, και βρήκα το τηλέφωνο του ξενοδοχείου. Παίρνω τηλέφωνο και ενημερώνω και για τα δύο προβλήματα μας. Μου λέει η κοπέλα ότι ο τεχνικός θα έρθει την επόμενη μέρα διότι είχε σχολάσει και πως οι πετσέτες έρχονται αμέσως. Περνάνε 10-20-30 λεπτά… πουθενά οι πετσέτες. Παίρνω πάλι τηλέφωνο και λαμβάνω την ίδια απάντηση. Περνάνε 10-20-30 λεπτά… πουθενά οι πετσέτες. Σηκώνομαι λοιπόν να φύγω να πάω να τις πάρω μόνη μου. Και μόλις ανοίγω την πόρτα ήταν ακριβώς απ’ έξω εκείνη τη στιγμή η κυρία καθαρίστρια και την τρόμαξα κιόλας. Μας δίνει λοιπόν πετσέτες, κάνουμε μπάνιο και ξεκινάμε για Μπατσί όπου και φάγαμε και κάναμε βόλτα. Δοκιμάσαμε ένα τοπικό πιάτο που το λέγανε Φουρτάλια. Ουσιαστικά ήταν μια ομελέτα με πατάτες, λουκάνικο με γλυκάνισο και μπαχαρικά δικά τους. Δεν μας άρεσε. Όμως το σαγανάκι με μέλι ήταν ότι καλύτερο. Το βράδυ της ίδιας μέρας πήγαμε για ποτό σε ένα πολύ όμορφο μαγαζί στο Γαύριο με χαμηλό φωτισμό και απίστευτη απαλή μουσική.
Αφού ήπιαμε τις ποτάρες μας (και ανέβασα τη δική μου στο instagram) γυρίσαμε στο δωμάτιο να πέσουμε νεκρές.
Πάει η πρώτη μέρα.
Τη δεύτερη μέρα αποφασίσαμε να κάνουμε όσο πιο πολλά πράγματα μπορούμε με βάση τον τουρισμό.
Περάσαμε από το Κυπρί, πήγαμε πάλι Μπατσί και φύγαμε για τον Αλαδινό. Εκεί είχε μια σπηλιά που σου έκαναν ξενάγηση και ήταν κάτι πρωτότυπο για εμάς. Η σπηλιά του Φόρου. Το δύσκολο ήταν να φτάσεις στη σπηλιά… όχι να γυρίσεις. Διότι ο δρόμος ήταν 350 μέτρα γεμάτος σκάλες, κατσάβραχα και στροφές. Ήταν πολύ επικίνδυνος διότι δεν είχαν κάνει τον κόπο να στρώσουν κανονικά σκαλιά. Απλά είχαν πετάξει κάτι πέτρες εκεί πέρα και σε άφηναν στη μοίρα σου. Εύκολα τσακιζόσουν. Δεν τσακιστήκαμε λοιπόν και φτάσαμε στη σπηλιά. Ήταν πάρα πολύ όμορφη και η ξεναγός μας ήταν απίστευτη.
Να αναφέρω ότι κάναμε περίπου 20 λεπτά να φτάσουμε στη σπηλιά και όταν φεύγαμε κάναμε 5. Τρέχοντας που λένε για να μην ξαναδούμε αυτές τις σκάλες.
Μας άνοιξε η όρεξη με τόση άσκηση και πήγαμε για φαγητό σε ένα μαγαζί που είχε τις καλύτερες κριτικές. Δεν μας άρεσε. Γενικά το φαγητό ήταν πολύ μέτριο, ο καφές χάλια παντού, είχε απίστευτο αέρα και σκάλες παντού. Το νησί όμως ήταν εξαιρετικό από άποψη κόσμου και θέας. Ήταν πολύ γραφικό. Πολύ όμορφο.
Την τρίτη μέρα αφότου φάγαμε το πρωινό μας, μαζέψαμε τα πράγματα μας (διότι ήταν η ημέρα που φεύγαμε) κάναμε το check out μας στις 11:00 γιατί είμαστε και κυρίες και είχαμε γύρω στις 5 ώρες να σκοτώσουμε γιατί το πλοίο μας έφευγε στις 16:30. Πήγαμε πάλι βόλτα στο Μπατσί, πήγαμε βόλτα στο Γαύριο, αγοράσαμε σουβενίρ και γλυκά… επίσης τη δεύτερη μέρα ξέχασα να αναφέρω πως μπήκαμε στο Jumbo της περιοχής. Πιο θλιβερό Jumbo δεν έχω συναντήσει στη ζωή μου. Και μάλιστα ήταν και πολύ ακριβό. Λογικό μου φαίνεται από τη στιγμή που έχει μονοπώλιο.
Τέλος πάντων μετά τις βόλτες μας καταλήγουμε σε ένα καφέ πάνω στο λιμάνι για να δούμε και πότε έρχεται το πλοίο μας. Δεν έκανα το λάθος να πάρω καφέ. Αλλά πήρα ένα τσάι ροδάκινο που ήταν εξίσου άθλιο. Γενικά, όπως είπα, φαγητό και ποτό στο νησί δεν άξιζαν.
Ο αέρας ήταν απίστευτος σε σημεία που μας άνοιγε πλήρως την πόρτα του αυτοκινήτου (ναι πήραμε μαζί το αυτοκίνητο της Δέσποινας διότι η συγκοινωνία στο νησί είναι ελάχιστη έως ανύπαρκτη), εγώ έχασα την ισορροπία μου αρκετές φορές και τα μαλλιά μας τσάμπα τα φτιάξαμε.
Τέλος, από την όλη εμπειρία έχω να πω πως ήταν όμορφα. Η παρέα μετράει πολύ στις διακοπές ιδίως όταν έχετε κοινά ενδιαφέροντα και όρεξη για περιπέτεια.
Το νησί πανέμορφο όπως ξαναείπα πιο πάνω όμως δεν μπορώ να πω πως θα ήθελα να ξαναπάω.
Καλές διακοπές σε όλους!
Sex and the City
Το σεξ πάντα ήταν στη μόδα. Πλέον είμαστε σε μια εποχή που όπου κι αν κοιτάξεις υπάρχει κάτι σεξουαλικό. Τι είναι τα sex shop στους δρόμους που πετάγονται το ένα μετά το άλλο λες και έχουν κάπου φωλιά, τι είναι σε σειρές και ταινίες ή ακόμη και σε διαφημίσεις στην τηλεόραση. Είναι τόσο εύκολο να βρεις σεξ στις μέρες μας. Οι άνθρωποι έχουν απελευθερωθεί σεξουαλικά και «κοιμούνται» με όποιον θέλουν όποτε θέλουν. Βέβαια «κοιμούνται» και με κάποιον που δεν θέλουν… αλλά αυτή είναι τελείως διαφορετική ιστορία. Σημασία πάντως έχει να κατευνάσουν τις ορμές τους.
Κάποια στιγμή σε όλο αυτό το σεξουαλικό «χάος» ξεκίνησαν να μπαίνουν τα σεξουαλικά «παιχνίδια». Θυμάμαι κάποια στιγμή που ήμουν στο πανεπιστήμιο πως όλοι οι άντρες είχαν εμμονή να κάνουν τρίο με δυο γυναίκες. Μερικοί βέβαια τα είχαν καταφέρει και μάλιστα ήταν με την κοπέλα τους και μια φίλη της. Αρκετά αγόρια που είχα γνωρίσει (γιατί αγόρια τα λες) είχαν το τρίο τόσο ψηλά στους στόχους τους που δεν τους ενδιέφερε κάτι άλλο… πχ να βρουν μια καλή κοπέλα να κάνουν σχέση, να περάσουν δυο μαθήματα παραπάνω, ίσως και να βρουν μια part time δουλειά. Απλώς μιλούσαν στο chat με κοπέλες και προσπαθούσαν να τις «ψήσουν» να καλύψουν τις ορέξεις τους.
Ας γράψω μια σκέψη μου επί του θέματος «τρίο με την κοπέλα σου». Γιατί μια γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της και αυτό που έχει με το αγόρι/άντρα της να δεχθεί να τον ακουμπήσει άλλη γυναίκα; Θα μου πείτε οι λόγοι είναι πολλοί. Πχ να έχει πεθάνει η ερωτική τους ζωή και να θέλουν να ανακατέψουν λίγο τα πράγματα μπας και ξυπνήσει πάλι η φλόγα. Άλλος λόγος είναι ότι απλά τους καλύπτει αυτό το είδος σεξ. Δεν θέλω να κρίνω και ούτε θα το κάνω. Δεν με αφορά τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του… αρκεί να μην είναι στο δικό μου. Πχ δεν θα ήθελα ποτέ να δω άλλη γυναίκα να ακουμπάει το αγόρι μου. Θα τα έχανα εκείνη τη στιγμή.
Όμως όλα εμπειρίες είναι στη ζωή. Και αυτό είναι μια από αυτές. Έχω ακούσει αγόρια να λένε πως πέρασαν φανταστικά αλλά έχω ακούσει και μερικούς να λένε πως δεν ήταν αυτό που περίμεναν. Όπως και να το δει κάποιος δεν είναι εύκολο να ικανοποιήσεις δυο γυναίκες… και μάλιστα ταυτόχρονα. Ή γίνεται; Δεν ξέρω πως λειτουργεί. Δεν με καλύπτει η ιδέα αυτής της εμπειρίας και ούτε θα τη δοκίμαζα.
Βέβαια… μην προδικάζουμε. Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Να ξέρετε στη ζωή δεν πρέπει να λέμε το «ποτέ» και το «πάντα». Απλά δεν ισχύουν. Δεν ξέρεις πως θα στα φέρει.
Κάποια στιγμή σε όλο αυτό το σεξουαλικό «χάος» ξεκίνησαν να μπαίνουν τα σεξουαλικά «παιχνίδια». Θυμάμαι κάποια στιγμή που ήμουν στο πανεπιστήμιο πως όλοι οι άντρες είχαν εμμονή να κάνουν τρίο με δυο γυναίκες. Μερικοί βέβαια τα είχαν καταφέρει και μάλιστα ήταν με την κοπέλα τους και μια φίλη της. Αρκετά αγόρια που είχα γνωρίσει (γιατί αγόρια τα λες) είχαν το τρίο τόσο ψηλά στους στόχους τους που δεν τους ενδιέφερε κάτι άλλο… πχ να βρουν μια καλή κοπέλα να κάνουν σχέση, να περάσουν δυο μαθήματα παραπάνω, ίσως και να βρουν μια part time δουλειά. Απλώς μιλούσαν στο chat με κοπέλες και προσπαθούσαν να τις «ψήσουν» να καλύψουν τις ορέξεις τους.
Ας γράψω μια σκέψη μου επί του θέματος «τρίο με την κοπέλα σου». Γιατί μια γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της και αυτό που έχει με το αγόρι/άντρα της να δεχθεί να τον ακουμπήσει άλλη γυναίκα; Θα μου πείτε οι λόγοι είναι πολλοί. Πχ να έχει πεθάνει η ερωτική τους ζωή και να θέλουν να ανακατέψουν λίγο τα πράγματα μπας και ξυπνήσει πάλι η φλόγα. Άλλος λόγος είναι ότι απλά τους καλύπτει αυτό το είδος σεξ. Δεν θέλω να κρίνω και ούτε θα το κάνω. Δεν με αφορά τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του… αρκεί να μην είναι στο δικό μου. Πχ δεν θα ήθελα ποτέ να δω άλλη γυναίκα να ακουμπάει το αγόρι μου. Θα τα έχανα εκείνη τη στιγμή.
Όμως όλα εμπειρίες είναι στη ζωή. Και αυτό είναι μια από αυτές. Έχω ακούσει αγόρια να λένε πως πέρασαν φανταστικά αλλά έχω ακούσει και μερικούς να λένε πως δεν ήταν αυτό που περίμεναν. Όπως και να το δει κάποιος δεν είναι εύκολο να ικανοποιήσεις δυο γυναίκες… και μάλιστα ταυτόχρονα. Ή γίνεται; Δεν ξέρω πως λειτουργεί. Δεν με καλύπτει η ιδέα αυτής της εμπειρίας και ούτε θα τη δοκίμαζα.
Βέβαια… μην προδικάζουμε. Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Να ξέρετε στη ζωή δεν πρέπει να λέμε το «ποτέ» και το «πάντα». Απλά δεν ισχύουν. Δεν ξέρεις πως θα στα φέρει.
Ρίσκαρε ή χάσε την ευκαιρία
Αυτό το quote σίγουρα το έχουμε δει όλοι κάπου να γυροφέρνει στο Facebook και στο Instagram.
Τι σημαίνει όμως για τον καθένα από εμάς;
Ας μιλήσουμε για μένα προσωπικά.
Το να ρισκάρω δεν ήταν ποτέ κάτι που με αντιπροσώπευε. Πάντα έκανα κινήσεις εκ του ασφαλούς για να μην φάω τα μούτρα μου. Όμως τα χρόνια πέρασαν… και από μικρή είχα όνειρα που δεν κυνηγούσα. Γιατί; Γιατί φοβόμουν το ρίσκο και την απόρριψη. Ναι, στη συγγραφή και τους εκδοτικούς αναφέρομαι. Για πολλά χρόνια, ενώ είχα τελειώσει κάποια μυθιστορήματα, δεν έκανα κίνηση να τα στείλω σε κάποιον εκδοτικό. Δεν ήθελα να ρισκάρω την απόρριψη και το πήγαινα εκ του ασφαλούς όπως είπαμε, που ήταν το να μην κάνω τίποτα και να μείνω με το όνειρο.
Άκουσα κάποια στιγμή σε μια συνέντευξη της Έλενας Παπαρίζου, να λέει πως όταν έχεις αμφιβολία για κάτι απλά δεν το κάνεις.
Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω και να συμφωνήσω ταυτόχρονα. Θα συμφωνήσω διότι αυτό ισχύει στα μικρά πράγματα. Πχ στο να αγοράσεις μια μπλούζα για την οποία δεν έχεις μέσα σου τη σιγουριά αν σου πάει, ακόμη κι αν την έχεις δοκιμάσει τριάντα φορές. Εκεί ναι, μην πάρεις την μπλούζα.
Όμως όταν πρόκειται για σοβαρά θέματα και έχεις αμφιβολίες, απλά κάνε ένα βήμα μπροστά. Ρίσκαρε. Μπορεί να φας τα μούτρα σου αλλά μπορεί να κερδίσεις και κάτι. Κάτι θετικό (πχ να γίνει αυτό που θες) ή μια εμπειρία που σου δίδαξε κάτι.
Έτσι έκανα κι εγώ με τους εκδοτικούς. Έγινα συγγραφές με τη βούλα (κέρδισα κάτι) και πήρα και μια αρνητική εμπειρία (που μου δίδαξε πως λειτουργεί η όλη κατάσταση).
Παιδιά… α) κυνηγάμε τα όνειρα μας, β) ρισκάρουμε γι’ αυτά, γ) κερδίζουμε κάτι. Τα βήματα είναι απλά.
Τι σημαίνει όμως για τον καθένα από εμάς;
Ας μιλήσουμε για μένα προσωπικά.
Το να ρισκάρω δεν ήταν ποτέ κάτι που με αντιπροσώπευε. Πάντα έκανα κινήσεις εκ του ασφαλούς για να μην φάω τα μούτρα μου. Όμως τα χρόνια πέρασαν… και από μικρή είχα όνειρα που δεν κυνηγούσα. Γιατί; Γιατί φοβόμουν το ρίσκο και την απόρριψη. Ναι, στη συγγραφή και τους εκδοτικούς αναφέρομαι. Για πολλά χρόνια, ενώ είχα τελειώσει κάποια μυθιστορήματα, δεν έκανα κίνηση να τα στείλω σε κάποιον εκδοτικό. Δεν ήθελα να ρισκάρω την απόρριψη και το πήγαινα εκ του ασφαλούς όπως είπαμε, που ήταν το να μην κάνω τίποτα και να μείνω με το όνειρο.
Άκουσα κάποια στιγμή σε μια συνέντευξη της Έλενας Παπαρίζου, να λέει πως όταν έχεις αμφιβολία για κάτι απλά δεν το κάνεις.
Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω και να συμφωνήσω ταυτόχρονα. Θα συμφωνήσω διότι αυτό ισχύει στα μικρά πράγματα. Πχ στο να αγοράσεις μια μπλούζα για την οποία δεν έχεις μέσα σου τη σιγουριά αν σου πάει, ακόμη κι αν την έχεις δοκιμάσει τριάντα φορές. Εκεί ναι, μην πάρεις την μπλούζα.
Όμως όταν πρόκειται για σοβαρά θέματα και έχεις αμφιβολίες, απλά κάνε ένα βήμα μπροστά. Ρίσκαρε. Μπορεί να φας τα μούτρα σου αλλά μπορεί να κερδίσεις και κάτι. Κάτι θετικό (πχ να γίνει αυτό που θες) ή μια εμπειρία που σου δίδαξε κάτι.
Έτσι έκανα κι εγώ με τους εκδοτικούς. Έγινα συγγραφές με τη βούλα (κέρδισα κάτι) και πήρα και μια αρνητική εμπειρία (που μου δίδαξε πως λειτουργεί η όλη κατάσταση).
Παιδιά… α) κυνηγάμε τα όνειρα μας, β) ρισκάρουμε γι’ αυτά, γ) κερδίζουμε κάτι. Τα βήματα είναι απλά.
Το άρθρο που δεν ανέβηκε από το Lep
Jurassic World Dominion (2022)
Μια περιπέτεια φαντασίας σκηνοθετημένη από τον Colin Trevorrow.
Βρισκόμαστε στο σήμερα όπου άνθρωποι και δεινόσαυροι προσπαθούν να συνυπάρξουν κάτω από αντίξοες συνθήκες. Δυστυχώς για τους δεινοσαύρους δεν είναι εύκολο να προσαρμοστούν στο περιβάλλον της ανθρωπότητας και αντίστοιχα για τους ανθρώπους δεν είναι εύκολο να προσαρμοστούν με παλαιολιθικά πλάσματα.
Είναι μια ταινία δράσης με έντονες σκηνές που προκαλούν άγχος και αγωνία στον θεατή. Ο σκηνοθέτης έκανε πολύ καλά και σωστά τη δουλειά του και οι ηθοποιοί που έπαιξαν σε αυτήν την ταινία ήταν γνωστοί μας (από το Jurassic Park) καθώς και γνωστοί από τα προηγούμενα δύο Jurassic World.
Αυτή η ταινία είναι το τι θα γινόταν σε ένα σύμπαν όπου το Jurassic Park συναντούσε το Jurassic World. Και να σας πω την αλήθεια μου αυτό ήθελα όντως να το δω μετά την πρώτη ταινία του Jurassic World. Ευτυχώς οι σεναριογράφοι, ο σκηνοθέτης καθώς και οι ηθοποιοί εισάκουσαν τις προσευχές μου και το όνειρο έγινε πραγματικότητα.
Θα σας γράψω για τη δική μου εμπειρία. Η ταινία διαρκεί 2.5 ώρες. Συνήθως… (και λέω συνήθως γιατί δεν είναι όλες οι ταινίες Lord Of The Rings…) βαριέμαι τις πολύωρες ταινίες. Στα μισά κάνουν κοιλιά, στα άλλα μισά προσπαθούν να σώσουν την κατάσταση και γίνεται χαμός χωρίς λόγο και αιτία και απλά βαριέμαι.
Ε, λοιπόν σε αυτήν την ταινία δεν βαρέθηκα. Διότι ήταν σα να βλέπω ταυτόχρονα τρεις ταινίες. Μια με την περιπέτεια της Claire και του Owen, μια με την περιπέτεια της Ellie και του Alan και τέλος μια με τη Maisie.
Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες περνούν το δικό τους Γολγοθά για ένα κοινό σκοπό. Μπορεί να είναι 2.5 ώρες ταινία όμως είναι τόσο ενδιαφέρουσα, τόσο γρήγορη με πολλές εναλλαγές στα πλάνα και με ζουμί στην υπόθεση.
Βλέπουμε πολλές σκηνές που παραπέμπουν στο Jurassic Park το πρώτο και για μένα ήταν κάτι σαν φόρος τιμής για την αρχή αυτής της όμορφης περιπέτειας.
Η ταινία έχει 6 αστεράκια στο IMDB όμως εγώ (για να είμαι και λίγο αυστηρή) της βάζω 8!
Την προτείνω πάντως ανεπιφύλακτα!
Βρισκόμαστε στο σήμερα όπου άνθρωποι και δεινόσαυροι προσπαθούν να συνυπάρξουν κάτω από αντίξοες συνθήκες. Δυστυχώς για τους δεινοσαύρους δεν είναι εύκολο να προσαρμοστούν στο περιβάλλον της ανθρωπότητας και αντίστοιχα για τους ανθρώπους δεν είναι εύκολο να προσαρμοστούν με παλαιολιθικά πλάσματα.
Είναι μια ταινία δράσης με έντονες σκηνές που προκαλούν άγχος και αγωνία στον θεατή. Ο σκηνοθέτης έκανε πολύ καλά και σωστά τη δουλειά του και οι ηθοποιοί που έπαιξαν σε αυτήν την ταινία ήταν γνωστοί μας (από το Jurassic Park) καθώς και γνωστοί από τα προηγούμενα δύο Jurassic World.
Αυτή η ταινία είναι το τι θα γινόταν σε ένα σύμπαν όπου το Jurassic Park συναντούσε το Jurassic World. Και να σας πω την αλήθεια μου αυτό ήθελα όντως να το δω μετά την πρώτη ταινία του Jurassic World. Ευτυχώς οι σεναριογράφοι, ο σκηνοθέτης καθώς και οι ηθοποιοί εισάκουσαν τις προσευχές μου και το όνειρο έγινε πραγματικότητα.
Θα σας γράψω για τη δική μου εμπειρία. Η ταινία διαρκεί 2.5 ώρες. Συνήθως… (και λέω συνήθως γιατί δεν είναι όλες οι ταινίες Lord Of The Rings…) βαριέμαι τις πολύωρες ταινίες. Στα μισά κάνουν κοιλιά, στα άλλα μισά προσπαθούν να σώσουν την κατάσταση και γίνεται χαμός χωρίς λόγο και αιτία και απλά βαριέμαι.
Ε, λοιπόν σε αυτήν την ταινία δεν βαρέθηκα. Διότι ήταν σα να βλέπω ταυτόχρονα τρεις ταινίες. Μια με την περιπέτεια της Claire και του Owen, μια με την περιπέτεια της Ellie και του Alan και τέλος μια με τη Maisie.
Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες περνούν το δικό τους Γολγοθά για ένα κοινό σκοπό. Μπορεί να είναι 2.5 ώρες ταινία όμως είναι τόσο ενδιαφέρουσα, τόσο γρήγορη με πολλές εναλλαγές στα πλάνα και με ζουμί στην υπόθεση.
Βλέπουμε πολλές σκηνές που παραπέμπουν στο Jurassic Park το πρώτο και για μένα ήταν κάτι σαν φόρος τιμής για την αρχή αυτής της όμορφης περιπέτειας.
Η ταινία έχει 6 αστεράκια στο IMDB όμως εγώ (για να είμαι και λίγο αυστηρή) της βάζω 8!
Την προτείνω πάντως ανεπιφύλακτα!
Πρώτο απορριπτέο άρθρο από το Lep
Να κάτι που δεν περίμενα. Με όσα blogs, sites έχω συνεργαστεί στο παρελθόν, όλα μου τα άρθρα είχαν άμεση έγκριση. Μετά από αυτό που έγινε με το Lep μου μπήκαν στον μυαλό δυο σκέψεις. Πρώτον ότι δεν περνούσαν επιμέλεια τα άρθρα και τα ανέβαζαν όλα χωρίς να τους νοιάζει και δεύτερον ότι είναι τόσο καλή η γραφή μου που απλά δεν χρειάστηκε να κόψουν κάτι.
Έγραψα προχθές ένα άρθρο για μια ταινία για το Lep με προορισμό τη στήλη «To Lep προτείνει». Έριξα μπόλικη δουλειά και κάθισα αρκετή ώρα στον υπολογιστή για να βγάλω κάτι όμορφο. Το πρώτο μου άρθρο στο Lep που ήταν για το βιβλίο «Σκοτεινά Φεγγάρια» εγκρίθηκε και ανέβηκε την ίδια κιόλας μέρα. Σκέφτηκα αμέσως πως αυτή η συνεργασία θα πάει πολύ καλά και πως υπάρχει μια αμοιβαία κατανόηση. Η γραφή μου με την επιμέλεια και την έγκριση τους. Όμως, όταν έστειλα το άρθρο για την ταινία μου απάντησαν σχεδόν άμεσα πως δεν ταιριάζει με τα όσα πραγματεύεται το site. Πάγωσα. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω διότι δεν έχω ξανά βιώσει απόρριψη από site ή blog. Να όμως που έγινε.
Οπότε αυτό μας οδηγεί σε δύο σενάρια. Α) αφήνω το site γιατί προφανώς δεν είναι για μένα και Β) δίνω τον καλύτερο εαυτό μου για να ταιριάξω μαζί τους.
Όσοι με ξέρετε λίγο παραπάνω θα έχετε καταλάβει ήδη πιο σενάριο θα ακολουθήσω (το Β).
Δεν πτοούμαι. Έχω ήδη 50% επιτυχία με δυο άρθρα. Το επόμενο θα φροντίσω να πάρει έγκριση.
Και φυσικά να περιμένετε να σας ανεβάσω το άρθρο της ταινίας που θα πήγαινε για το Lep. Δεν θα το αφήσω εγώ να πάει χαμένο! Εκτός του ότι είναι κρίμα είναι και το γεγονός ότι έριξα αρκετή δουλειά (όπως άλλωστε με όλα μου τα άρθρα. Εσείς μπορεί να βλέπετε δέκα γραμμές αλλά αυτές οι δέκα γραμμές μπορεί να μου πήραν δυο ώρες).
Θέλω να βγάζω κάτι όμορφο προς τα έξω με τη γραφή μου και πάντα κοιτάω να είναι ευανάγνωστα τα κείμενα μου. Δεν χρησιμοποιώ τεράστιες δύσκολες λέξεις για να σας βάζω να κοιτάτε λεξικό ή να καταφέρω να σας κάνω να βαριέστε επειδή εγώ θα το παίζω «κάποια» με τη γνώση μου στην Ελληνική γλώσσα (δεν είναι και μεγάλη να λέμε και του στραβού το δίκιο).
Στην τελική δεν θεωρώ αποτυχία το άρθρο γιατί όπως και να έχει θα το διαβάσετε. Με μεγάλη μου χαρά να το μοιραστώ μαζί σας!
Έγραψα προχθές ένα άρθρο για μια ταινία για το Lep με προορισμό τη στήλη «To Lep προτείνει». Έριξα μπόλικη δουλειά και κάθισα αρκετή ώρα στον υπολογιστή για να βγάλω κάτι όμορφο. Το πρώτο μου άρθρο στο Lep που ήταν για το βιβλίο «Σκοτεινά Φεγγάρια» εγκρίθηκε και ανέβηκε την ίδια κιόλας μέρα. Σκέφτηκα αμέσως πως αυτή η συνεργασία θα πάει πολύ καλά και πως υπάρχει μια αμοιβαία κατανόηση. Η γραφή μου με την επιμέλεια και την έγκριση τους. Όμως, όταν έστειλα το άρθρο για την ταινία μου απάντησαν σχεδόν άμεσα πως δεν ταιριάζει με τα όσα πραγματεύεται το site. Πάγωσα. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω διότι δεν έχω ξανά βιώσει απόρριψη από site ή blog. Να όμως που έγινε.
Οπότε αυτό μας οδηγεί σε δύο σενάρια. Α) αφήνω το site γιατί προφανώς δεν είναι για μένα και Β) δίνω τον καλύτερο εαυτό μου για να ταιριάξω μαζί τους.
Όσοι με ξέρετε λίγο παραπάνω θα έχετε καταλάβει ήδη πιο σενάριο θα ακολουθήσω (το Β).
Δεν πτοούμαι. Έχω ήδη 50% επιτυχία με δυο άρθρα. Το επόμενο θα φροντίσω να πάρει έγκριση.
Και φυσικά να περιμένετε να σας ανεβάσω το άρθρο της ταινίας που θα πήγαινε για το Lep. Δεν θα το αφήσω εγώ να πάει χαμένο! Εκτός του ότι είναι κρίμα είναι και το γεγονός ότι έριξα αρκετή δουλειά (όπως άλλωστε με όλα μου τα άρθρα. Εσείς μπορεί να βλέπετε δέκα γραμμές αλλά αυτές οι δέκα γραμμές μπορεί να μου πήραν δυο ώρες).
Θέλω να βγάζω κάτι όμορφο προς τα έξω με τη γραφή μου και πάντα κοιτάω να είναι ευανάγνωστα τα κείμενα μου. Δεν χρησιμοποιώ τεράστιες δύσκολες λέξεις για να σας βάζω να κοιτάτε λεξικό ή να καταφέρω να σας κάνω να βαριέστε επειδή εγώ θα το παίζω «κάποια» με τη γνώση μου στην Ελληνική γλώσσα (δεν είναι και μεγάλη να λέμε και του στραβού το δίκιο).
Στην τελική δεν θεωρώ αποτυχία το άρθρο γιατί όπως και να έχει θα το διαβάσετε. Με μεγάλη μου χαρά να το μοιραστώ μαζί σας!
Τα τατουάζ μου
Το ξέρετε ήδη ότι έχω μια αγάπη προς την τέχνη. Εγώ γράφω, άλλοι ζωγραφίζουν, άλλοι κάνουν γλυπτική…
Το τατουάζ λοιπόν είναι μια μορφή τέχνης. Είναι ζωγραφική στο σώμα. Από μικρή ήθελα να κάποιο που να έχει σημασία για μένα για να το βλέπω και να θυμάμαι… θα μου πείτε τώρα, γιατί θες να θυμάσαι με ένα τατουάζ Ιωάννα; Δεν ξέρεις τι πέρασες και πρέπει να το αποτυπώσεις στο σώμα σου; Η απάντηση είναι ΝΑΙ! Διότι είναι συμβολικό.
Το πρώτο μου το έκανα το 2017 την ημέρα του Αγίου Πατρικίου (για όσους ξέρουν καλύτερα είναι το Saint Patrick’s Day).
Έγραψα το Alex στον αριστερό καρπό μου. Είναι το ψευδώνυμο μου αλλά θα μιλήσουμε άλλη στιγμή γι’ αυτό (εκτός αν έχουμε μιλήσει ήδη, που να θυμάμαι τι έγραψα μέσα σε 60 προσωπικά άρθρα; Χαχα!).
Στις 18/02/2022 έκανα το δεύτερο. Έπιασε όλον τον δεξί βραχίονα μέχρι αγκώνα και είναι ένας ιστός αράχνης με αγκάθια. Στη μέσα πλευρά γράφει «Our bond is everlasting» και έχει γράψει και τα ίδια λόγια η Δέσποινα (η κολλητή μου) αλλά το σχέδιο της είναι αστεράκια. Στην έξω πλευρά γράφει «Don’t forget to love yourself» το οποίο είναι κάτι που χρειάζομαι. Και αυτά τα δύο ενώνονται από τον ιστό. Είναι πολύ όμορφο. Το έχω βάλει και instagram και facebook για να το δείτε. Σε παλαιότερες δημοσιεύσεις βέβαια. Το τρίτο μου τατουάζ έγινε στις 21/06/2022 και είναι ένα καλλιτεχνικό μπαστούνι (από την τράπουλα όχι αυτό που κρατάνε οι παππούδες).
Να εξηγήσω για το μπαστούνι.
Είμαστε τέσσερις φιλενάδες. Η καθεμιά έχει από ένα σχέδιο της τράπουλας και όλες μαζί είμαστε το Καρέ. Οπότε για να «σφραγίσουμε» τη φιλία μας, η καθεμιά έκανε το σχέδιο της. Η Δέσποινα το έκανε δίπλα από την κλείδωση στον αγκώνα από τη μέσα πλευρά. Η Γιάννα το έκανε στον αριστερό καρπό, η Κέλλυ στον δεξί καρπό και εγώ… εγώ ήθελα να το βλέπω και να το καμαρώνω!!!
Το έκανα στο backhand στο αριστερό χέρι.
Το αστείο είναι ότι πάντα έλεγα ότι δεν θα κάνω σε εκείνο το σημείο τατουάζ για να μπορώ να τα κρύβω σε περίπτωση που έβρισκα μια σοβαρή δουλειά που είχε ταμπού με αυτά. Βεβαίως είναι πολύ σπάνιο στις μέρες μας διότι ένα καλό ποσοστό των 70% έχει τατουάζ. Φανταστείτε όλοι αυτοί παρά τις ικανότητες τους να μην μπορούν να βρουν δουλειά λόγο της εμφάνισης τους; Είναι πολύ χαζό. Και επίσης έχω δει άπειρο κόσμο να δουλεύει με τατουάζ. Όμως δεν έχω δει κάποιον σε τράπεζα ας πούμε. Στην τελική έχω τελειώσει Λογιστική. Ίσως είχα ευκαιρία να δουλέψω σε τράπεζα.
Το θέμα της εργασίας είναι τελείως διαφορετικό άρθρο.
Κλείνω με το να πω πως όλα μου τα τατουάζ έχουν σημασία για μένα. Δεν είναι για ομορφιά, δεν είναι για να με θαυμάζουν. Είναι καθαρά για μένα. Γι’ αυτό και τα έκανα σε σημεία που μπορώ να τα βλέπω.
Το τατουάζ λοιπόν είναι μια μορφή τέχνης. Είναι ζωγραφική στο σώμα. Από μικρή ήθελα να κάποιο που να έχει σημασία για μένα για να το βλέπω και να θυμάμαι… θα μου πείτε τώρα, γιατί θες να θυμάσαι με ένα τατουάζ Ιωάννα; Δεν ξέρεις τι πέρασες και πρέπει να το αποτυπώσεις στο σώμα σου; Η απάντηση είναι ΝΑΙ! Διότι είναι συμβολικό.
Το πρώτο μου το έκανα το 2017 την ημέρα του Αγίου Πατρικίου (για όσους ξέρουν καλύτερα είναι το Saint Patrick’s Day).
Έγραψα το Alex στον αριστερό καρπό μου. Είναι το ψευδώνυμο μου αλλά θα μιλήσουμε άλλη στιγμή γι’ αυτό (εκτός αν έχουμε μιλήσει ήδη, που να θυμάμαι τι έγραψα μέσα σε 60 προσωπικά άρθρα; Χαχα!).
Στις 18/02/2022 έκανα το δεύτερο. Έπιασε όλον τον δεξί βραχίονα μέχρι αγκώνα και είναι ένας ιστός αράχνης με αγκάθια. Στη μέσα πλευρά γράφει «Our bond is everlasting» και έχει γράψει και τα ίδια λόγια η Δέσποινα (η κολλητή μου) αλλά το σχέδιο της είναι αστεράκια. Στην έξω πλευρά γράφει «Don’t forget to love yourself» το οποίο είναι κάτι που χρειάζομαι. Και αυτά τα δύο ενώνονται από τον ιστό. Είναι πολύ όμορφο. Το έχω βάλει και instagram και facebook για να το δείτε. Σε παλαιότερες δημοσιεύσεις βέβαια. Το τρίτο μου τατουάζ έγινε στις 21/06/2022 και είναι ένα καλλιτεχνικό μπαστούνι (από την τράπουλα όχι αυτό που κρατάνε οι παππούδες).
Να εξηγήσω για το μπαστούνι.
Είμαστε τέσσερις φιλενάδες. Η καθεμιά έχει από ένα σχέδιο της τράπουλας και όλες μαζί είμαστε το Καρέ. Οπότε για να «σφραγίσουμε» τη φιλία μας, η καθεμιά έκανε το σχέδιο της. Η Δέσποινα το έκανε δίπλα από την κλείδωση στον αγκώνα από τη μέσα πλευρά. Η Γιάννα το έκανε στον αριστερό καρπό, η Κέλλυ στον δεξί καρπό και εγώ… εγώ ήθελα να το βλέπω και να το καμαρώνω!!!
Το έκανα στο backhand στο αριστερό χέρι.
Το αστείο είναι ότι πάντα έλεγα ότι δεν θα κάνω σε εκείνο το σημείο τατουάζ για να μπορώ να τα κρύβω σε περίπτωση που έβρισκα μια σοβαρή δουλειά που είχε ταμπού με αυτά. Βεβαίως είναι πολύ σπάνιο στις μέρες μας διότι ένα καλό ποσοστό των 70% έχει τατουάζ. Φανταστείτε όλοι αυτοί παρά τις ικανότητες τους να μην μπορούν να βρουν δουλειά λόγο της εμφάνισης τους; Είναι πολύ χαζό. Και επίσης έχω δει άπειρο κόσμο να δουλεύει με τατουάζ. Όμως δεν έχω δει κάποιον σε τράπεζα ας πούμε. Στην τελική έχω τελειώσει Λογιστική. Ίσως είχα ευκαιρία να δουλέψω σε τράπεζα.
Το θέμα της εργασίας είναι τελείως διαφορετικό άρθρο.
Κλείνω με το να πω πως όλα μου τα τατουάζ έχουν σημασία για μένα. Δεν είναι για ομορφιά, δεν είναι για να με θαυμάζουν. Είναι καθαρά για μένα. Γι’ αυτό και τα έκανα σε σημεία που μπορώ να τα βλέπω.
Έπεται μια ακόμη καλή πράξη
Το δωμάτιο που μοιραζόμουν με τον αδελφό μου μέχρι το 2016 ήταν γεμάτο βιβλία και εγκυκλοπαίδειες. Η μητέρα μου από την αρχή της σχολικής μας πορείας είχε επενδύσει στα καλύτερα βιβλία για τη μόρφωση μας.
Το 2016 όμως χώρισαν οι δρόμοι μας με τον αδελφό μου διότι δεν μπορούσαμε να συνυπάρξουμε στο ίδιο δωμάτιο. Ο καθένας ήθελε το χώρο του να κάνει τα δικά του. Έτσι λοιπόν κι εγώ μετακόμισα στο σαλόνι (αφού το ανακαινίσαμε για να γίνει δωμάτιο). Έπειτα ο καθένας μας ήταν ήρεμος στην ησυχία και το χώρο του.
Το θέμα είναι ότι όλα τα βιβλία και οι εγκυκλοπαίδειες έμειναν στο δωμάτιο που κράτησε ο αδελφός μου. Έπιαναν σκόνη και χώρο χωρίς λόγο και αιτία. Πλέον έχουμε το ίντερνετ για να βρούμε ότι μας χρειάζεται. Ποιος θα ανοίξει εγκυκλοπαίδεια;
Όλα αυτά είναι παρωχημένα πλέον. Οπότε η καλή μου πράξη δεν θα είναι να τα στείλω στην ανακύκλωση (αν και θα έκανε καλό στο περιβάλλον), κρίμα είναι.
Θα τα κάνω δωρεά στο Παλαιοβιβλιοπωλείο των Αστέγων. Μπορεί για κάποιον να είναι χρήσιμα και εννοείται τα λεφτά θα πάνε για τη φροντίδα των αστέγων.
Καλό κορίτσι η Ιωάννα!
Το 2016 όμως χώρισαν οι δρόμοι μας με τον αδελφό μου διότι δεν μπορούσαμε να συνυπάρξουμε στο ίδιο δωμάτιο. Ο καθένας ήθελε το χώρο του να κάνει τα δικά του. Έτσι λοιπόν κι εγώ μετακόμισα στο σαλόνι (αφού το ανακαινίσαμε για να γίνει δωμάτιο). Έπειτα ο καθένας μας ήταν ήρεμος στην ησυχία και το χώρο του.
Το θέμα είναι ότι όλα τα βιβλία και οι εγκυκλοπαίδειες έμειναν στο δωμάτιο που κράτησε ο αδελφός μου. Έπιαναν σκόνη και χώρο χωρίς λόγο και αιτία. Πλέον έχουμε το ίντερνετ για να βρούμε ότι μας χρειάζεται. Ποιος θα ανοίξει εγκυκλοπαίδεια;
Όλα αυτά είναι παρωχημένα πλέον. Οπότε η καλή μου πράξη δεν θα είναι να τα στείλω στην ανακύκλωση (αν και θα έκανε καλό στο περιβάλλον), κρίμα είναι.
Θα τα κάνω δωρεά στο Παλαιοβιβλιοπωλείο των Αστέγων. Μπορεί για κάποιον να είναι χρήσιμα και εννοείται τα λεφτά θα πάνε για τη φροντίδα των αστέγων.
Καλό κορίτσι η Ιωάννα!
Lep.gr
Ήταν ένα ωραίο βράδυ τώρα το καλοκαιράκι που καθόμουν με το αγόρι μου στο δωμάτιο μου.
Συζητούσαμε για την πορεία μου ως συγγραφέας και πόσο μεγάλη αποτυχία έχω. Να λέμε και του στραβού το δίκιο, είμαι αποτυχία. Προσπαθούσε να με εμψυχώσει με γλυκόλογα τύπου «γράφεις καταπληκτικά, δεν ξέρουν αυτοί τι θα πει καλό βιβλίο, θα τα καταφέρεις» κτλ κτλ.
Σημαντικό είναι να αναφέρω πως έχει διαβάσει ένα από τα βιβλία μου το οποίο δεν έχει εκδοθεί (ακόμη).
Του έλεγα πως το πρώτο μου βιβλίο (αυτό που όντως εκδόθηκε) ήταν χάλια διότι μου έκοψαν πολλά σημεία στην επιμέλεια και δεν είχε συνοχή η ιστορία. Έκανε μεγάλη κοιλιά. Και δεν το αγάπησα ποτέ. Εγώ αγάπησα αυτό που ΌΝΤΩΣ έγραψα. Δεν ήξερα καλύτερα όμως τότε. Είχα ενθουσιαστεί που θα έβλεπα το «παιδί» μου τυπωμένο.
Ας μην ξεφεύγω από το θέμα.
Καθώς συζητούσαμε μου ήρθε μια ιδέα.
«Πρέπει να εμπλουτίσω το βιογραφικό μου ως συγγραφέας» του λέω.
Με ρωτάει «Πως θα το κάνεις αυτό;».
Και απαντώ «Θα γίνω εθελοντής αρθρογράφος σε ένα site». Ενθουσιάστηκε με την ιδέα και μου είπε να μπω στο Google και να ψάξω sites που να θέλουν αρθρογράφους.
Και εννοείται αυτό έκανα.
Μετά από εκτεταμένη έρευνα και πολλές αιτήσεις, επικοινώνησε μαζί μου την επόμενη μέρα το Lep.gr ζητώντας μου ένα βιογραφικό. Εγώ όμως έχω δύο βιογραφικά. Ένα για υποψήφιες δουλειές σε Δημόσιο ή Ιδιωτικό τομέα και το συγγραφικό μου βιογραφικό με την πορεία μου ως συγγραφέας που αναγράφει σε ποια άλλα sites έχω γράψει άρθρα καθώς και την έκδοση του πρώτου μου βιβλίου.
Έστειλα το συγγραφικό βιογραφικό και μου απάντησαν άμεσα πως θα ήθελαν μια συνεργασία μαζί μου.
Και να ‘μαστε! Πλέον και αρθρογράφος για το Lep.gr αλλά και για το δικό μου Blog για να σας ενημερώνω για τη ζωή μου ή να εκφράζω σκέψεις μου.
Συζητούσαμε για την πορεία μου ως συγγραφέας και πόσο μεγάλη αποτυχία έχω. Να λέμε και του στραβού το δίκιο, είμαι αποτυχία. Προσπαθούσε να με εμψυχώσει με γλυκόλογα τύπου «γράφεις καταπληκτικά, δεν ξέρουν αυτοί τι θα πει καλό βιβλίο, θα τα καταφέρεις» κτλ κτλ.
Σημαντικό είναι να αναφέρω πως έχει διαβάσει ένα από τα βιβλία μου το οποίο δεν έχει εκδοθεί (ακόμη).
Του έλεγα πως το πρώτο μου βιβλίο (αυτό που όντως εκδόθηκε) ήταν χάλια διότι μου έκοψαν πολλά σημεία στην επιμέλεια και δεν είχε συνοχή η ιστορία. Έκανε μεγάλη κοιλιά. Και δεν το αγάπησα ποτέ. Εγώ αγάπησα αυτό που ΌΝΤΩΣ έγραψα. Δεν ήξερα καλύτερα όμως τότε. Είχα ενθουσιαστεί που θα έβλεπα το «παιδί» μου τυπωμένο.
Ας μην ξεφεύγω από το θέμα.
Καθώς συζητούσαμε μου ήρθε μια ιδέα.
«Πρέπει να εμπλουτίσω το βιογραφικό μου ως συγγραφέας» του λέω.
Με ρωτάει «Πως θα το κάνεις αυτό;».
Και απαντώ «Θα γίνω εθελοντής αρθρογράφος σε ένα site». Ενθουσιάστηκε με την ιδέα και μου είπε να μπω στο Google και να ψάξω sites που να θέλουν αρθρογράφους.
Και εννοείται αυτό έκανα.
Μετά από εκτεταμένη έρευνα και πολλές αιτήσεις, επικοινώνησε μαζί μου την επόμενη μέρα το Lep.gr ζητώντας μου ένα βιογραφικό. Εγώ όμως έχω δύο βιογραφικά. Ένα για υποψήφιες δουλειές σε Δημόσιο ή Ιδιωτικό τομέα και το συγγραφικό μου βιογραφικό με την πορεία μου ως συγγραφέας που αναγράφει σε ποια άλλα sites έχω γράψει άρθρα καθώς και την έκδοση του πρώτου μου βιβλίου.
Έστειλα το συγγραφικό βιογραφικό και μου απάντησαν άμεσα πως θα ήθελαν μια συνεργασία μαζί μου.
Και να ‘μαστε! Πλέον και αρθρογράφος για το Lep.gr αλλά και για το δικό μου Blog για να σας ενημερώνω για τη ζωή μου ή να εκφράζω σκέψεις μου.
Γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου;
Πόσοι το έχετε αναρωτηθεί αυτό;
Σίγουρα συμβαίνουν πολλά πράγματα στη ζωή μου αυτήν την περίοδο που με κάνουν να το αναρωτιέμαι αυτό.
Όμως θα πιάσω το θέμα γενικά διότι δεν θέλω να επεκταθώ σε κάτι πολύ προσωπικό.
Φτάνεις σε ένα σημείο στη ζωή σου που βλέπεις τα λάθος πράγματα, άτομα, καταστάσεις και παρόλα αυτά πηγαίνεις ακόμη εκεί. Και στο τέλος της ημέρας απλά αναρωτιέσαι «Γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου;».
Κατά την ταπεινή μου άποψη το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας γιατί έχουμε ελπίδα. Την ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει ή τουλάχιστον ότι θα το κάνουμε εμείς να αλλάξει.
Για όλα είναι υπαίτιοι οι άνθρωποι. Και οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Οι άνθρωποι απλά μεγαλώνουν, ωριμάζουν και προσαρμόζονται. Αλλά να αλλάξουν; Όχι. Αν από μικρός κάποιος είναι καλό παιδί, καλό παιδί θα πεθάνει. Αν κάποιος είναι τσιγκούνης δεν θα γίνει ξαφνικά ανοιχτοχέρης, αν κάποιος είναι ψεύτης τότε, για πάντα, μόλις σου λέει «καλημέρα» θα πρέπει να κοιτάς τον ουρανό.
Τι μας κάνει όμως να ελπίζουμε ότι θα αλλάξει κάποιος για να έρθει στα δικά μας δεδομένα για να είμαστε χαρούμενοι;
Δεν ξέρω, ίσως πρέπει να διαβάσω λίγη ψυχολογία. Αλλά δεν είμαι εδώ για να σας γράψω επιστημονικές απόψεις. Είμαι εδώ για να εκφράσω τις σκέψεις μου.
Έτσι κι εγώ μαζί με τόσο κόσμο απλά ελπίζω. Και κάθε βράδυ αναρωτιέμαι γιατί όλα είναι έτσι όπως είναι. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι φταίω που μια κατάσταση πάει χάλια, φταίω όμως που την αφήνω να με επηρεάσει αρνητικά.
Όλα στο χέρι μας είναι, αν δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε μπορούμε απλά να μην τα αφήσουμε να μας χαλάσουν τη μέρα ή τη νύχτα.
Και πάντα να θυμάστε: αύριο είναι μια καινούρια μέρα!
Σίγουρα συμβαίνουν πολλά πράγματα στη ζωή μου αυτήν την περίοδο που με κάνουν να το αναρωτιέμαι αυτό.
Όμως θα πιάσω το θέμα γενικά διότι δεν θέλω να επεκταθώ σε κάτι πολύ προσωπικό.
Φτάνεις σε ένα σημείο στη ζωή σου που βλέπεις τα λάθος πράγματα, άτομα, καταστάσεις και παρόλα αυτά πηγαίνεις ακόμη εκεί. Και στο τέλος της ημέρας απλά αναρωτιέσαι «Γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου;».
Κατά την ταπεινή μου άποψη το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας γιατί έχουμε ελπίδα. Την ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει ή τουλάχιστον ότι θα το κάνουμε εμείς να αλλάξει.
Για όλα είναι υπαίτιοι οι άνθρωποι. Και οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Οι άνθρωποι απλά μεγαλώνουν, ωριμάζουν και προσαρμόζονται. Αλλά να αλλάξουν; Όχι. Αν από μικρός κάποιος είναι καλό παιδί, καλό παιδί θα πεθάνει. Αν κάποιος είναι τσιγκούνης δεν θα γίνει ξαφνικά ανοιχτοχέρης, αν κάποιος είναι ψεύτης τότε, για πάντα, μόλις σου λέει «καλημέρα» θα πρέπει να κοιτάς τον ουρανό.
Τι μας κάνει όμως να ελπίζουμε ότι θα αλλάξει κάποιος για να έρθει στα δικά μας δεδομένα για να είμαστε χαρούμενοι;
Δεν ξέρω, ίσως πρέπει να διαβάσω λίγη ψυχολογία. Αλλά δεν είμαι εδώ για να σας γράψω επιστημονικές απόψεις. Είμαι εδώ για να εκφράσω τις σκέψεις μου.
Έτσι κι εγώ μαζί με τόσο κόσμο απλά ελπίζω. Και κάθε βράδυ αναρωτιέμαι γιατί όλα είναι έτσι όπως είναι. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι φταίω που μια κατάσταση πάει χάλια, φταίω όμως που την αφήνω να με επηρεάσει αρνητικά.
Όλα στο χέρι μας είναι, αν δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε μπορούμε απλά να μην τα αφήσουμε να μας χαλάσουν τη μέρα ή τη νύχτα.
Και πάντα να θυμάστε: αύριο είναι μια καινούρια μέρα!
Συζητήσεις με τον πάντρε
Για όσους δεν ξέρουν «πάντρε» φωνάζω τον πατέρα μου. Μου έχει κολλήσει από την ταινία Lego Batman όπου ο Robin φώναζε «πάντρε» τον… Batman.
Anyway!
Ήταν ένα ωραίο βράδυ του Μαΐου όπου καθόμουν στην κουζίνα και απολάμβανα ένα τσιγάρο… εντάξει όχι ένα!
Τέλος πάντων, ο πατέρας μου είχε μια δουλειά με τα βιβλία του οπότε καθόταν μαζί μου. Κάποια στιγμή αρχίσαμε να μιλάμε (μετά την απόλυτη σιωπή διότι δεν ήθελα να τον ενοχλήσω. Ήταν λίγο άβολο μπορώ να πω).
Αρχίσαμε να μιλάμε περί ανέμων και υδάτων. Λίγο για τη δουλειά του, λίγο για τη σχολή μου που τελείωσα… γενικά και αόριστα. Κάποια στιγμή ξεκίνησε να μου λέει ιστορίες από τα παλιά. Από τα νιάτα του. Δεν θυμάμαι καν πως ξεκίνησε αυτή η κουβέντα αλλά ξέρω ότι ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Έμαθα διάφορα εκείνο το βράδυ και συνειδητοποίησα πως ο πατέρας είχε μια τρομερή, πολυτάραχη ζωή γεμάτη περιπέτεια. Ζήλεψα είναι η αλήθεια. Το πιο συναρπαστικό πράγμα που έχει συμβεί σε μένα είναι να φάω δέκα σοκολάτες σε μια μέρα.
Καθόμουν και τον άκουγα ώρες να μου λέει ιστορίες. Κάποιες φορές γελούσα, κάποιες είχα εκπλαγεί και σε κάποιες είχα τσουτσουριάσει (κοινώς ανατριχιάσει).
Δεν μπορώ να σας περιγράψω τον ενθουσιασμό μου για αυτά που άκουσα. Είναι πέραν του γραπτού λόγου.
Ένιωσα ξανά σαν μικρό παιδί που του διαβάζουν παραμύθι για πρώτη φορά.
Σας έχω πει και σε παλαιότερο άρθρο, να ακούτε τον κόσμο. Σίγουρα έχει ιστορίες που κάτι θα σας προσφέρουν.
Τι έμαθα από τον πάντρε μου εκείνο το βράδυ;
Η ζωή είναι μια περιπέτεια. Πάρε καπέλο και μαστίγιο και ξεκίνα το ταξίδι! (Σαν τον Indiana Jones)!
Anyway!
Ήταν ένα ωραίο βράδυ του Μαΐου όπου καθόμουν στην κουζίνα και απολάμβανα ένα τσιγάρο… εντάξει όχι ένα!
Τέλος πάντων, ο πατέρας μου είχε μια δουλειά με τα βιβλία του οπότε καθόταν μαζί μου. Κάποια στιγμή αρχίσαμε να μιλάμε (μετά την απόλυτη σιωπή διότι δεν ήθελα να τον ενοχλήσω. Ήταν λίγο άβολο μπορώ να πω).
Αρχίσαμε να μιλάμε περί ανέμων και υδάτων. Λίγο για τη δουλειά του, λίγο για τη σχολή μου που τελείωσα… γενικά και αόριστα. Κάποια στιγμή ξεκίνησε να μου λέει ιστορίες από τα παλιά. Από τα νιάτα του. Δεν θυμάμαι καν πως ξεκίνησε αυτή η κουβέντα αλλά ξέρω ότι ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Έμαθα διάφορα εκείνο το βράδυ και συνειδητοποίησα πως ο πατέρας είχε μια τρομερή, πολυτάραχη ζωή γεμάτη περιπέτεια. Ζήλεψα είναι η αλήθεια. Το πιο συναρπαστικό πράγμα που έχει συμβεί σε μένα είναι να φάω δέκα σοκολάτες σε μια μέρα.
Καθόμουν και τον άκουγα ώρες να μου λέει ιστορίες. Κάποιες φορές γελούσα, κάποιες είχα εκπλαγεί και σε κάποιες είχα τσουτσουριάσει (κοινώς ανατριχιάσει).
Δεν μπορώ να σας περιγράψω τον ενθουσιασμό μου για αυτά που άκουσα. Είναι πέραν του γραπτού λόγου.
Ένιωσα ξανά σαν μικρό παιδί που του διαβάζουν παραμύθι για πρώτη φορά.
Σας έχω πει και σε παλαιότερο άρθρο, να ακούτε τον κόσμο. Σίγουρα έχει ιστορίες που κάτι θα σας προσφέρουν.
Τι έμαθα από τον πάντρε μου εκείνο το βράδυ;
Η ζωή είναι μια περιπέτεια. Πάρε καπέλο και μαστίγιο και ξεκίνα το ταξίδι! (Σαν τον Indiana Jones)!
Γιατί μισώ το καλοκαίρι
«Το καλοκαιράκι, στην ακρογιαλιά, δως’ μου ένα φιλάκι και πέσε στα βαθιά» (κάνω και ρίμες).
Αχ! Καλοκαίρι… η χειρότερη εποχή του χρόνου.
Θα σας παραθέσω μερικούς λόγους για τους οποίους εμένα προσωπικά δεν μου αρέσει το καλοκαίρι.
1. Η ζέστη. Όταν πιάνει 35 και 40 βαθμούς δεν μπορείς να αναπνεύσεις καλά καλά. Φοράς λίγα και κοντά ρούχα και πάλι δεν μπορείς να δροσιστείς.
2.Το καλοκαίρι κάνω δύο φορές μπάνιο τη μέρα, σε αντίθεση με το χειμώνα που κάνω μία (και ίσως ΑΝ τεμπελιάσω, μέρα παρά μέρα). Το κακό είναι πως δεν νιώθει όλος ο κόσμος το ίδιο. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που δεν πλένονται (ζουν ανάμεσα μας). Και εννοείται πως μυρίζουν. Και εννοείται δεν μπορείς να σταθείς δίπλα τους. Και εννοείται πάντα θα είναι στο λεωφορείο, μετρό, ηλεκτρικό δίπλα σου και εσύ θα χρειάζεσαι μια μάσκα οξυγόνου για να πάρεις λίγο καθαρό αέρα μην πεθάνεις από τα δηλητηριώδη αέρια που εκπέμπει το σώμα τους.
3. Η θάλασσα! Ξέρω, ξέρω. Όλοι δίνετε το δεξί σας νεφρό για να πάτε στη θάλασσα. Εγώ πάλι όχι. Έχω να πάω τρία χρόνια (και φανταστείτε έχω μαγιό και μάλιστα είναι πολύ όμορφο).
Τι δεν μου αρέσει; Η άμμος ή βοτσαλάκια (ανάλογα την παραλία), είναι γεμάτα μικρόβια, τα πιτσιρίκια που κατουράνε στα ρηχά, οι ενοχλητικοί άνθρωποι που παίζουν ρακέτες και σου έρχεται το μπαλάκι στο κεφάλι και το χειρότερο απ’ όλα… ο ήλιος! Που είσαι στην ξαπλώστρα ψήνεσαι σαν ψάρι στη σχάρα και παθαίνεις έγκαυμα τρίτου βαθμού όσο αντηλιακό και να βάλεις.
Απολαύστε το καλοκαίρι σας παιδιά!
Εγώ θα πάρω τα βουνά!
(Να τες πάλι οι ρίμες).
Αχ! Καλοκαίρι… η χειρότερη εποχή του χρόνου.
Θα σας παραθέσω μερικούς λόγους για τους οποίους εμένα προσωπικά δεν μου αρέσει το καλοκαίρι.
1. Η ζέστη. Όταν πιάνει 35 και 40 βαθμούς δεν μπορείς να αναπνεύσεις καλά καλά. Φοράς λίγα και κοντά ρούχα και πάλι δεν μπορείς να δροσιστείς.
2.Το καλοκαίρι κάνω δύο φορές μπάνιο τη μέρα, σε αντίθεση με το χειμώνα που κάνω μία (και ίσως ΑΝ τεμπελιάσω, μέρα παρά μέρα). Το κακό είναι πως δεν νιώθει όλος ο κόσμος το ίδιο. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που δεν πλένονται (ζουν ανάμεσα μας). Και εννοείται πως μυρίζουν. Και εννοείται δεν μπορείς να σταθείς δίπλα τους. Και εννοείται πάντα θα είναι στο λεωφορείο, μετρό, ηλεκτρικό δίπλα σου και εσύ θα χρειάζεσαι μια μάσκα οξυγόνου για να πάρεις λίγο καθαρό αέρα μην πεθάνεις από τα δηλητηριώδη αέρια που εκπέμπει το σώμα τους.
3. Η θάλασσα! Ξέρω, ξέρω. Όλοι δίνετε το δεξί σας νεφρό για να πάτε στη θάλασσα. Εγώ πάλι όχι. Έχω να πάω τρία χρόνια (και φανταστείτε έχω μαγιό και μάλιστα είναι πολύ όμορφο).
Τι δεν μου αρέσει; Η άμμος ή βοτσαλάκια (ανάλογα την παραλία), είναι γεμάτα μικρόβια, τα πιτσιρίκια που κατουράνε στα ρηχά, οι ενοχλητικοί άνθρωποι που παίζουν ρακέτες και σου έρχεται το μπαλάκι στο κεφάλι και το χειρότερο απ’ όλα… ο ήλιος! Που είσαι στην ξαπλώστρα ψήνεσαι σαν ψάρι στη σχάρα και παθαίνεις έγκαυμα τρίτου βαθμού όσο αντηλιακό και να βάλεις.
Απολαύστε το καλοκαίρι σας παιδιά!
Εγώ θα πάρω τα βουνά!
(Να τες πάλι οι ρίμες).
Δεν είναι να με εμπιστεύεσαι
Τεμπέλιασα.
Θυμάστε το άρθρο που σας έγραφα πως εθίστηκα στη γυμναστική αντί να τρώω εκλεράκια. Ε, βαρέθηκα. Τρώω πάλι εκλεράκια. Αλλά τέτοια είμαι. Βαριέμαι πολύ εύκολα και αλλά συνήθειες και χόμπι συχνά. Ήθελα να περπατάω με κάθε ευκαιρία, τώρα παίρνω μετρό ή λεωφορείο για να πάω μέχρι το περίπτερο να πάρω ένα πακέτο τσιγάρα. Άρχισα πάλι να παίρνω βάρος αλλά δεν με ενδιαφέρει. Αγαπώ το σώμα μου όσα κιλά και να έχει. Και είμαι καλά με αυτό. Δυστυχώς για μένα, δεν μπορώ να κρατήσω μια συνήθεια ή ένα χόμπι για αρκετό καιρό. Βαριέμαι.
Μόνο τη συγγραφή αγαπώ και δεν αφήνω. Αλλά αυτό είναι για άλλο άρθρο.
Όταν μιλάω με τους φίλους μου τους λέω συχνά «βαριέμαι» και η απάντηση πάντα είναι ένα ειρωνικό «περίεργο».
Δεν είναι να με εμπιστεύεσαι. Τη μια περίοδο θέλω γυμναστική και ακριβώς την επόμενη εκλεράκια και m&ms με φιστίκι (τα έχετε δοκιμάσει; Είναι απίστευτα). Αυτή τη στιγμή έχω στην κατοχή μου δύο σακουλάκια (τα μεγάλα). Ήταν τρία αλλά το έφαγα το ένα. Καινούρια εμμονή είναι και η Kit Kat mini. Απίστευτη. Με τη μεγάλη δεν είχα καλή σχέση αλλά σε μικρή ποσότητα είναι ότι πρέπει.
ΟΜΩΣ!!!
Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Και αυτά που θα σας πω κατατάσσονται στις συνήθειες και όχι στα χόμπι ή στη διασκέδαση ή οτιδήποτε.
Το πρωί μόλις ξυπνήσω η πρώτη μου δουλειά είναι να φτιάξω καφέ. Μετά από δυο γουλιές (μετρημένες) είναι η ώρα για το πρώτο τσιγάρο της ημέρας. Πρωινό δεν τρώω ποτέ. Κακό το ξέρω. Έπειτα, αφού πάμε και τουαλέτα, κοιτάω το ημερολόγιο μου και ξεκινάω τις δουλειές της ημέρας.
Point is… καφές και τσιγάρο δεν σταματάνε!!!
Τρέξιμο, γυμναστική, περπάτημα, εκλεράκια, m&ms σταματάνε.
Ελπίζω να γίνω σταθερός χαρακτήρας ακόμη και τώρα στα γεράματα!
Θυμάστε το άρθρο που σας έγραφα πως εθίστηκα στη γυμναστική αντί να τρώω εκλεράκια. Ε, βαρέθηκα. Τρώω πάλι εκλεράκια. Αλλά τέτοια είμαι. Βαριέμαι πολύ εύκολα και αλλά συνήθειες και χόμπι συχνά. Ήθελα να περπατάω με κάθε ευκαιρία, τώρα παίρνω μετρό ή λεωφορείο για να πάω μέχρι το περίπτερο να πάρω ένα πακέτο τσιγάρα. Άρχισα πάλι να παίρνω βάρος αλλά δεν με ενδιαφέρει. Αγαπώ το σώμα μου όσα κιλά και να έχει. Και είμαι καλά με αυτό. Δυστυχώς για μένα, δεν μπορώ να κρατήσω μια συνήθεια ή ένα χόμπι για αρκετό καιρό. Βαριέμαι.
Μόνο τη συγγραφή αγαπώ και δεν αφήνω. Αλλά αυτό είναι για άλλο άρθρο.
Όταν μιλάω με τους φίλους μου τους λέω συχνά «βαριέμαι» και η απάντηση πάντα είναι ένα ειρωνικό «περίεργο».
Δεν είναι να με εμπιστεύεσαι. Τη μια περίοδο θέλω γυμναστική και ακριβώς την επόμενη εκλεράκια και m&ms με φιστίκι (τα έχετε δοκιμάσει; Είναι απίστευτα). Αυτή τη στιγμή έχω στην κατοχή μου δύο σακουλάκια (τα μεγάλα). Ήταν τρία αλλά το έφαγα το ένα. Καινούρια εμμονή είναι και η Kit Kat mini. Απίστευτη. Με τη μεγάλη δεν είχα καλή σχέση αλλά σε μικρή ποσότητα είναι ότι πρέπει.
ΟΜΩΣ!!!
Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Και αυτά που θα σας πω κατατάσσονται στις συνήθειες και όχι στα χόμπι ή στη διασκέδαση ή οτιδήποτε.
Το πρωί μόλις ξυπνήσω η πρώτη μου δουλειά είναι να φτιάξω καφέ. Μετά από δυο γουλιές (μετρημένες) είναι η ώρα για το πρώτο τσιγάρο της ημέρας. Πρωινό δεν τρώω ποτέ. Κακό το ξέρω. Έπειτα, αφού πάμε και τουαλέτα, κοιτάω το ημερολόγιο μου και ξεκινάω τις δουλειές της ημέρας.
Point is… καφές και τσιγάρο δεν σταματάνε!!!
Τρέξιμο, γυμναστική, περπάτημα, εκλεράκια, m&ms σταματάνε.
Ελπίζω να γίνω σταθερός χαρακτήρας ακόμη και τώρα στα γεράματα!
Πάσχα 2022
Η ιστορία μας ξεκινάει την Μεγάλη Πέμπτη.
Από καιρό ήθελα να δοκιμάσω μαγειρίτσα όμως η μαμά μου δεν φτιάχνει γιατί η υπόλοιπη οικογένεια δεν την τρώει. Τι να κάνω κι εγώ που ήθελα να τη δοκιμάσω όμως;
Άνοιξε ένα καινούριο μαγαζί στη γειτονιά μου που μαγειρεύει σπιτικά φαγητά. Είχαν βάλει μια ταμπέλα απ’ έξω που έλεγε ότι όποιος ήθελε μαγειρίτσα έπρεπε να κάνει κράτηση. Αυτό το είδα Μεγάλη Πέμπτη. Λόγω έλλειψης χρόνου δεν πήγα την Πέμπτη και πήγα την Παρασκευή. Μου λέει η κοπέλα στο ταμείο πως δεν χρειάζεται να κάνω κράτηση και ότι θα έχει αρκεί να πάω νωρίς το Μεγάλο Σάββατο. Το μαγαζί άνοιγε στις 11:00. Ήμουν εκεί από της 10:50 για να πάρω μια μερίδα. Το μαγαζί άνοιξε στις 11:02 πράγμα που με ενόχλησε γιατί είμαι και ψυχαναγκαστική με τη ώρα. Τέλος πάντων ήμουν η πρώτη που μπήκα στο μαγαζί και ακολούθησε ο εξής διάλογος:
Κοπέλα στο ταμείο: Καλημέρα σας, πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω;
Εγώ: Καλημέρα σας, θα ήθελα μια μερίδα μαγειρίτσα.
Κοπέλα στο ταμείο: Έχετε κάνει κράτηση;
Εγώ: Όχι, χθες που ήρθα η κοπέλα μου είπε ότι δεν χρειάζεται να κάνω κράτηση.
Κοπέλα στο ταμείο: Μισό λεπτό να κοιτάξω τις μερίδες.
Πάει πίσω στην κουζίνα και με λούζει κρύος ιδρώτας.
«Να δεις, τον ήπιαμε» σκέφτομαι.
Έρχεται η κοπέλα και μου λέει πως χωρίς κράτηση έχει μόνο μια μερίδα. Κουτί μου έκατσε. Και την πήρα φυσικά.
Επιστρέφω στο σπίτι, την αφήνω στην κουζίνα και συνέχισα τις δουλειές μου μέχρι να πάει 00:00 για να τη φάω. Έτσι είναι η παράδοση άλλωστε.
Και φτάνει η πολυπόθητη στιγμή. Την ανοίγω, στην ζεσταίνω και τη δοκιμάζω. Οκ… δεν είχε αλάτι. Φτιάχνεται αυτό. Έριξα λίγο. Έπειτα… μπορώ να πω πως δεν ήταν κάτι ουάου. Εγώ περίμενα άλλη γεύση και δεν είχε καμία σχέση με αυτή που είχα κατά νου. Ε, έφαγα λίγο και την άφησα στη μοίρα της στο ψυγείο. Λογικά θα πάει στις γάτες. Κρίμα και είχε 5€ αυτή η μερίδα. Δεν πειράζει. Ποτέ δεν κλαίω τα λεφτά μου άμα η επιλογή είναι δική μου.
Μπαίνει Κυριακή του Πάσχα και ξύπνησα αργά. Όμως όχι πολύ αργά. Ήταν πάνω στην ώρα που βγήκε το κατσικάκι της μαμάς από το φούρνο και είχε μπει το κοκορέτσι. Έφτιαξε και μια σαλάτα και λίγες πατάτες, στρώσαμε το τραπέζι και φάγαμε απλά και λιτά οικογενειακώς. Που να τρέχεις τώρα σε μαγαζιά και ταβέρνες; Είμαστε και όλοι σπιτόγατοι…
Αργότερα το απόγευμα βγήκα με το αγόρι μου και την παρέα του και το βράδυ γυρίσαμε σπίτι μου για νάνι!
Εντάξει, δεν έχω κάποιο παράπονο από το φετινό Πάσχα (αν εξαιρέσουμε τη μαγειρίτσα).
Όλα καλά παιδιά.
Χριστός Ανέστη και Χρόνια πολλά σε όλους!!!
Από καιρό ήθελα να δοκιμάσω μαγειρίτσα όμως η μαμά μου δεν φτιάχνει γιατί η υπόλοιπη οικογένεια δεν την τρώει. Τι να κάνω κι εγώ που ήθελα να τη δοκιμάσω όμως;
Άνοιξε ένα καινούριο μαγαζί στη γειτονιά μου που μαγειρεύει σπιτικά φαγητά. Είχαν βάλει μια ταμπέλα απ’ έξω που έλεγε ότι όποιος ήθελε μαγειρίτσα έπρεπε να κάνει κράτηση. Αυτό το είδα Μεγάλη Πέμπτη. Λόγω έλλειψης χρόνου δεν πήγα την Πέμπτη και πήγα την Παρασκευή. Μου λέει η κοπέλα στο ταμείο πως δεν χρειάζεται να κάνω κράτηση και ότι θα έχει αρκεί να πάω νωρίς το Μεγάλο Σάββατο. Το μαγαζί άνοιγε στις 11:00. Ήμουν εκεί από της 10:50 για να πάρω μια μερίδα. Το μαγαζί άνοιξε στις 11:02 πράγμα που με ενόχλησε γιατί είμαι και ψυχαναγκαστική με τη ώρα. Τέλος πάντων ήμουν η πρώτη που μπήκα στο μαγαζί και ακολούθησε ο εξής διάλογος:
Κοπέλα στο ταμείο: Καλημέρα σας, πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω;
Εγώ: Καλημέρα σας, θα ήθελα μια μερίδα μαγειρίτσα.
Κοπέλα στο ταμείο: Έχετε κάνει κράτηση;
Εγώ: Όχι, χθες που ήρθα η κοπέλα μου είπε ότι δεν χρειάζεται να κάνω κράτηση.
Κοπέλα στο ταμείο: Μισό λεπτό να κοιτάξω τις μερίδες.
Πάει πίσω στην κουζίνα και με λούζει κρύος ιδρώτας.
«Να δεις, τον ήπιαμε» σκέφτομαι.
Έρχεται η κοπέλα και μου λέει πως χωρίς κράτηση έχει μόνο μια μερίδα. Κουτί μου έκατσε. Και την πήρα φυσικά.
Επιστρέφω στο σπίτι, την αφήνω στην κουζίνα και συνέχισα τις δουλειές μου μέχρι να πάει 00:00 για να τη φάω. Έτσι είναι η παράδοση άλλωστε.
Και φτάνει η πολυπόθητη στιγμή. Την ανοίγω, στην ζεσταίνω και τη δοκιμάζω. Οκ… δεν είχε αλάτι. Φτιάχνεται αυτό. Έριξα λίγο. Έπειτα… μπορώ να πω πως δεν ήταν κάτι ουάου. Εγώ περίμενα άλλη γεύση και δεν είχε καμία σχέση με αυτή που είχα κατά νου. Ε, έφαγα λίγο και την άφησα στη μοίρα της στο ψυγείο. Λογικά θα πάει στις γάτες. Κρίμα και είχε 5€ αυτή η μερίδα. Δεν πειράζει. Ποτέ δεν κλαίω τα λεφτά μου άμα η επιλογή είναι δική μου.
Μπαίνει Κυριακή του Πάσχα και ξύπνησα αργά. Όμως όχι πολύ αργά. Ήταν πάνω στην ώρα που βγήκε το κατσικάκι της μαμάς από το φούρνο και είχε μπει το κοκορέτσι. Έφτιαξε και μια σαλάτα και λίγες πατάτες, στρώσαμε το τραπέζι και φάγαμε απλά και λιτά οικογενειακώς. Που να τρέχεις τώρα σε μαγαζιά και ταβέρνες; Είμαστε και όλοι σπιτόγατοι…
Αργότερα το απόγευμα βγήκα με το αγόρι μου και την παρέα του και το βράδυ γυρίσαμε σπίτι μου για νάνι!
Εντάξει, δεν έχω κάποιο παράπονο από το φετινό Πάσχα (αν εξαιρέσουμε τη μαγειρίτσα).
Όλα καλά παιδιά.
Χριστός Ανέστη και Χρόνια πολλά σε όλους!!!
Μιας ημέρας μαγειρέματα
Ένα ωραίο Σάββατο (ναι, εμένα Σάββατο μου συμβαίνουν όλα), ξεκινήσαμε με τη φιλενάδα μου τη Χριστίνα να μαγειρεύουμε.
Πάμε λίγο πίσω όμως.
Ήταν Τρίτη της ίδιας εβδομάδας όταν τη συνάντησα και όλο χαρά με ρώτησε «Ιωάννα πότε θα μαγειρέψουμε;».
Με χαρά της είπα ότι πρέπει να βρούμε συνταγή και να κάτσουμε να τη φτιάξουμε. Μου είπε να κάνουμε Ιαπωνικό θέμα, να φτιάξουμε δηλαδή bento και μου πρότεινε να δω το κανάλι μιας Ιαπωνεζούλας στο YouTube. Έκατσα λοιπόν κι εγώ την Τετάρτη το βράδυ και χάζεψα μερικά βίντεο. Για να είναι πλήρες ένα bento δεν χρειάζεται μια συνταγή αλλά κάμποσες. Βρήκα εφτά. Της λέω την επόμενη μέρα τι θα φτιάξουμε και ξεκινάμε να μαζεύουμε υλικά. Ότι δεν είχε η καθεμιά σπίτι της το πήραμε από το σούπερ μάρκετ.
Φτάνει αυτό το όμορφο Σάββατο λοιπόν. Ήμουν σπίτι της στις 12:20 με την τσάντα μου με όλα τα Ιαπωνικά υλικά. Σας έχω πει ότι μαγειρεύω και κυρίως ότι ασχολούμαι με την Ασιατική-Ιαπωνική κουζίνα. Οπότε όλα αυτά τα «περίεργα» που χρειάζονται για Ιαπωνικές συνταγές τα έχω όλα σπίτι μου.
Στις 12:30 ξεκινήσαμε.
Είχαμε ξεπαγώσει μπουτάκια κοτόπουλο για τις συνταγές όμως ήταν με κόκκαλο. Έπρεπε λοιπόν να βγάλουμε το τσιτσί από πάνω τους. Η Χριστίνα δεν με άφησε να πιάσω μαχαίρι (διότι είναι γνωστό ότι είμαι καταστροφή) οπότε όσο τα έκανε εκείνη εγώ ετοίμασα τα υλικά για το μαρινάρισμα του κοτόπουλου και μετά… έκανα τσιγάρο! Πέρασαν έτσι κάμποσα λεπτά.
Φτιάξαμε red chicken, karage, onigiri, ομελέτα σε ροδέλα, μανιτάρια τυλιχτά με μπέικον, πατατοκροκέτες, μακαρονοσαλάτα, λουκάνικα σε σχήμα χταποδιού…
Είχαμε μεγάλο μενού. Τελειώσαμε στις 19:30 και δεν είχαμε καν δύναμη να φάμε. Αλλά φάγαμε! Όλα κι όλα! Τόσος κόπος για να μην χαρείς στο τέλος;
Το αστείο είναι ότι μαγειρεύαμε 7 ώρες για να φάμε σε 10 λεπτά. Αλλά… αυτό δεν γίνεται πάντα;
Πήρα και στο σπίτι 3 bento. Να εξηγήσω, έχω κάτι μπολάκια που είναι δίπατα και είναι ίδια με τα Ιαπωνικά bento. Οπότε έφτιαξα όμορφα το φαγητό εκεί μέσα και πήρα και σπίτι να φάμε για βράδυ με το αγόρι μου. Κράτησε και η Χριστίνα δικό της βραδινό… ε, γενικά φτιάξαμε πολύ πολύ ΠΟΛΥ φαγητό. Κάναμε τραπέζι για 7 άτομα εύκολα. Τα καλά νέα είναι ότι τα φάγαμε όλα (με λίγη βοήθεια) και κακά νέα είναι ότι η Χριστίνα δεν με έχει ξαναπάρει τηλέφωνο (χαχα!!!).
Πάμε λίγο πίσω όμως.
Ήταν Τρίτη της ίδιας εβδομάδας όταν τη συνάντησα και όλο χαρά με ρώτησε «Ιωάννα πότε θα μαγειρέψουμε;».
Με χαρά της είπα ότι πρέπει να βρούμε συνταγή και να κάτσουμε να τη φτιάξουμε. Μου είπε να κάνουμε Ιαπωνικό θέμα, να φτιάξουμε δηλαδή bento και μου πρότεινε να δω το κανάλι μιας Ιαπωνεζούλας στο YouTube. Έκατσα λοιπόν κι εγώ την Τετάρτη το βράδυ και χάζεψα μερικά βίντεο. Για να είναι πλήρες ένα bento δεν χρειάζεται μια συνταγή αλλά κάμποσες. Βρήκα εφτά. Της λέω την επόμενη μέρα τι θα φτιάξουμε και ξεκινάμε να μαζεύουμε υλικά. Ότι δεν είχε η καθεμιά σπίτι της το πήραμε από το σούπερ μάρκετ.
Φτάνει αυτό το όμορφο Σάββατο λοιπόν. Ήμουν σπίτι της στις 12:20 με την τσάντα μου με όλα τα Ιαπωνικά υλικά. Σας έχω πει ότι μαγειρεύω και κυρίως ότι ασχολούμαι με την Ασιατική-Ιαπωνική κουζίνα. Οπότε όλα αυτά τα «περίεργα» που χρειάζονται για Ιαπωνικές συνταγές τα έχω όλα σπίτι μου.
Στις 12:30 ξεκινήσαμε.
Είχαμε ξεπαγώσει μπουτάκια κοτόπουλο για τις συνταγές όμως ήταν με κόκκαλο. Έπρεπε λοιπόν να βγάλουμε το τσιτσί από πάνω τους. Η Χριστίνα δεν με άφησε να πιάσω μαχαίρι (διότι είναι γνωστό ότι είμαι καταστροφή) οπότε όσο τα έκανε εκείνη εγώ ετοίμασα τα υλικά για το μαρινάρισμα του κοτόπουλου και μετά… έκανα τσιγάρο! Πέρασαν έτσι κάμποσα λεπτά.
Φτιάξαμε red chicken, karage, onigiri, ομελέτα σε ροδέλα, μανιτάρια τυλιχτά με μπέικον, πατατοκροκέτες, μακαρονοσαλάτα, λουκάνικα σε σχήμα χταποδιού…
Είχαμε μεγάλο μενού. Τελειώσαμε στις 19:30 και δεν είχαμε καν δύναμη να φάμε. Αλλά φάγαμε! Όλα κι όλα! Τόσος κόπος για να μην χαρείς στο τέλος;
Το αστείο είναι ότι μαγειρεύαμε 7 ώρες για να φάμε σε 10 λεπτά. Αλλά… αυτό δεν γίνεται πάντα;
Πήρα και στο σπίτι 3 bento. Να εξηγήσω, έχω κάτι μπολάκια που είναι δίπατα και είναι ίδια με τα Ιαπωνικά bento. Οπότε έφτιαξα όμορφα το φαγητό εκεί μέσα και πήρα και σπίτι να φάμε για βράδυ με το αγόρι μου. Κράτησε και η Χριστίνα δικό της βραδινό… ε, γενικά φτιάξαμε πολύ πολύ ΠΟΛΥ φαγητό. Κάναμε τραπέζι για 7 άτομα εύκολα. Τα καλά νέα είναι ότι τα φάγαμε όλα (με λίγη βοήθεια) και κακά νέα είναι ότι η Χριστίνα δεν με έχει ξαναπάρει τηλέφωνο (χαχα!!!).
Έβαλα φωτιά στο σπίτι μου
Και όχι, δεν είναι τίτλος για να σας κάνω να μπείτε στο άρθρο μου.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Καπνίζω… και καπνίζω πολλά χρόνια (τον Σεπτέμβριο γίνονται 13, χρόνια τους πολλά!).
Στα τόσα χρόνια, εκτός από το χέρι μου, δεν έχω κάψει κάτι άλλο με το τσιγάρο μου. Και αυτό το άκουσε το σύμπαν, και το σύμπαν γέλασε μοχθηρά.
Είμαστε ένα ωραίο μεσημέρι του Σαββάτου στο σπίτι μου με το αγόρι μου και λέω να ξεκινήσω να μαγειρεύω γιατί πλησίαζε η ώρα του φαγητού. Όπως παίρνω κάποιες πετσέτες από το νεροχύτη να τις πάω σε μια καρέκλα για να μην τις έχω μες τη μέση, βλέπω έξω στο μπαλκόνι… φωτιά!
Πάμε λίγο πίσω.
Επειδή καπνίζω πολλά χρόνια έχουμε έναν άγραφο κανόνα στο σπίτι να πηγαίνω να καπνίζω στην εξορία (aka στην κουζίνα κάτω από τον αποροφητήρα) για να μην γεμίζει το σπίτι καπνό, προφανώς.
Εδώ και αρκετό καιρό (πραγματικά αρκετό καιρό) όταν γεμίζει το τασάκι μου, το αδειάζω σε μια σακούλα έξω στο μπαλκόνι. Μόλις η σακούλα μαζέψει κάποια τσιγάρα και στάχτες, την πετάμε στα σκουπίδια. Η σακούλα είναι πλαστική. Σημαντική σημείωση (και έχει σημασία) είναι πως η οικογένεια μου κάνει ανακύκλωση. Συνεχίζουμε…
Εκείνο το Σάββατο λοιπόν, πριν ξεκινήσω να μαγειρεύω, έκανα ένα τσιγάρο. Επειδή βιαζόμουν να μαγειρέψω για να μην μας πιάσει η νύχτα (και επειδή πεινούσα ήδη) μάλλον δεν έσβησα καλά το τσιγάρο μου. Άδειασα το τασάκι στην σακούλα, έκλεισα την πόρτα του μπαλκονιού και πήγα να ξεκινήσω να μαγειρεύω. Και ΕΥΤΥΧΩΣ που πήγα να αλλάξω θέση στις πετσέτες.
Μόλις γύρισα το κεφάλι μου βλέπω μέσα σε ένα (κυριολεκτικά ήταν ένα) δευτερόλεπτο τη σακούλα με τα τσιγάρα να έχει λιώσει, να έχουν πέσει τσιγάρα στο πάτωμα του μπαλκονιού και τα σκουπίδια της ανακύκλωσης να έχουν πάρει φωτιά. Εκείνη τη στιγμή πάγωσα. Δεν τα πάω καλά με τον πανικό. Φώναξα το αγόρι μου και ήρθε γρήγορα και την έσβησε αμέσως. Κάηκε το φαράσι μας, ένα πατάκι που είχαμε για το μπάνιο, τα σκουπίδια της ανακύκλωσης… χάλια το μπαλκόνι. Χάλια και μαύρο.
Πάλι καλά που ήταν και το αγόρι μου στο σπίτι μου γιατί μόνη μου πραγματικά δεν ξέρω τι θα έκανα… εγώ με τον πανικό δεν αγαπιόμαστε.
Η φωτιά έσβησε… μαζέψαμε τα χάλια μου… πετάξαμε όλα όσα κάηκαν… ενημερώσαμε τα πλήθη ότι είμαστε καλά…
Και μαγείρεψα και φάγαμε!!!
Ευτυχώς είχε αίσιο τέλος αυτή η ιστορία!
Έφτιαξα μακαρονάδα με τυριά και μπεσαμέλ… ήταν ότι έπρεπε μετά την περιπέτεια που καταλάθος δημιούργησα!
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Καπνίζω… και καπνίζω πολλά χρόνια (τον Σεπτέμβριο γίνονται 13, χρόνια τους πολλά!).
Στα τόσα χρόνια, εκτός από το χέρι μου, δεν έχω κάψει κάτι άλλο με το τσιγάρο μου. Και αυτό το άκουσε το σύμπαν, και το σύμπαν γέλασε μοχθηρά.
Είμαστε ένα ωραίο μεσημέρι του Σαββάτου στο σπίτι μου με το αγόρι μου και λέω να ξεκινήσω να μαγειρεύω γιατί πλησίαζε η ώρα του φαγητού. Όπως παίρνω κάποιες πετσέτες από το νεροχύτη να τις πάω σε μια καρέκλα για να μην τις έχω μες τη μέση, βλέπω έξω στο μπαλκόνι… φωτιά!
Πάμε λίγο πίσω.
Επειδή καπνίζω πολλά χρόνια έχουμε έναν άγραφο κανόνα στο σπίτι να πηγαίνω να καπνίζω στην εξορία (aka στην κουζίνα κάτω από τον αποροφητήρα) για να μην γεμίζει το σπίτι καπνό, προφανώς.
Εδώ και αρκετό καιρό (πραγματικά αρκετό καιρό) όταν γεμίζει το τασάκι μου, το αδειάζω σε μια σακούλα έξω στο μπαλκόνι. Μόλις η σακούλα μαζέψει κάποια τσιγάρα και στάχτες, την πετάμε στα σκουπίδια. Η σακούλα είναι πλαστική. Σημαντική σημείωση (και έχει σημασία) είναι πως η οικογένεια μου κάνει ανακύκλωση. Συνεχίζουμε…
Εκείνο το Σάββατο λοιπόν, πριν ξεκινήσω να μαγειρεύω, έκανα ένα τσιγάρο. Επειδή βιαζόμουν να μαγειρέψω για να μην μας πιάσει η νύχτα (και επειδή πεινούσα ήδη) μάλλον δεν έσβησα καλά το τσιγάρο μου. Άδειασα το τασάκι στην σακούλα, έκλεισα την πόρτα του μπαλκονιού και πήγα να ξεκινήσω να μαγειρεύω. Και ΕΥΤΥΧΩΣ που πήγα να αλλάξω θέση στις πετσέτες.
Μόλις γύρισα το κεφάλι μου βλέπω μέσα σε ένα (κυριολεκτικά ήταν ένα) δευτερόλεπτο τη σακούλα με τα τσιγάρα να έχει λιώσει, να έχουν πέσει τσιγάρα στο πάτωμα του μπαλκονιού και τα σκουπίδια της ανακύκλωσης να έχουν πάρει φωτιά. Εκείνη τη στιγμή πάγωσα. Δεν τα πάω καλά με τον πανικό. Φώναξα το αγόρι μου και ήρθε γρήγορα και την έσβησε αμέσως. Κάηκε το φαράσι μας, ένα πατάκι που είχαμε για το μπάνιο, τα σκουπίδια της ανακύκλωσης… χάλια το μπαλκόνι. Χάλια και μαύρο.
Πάλι καλά που ήταν και το αγόρι μου στο σπίτι μου γιατί μόνη μου πραγματικά δεν ξέρω τι θα έκανα… εγώ με τον πανικό δεν αγαπιόμαστε.
Η φωτιά έσβησε… μαζέψαμε τα χάλια μου… πετάξαμε όλα όσα κάηκαν… ενημερώσαμε τα πλήθη ότι είμαστε καλά…
Και μαγείρεψα και φάγαμε!!!
Ευτυχώς είχε αίσιο τέλος αυτή η ιστορία!
Έφτιαξα μακαρονάδα με τυριά και μπεσαμέλ… ήταν ότι έπρεπε μετά την περιπέτεια που καταλάθος δημιούργησα!
Γυναίκες vs Άντρες
ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ!!!!!!!!!!!
Το άρθρο είναι άκρως χιουμοριστικό με στοιχεία σεξισμού!!!!!!!!!
Δεν επιδιώκω να θίξω κάποιον είτε είναι άντρας είτε είναι γυναίκα!!!!
Επιδιώκω να γελάσουμε!!!! Άμα είστε επιρρεπείς στο να παρεξηγηθείτε παρακαλώ σταματήστε την ανάγνωση ΤΩΡΑ!!!! Ευχαριστώ πολύ!!!!
Πάμε λοιπόν!!!
Βασικές διαφορές γυναικών και ανδρών!!!
1. Multi-tasking
Ο γυναικείος εγκέφαλος έχει σχεδιαστεί για να κάνει πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Μια γυναίκα μπορεί να βλέπει τηλεόραση, να μαγειρεύει και να μιλάει στο τηλέφωνο ταυτόχρονα χωρίς να μπερδευτεί. Αντίθετα ο αντρικός εγκέφαλος είναι σχεδιασμένος να εστιάζει σε ένα πράγμα. Όταν οι άντρες βλέπουν τηλεόραση δεν μπορούν να μιλήσουν στο τηλέφωνο πχ. Θα πρέπει να κάνουν ένα από τα δύο.
2. Γλώσσες-Μαθηματικά
Οι γυναίκες μαθαίνουν πιο εύκολα από τους άντρες άλλες γλώσσες. Όμως δεν έχουν την ικανότητα να βρουν εύκολα λύση σε ένα πρόβλημα. Από την άλλη οι άντρες βρίσκουν εύκολα λύσεις στα προβλήματα όμως δυσκολεύονται με τις άλλες γλώσσες. Έρευνα έχει δείξει πως ένα τρίχρονο κορίτσι ξέρει πιο πολλές λέξεις από ένα τρίχρονο αγόρι.
3. Αναλύσεις
Ο αντρικός εγκέφαλος είναι καλύτερος στην ανάλυση από αυτόν μιας γυναίκας. Παράδειγμα: οι άντρες μπορούν εύκολα να σχεδιάσουν τον χάρτη ενός κτιρίου ενώ οι γυναίκες το μόνο που βλέπουν είναι γραμμές σε ένα χαρτί.
4. Οδήγηση
Ενώ οδηγεί ένας άντρας αυτοκίνητο, χρησιμοποιεί όλα τα πεδία ανάλυσης του εγκεφάλου. Μπορεί πχ να οδηγεί γρήγορα όμως όταν δει ένα άλλο αυτοκίνητο σε κάποια απόσταση από αυτόν, ο εγκέφαλος του εντοπίζει την κατεύθυνση και την ταχύτητα του και οδηγεί ανάλογα. Οι γυναίκες (δυστυχώς) όσο και να θέλουμε να βγούμε από τα στερεότυπα δεν μπορούμε. Στις γυναίκες αποσπάται εύκολα η προσοχή τους πχ από το ραδιόφωνο ή από την παρέα που θα έχουν στο αμάξι.
5. Ψέματα
Οι γυναίκες έχουν την υπερδύναμη να καταλαβαίνουν πότε οι άντρες λένε ψέματα. Ιδίως άμα τις αντικρίζουν κατάμουτρα. Ο εγκέφαλος μιας γυναίκας επεξεργάζεται κατευθείαν κατά 70% τις εκφράσεις του προσώπου, κατά 20% τη γλώσσα του σώματος και κατά 10% τα λόγια του άντρα.
Οι άντρες από την άλλη δεν έχουν αυτήν την ικανότητα. Οι γυναίκες μπορούν να πουν πολύ εύκολα ψέματα σε έναν άντρα χωρίς να τις καταλάβει… είμαστε και καλοί ηθοποιοί… μην το ξεχνάμε αυτό!
6. Προβλήματα
Ο γυναικείος εγκέφαλος, στο τέλος της ημέρας, αν έχει προβλήματα δεν είναι ικανός να τα ταξινομήσει ιδίως αν είναι πολλά. Γι’ αυτό μια γυναίκα χρειάζεται κάποιον να μιλήσει για τα προβλήματα της και να την ακούσει (διαδικασία άχρηστη για τους άντρες αλλά θα το δούμε παρακάτω). Όταν μια γυναίκα μιλάει για τα προβλήματα της έπειτα μπορεί να κοιμηθεί ήσυχη χωρίς να την ενδιαφέρει αν λύθηκαν ή όχι.
Ο αντρικός εγκέφαλος από την άλλη, αν έχει προβλήματα, τα οργανώνει και τα ταξινομεί σε διαφορετικές θέσεις και βρίσκει μία μία με τη σειρά τις λύσεις. Δεν είναι τυχαίο που οι άντρες συχνά χάνονται στις σκέψεις τους και ενοχλούνται άμα τους διακόψει κάποιος.
7. Επιθυμίες
Άντρεςà status, επιτυχία, λύσεις, αναγνώριση.
Γυναίκεςà σχέσεις, φίλους, οικογένεια και παιδιά.
Χρειάζεται να γράψω κάτι παραπάνω;
8. Δουλειά και σχέσεις
Άντρεςà αν τα επαγγελματικά δεν πάνε καλά δεν συγκεντρώνονται στις σχέσεις τους.
Γυναίκεςà αν τα προσωπικά δεν πάνε καλά δεν συγκεντρώνονται στη δουλειά.
9. Διαχείριση συναισθημάτων
Οι γυναίκες μπορούν να μιλούν ασταμάτητα χωρίς να σκέφτονται πριν μιλήσουν. Όμως οι άντρες δεν μιλούν τόσο πολύ αλλά πράττουν χωρίς να σκέφτονται.
10. Αντοχή στον πόνο
Οι γυναίκες, έχει αποδειχθεί, ότι αντέχουν περισσότερο στον πόνο από έναν άντρα. Μην ξεχνάμε ότι οι γυναίκες περνάνε και έναν τοκετό. Δεν είναι απλό πράγμα να βγάζεις έναν μικρό άνθρωπο από μέσα σου. Και οι άντρες… ας μην ξεχνάμε ότι πεθαίνουν στα 37,1 δέκατα (ούτε καν πυρετός).
Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα.
Το άρθρο είναι άκρως χιουμοριστικό με στοιχεία σεξισμού!!!!!!!!!
Δεν επιδιώκω να θίξω κάποιον είτε είναι άντρας είτε είναι γυναίκα!!!!
Επιδιώκω να γελάσουμε!!!! Άμα είστε επιρρεπείς στο να παρεξηγηθείτε παρακαλώ σταματήστε την ανάγνωση ΤΩΡΑ!!!! Ευχαριστώ πολύ!!!!
Πάμε λοιπόν!!!
Βασικές διαφορές γυναικών και ανδρών!!!
1. Multi-tasking
Ο γυναικείος εγκέφαλος έχει σχεδιαστεί για να κάνει πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Μια γυναίκα μπορεί να βλέπει τηλεόραση, να μαγειρεύει και να μιλάει στο τηλέφωνο ταυτόχρονα χωρίς να μπερδευτεί. Αντίθετα ο αντρικός εγκέφαλος είναι σχεδιασμένος να εστιάζει σε ένα πράγμα. Όταν οι άντρες βλέπουν τηλεόραση δεν μπορούν να μιλήσουν στο τηλέφωνο πχ. Θα πρέπει να κάνουν ένα από τα δύο.
2. Γλώσσες-Μαθηματικά
Οι γυναίκες μαθαίνουν πιο εύκολα από τους άντρες άλλες γλώσσες. Όμως δεν έχουν την ικανότητα να βρουν εύκολα λύση σε ένα πρόβλημα. Από την άλλη οι άντρες βρίσκουν εύκολα λύσεις στα προβλήματα όμως δυσκολεύονται με τις άλλες γλώσσες. Έρευνα έχει δείξει πως ένα τρίχρονο κορίτσι ξέρει πιο πολλές λέξεις από ένα τρίχρονο αγόρι.
3. Αναλύσεις
Ο αντρικός εγκέφαλος είναι καλύτερος στην ανάλυση από αυτόν μιας γυναίκας. Παράδειγμα: οι άντρες μπορούν εύκολα να σχεδιάσουν τον χάρτη ενός κτιρίου ενώ οι γυναίκες το μόνο που βλέπουν είναι γραμμές σε ένα χαρτί.
4. Οδήγηση
Ενώ οδηγεί ένας άντρας αυτοκίνητο, χρησιμοποιεί όλα τα πεδία ανάλυσης του εγκεφάλου. Μπορεί πχ να οδηγεί γρήγορα όμως όταν δει ένα άλλο αυτοκίνητο σε κάποια απόσταση από αυτόν, ο εγκέφαλος του εντοπίζει την κατεύθυνση και την ταχύτητα του και οδηγεί ανάλογα. Οι γυναίκες (δυστυχώς) όσο και να θέλουμε να βγούμε από τα στερεότυπα δεν μπορούμε. Στις γυναίκες αποσπάται εύκολα η προσοχή τους πχ από το ραδιόφωνο ή από την παρέα που θα έχουν στο αμάξι.
5. Ψέματα
Οι γυναίκες έχουν την υπερδύναμη να καταλαβαίνουν πότε οι άντρες λένε ψέματα. Ιδίως άμα τις αντικρίζουν κατάμουτρα. Ο εγκέφαλος μιας γυναίκας επεξεργάζεται κατευθείαν κατά 70% τις εκφράσεις του προσώπου, κατά 20% τη γλώσσα του σώματος και κατά 10% τα λόγια του άντρα.
Οι άντρες από την άλλη δεν έχουν αυτήν την ικανότητα. Οι γυναίκες μπορούν να πουν πολύ εύκολα ψέματα σε έναν άντρα χωρίς να τις καταλάβει… είμαστε και καλοί ηθοποιοί… μην το ξεχνάμε αυτό!
6. Προβλήματα
Ο γυναικείος εγκέφαλος, στο τέλος της ημέρας, αν έχει προβλήματα δεν είναι ικανός να τα ταξινομήσει ιδίως αν είναι πολλά. Γι’ αυτό μια γυναίκα χρειάζεται κάποιον να μιλήσει για τα προβλήματα της και να την ακούσει (διαδικασία άχρηστη για τους άντρες αλλά θα το δούμε παρακάτω). Όταν μια γυναίκα μιλάει για τα προβλήματα της έπειτα μπορεί να κοιμηθεί ήσυχη χωρίς να την ενδιαφέρει αν λύθηκαν ή όχι.
Ο αντρικός εγκέφαλος από την άλλη, αν έχει προβλήματα, τα οργανώνει και τα ταξινομεί σε διαφορετικές θέσεις και βρίσκει μία μία με τη σειρά τις λύσεις. Δεν είναι τυχαίο που οι άντρες συχνά χάνονται στις σκέψεις τους και ενοχλούνται άμα τους διακόψει κάποιος.
7. Επιθυμίες
Άντρεςà status, επιτυχία, λύσεις, αναγνώριση.
Γυναίκεςà σχέσεις, φίλους, οικογένεια και παιδιά.
Χρειάζεται να γράψω κάτι παραπάνω;
8. Δουλειά και σχέσεις
Άντρεςà αν τα επαγγελματικά δεν πάνε καλά δεν συγκεντρώνονται στις σχέσεις τους.
Γυναίκεςà αν τα προσωπικά δεν πάνε καλά δεν συγκεντρώνονται στη δουλειά.
9. Διαχείριση συναισθημάτων
Οι γυναίκες μπορούν να μιλούν ασταμάτητα χωρίς να σκέφτονται πριν μιλήσουν. Όμως οι άντρες δεν μιλούν τόσο πολύ αλλά πράττουν χωρίς να σκέφτονται.
10. Αντοχή στον πόνο
Οι γυναίκες, έχει αποδειχθεί, ότι αντέχουν περισσότερο στον πόνο από έναν άντρα. Μην ξεχνάμε ότι οι γυναίκες περνάνε και έναν τοκετό. Δεν είναι απλό πράγμα να βγάζεις έναν μικρό άνθρωπο από μέσα σου. Και οι άντρες… ας μην ξεχνάμε ότι πεθαίνουν στα 37,1 δέκατα (ούτε καν πυρετός).
Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα.
Μια καλή πράξη
Η αλήθεια είναι πως κάνω πολλές καλές πράξεις. Όπως από το να βοηθήσω με τις συμβουλές μου τους φίλους μου (που ποτέ δεν ακούνε) μέχρι και να κουβαλήσω ψώνια των γιαγιάδων που πάνε λαϊκή και είναι μακριά το σπίτι τους (όντως έχει γίνει, πανάθεμα τες, γιατί φορτώνονται;).
Πρόσφατα έμαθα για το «βιβλιοπωλείο των αστέγων». Εν ολίγοις πολλοί άνθρωποι δωρίζουν βιβλία σε ένα μεγάλο κτίριο με τεράστιο χώρο και κάποιοι άνθρωποι είναι υπεύθυνοι να τα πουλήσουν. Τα έσοδα του όλου εγχειρήματος βοηθούν τους άστεγους. Τα βιβλία είναι σε εξευτελιστικά χαμηλές τιμές (2€ το ένα και άμα πάρεις 10 στα αφήνουν 15€) αλλά μπορεί μερικά να μην είναι καλά σαν ποιότητα. Κάτι που δεν με ενδιαφέρει αρκεί το βιβλίο να μπορεί να διαβαστεί. Δηλαδή να μην έχει σκισμένες σελίδες και μουτζούρες. Πήγα εκεί με το αγόρι μια Κυριακή (ναι είναι ανοιχτά όλες τις μέρες). Χάθηκα στον χώρο (όπως είπα ήταν τεράστιος με πολλά βιβλία). Τα βιβλία ήταν χωρισμένα ανά κατηγορία όμως δεν είχαν ταμπέλες. Λίγο άβολο αυτό γιατί έπρεπε να πας σε κάθε πάγκο και από τους τίτλους να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται. Δεν πειράζει όμως. Όπως μπήκα στο χώρο είδα έναν πάγκο που ένιωσα να με καλεί. Δεν ξέρω πως, μην ρωτήσετε. Πήγα κοντά και ήταν εκεί όλα τα αστυνομικά βιβλία και τρόμου. Το ένστικτο μίλησε. Πρέπει να έκατσα εκεί και μισή ώρα να διαβάζω τίτλους και υποθέσεις. Το αγόρι είχε πάει σε άλλον πάγκο και γενικά έψαχνε κάτι ενδιαφέρον γι’ αυτόν.
Κατέληξα με 6 βιβλία δικά μου και 4 το αγόρι. Τι πήρα; Φυσικά τα 4 ήταν αστυνομικά… όμως τα δύο άλλα… (όποιος γελάσει να έχει την κατάρα του Τουταγχαμών) ήταν κάπως ευχάριστα, διασκεδαστικά και κοινωνικά. Πήρα ένα βιβλίο που λέγεται «Απλώς δεν σε γουστάρει…» και ένα ακόμη που λέγεται «Το ημερολόγιο της Κάρι Μπράτσω» όμως πριν το sex and the city. Ξέρω… ξέρω… οι περισσότεροι από εσάς θα κρίνετε αρνητικά και θα πείτε τι αηδίες είναι αυτές. Όμως… όμως λέω… ένα βιβλίο είναι για να περνάμε ευχάριστα το χρόνο μας. Οκ, δεν είναι εκπαιδευτικού χαρακτήρα ούτε θα μου δώσουν έμπνευση μιας και γράφω αστυνομικά… αλλά είμαι σίγουρη ότι θα γελάσω πολύ και θα διασκεδάσω (όταν φτάσω σε αυτά… είναι πολλά αδιάβαστα στη λίστα που έχουν προτεραιότητα).
Αν θέλετε να πάτε στο «βιβλιοπωλείο των αστέγων» βρίσκεται στην Πειραιώς 132. Είναι ένα μεγάλο κτίριο με τζάμι γύρω του, έχει parking δικό του ακριβώς απ’ έξω και λόγο των τζαμιών κάποιος μπορεί να κοιτάει το αυτοκίνητο του άμα νιώθει ανασφάλεια.
Πρόσφατα έμαθα για το «βιβλιοπωλείο των αστέγων». Εν ολίγοις πολλοί άνθρωποι δωρίζουν βιβλία σε ένα μεγάλο κτίριο με τεράστιο χώρο και κάποιοι άνθρωποι είναι υπεύθυνοι να τα πουλήσουν. Τα έσοδα του όλου εγχειρήματος βοηθούν τους άστεγους. Τα βιβλία είναι σε εξευτελιστικά χαμηλές τιμές (2€ το ένα και άμα πάρεις 10 στα αφήνουν 15€) αλλά μπορεί μερικά να μην είναι καλά σαν ποιότητα. Κάτι που δεν με ενδιαφέρει αρκεί το βιβλίο να μπορεί να διαβαστεί. Δηλαδή να μην έχει σκισμένες σελίδες και μουτζούρες. Πήγα εκεί με το αγόρι μια Κυριακή (ναι είναι ανοιχτά όλες τις μέρες). Χάθηκα στον χώρο (όπως είπα ήταν τεράστιος με πολλά βιβλία). Τα βιβλία ήταν χωρισμένα ανά κατηγορία όμως δεν είχαν ταμπέλες. Λίγο άβολο αυτό γιατί έπρεπε να πας σε κάθε πάγκο και από τους τίτλους να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται. Δεν πειράζει όμως. Όπως μπήκα στο χώρο είδα έναν πάγκο που ένιωσα να με καλεί. Δεν ξέρω πως, μην ρωτήσετε. Πήγα κοντά και ήταν εκεί όλα τα αστυνομικά βιβλία και τρόμου. Το ένστικτο μίλησε. Πρέπει να έκατσα εκεί και μισή ώρα να διαβάζω τίτλους και υποθέσεις. Το αγόρι είχε πάει σε άλλον πάγκο και γενικά έψαχνε κάτι ενδιαφέρον γι’ αυτόν.
Κατέληξα με 6 βιβλία δικά μου και 4 το αγόρι. Τι πήρα; Φυσικά τα 4 ήταν αστυνομικά… όμως τα δύο άλλα… (όποιος γελάσει να έχει την κατάρα του Τουταγχαμών) ήταν κάπως ευχάριστα, διασκεδαστικά και κοινωνικά. Πήρα ένα βιβλίο που λέγεται «Απλώς δεν σε γουστάρει…» και ένα ακόμη που λέγεται «Το ημερολόγιο της Κάρι Μπράτσω» όμως πριν το sex and the city. Ξέρω… ξέρω… οι περισσότεροι από εσάς θα κρίνετε αρνητικά και θα πείτε τι αηδίες είναι αυτές. Όμως… όμως λέω… ένα βιβλίο είναι για να περνάμε ευχάριστα το χρόνο μας. Οκ, δεν είναι εκπαιδευτικού χαρακτήρα ούτε θα μου δώσουν έμπνευση μιας και γράφω αστυνομικά… αλλά είμαι σίγουρη ότι θα γελάσω πολύ και θα διασκεδάσω (όταν φτάσω σε αυτά… είναι πολλά αδιάβαστα στη λίστα που έχουν προτεραιότητα).
Αν θέλετε να πάτε στο «βιβλιοπωλείο των αστέγων» βρίσκεται στην Πειραιώς 132. Είναι ένα μεγάλο κτίριο με τζάμι γύρω του, έχει parking δικό του ακριβώς απ’ έξω και λόγο των τζαμιών κάποιος μπορεί να κοιτάει το αυτοκίνητο του άμα νιώθει ανασφάλεια.
Καθαρά Δευτέρα 2022
Ας μιλήσουμε για φαγητό!
Η μέρα μου δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο όπως των περισσοτέρων!
Μιας και δεν είχα σχέδια (διότι τελευταία στιγμή ούτε μαγαζί βρίσκεις ούτε καν μια γαρίδα) είπα να κάτσω σπίτι να απολαύσω λίγο me time! Εν ολίγοις έκατσα ξαπλωμένη να παρακολουθώ τικ τοκς μέχρι να έρθει η ώρα του φαγητού (χαχα!!!).
Την προηγούμενη βδομάδα, που πρόλαβα, πήγα στο σούπερ μάρκετ και αγόρασα κάτι κεσεδάκια με έτοιμες γαρίδες και θαλασσινά μαριναρισμένα σε λάδι και μπαχαρικά. Όταν ανοίξαμε το ένα κεσεδάκι με το αγόρι μου να το φάμε το Σάββατο που μας πέρασε διαπίστωσα πως απλά δεν τρωγόταν (για τα δικά μου γούστα, αλλά στο αγόρι μου άρεσε πολύ).
Οπότε σήμερα λόγω έλλειψης χρόνου (γιατί η μανταμίτσα μας εδώ πέρα ξυπνάει μεσημέρι) αλλά και λόγω βαρεμάρας δεν ασχολήθηκα να φτιάξω κάτι να βοηθήσω τη μητέρα μου. Γυρνώντας από τις δουλειές της το μεσημέρι ρώτησε το κοινό τι θα φάμε μιας και μέρα επιβάλλει θαλασσινά. Της λέω πως έχω τα κεσεδάκια αλλά δεν τρώγονται. Και ως γνήσια Ελληνίδα μάνα μου λέει «άστο πάνω μου».
Παίρνει τα θαλασσινά, τα βάζει σε ένα τηγάνι, ρίχνει μπαχαρικά και πουμαρό και τα άφησε να βράσουν μερικά λεπτά. Το αποτέλεσμα ήταν απίστευτο. Ήταν κάτι που μπορούσα να φάω και μάλιστα με ευχαρίστηση. Τηγανίσαμε και μερικές πατάτες, παντζάρια σαλάτα και λαγάνα. Μια χαρά ήταν και ακόμη καλύτερα. Συνήθως δεν τρώω ψωμί, πόσο μάλλον λαγάνα. Όμως η κόκκινη σάλτσα από τα θαλασσινά επέβαλλε δυο βουτιές (αν με καταλαβαίνετε).
Έπειτα έφαγα το γλυκάκι μου (γιατί όχι;) και ήπια και το αναψυκτικό μου.
Πολύ καλή μέρα παιδιά!
Και το φαγητό απίστευτο!
Η μέρα μου δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο όπως των περισσοτέρων!
Μιας και δεν είχα σχέδια (διότι τελευταία στιγμή ούτε μαγαζί βρίσκεις ούτε καν μια γαρίδα) είπα να κάτσω σπίτι να απολαύσω λίγο me time! Εν ολίγοις έκατσα ξαπλωμένη να παρακολουθώ τικ τοκς μέχρι να έρθει η ώρα του φαγητού (χαχα!!!).
Την προηγούμενη βδομάδα, που πρόλαβα, πήγα στο σούπερ μάρκετ και αγόρασα κάτι κεσεδάκια με έτοιμες γαρίδες και θαλασσινά μαριναρισμένα σε λάδι και μπαχαρικά. Όταν ανοίξαμε το ένα κεσεδάκι με το αγόρι μου να το φάμε το Σάββατο που μας πέρασε διαπίστωσα πως απλά δεν τρωγόταν (για τα δικά μου γούστα, αλλά στο αγόρι μου άρεσε πολύ).
Οπότε σήμερα λόγω έλλειψης χρόνου (γιατί η μανταμίτσα μας εδώ πέρα ξυπνάει μεσημέρι) αλλά και λόγω βαρεμάρας δεν ασχολήθηκα να φτιάξω κάτι να βοηθήσω τη μητέρα μου. Γυρνώντας από τις δουλειές της το μεσημέρι ρώτησε το κοινό τι θα φάμε μιας και μέρα επιβάλλει θαλασσινά. Της λέω πως έχω τα κεσεδάκια αλλά δεν τρώγονται. Και ως γνήσια Ελληνίδα μάνα μου λέει «άστο πάνω μου».
Παίρνει τα θαλασσινά, τα βάζει σε ένα τηγάνι, ρίχνει μπαχαρικά και πουμαρό και τα άφησε να βράσουν μερικά λεπτά. Το αποτέλεσμα ήταν απίστευτο. Ήταν κάτι που μπορούσα να φάω και μάλιστα με ευχαρίστηση. Τηγανίσαμε και μερικές πατάτες, παντζάρια σαλάτα και λαγάνα. Μια χαρά ήταν και ακόμη καλύτερα. Συνήθως δεν τρώω ψωμί, πόσο μάλλον λαγάνα. Όμως η κόκκινη σάλτσα από τα θαλασσινά επέβαλλε δυο βουτιές (αν με καταλαβαίνετε).
Έπειτα έφαγα το γλυκάκι μου (γιατί όχι;) και ήπια και το αναψυκτικό μου.
Πολύ καλή μέρα παιδιά!
Και το φαγητό απίστευτο!
Εμπειρίες vs Υλικά αγαθά
Η ζωή είναι στιγμές. Όσο πιο πολλές μαζέψουμε τόσο πιο πολύ γεμάτοι είμαστε. Ταξίδια, συναυλίες, έξοδοι με φίλους… όλα σου χαρίζουν εμπειρίες και όμορφες (και μη) στιγμές. Μέσα από τις εμπειρίες μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε, διαμορφώνουμε χαρακτήρα. Για μένα είναι καλύτερο ένα ταξίδι από το να πάρω μια τσάντα. Να γνωρίσω κόσμο, να δω διαφορετικές κουλτούρες (ιδίως από ένα ταξίδι στο εξωτερικό), να φάω διαφορετικές κουζίνες!!! Σημαντικό το φαγητό φίλοι μου!!!
Πολλοί άνθρωποι όμως δεν είναι έτσι. Προτιμούν να αγοράσουν ένα αμάξι, ένα ρούχο, μια τσάντα από το να πάνε ένα ταξίδι με τα ίδια λεφτά. Το ρούχο όμως θα το βάλεις δέκα φορές και μετά θα παλιώσει. Οι αναμνήσεις όμως από μια καλή ή κακή εμπειρία δεν θα παλιώσουν ποτέ. Το μάθημα που θα πήρες από αυτήν την εμπειρία δεν θα παλιώσει ποτέ. Πως περιμένουμε να μεγαλώσουμε άμα δεν βγούμε και δεν ζήσουμε τον έξω κόσμο; Γνωρίστε τον κόσμο. Μιλήστε με αγνώστους (δεν δίνουν όλοι ναρκωτικά), μάθετε την ιστορία τους. Θα σας είναι χρήσιμες οι πληροφορίες. Να δείτε πως ζουν οι άλλοι και πολλές φορές θα φτάσετε στο συμπέρασμα πως είστε τυχεροί στη ζωή σας.
Να ακούτε τον κόσμο, τους φίλους σας, τους γονείς σας όταν σας μιλάνε. Και να μην τους διακόπτετε. Καταρχάς είναι αγένεια. Κατά δεύτερον οι πληροφορίες που θα συλλέξετε θα σας γίνουν μαθήματα.
Μικρό το άρθρο σήμερα όμως αν ξεκινήσω να αναλύω παραπάνω δεν θα μου φτάσουν δέκα σελίδες. Και δεν θέλω να κουράζω. Σύντομη και περιεκτική ήμουν όπως πάντα.
Εμπειρίες φίλοι μου και πάλι εμπειρίες.
Πολλοί άνθρωποι όμως δεν είναι έτσι. Προτιμούν να αγοράσουν ένα αμάξι, ένα ρούχο, μια τσάντα από το να πάνε ένα ταξίδι με τα ίδια λεφτά. Το ρούχο όμως θα το βάλεις δέκα φορές και μετά θα παλιώσει. Οι αναμνήσεις όμως από μια καλή ή κακή εμπειρία δεν θα παλιώσουν ποτέ. Το μάθημα που θα πήρες από αυτήν την εμπειρία δεν θα παλιώσει ποτέ. Πως περιμένουμε να μεγαλώσουμε άμα δεν βγούμε και δεν ζήσουμε τον έξω κόσμο; Γνωρίστε τον κόσμο. Μιλήστε με αγνώστους (δεν δίνουν όλοι ναρκωτικά), μάθετε την ιστορία τους. Θα σας είναι χρήσιμες οι πληροφορίες. Να δείτε πως ζουν οι άλλοι και πολλές φορές θα φτάσετε στο συμπέρασμα πως είστε τυχεροί στη ζωή σας.
Να ακούτε τον κόσμο, τους φίλους σας, τους γονείς σας όταν σας μιλάνε. Και να μην τους διακόπτετε. Καταρχάς είναι αγένεια. Κατά δεύτερον οι πληροφορίες που θα συλλέξετε θα σας γίνουν μαθήματα.
Μικρό το άρθρο σήμερα όμως αν ξεκινήσω να αναλύω παραπάνω δεν θα μου φτάσουν δέκα σελίδες. Και δεν θέλω να κουράζω. Σύντομη και περιεκτική ήμουν όπως πάντα.
Εμπειρίες φίλοι μου και πάλι εμπειρίες.
Πέραν της συγγραφής…
Μου είχαν πει από τον εκδοτικό οίκο που άνηκα κάποτε πως η συγγραφή είναι επάγγελμα και πως πρέπει να φέρομαι ανάλογα. Πχ να γράφω για τουλάχιστον δυο ώρες τη μέρα. Συγνώμη που θα απογοητεύσω τα πλήθη αλλά για μένα η συγγραφή δεν είναι επάγγελμα. Είναι απόλαυση. Να μπαίνω μέσα στον φανταστικό μου κόσμο είναι το κάτι άλλο. Όμως, όπως σας είχα γράψει παλιότερα, δεν έχω πάντα οίστρο. Δεν είναι αυτό το θέμα του σημερινού άρθρου όμως. Πέραν της συγγραφής… όλοι οι άνθρωποι έχουμε τα ενδιαφέροντα μας για να περνάμε ευχάριστα το χρόνο μας όταν είμαστε μόνοι ή όταν είμαστε με παρέα.
Τα δικά μου ενδιαφέροντα έχουν πάλι σχέση με τέχνη. Τι να κάνω; Δεν μπορώ και δεν θέλω να αποφύγω την τέχνη. Γεμίζει την ψυχή μου. Τι κάνω τον ελεύθερο μου χρόνο; Ασχολούμαι με μαγειρική, μακιγιάζ και διάβασμα. Ας τα δούμε πιο αναλυτικά.
Η μαγειρική ήταν απ όταν ήμουν μικρή το πάθος μου. Ξεκίνησα με τηγανιτά αυγά και έφτασα να ξέρω τα πάντα για την Ιαπωνική και Κινέζικη κουζίνα. Τώρα θα μου πείτε… γιατί αυτές τις δύο; Γιατί βρήκα εξαιρετικό ενδιαφέρον στην πολυπλοκότητα τους. Τα υλικά είναι δυσεύρετα και όπως και να το κάνεις είναι μπελαλίδικες. Δεν μου αρέσουν τα εύκολα, τα απλά. Γι’ αυτό και δεν ξέρω να φτιάξω μια μπριζόλα στο τηγάνι ή να βράσω ένα αυγό (αλήθεια λέω). Ξέρω όμως να σου φτιάξω teriyaki και γλυκόξινη σάλτσα από την αρχή χωρίς συνταγή σε χρόνο dt. Δυστυχώς τα φαγητά αυτά τα «περίεργα» όπως λένε δεν τα τρώει η οικογένεια μου. Οπότε μαγειρεύω μόνο για τους φίλους μου. Και να σας πω την αλήθεια κάνω μεγάλα τραπέζια. Μπορεί να φτιάξω 5-6 διαφορετικά φαγητά, να τους μαζέψω όλους και να φάμε. Ξεκινάω από τις 8 το πρωί με τις προετοιμασίες και τελειώνω στις 3 που είναι η ώρα του φαγητού. Βέβαια με τόσα που δοκιμάζω για να δω αν πέτυχαν μου κόβεται η όρεξη και δεν θέλω να φάω μετά… αλλά και τι να κάνεις;
Επίσης δεν θεωρώ τον εαυτό μου μαγείρισσα. Οι μάγειρες και οι μαγείρισσες ακολουθούν συνταγές. Εγώ βάζω φαντασία. Τι μου ταιριάζει; Θα το προσθέσω, τι δεν μου ταιριάζει; Θα το αφαιρέσω. Είμαι σεφ! Μπορεί να πάρω μια συνταγή στα χέρια μου και να πω «χμμ… καλή… ΑΛΛΑ!» και σε αυτό το «αλλά» γίνονται θαύματα. Δεν έχει τύχει να φτιάξω κάτι και να μην έχει εκτιμηθεί δεόντως από τους φίλους μου. Τις προάλλες έφτιαξα Nikuman (ψάξτε το) και έκανα ότι μου ταίριαζε. Βγήκαν απίστευτα και τιμήθηκαν από την κολλητή μου και τις αδελφές της. Έφαγα κι εγώ μερικά, έτσι για το καλό!
Ας περάσουμε στο μακιγιάζ. Για πολλά χρόνια δεν ήξερα να βάφομαι. Πετούσα στη μούρη μου ένα foundation και μια σκιά και νόμιζα ότι κάτι έκανα. Βέβαια πέρασα και την emo εποχή οπότε δεν χρειάζονταν όντως πολλά πολλά.
Την αγάπη μου για το μακιγιάζ την ανακάλυψα τυχαία. Ήθελα σε μια βραδινή έξοδο να κάνω ένα μαύρο smoky μάτι και μπήκα να δω tutorial. Από τότε δεν σταμάτησα να βλέπω και να εξασκώ πάνω μου τεχνικές και χρώματα. Αγόρασα άπειρα καλλυντικά (άμα δείτε τη συλλογή μου θα καταλάβετε) και ξεκίνησα τα πειράματα. Έφτασα σε σημείο να βάφομαι ικανοποιητικά (πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης) και να βάφω και τις φίλες μου οι οποίες εκτίμησαν το αποτέλεσμα. Έχω καλό χέρι και σταθερό και έχω φαντασία και όρεξη. Το μακιγιάζ (όπως και η μαγειρική) με χαλαρώνουν. Μπορώ να παίζω με τις ώρες είτε στην κουζίνα είτε μπροστά από έναν καθρέφτη.
Το διάβασμα δεν μπορώ να πω πως μου προσφέρει την ίδια χαλάρωση. Τον τελευταίο καιρό διαβάζω μόνο αστυνομικά και είμαι συνέχεια στην τσίτα. Γιατί πήγαν εκεί; Ποιος είναι ο δολοφόνος; Γιατί δεν καταλαβαίνω αυτή τη σκηνή; Και άλλα τέτοια. Μου αρέσει όμως αλλά τα έχουμε πει παλιότερα αυτά.
Λένε πως ότι κάνει η παρέα σου κάνεις κι εσύ. Πραγματικά σας το γράφω, οι φίλοι μου και οι φίλες μου δεν έχουν σχέση με τα ενδιαφέροντα μου. Μα και εκεί να είμαι μαύρο πρόβατο; Πω πω!!! Το όμορφο όμως είναι πως από την διαφορετικότητα μας δενόμαστε πιο πολύ και υπάρχει ενδιαφέρον… και συμφέρον! Γιατί μπορεί εγώ να μαγειρεύω αλλά η κολλητή μου ράβει. Και βολευόμαστε και οι δύο με ότι έχουμε να προσφέρουμε.
Τα δικά μου ενδιαφέροντα έχουν πάλι σχέση με τέχνη. Τι να κάνω; Δεν μπορώ και δεν θέλω να αποφύγω την τέχνη. Γεμίζει την ψυχή μου. Τι κάνω τον ελεύθερο μου χρόνο; Ασχολούμαι με μαγειρική, μακιγιάζ και διάβασμα. Ας τα δούμε πιο αναλυτικά.
Η μαγειρική ήταν απ όταν ήμουν μικρή το πάθος μου. Ξεκίνησα με τηγανιτά αυγά και έφτασα να ξέρω τα πάντα για την Ιαπωνική και Κινέζικη κουζίνα. Τώρα θα μου πείτε… γιατί αυτές τις δύο; Γιατί βρήκα εξαιρετικό ενδιαφέρον στην πολυπλοκότητα τους. Τα υλικά είναι δυσεύρετα και όπως και να το κάνεις είναι μπελαλίδικες. Δεν μου αρέσουν τα εύκολα, τα απλά. Γι’ αυτό και δεν ξέρω να φτιάξω μια μπριζόλα στο τηγάνι ή να βράσω ένα αυγό (αλήθεια λέω). Ξέρω όμως να σου φτιάξω teriyaki και γλυκόξινη σάλτσα από την αρχή χωρίς συνταγή σε χρόνο dt. Δυστυχώς τα φαγητά αυτά τα «περίεργα» όπως λένε δεν τα τρώει η οικογένεια μου. Οπότε μαγειρεύω μόνο για τους φίλους μου. Και να σας πω την αλήθεια κάνω μεγάλα τραπέζια. Μπορεί να φτιάξω 5-6 διαφορετικά φαγητά, να τους μαζέψω όλους και να φάμε. Ξεκινάω από τις 8 το πρωί με τις προετοιμασίες και τελειώνω στις 3 που είναι η ώρα του φαγητού. Βέβαια με τόσα που δοκιμάζω για να δω αν πέτυχαν μου κόβεται η όρεξη και δεν θέλω να φάω μετά… αλλά και τι να κάνεις;
Επίσης δεν θεωρώ τον εαυτό μου μαγείρισσα. Οι μάγειρες και οι μαγείρισσες ακολουθούν συνταγές. Εγώ βάζω φαντασία. Τι μου ταιριάζει; Θα το προσθέσω, τι δεν μου ταιριάζει; Θα το αφαιρέσω. Είμαι σεφ! Μπορεί να πάρω μια συνταγή στα χέρια μου και να πω «χμμ… καλή… ΑΛΛΑ!» και σε αυτό το «αλλά» γίνονται θαύματα. Δεν έχει τύχει να φτιάξω κάτι και να μην έχει εκτιμηθεί δεόντως από τους φίλους μου. Τις προάλλες έφτιαξα Nikuman (ψάξτε το) και έκανα ότι μου ταίριαζε. Βγήκαν απίστευτα και τιμήθηκαν από την κολλητή μου και τις αδελφές της. Έφαγα κι εγώ μερικά, έτσι για το καλό!
Ας περάσουμε στο μακιγιάζ. Για πολλά χρόνια δεν ήξερα να βάφομαι. Πετούσα στη μούρη μου ένα foundation και μια σκιά και νόμιζα ότι κάτι έκανα. Βέβαια πέρασα και την emo εποχή οπότε δεν χρειάζονταν όντως πολλά πολλά.
Την αγάπη μου για το μακιγιάζ την ανακάλυψα τυχαία. Ήθελα σε μια βραδινή έξοδο να κάνω ένα μαύρο smoky μάτι και μπήκα να δω tutorial. Από τότε δεν σταμάτησα να βλέπω και να εξασκώ πάνω μου τεχνικές και χρώματα. Αγόρασα άπειρα καλλυντικά (άμα δείτε τη συλλογή μου θα καταλάβετε) και ξεκίνησα τα πειράματα. Έφτασα σε σημείο να βάφομαι ικανοποιητικά (πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης) και να βάφω και τις φίλες μου οι οποίες εκτίμησαν το αποτέλεσμα. Έχω καλό χέρι και σταθερό και έχω φαντασία και όρεξη. Το μακιγιάζ (όπως και η μαγειρική) με χαλαρώνουν. Μπορώ να παίζω με τις ώρες είτε στην κουζίνα είτε μπροστά από έναν καθρέφτη.
Το διάβασμα δεν μπορώ να πω πως μου προσφέρει την ίδια χαλάρωση. Τον τελευταίο καιρό διαβάζω μόνο αστυνομικά και είμαι συνέχεια στην τσίτα. Γιατί πήγαν εκεί; Ποιος είναι ο δολοφόνος; Γιατί δεν καταλαβαίνω αυτή τη σκηνή; Και άλλα τέτοια. Μου αρέσει όμως αλλά τα έχουμε πει παλιότερα αυτά.
Λένε πως ότι κάνει η παρέα σου κάνεις κι εσύ. Πραγματικά σας το γράφω, οι φίλοι μου και οι φίλες μου δεν έχουν σχέση με τα ενδιαφέροντα μου. Μα και εκεί να είμαι μαύρο πρόβατο; Πω πω!!! Το όμορφο όμως είναι πως από την διαφορετικότητα μας δενόμαστε πιο πολύ και υπάρχει ενδιαφέρον… και συμφέρον! Γιατί μπορεί εγώ να μαγειρεύω αλλά η κολλητή μου ράβει. Και βολευόμαστε και οι δύο με ότι έχουμε να προσφέρουμε.
Χαρακτηριστικά έξυπνων ανθρώπων
Σας έγραψα σε προηγούμενο άρθρο τα χαρακτηριστικά των δυστυχισμένων ανθρώπων. Και καταλήξαμε στο ότι είμαι δυστυχισμένη (ας γελάσω). Σήμερα θα δούμε τα χαρακτηριστικά των έξυπνων ανθρώπων και θα δούμε πόσο ταιριάζω με αυτά.
1. Η περιέργεια τους είναι παρεξηγήσιμη.
Είμαι περίεργη εκ φύσεως. Θέλω να ξέρω τα πάντα, για τα πάντα και τους πάντες. Δεν μου αρέσουν τα μυστικά και δεν κρατάω δικά μου γιατί μπαίνω στη θέση του άλλου που θέλει να μάθει πράγματα για μένα.
2. Πριν αρχίσουν κάτι, ξέρουν πως θα βγει.
Δεν θα το έλεγα. Έχω σενάρια στο μυαλό μου που συνήθως πέφτω μέσα αλλά σε γενικές γραμμές ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τα πάντα.
3. Οι στόχοι είναι πάντα εφικτοί.
Φυσικά. Δεν θα έβαζα ποτέ έναν στόχο που δεν θα μπορούσα να επιτύχω. Γιατί να θέλω να πετάξω (ας πούμε) ενώ μπορώ να περπατήσω πιο γρήγορα;
4. Δεν τους ενδιαφέρει τόσο το «όνομα» και η ιδιότητα που έχει κάποιος αλλά αυτό που λέει και κάνει.
Μα φυσικά και εδώ. Ένα από τα χαρακτηριστικά μου είναι πως δεν εντυπωσιάζομαι. Μπορεί να είσαι τραγουδιστής, ηθοποιός, σκηνοθέτης και να σε κοιτάζω όπως θα κοιτούσα έναν άγνωστο στο δρόμο. Είσαι άνθρωπος παρά το επάγγελμα σου. Κάνεις αυτή τη δουλειά για να ζήσεις και μπράβο σου αν έχεις φήμη, δόξα και χρήμα. Εμένα με ενδιαφέρει μόνο πως θα μου φερθείς, τι θα μου πεις και τι θα κάνεις από αυτά που λες.
5. Ξεροκέφαλοι.
Όσο δεν πάει. Δεν το φαντάζεστε. Άμα πιστεύω κάτι και έχω επιχειρήματα γι’ αυτό… τελείωσε! Η γνώμη μου δεν αλλάζει!
6. Ζωή άστατη και ανθυγιεινή.
Χρειάζεται να πω κάτι πάνω σε αυτό; Αλήθεια; Άμα δείτε το ιστορικό μου θα καταλάβετε πολλά.
7. «Ψειρίζουν» τους γύρω τους.
Να σας γράψω τι λέει το άρθρο.
«Οι έξυπνοι άνθρωποι κοιτούν τα πράγματα σα να διορθώνουν γραπτό. Το μάτι τους πάει στο λάθος. Ο κόσμος για αυτούς έχει σωστά πράγματα και λάθος πράγματα. Συχνά, τους ανθρώπους που δεν τους μοιάζουν τους βρίσκουν ανυπόφορους ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αδιάφορους. Δεν θέλουν να αντιληφθούν το διαφορετικό πράγμα ως κάτι τέτοιο. Αν συνυπολογίσουμε και στον αυθορμητισμό που τους διακρίνει, οι έξυπνοι άνθρωποι γίνονται σπανίως συμπαθείς στην πρώτη γνωριμία και χαρακτηρίζονται ως «Α.Ξ.», δηλαδή, αντιπαθητικοί ξερόλες».
Αν κάτσω να γράψω δυο λόγια για αυτό το κομμάτι θα μου βγει το όνομα. Συνοπτικά όμως… ναι… υπάρχουν σωστά αλλά υπάρχουν και λάθος πράγματα. Και στην τελική, δεν είναι κακό να είσαι αυθόρμητος πόσο μάλλον λίγο ξερόλας. Μοιράζεις γνώση στον κόσμο και αυτό θα έπρεπε να εκτιμάται με μνημείο στην πλατεία Συντάγματος.
Να το ρε παιδιά, τελικά δεν φταίει το ζώδιο μου. Δεν είμαι Παρθένος, έξυπνη είμαι!
1. Η περιέργεια τους είναι παρεξηγήσιμη.
Είμαι περίεργη εκ φύσεως. Θέλω να ξέρω τα πάντα, για τα πάντα και τους πάντες. Δεν μου αρέσουν τα μυστικά και δεν κρατάω δικά μου γιατί μπαίνω στη θέση του άλλου που θέλει να μάθει πράγματα για μένα.
2. Πριν αρχίσουν κάτι, ξέρουν πως θα βγει.
Δεν θα το έλεγα. Έχω σενάρια στο μυαλό μου που συνήθως πέφτω μέσα αλλά σε γενικές γραμμές ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τα πάντα.
3. Οι στόχοι είναι πάντα εφικτοί.
Φυσικά. Δεν θα έβαζα ποτέ έναν στόχο που δεν θα μπορούσα να επιτύχω. Γιατί να θέλω να πετάξω (ας πούμε) ενώ μπορώ να περπατήσω πιο γρήγορα;
4. Δεν τους ενδιαφέρει τόσο το «όνομα» και η ιδιότητα που έχει κάποιος αλλά αυτό που λέει και κάνει.
Μα φυσικά και εδώ. Ένα από τα χαρακτηριστικά μου είναι πως δεν εντυπωσιάζομαι. Μπορεί να είσαι τραγουδιστής, ηθοποιός, σκηνοθέτης και να σε κοιτάζω όπως θα κοιτούσα έναν άγνωστο στο δρόμο. Είσαι άνθρωπος παρά το επάγγελμα σου. Κάνεις αυτή τη δουλειά για να ζήσεις και μπράβο σου αν έχεις φήμη, δόξα και χρήμα. Εμένα με ενδιαφέρει μόνο πως θα μου φερθείς, τι θα μου πεις και τι θα κάνεις από αυτά που λες.
5. Ξεροκέφαλοι.
Όσο δεν πάει. Δεν το φαντάζεστε. Άμα πιστεύω κάτι και έχω επιχειρήματα γι’ αυτό… τελείωσε! Η γνώμη μου δεν αλλάζει!
6. Ζωή άστατη και ανθυγιεινή.
Χρειάζεται να πω κάτι πάνω σε αυτό; Αλήθεια; Άμα δείτε το ιστορικό μου θα καταλάβετε πολλά.
7. «Ψειρίζουν» τους γύρω τους.
Να σας γράψω τι λέει το άρθρο.
«Οι έξυπνοι άνθρωποι κοιτούν τα πράγματα σα να διορθώνουν γραπτό. Το μάτι τους πάει στο λάθος. Ο κόσμος για αυτούς έχει σωστά πράγματα και λάθος πράγματα. Συχνά, τους ανθρώπους που δεν τους μοιάζουν τους βρίσκουν ανυπόφορους ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αδιάφορους. Δεν θέλουν να αντιληφθούν το διαφορετικό πράγμα ως κάτι τέτοιο. Αν συνυπολογίσουμε και στον αυθορμητισμό που τους διακρίνει, οι έξυπνοι άνθρωποι γίνονται σπανίως συμπαθείς στην πρώτη γνωριμία και χαρακτηρίζονται ως «Α.Ξ.», δηλαδή, αντιπαθητικοί ξερόλες».
Αν κάτσω να γράψω δυο λόγια για αυτό το κομμάτι θα μου βγει το όνομα. Συνοπτικά όμως… ναι… υπάρχουν σωστά αλλά υπάρχουν και λάθος πράγματα. Και στην τελική, δεν είναι κακό να είσαι αυθόρμητος πόσο μάλλον λίγο ξερόλας. Μοιράζεις γνώση στον κόσμο και αυτό θα έπρεπε να εκτιμάται με μνημείο στην πλατεία Συντάγματος.
Να το ρε παιδιά, τελικά δεν φταίει το ζώδιο μου. Δεν είμαι Παρθένος, έξυπνη είμαι!
Διατροφή και Παραξενιές
Έχω αναφερθεί άραγε στο ότι είμαι παράξενο παιδί;
Αν όχι, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να γίνει η αρχή.
Σε αυτό το άρθρο θα μιλήσουμε για φαγητό (για όποιον δεν το κατάλαβε από τον τίτλο). Και συγκεκριμένα, για τις ιδιοτροπίες μου πάνω σε αυτό.
Στ’ αλήθεια δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Μπορώ να είμαι πολύ σύντομη αλλά μπορώ να γίνω και αναλυτική.
Ας παίξουμε με την ανάλυση και όπου μας βγάλει αδέλφια!
1. Δεν αγαπώ το κρέας.
Δεν είμαι vegan ή vegeterian ή οτιδήποτε. Τρώω κρέας. Απλά δεν το αγαπώ και δεν το προτιμώ. Το χοιρινό με πρήζει, το μοσχάρι έχει το κολλαγόνο που σιχαίνομαι, το κοτόπουλο έχει το στήθος που είναι στεγνό… εεε… μεχ!
Με ευχαρίστηση μπορώ να πω πως θα φάω κοτόπουλο μπούτι και αυτό σε φιλέτο, κουνέλι (τα μπουτάκια πάλι) και κατσίκι. Αρνί εννοείται δεν μπορώ να φάω γιατί θα πεθάνω από στομαχικά προβλήματα και αργότερα από εντερικά.
Δεν εκτιμώ το κιμά. Δεν τρώω μπιφτέκια, κεφτεδάκια, γιουβαρλάκια… ΑΛΛΑ! Θα φάω μπέργκερ. Από McDonalds. Όχι από παντού. Άμα μπορώ να το αποφύγω θα το αποφύγω.
2. Δεν αγαπώ τους υδατάνθρακες.
Μακαρόνια; Με τίποτα, ρύζι; Ούτε να το βλέπω, πατάτες; Με το ζόρι. Ίσως φάω μια τηγανιτή πατάτα αλλά και αυτή θα πρέπει να έχει πολύ sauce για να μην καταλαβαίνω κατευθείαν τη γεύση της.
3. Φρούτα και λαχανικά.
Είμαι μεγάλος θαυμαστής. Τρώω τα πάντα. Και τα προτιμώ είναι η αλήθεια ως συνοδευτικά ή κυρίως πιάτο.
4. Όσπρια.
Ποτέ μου. Μόνο φακές και αυτές με μια τσαχπινιά. Τρώω φακόρυζο. Τι είναι; Ουσιαστικά είναι ρύζι με φακές βρασμένα μαζί. Πολύ νόστιμο. Δεν καταλαβαίνεις καν το ρύζι. Απλά νιώθεις τη φακή.
5. Ψάρι.
Γιατί σε μένα;
Τρώω όμως σούσι.
6. Γαλακτοκομικά.
Έχω δυσανεξία.
Είμαι πολύ παράξενη είναι η αλήθεια. Πχ δεν θα πλησιάσω μακαρόνια με κιμά και παστίτσιο γιατί δύο τους συστατικά δεν τα τρώω (μακαρόνια και κιμά για όποιον δεν κατάλαβε). ΟΜΩΣ… θα φάω μουσακά! Κι ας έχει κιμά και πατάτα που δεν τα τρώω κανονικά. Έχουν και την μπεσαμέλ που θα με κάνει μπαλόνι…
Και θα έχετε μια πολύ εύστοχη απορία. Γιατί έφτασες 90 κιλά Ιωάννα αφού ουσιαστικά δεν τρως τις κακές θερμίδες και τα λιπαρά;
Να σας απαντήσω βεβαίως, βεβαίως.
Τρώω σουβλάκια. Τρώω πίτσα. Τρώω σνακ όπως πατατάκια ή γαριδάκια ή μπισκότα. Τρώω πολλές σοκολάτες. Τρώω McDonalds και KFC (που είναι μεν κοτόπουλο αλλά όχι ότι πιο υγιεινό στο σύμπαν).
Το θέμα είναι πως όταν δεν τρως όλες τις παραπάνω υγιεινές κατηγορίες τροφίμων (όπως το κρέας ή κάθε υδατάνθρακα) που χρειάζονται για μια ισορροπημένη διατροφή, πρέπει να γεμίσεις το στομάχι σου με κάτι για να μην πεινάς. Θα φας ένα φρούτο και ένα λαχανικό ναι, θα φτιάξεις και ένα σμούθι με πρωτεΐνη και φρούτα ναι. Αλλά πόσο να σε κρατήσουν καρδιά μου; Δυο ώρες μαξ. Μετά ψάχνεις το ψυγείο και τα ντουλάπια. Άρχισα κι εγώ να αγοράζω σνακ και να τα βάζω σε ένα ντουλάπι στο δωμάτιο μου. Όποτε δεν είχε φαγητό στο σπίτι ή είχε κάτι που δεν τρώω, άνοιγα το μαγικό ντουλάπι, έπαιρνα κάτι και νααααα οι θερμίδες. 90 κιλά η δικιά σας έτσι απλά. Δεν είναι δύσκολο να πάρεις κιλά. Σε ξεγελάνε τα άτιμα γιατί είναι νόστιμα και λες «άλλο ένα, άλλο ένα» και την επόμενη βδομάδα είσαι δυο κιλά πάνω χωρίς να το καταλάβεις.
Τον διατροφολόγο μου τον δυσκόλεψα πολύ όταν ήθελε να μου βγάλει διατροφή. Ουσιαστικά… δεν τρώω πρωτεΐνη και υδατάνθρακα. Τα πιο σημαντικά στοιχεία σε μια διατροφή. Αλλά βέβαια όταν πρόκειται για σαβούρα θα φάω ακόμη και το ξύλινο ντουλάπι.
Ακόμη είμαι παράξενη. Ακόμη δεν προτιμώ αυτές τις κατηγορίες. Αλλά για να πάει καλά η γυμναστική μου και η διατροφή μου κάνω την υποχώρηση και ξεκίνησα να τρώω ότι δεν έτρωγα τόσα χρόνια. Τη μια μέρα έφαγα μοσχαράκι με ρύζι και την επόμενη ψάρι με σαλάτα μαρούλι. Το αγαπημένο μου ήταν η σαλάτα (φυσικά). Το μαγικό ντουλάπι είναι άδειο και μέσα σε κάποιο χρονικό διάστημα έχασα κιλά.
Ακόμη όμως δεν λέω όχι σε μια βόλτα στο ζαχαροπλαστείο. Δεν θα πάρω εκλεράκια μην ανησυχείτε. Αλλά να είχαμε τώρα ένα προφιτερόλ…
Αν όχι, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να γίνει η αρχή.
Σε αυτό το άρθρο θα μιλήσουμε για φαγητό (για όποιον δεν το κατάλαβε από τον τίτλο). Και συγκεκριμένα, για τις ιδιοτροπίες μου πάνω σε αυτό.
Στ’ αλήθεια δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Μπορώ να είμαι πολύ σύντομη αλλά μπορώ να γίνω και αναλυτική.
Ας παίξουμε με την ανάλυση και όπου μας βγάλει αδέλφια!
1. Δεν αγαπώ το κρέας.
Δεν είμαι vegan ή vegeterian ή οτιδήποτε. Τρώω κρέας. Απλά δεν το αγαπώ και δεν το προτιμώ. Το χοιρινό με πρήζει, το μοσχάρι έχει το κολλαγόνο που σιχαίνομαι, το κοτόπουλο έχει το στήθος που είναι στεγνό… εεε… μεχ!
Με ευχαρίστηση μπορώ να πω πως θα φάω κοτόπουλο μπούτι και αυτό σε φιλέτο, κουνέλι (τα μπουτάκια πάλι) και κατσίκι. Αρνί εννοείται δεν μπορώ να φάω γιατί θα πεθάνω από στομαχικά προβλήματα και αργότερα από εντερικά.
Δεν εκτιμώ το κιμά. Δεν τρώω μπιφτέκια, κεφτεδάκια, γιουβαρλάκια… ΑΛΛΑ! Θα φάω μπέργκερ. Από McDonalds. Όχι από παντού. Άμα μπορώ να το αποφύγω θα το αποφύγω.
2. Δεν αγαπώ τους υδατάνθρακες.
Μακαρόνια; Με τίποτα, ρύζι; Ούτε να το βλέπω, πατάτες; Με το ζόρι. Ίσως φάω μια τηγανιτή πατάτα αλλά και αυτή θα πρέπει να έχει πολύ sauce για να μην καταλαβαίνω κατευθείαν τη γεύση της.
3. Φρούτα και λαχανικά.
Είμαι μεγάλος θαυμαστής. Τρώω τα πάντα. Και τα προτιμώ είναι η αλήθεια ως συνοδευτικά ή κυρίως πιάτο.
4. Όσπρια.
Ποτέ μου. Μόνο φακές και αυτές με μια τσαχπινιά. Τρώω φακόρυζο. Τι είναι; Ουσιαστικά είναι ρύζι με φακές βρασμένα μαζί. Πολύ νόστιμο. Δεν καταλαβαίνεις καν το ρύζι. Απλά νιώθεις τη φακή.
5. Ψάρι.
Γιατί σε μένα;
Τρώω όμως σούσι.
6. Γαλακτοκομικά.
Έχω δυσανεξία.
Είμαι πολύ παράξενη είναι η αλήθεια. Πχ δεν θα πλησιάσω μακαρόνια με κιμά και παστίτσιο γιατί δύο τους συστατικά δεν τα τρώω (μακαρόνια και κιμά για όποιον δεν κατάλαβε). ΟΜΩΣ… θα φάω μουσακά! Κι ας έχει κιμά και πατάτα που δεν τα τρώω κανονικά. Έχουν και την μπεσαμέλ που θα με κάνει μπαλόνι…
Και θα έχετε μια πολύ εύστοχη απορία. Γιατί έφτασες 90 κιλά Ιωάννα αφού ουσιαστικά δεν τρως τις κακές θερμίδες και τα λιπαρά;
Να σας απαντήσω βεβαίως, βεβαίως.
Τρώω σουβλάκια. Τρώω πίτσα. Τρώω σνακ όπως πατατάκια ή γαριδάκια ή μπισκότα. Τρώω πολλές σοκολάτες. Τρώω McDonalds και KFC (που είναι μεν κοτόπουλο αλλά όχι ότι πιο υγιεινό στο σύμπαν).
Το θέμα είναι πως όταν δεν τρως όλες τις παραπάνω υγιεινές κατηγορίες τροφίμων (όπως το κρέας ή κάθε υδατάνθρακα) που χρειάζονται για μια ισορροπημένη διατροφή, πρέπει να γεμίσεις το στομάχι σου με κάτι για να μην πεινάς. Θα φας ένα φρούτο και ένα λαχανικό ναι, θα φτιάξεις και ένα σμούθι με πρωτεΐνη και φρούτα ναι. Αλλά πόσο να σε κρατήσουν καρδιά μου; Δυο ώρες μαξ. Μετά ψάχνεις το ψυγείο και τα ντουλάπια. Άρχισα κι εγώ να αγοράζω σνακ και να τα βάζω σε ένα ντουλάπι στο δωμάτιο μου. Όποτε δεν είχε φαγητό στο σπίτι ή είχε κάτι που δεν τρώω, άνοιγα το μαγικό ντουλάπι, έπαιρνα κάτι και νααααα οι θερμίδες. 90 κιλά η δικιά σας έτσι απλά. Δεν είναι δύσκολο να πάρεις κιλά. Σε ξεγελάνε τα άτιμα γιατί είναι νόστιμα και λες «άλλο ένα, άλλο ένα» και την επόμενη βδομάδα είσαι δυο κιλά πάνω χωρίς να το καταλάβεις.
Τον διατροφολόγο μου τον δυσκόλεψα πολύ όταν ήθελε να μου βγάλει διατροφή. Ουσιαστικά… δεν τρώω πρωτεΐνη και υδατάνθρακα. Τα πιο σημαντικά στοιχεία σε μια διατροφή. Αλλά βέβαια όταν πρόκειται για σαβούρα θα φάω ακόμη και το ξύλινο ντουλάπι.
Ακόμη είμαι παράξενη. Ακόμη δεν προτιμώ αυτές τις κατηγορίες. Αλλά για να πάει καλά η γυμναστική μου και η διατροφή μου κάνω την υποχώρηση και ξεκίνησα να τρώω ότι δεν έτρωγα τόσα χρόνια. Τη μια μέρα έφαγα μοσχαράκι με ρύζι και την επόμενη ψάρι με σαλάτα μαρούλι. Το αγαπημένο μου ήταν η σαλάτα (φυσικά). Το μαγικό ντουλάπι είναι άδειο και μέσα σε κάποιο χρονικό διάστημα έχασα κιλά.
Ακόμη όμως δεν λέω όχι σε μια βόλτα στο ζαχαροπλαστείο. Δεν θα πάρω εκλεράκια μην ανησυχείτε. Αλλά να είχαμε τώρα ένα προφιτερόλ…
Dungeons & Dragons
Το αγαπημένο μου παιχνίδι ρόλων. Στα 22 μου έφτιαξα τον πρώτο μου χαρακτήρα που ήταν sorcerer και λεγόταν Μητροδώρα. Πόσες περιπέτειες περάσαμε με αυτόν τον χαρακτήρα…
Είχα ακουστά το παιχνίδι πολλά χρόνια αλλά δεν ήξερα πως να βρω ένα πάρτι να παίξω. Τελικά τα βρήκα με ένα γκομενάκι που ήταν Dungeon Master και ξεκίνησε ένα πάρτι μόνο για μένα επειδή ήθελα τόσο πολύ ναι παίξω. Δεν μου χαλούσε χατίρι.
Δεν ήταν αντικειμενικό παιχνίδι διότι κοιμόμουν με τον DM. Πάντα ότι έκανα ήταν σωστό και ακόμη κι αν αποτύγχανα στα ζάρια μου έλεγε ότι κατάφερα αυτό που ήθελα. Τότε μου άρεσε αυτό.
Πέρασαν τα χρόνια, χώρισα με το γκομενάκι και άφησα πίσω μου το D&D πιστεύοντας ότι δεν θα ξαναπαίξω ποτέ. Τότε, εν έτη 2012, δεν ήξερα ότι υπήρχαν groups στο facebook που μπορούσες να βρεις από συμπαίχτες μέχρι DM. Κάποια στιγμή όταν ήμουν 25, γνωρίζω άλλο γκομενάκι που ήταν DM. Παίζαμε μέσω Skype θυμάμαι γιατί ήμασταν όλοι οι παίχτες σε διαφορετικά μέρη της Ελλάδος. Έφτιαξα μια fighter εν ονόματι Ανδρομάχη. Πάλι δεν ήταν αντικειμενικό το παιχνίδι γιατί όπως πολύ καλά καταλάβατε, κοιμόμουν με τον DM. Τελειώνει και αυτή η ιστορία και αφήνω το πάρτι πίσω μου. Φτάνω 31 και το καινούριο γκομενάκι μου λέει ότι μας κάλεσε ένας φίλος του να παίξουμε D&D 5η έκδοση.
Ενθουσιασμένη εγώ φτιάχνω μια ακόμη fighter με το όνομα Βικτώρια.
Θα παρατηρήσατε μια πατέντα στα ονόματα. Είναι όλα Ελληνικά. Βεβαίως κυρίες και κύριοι. Δεν είναι από έλλειψη φαντασίας αυτή η επιλογή. Είναι γιατί έχουμε τόσα όμορφα ονόματα στην Ελλάδα που τους αξίζει μια ευκαιρία στον κόσμο του φανταστικού.
Παίζουμε κοντά δυο μήνες τώρα με το παρεάκι. Είμαστε level 5. Και φυσικά μιας και έχω αγόρι που είναι παίχτης στο πάρτι, δεν κοιμήθηκα με τον DM (χαχαχα!!!).
Υπήρχε μια πατέντα κι εκεί αλλά τα γκομενικά μου τα αφήνω για άλλο άρθρο.
Το παιχνίδι είναι αντικειμενικό, έτσι όπως πρέπει να είναι. Άμα αποτύχω στα ζάρια δεν καταφέρνω αυτό που θέλω. Και χαίρομαι γι’ αυτό. Δεν εννοώ πως χαίρομαι που κάτι θα πάει στραβά, απλά χαίρομαι που είμαστε όλοι ίσοι.
Πολύ ωραίο παιχνίδι. Άμα βρείτε ποτέ την ευκαιρία στη ζωή σας να παίξετε… μην πείτε όχι.
Είχα ακουστά το παιχνίδι πολλά χρόνια αλλά δεν ήξερα πως να βρω ένα πάρτι να παίξω. Τελικά τα βρήκα με ένα γκομενάκι που ήταν Dungeon Master και ξεκίνησε ένα πάρτι μόνο για μένα επειδή ήθελα τόσο πολύ ναι παίξω. Δεν μου χαλούσε χατίρι.
Δεν ήταν αντικειμενικό παιχνίδι διότι κοιμόμουν με τον DM. Πάντα ότι έκανα ήταν σωστό και ακόμη κι αν αποτύγχανα στα ζάρια μου έλεγε ότι κατάφερα αυτό που ήθελα. Τότε μου άρεσε αυτό.
Πέρασαν τα χρόνια, χώρισα με το γκομενάκι και άφησα πίσω μου το D&D πιστεύοντας ότι δεν θα ξαναπαίξω ποτέ. Τότε, εν έτη 2012, δεν ήξερα ότι υπήρχαν groups στο facebook που μπορούσες να βρεις από συμπαίχτες μέχρι DM. Κάποια στιγμή όταν ήμουν 25, γνωρίζω άλλο γκομενάκι που ήταν DM. Παίζαμε μέσω Skype θυμάμαι γιατί ήμασταν όλοι οι παίχτες σε διαφορετικά μέρη της Ελλάδος. Έφτιαξα μια fighter εν ονόματι Ανδρομάχη. Πάλι δεν ήταν αντικειμενικό το παιχνίδι γιατί όπως πολύ καλά καταλάβατε, κοιμόμουν με τον DM. Τελειώνει και αυτή η ιστορία και αφήνω το πάρτι πίσω μου. Φτάνω 31 και το καινούριο γκομενάκι μου λέει ότι μας κάλεσε ένας φίλος του να παίξουμε D&D 5η έκδοση.
Ενθουσιασμένη εγώ φτιάχνω μια ακόμη fighter με το όνομα Βικτώρια.
Θα παρατηρήσατε μια πατέντα στα ονόματα. Είναι όλα Ελληνικά. Βεβαίως κυρίες και κύριοι. Δεν είναι από έλλειψη φαντασίας αυτή η επιλογή. Είναι γιατί έχουμε τόσα όμορφα ονόματα στην Ελλάδα που τους αξίζει μια ευκαιρία στον κόσμο του φανταστικού.
Παίζουμε κοντά δυο μήνες τώρα με το παρεάκι. Είμαστε level 5. Και φυσικά μιας και έχω αγόρι που είναι παίχτης στο πάρτι, δεν κοιμήθηκα με τον DM (χαχαχα!!!).
Υπήρχε μια πατέντα κι εκεί αλλά τα γκομενικά μου τα αφήνω για άλλο άρθρο.
Το παιχνίδι είναι αντικειμενικό, έτσι όπως πρέπει να είναι. Άμα αποτύχω στα ζάρια δεν καταφέρνω αυτό που θέλω. Και χαίρομαι γι’ αυτό. Δεν εννοώ πως χαίρομαι που κάτι θα πάει στραβά, απλά χαίρομαι που είμαστε όλοι ίσοι.
Πολύ ωραίο παιχνίδι. Άμα βρείτε ποτέ την ευκαιρία στη ζωή σας να παίξετε… μην πείτε όχι.
Εθισμένη προσωπικότητα
Είμαι άνθρωπος της υπερβολής. Έμπνευση γι’ αυτό το άρθρο μου έδωσε ο καινούριος μου εθισμός. Η γυμναστική. Σας είχα αναφέρει πως ξεκίνησα διατροφή και γυμναστική όμως δεν σας είπα την υπερβολή του όλου θέματος. Ξεκίνησα με περπάτημα. Τουλάχιστον καμιά ώρα τη μέρα και όταν δεν είχα χρόνο έκανα μια μικρή βόλτα γύρω στα 20 λεπτά. Όμως δεν μου έφτανε. Μου άρεσε τόσο πολύ που με το που έβρισκα την παραμικρή, τόση δα, ευκαιρία πήγαινα να περπατήσω. Τι ήταν να πάω σούπερ μάρκετ, τι ήταν να πάω στο περίπτερο να πάρω τσιγάρα… δεν έστελνα κάποιον άλλο. Μόνη μου όλα. Τελικά αυτή μου η αγάπη για το περπάτημα με οδήγησε στην άλλη άκρη. Μαζί του ξεκίνησα και personal training. Οπότε έχουμε πλέον και περπάτημα και personal. Καλό μου κάνει. Κακό δεν κάνει. Αχ! Άνθρωπος της υπερβολής! Βαριά κουβέντα και όμως ισχύει τόσο πολύ για μένα. Θυμάμαι μια εποχή είχα εθιστεί σε κάτι εκλεράκια από ένα συγκεκριμένο ζαχαροπλαστείο. Αγόραζα κάθε μέρα τέσσερα και τα έτρωγα κατευθείαν μονοκοπανιά (που λένε). Ούτε να κρατήσω για την άλλη μέρα ούτε τίποτα. Κάθε μέρα τέσσερα εκλεράκια ούτε που θυμάμαι για πόσο καιρό (και μετά αναρωτιόμουν γιατί πήρα κιλά). Δεν είναι μόνο τα εκλεράκια βέβαια. Κάποτε έπινα μετά μανίας Monster. Κάθε μέρα μέχρι να το σιχαθώ (όπως έπαθα και με τα εκλεράκια). Άλλος μεγάλος μου εθισμός ήταν τα caprice. Αγόραζα τη μεγάλη συσκευασία (τη μεγάλη μεγάλη) και τα πέθαινα σε μια νύχτα. Απ’ ότι βλέπετε υπάρχει μια πατέντα με τα γλυκά. Επίσης άλλος εθισμός ήταν τα m&ms με φιστίκι. Ήταν υπέροχα… πόσο καιρό έχω να φάω άραγε;
Βεβαίως δεν μιλήσαμε για τους μεγαλύτερους εθισμούς μου. Καφές και τσιγάρο. Σταθερή αξία από το 2009. Από τότε και έπειτα δεν θυμάμαι τον εαυτό μου χωρίς ένα ποτήρι καφέ το πρωί και ένα το απόγευμα. Όταν ήμουν φοιτήτρια το είχα παρακάνει. Έπινα γύρω στους τέσσερις με πέντε καφέδες τη μέρα. Έτρεμα λίγο αλλά όπως λέμε και στο Μπάκιγχαμ… totally worth it! (δεν είμαι από χωριό εγώ).
Τον καφέ μου ξεκίνησα να τον πίνω γλυκό. Έπειτα μπήκα στον μέτριο και πλέον είναι σκέτος. Για να πω την αλήθεια μου πίνω σκέτο καφέ τα τελευταία (τουλάχιστον) 8 χρόνια. Ήταν δύσκολη η μετάβαση αλλά ήξερα πως η ζάχαρη δεν κάνει καλό στον οργανισμό. Λατρεύω τον καφέ. Θα μπορούσα να έχω ένα ποτήρι δίπλα μου με καφέ που δεν τελειώνει και απλά να τον πίνω όλη μέρα. Και θα ήθελα και ένα τσιγάρο που να μην τελειώνει για να φουμάρω όλη μέρα! Θα ήταν υπέροχο!
Τι σας είπα; Είμαι της υπερβολής.
Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι πως με τα γλυκά ή τα ροφήματα χάνω το ενδιαφέρον μου μετά από κάποιο χρονικό διάστημα και ενώ έχω χαλάσει όλα μου τα λεφτά.
Όμως… ο καφές και το τσιγάρο είναι σταθερή αξία. Έχω κάνει διάλειμμα από το τσιγάρο όμως πάντα επιστρέφω. Είναι μέχρι να το πάρω απόφαση να το αφήσω… πράγμα που δεν θα γίνει όσο το απολαμβάνω.
Βεβαίως δεν μιλήσαμε για τους μεγαλύτερους εθισμούς μου. Καφές και τσιγάρο. Σταθερή αξία από το 2009. Από τότε και έπειτα δεν θυμάμαι τον εαυτό μου χωρίς ένα ποτήρι καφέ το πρωί και ένα το απόγευμα. Όταν ήμουν φοιτήτρια το είχα παρακάνει. Έπινα γύρω στους τέσσερις με πέντε καφέδες τη μέρα. Έτρεμα λίγο αλλά όπως λέμε και στο Μπάκιγχαμ… totally worth it! (δεν είμαι από χωριό εγώ).
Τον καφέ μου ξεκίνησα να τον πίνω γλυκό. Έπειτα μπήκα στον μέτριο και πλέον είναι σκέτος. Για να πω την αλήθεια μου πίνω σκέτο καφέ τα τελευταία (τουλάχιστον) 8 χρόνια. Ήταν δύσκολη η μετάβαση αλλά ήξερα πως η ζάχαρη δεν κάνει καλό στον οργανισμό. Λατρεύω τον καφέ. Θα μπορούσα να έχω ένα ποτήρι δίπλα μου με καφέ που δεν τελειώνει και απλά να τον πίνω όλη μέρα. Και θα ήθελα και ένα τσιγάρο που να μην τελειώνει για να φουμάρω όλη μέρα! Θα ήταν υπέροχο!
Τι σας είπα; Είμαι της υπερβολής.
Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι πως με τα γλυκά ή τα ροφήματα χάνω το ενδιαφέρον μου μετά από κάποιο χρονικό διάστημα και ενώ έχω χαλάσει όλα μου τα λεφτά.
Όμως… ο καφές και το τσιγάρο είναι σταθερή αξία. Έχω κάνει διάλειμμα από το τσιγάρο όμως πάντα επιστρέφω. Είναι μέχρι να το πάρω απόφαση να το αφήσω… πράγμα που δεν θα γίνει όσο το απολαμβάνω.
Εύκολες λύσεις στη ζωή
Δεν είμαστε λίγοι εκεί έξω αυτοί που θα προτιμήσουμε τις εύκολες λύσεις στη ζωή μας. Από ένα ντεπόν που θα πάρουμε για τον πονοκέφαλο μέχρι το να λύσουμε τα οικονομικά μας… οι περισσότεροι προτιμούμε τις εύκολες λύσεις. Τι εννοώ; Πχ για το ντεπόν… γιατί να μην αφήσεις τον οργανισμό σου να παλέψει μόνος του ή να βρεις μια εναλλακτική λύση για τον πονοκέφαλο όπως το να ξαπλώσεις; Όχι… θα πάρεις ντεπόν για να σου περάσει αμέσως. Και αυτό είναι κάτι μικρό. Καθημερινό. Το να λύσεις τα οικονομικά σου στα 20s σου είναι δύσκολο. Πρέπει να έχεις τελειώσει από φαντάρος (για τους άντρες αυτό) ή να έχεις τελειώσει τις σπουδές σου και να βρεις μια δουλειά. Η αγορά εργασίας όμως είναι δύσκολη και μάλιστα ζούμε και σε δύσκολους καιρούς. Οπότε πρέπει να ψάξεις. Πολύ. Όμως, η εύκολη λύση είναι… να σε ταΐζουν οι γονείς σου μέχρι να προκύψει κάτι ουρανοκατέβατο. Γιατί όσο σε ταΐζουν περνάς καλά, δεν έχεις έννοιες, είσαι όλο βόλτες και καφέδες. Συνεπώς κανείς νέος δεν ψάχνει για δουλειά και απλά περιμένει να 30ρίσει. Ο καθένας έχει τα δικά του προβλήματα, τι είναι μικρά, τι είναι μεγάλα… αλλά ο περισσότερος κόσμος θα διαλέξει τον εύκολο δρόμο, αυτόν που είναι χωρίς κόπο, για να λύσει το πρόβλημα του. Δεν βγάζω την ουρά μου απ έξω. Κι εγώ από αυτούς είμαι. Καμιά φορά βάζω προκλήσεις στον εαυτό μου όπως το να μην πάρω λεωφορείο και να πάω με τα πόδια κάπου που θέλω αλλά δεν το κάνω συχνά. Είμαι 31 και αντιμετωπίζω προβλήματα κάθε μέρα… αλλά ξέρετε τι; Στο τέλος της ημέρας… ντεπόν και πάλι ντεπόν…
Έξω VS Μέσα
Δεν ξέρω αν το έχω αναφέρει στο παρελθόν αλλά είμαι σπιτόγατα. Αλλά ας το δούμε λίγο πιο αναλυτικά.
Όταν τελείωσα το σχολείο και έκλεισα επιτέλους τα 18, ξεκίνησα να βγαίνω έξω, με την έννοια του ότι, ότι ώρα ήθελα έβγαινα και ότι ώρα ήθελα γυρνούσα στο σπίτι. Δούλευα από τότε, οπότε είχα δικά μου λεφτά και οι γονείς μου δεν μπορούσαν να μου πουν κάτι. Στα δύο χρόνια που έμεινα στην Αθήνα (πριν πάω Κρήτη για σπουδές) έκανα τα πάντα. Και όταν λέω «τα πάντα» εννοώ πως έζησα πολύ το «έξω». Πήγαινα για καφέ, για ποτό, για φαγητό, για ψώνια… το σπίτι δεν με έβλεπε. Όλο αυτό γινόταν σερί δύο χρόνια. Όταν όμως έφυγα και πήγα Κρήτη, αυτό που μου έλειπε δεν ήταν το έξω αλλά το μέσα. Σας είπα και πιο πάνω, δυο χρόνια δεν με έβλεπε το σπίτι μου. Ήμουν βόλτες-δουλειά, δουλειά-βόλτες. Οπότε τι έκανα; Σε νέα πόλη; Μόνη μου; Χωρίς γονείς και συγγενείς; Χωρίς φίλους; ΕΚΑΤΣΑ ΜΕΣΑ!!!
Ήταν η τέλεια ευκαιρία. Από το σπίτι δεν βγήκα ένα ακαδημαϊκό 6μηνο. Από Οκτώβριο μέχρι Ιανουάριο με έβλεπε μόνο το σούπερ μάρκετ και το περίπτερο για να πάρω τσιγάρα. Δεν πήγαινα ούτε στα μαθήματα της σχολής. Τίποτα. Και τι έκανα όλη μέρα; Μα φυσικά έβλεπα ταινίες και σειρές. Πολλοί που άκουσαν αυτήν την ιστορία πίστεψαν πως πέρασα μια μικρή κατάθλιψη. Μπορεί και να έχουν δίκιο… μπορεί και όχι. Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι μου είχε λείψει το να κάτσω να ηρεμίσω λίγο στο σπίτι μου και να ασχοληθώ με τα χόμπι μου. Για δυο χρόνια είχα κόψει μια από τις αγάπες μου (μετά τη συγγραφή), τις ταινίες δηλαδή… και ήταν πολλές που ήθελα να δω. Ήθελα να διαβάσω τα νέα του Hollywood, ήθελα να ηρεμίσω…
Έπειτα, το επόμενο 6μηνο πήγα σε ένα μάθημα και έκανα ένα φίλο. Και άρχισα να βγαίνω πάλι για καφέ και βόλτες. Και στη συνέχεια έκανα κι άλλους κι άλλους... όλη τη σχολή γνώρισα. Γιατί μην ξεχνάμε πως είμαι και κοινωνική. Οπότε να το πάλι το έξω. Και πέρασα έτσι 5,5 χρόνια. Όποτε ήθελα να κάτσω να ηρεμίσω λίγο στο σπίτι μου (και αργότερα στην εστία) κάποιος εμφανιζόταν και μου χαλούσε τα σχέδια. Έφτασε ο καιρός όμως που γύρισα μόνιμα στην Αθήνα. Και τώρα… όλα είναι σε μια ισορροπία. Δηλαδή; Όποτε θέλω να κάτσω μέσα κάθομαι και δεν με ενοχλεί κανείς. Όποτε θέλω να βγω έξω παίρνω τηλέφωνο το παρεάκι (όποιο μου έρθει γιατί έχω και πολλά) και βγαίνουμε για καφέ. Οπότε για μένα… καλό είναι να υπάρχει ισορροπία. Δηλαδή ούτε πολύ έξω αλλά ούτε και πολύ μέσα. Αν βέβαια μου έβαζε κάποιος το μαχαίρι στο λαιμό και μου έλεγε «μέσα ή έξω;» θα απαντούσα…………… «όπου μπορώ να καπνίσω mate»!!!
Όταν τελείωσα το σχολείο και έκλεισα επιτέλους τα 18, ξεκίνησα να βγαίνω έξω, με την έννοια του ότι, ότι ώρα ήθελα έβγαινα και ότι ώρα ήθελα γυρνούσα στο σπίτι. Δούλευα από τότε, οπότε είχα δικά μου λεφτά και οι γονείς μου δεν μπορούσαν να μου πουν κάτι. Στα δύο χρόνια που έμεινα στην Αθήνα (πριν πάω Κρήτη για σπουδές) έκανα τα πάντα. Και όταν λέω «τα πάντα» εννοώ πως έζησα πολύ το «έξω». Πήγαινα για καφέ, για ποτό, για φαγητό, για ψώνια… το σπίτι δεν με έβλεπε. Όλο αυτό γινόταν σερί δύο χρόνια. Όταν όμως έφυγα και πήγα Κρήτη, αυτό που μου έλειπε δεν ήταν το έξω αλλά το μέσα. Σας είπα και πιο πάνω, δυο χρόνια δεν με έβλεπε το σπίτι μου. Ήμουν βόλτες-δουλειά, δουλειά-βόλτες. Οπότε τι έκανα; Σε νέα πόλη; Μόνη μου; Χωρίς γονείς και συγγενείς; Χωρίς φίλους; ΕΚΑΤΣΑ ΜΕΣΑ!!!
Ήταν η τέλεια ευκαιρία. Από το σπίτι δεν βγήκα ένα ακαδημαϊκό 6μηνο. Από Οκτώβριο μέχρι Ιανουάριο με έβλεπε μόνο το σούπερ μάρκετ και το περίπτερο για να πάρω τσιγάρα. Δεν πήγαινα ούτε στα μαθήματα της σχολής. Τίποτα. Και τι έκανα όλη μέρα; Μα φυσικά έβλεπα ταινίες και σειρές. Πολλοί που άκουσαν αυτήν την ιστορία πίστεψαν πως πέρασα μια μικρή κατάθλιψη. Μπορεί και να έχουν δίκιο… μπορεί και όχι. Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι μου είχε λείψει το να κάτσω να ηρεμίσω λίγο στο σπίτι μου και να ασχοληθώ με τα χόμπι μου. Για δυο χρόνια είχα κόψει μια από τις αγάπες μου (μετά τη συγγραφή), τις ταινίες δηλαδή… και ήταν πολλές που ήθελα να δω. Ήθελα να διαβάσω τα νέα του Hollywood, ήθελα να ηρεμίσω…
Έπειτα, το επόμενο 6μηνο πήγα σε ένα μάθημα και έκανα ένα φίλο. Και άρχισα να βγαίνω πάλι για καφέ και βόλτες. Και στη συνέχεια έκανα κι άλλους κι άλλους... όλη τη σχολή γνώρισα. Γιατί μην ξεχνάμε πως είμαι και κοινωνική. Οπότε να το πάλι το έξω. Και πέρασα έτσι 5,5 χρόνια. Όποτε ήθελα να κάτσω να ηρεμίσω λίγο στο σπίτι μου (και αργότερα στην εστία) κάποιος εμφανιζόταν και μου χαλούσε τα σχέδια. Έφτασε ο καιρός όμως που γύρισα μόνιμα στην Αθήνα. Και τώρα… όλα είναι σε μια ισορροπία. Δηλαδή; Όποτε θέλω να κάτσω μέσα κάθομαι και δεν με ενοχλεί κανείς. Όποτε θέλω να βγω έξω παίρνω τηλέφωνο το παρεάκι (όποιο μου έρθει γιατί έχω και πολλά) και βγαίνουμε για καφέ. Οπότε για μένα… καλό είναι να υπάρχει ισορροπία. Δηλαδή ούτε πολύ έξω αλλά ούτε και πολύ μέσα. Αν βέβαια μου έβαζε κάποιος το μαχαίρι στο λαιμό και μου έλεγε «μέσα ή έξω;» θα απαντούσα…………… «όπου μπορώ να καπνίσω mate»!!!
Γυαλιά vs Φακοί επαφής
Δεν μπορώ να αποφασίσω τι μου αρέσει περισσότερο. Ας τα πιάσουμε ένα-ένα.
Γυαλιά: Ξεκουράζουν τα μάτια μου ( σε μένα ισχύει αυτό σε άλλους όχι). Μου δίνουν μια πιο σοβαρή εικόνα γιατί είναι κοκάλινα και καφέ. Το κακό είναι ότι μου μικραίνουν τα μάτια το οποίο δεν το θέλω γιατί έχω υπέροχα μεγάλα πράσινα μάτια (ψώνιοοοο) και θέλω να φαίνονται. Στην ζέστη όταν ιδρώνω πέφτουν. Τι εννοώ; Ας το περιγράψω. Τα γυαλιά στηρίζονται στη μύτη και στα αυτιά. Σωστά; Σωστά. Όταν κάνει ζέστη και ιδρώνω οι φακοί που στηρίζονται στη μύτη έχουν μια τάση να γλιστράνε προς τα κάτω. Ξέρετε εκείνα τα κοκαλάκια που είναι στη μύτη και πάνω μπαίνουν τα γυαλιά; Ωραία, τα δικά μου γυαλιά πέφτουν κάτω από αυτά με αποτέλεσμα να μην βλέπω στην ευθεία αλλά να πρέπει να σηκώσω το κεφάλι μου. Εκνευριστικό. Αφάνταστα εκνευριστικό. Και πρέπει συνέχεια να τα σηκώνω και ξαναπέφτουν. Γκρρρρρ!
Φακοί: Φαίνονται καραμπάμ τα υπέροχα πράσινα μάτια μου. Θετικό αυτό. Δεν μου πέφτουν όπως τα γυαλιά, φαίνεται πιο καθαρά το πρόσωπο μου… όλα τέλεια!
ΑΛΛΑ!!! Με κουράζουν απίστευτα. Μετά τις 4-8 ώρες τσούζουν τα μάτια μου, κοκκινίζουν, κουράζονται. Νιώθω ότι φοράω ένα ξένο σώμα (ξένο είναι το ξέρω, αλλά σας λέω ότι το νιώθω). Στεγνώνουν τα μάτια μου και με κάθε ματιά δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω, διαγώνια… νιώθω ότι κάτι με τραβάει. Ότι με ξύνει. Ότι θέλει να μου βγάλει τα μάτια!
Οπότε ναι, έχουν και τα δύο τα καλά τους αλλά και τα κακά τους. Δεν μπορώ να διαλέξω.
Γυαλιά: Ξεκουράζουν τα μάτια μου ( σε μένα ισχύει αυτό σε άλλους όχι). Μου δίνουν μια πιο σοβαρή εικόνα γιατί είναι κοκάλινα και καφέ. Το κακό είναι ότι μου μικραίνουν τα μάτια το οποίο δεν το θέλω γιατί έχω υπέροχα μεγάλα πράσινα μάτια (ψώνιοοοο) και θέλω να φαίνονται. Στην ζέστη όταν ιδρώνω πέφτουν. Τι εννοώ; Ας το περιγράψω. Τα γυαλιά στηρίζονται στη μύτη και στα αυτιά. Σωστά; Σωστά. Όταν κάνει ζέστη και ιδρώνω οι φακοί που στηρίζονται στη μύτη έχουν μια τάση να γλιστράνε προς τα κάτω. Ξέρετε εκείνα τα κοκαλάκια που είναι στη μύτη και πάνω μπαίνουν τα γυαλιά; Ωραία, τα δικά μου γυαλιά πέφτουν κάτω από αυτά με αποτέλεσμα να μην βλέπω στην ευθεία αλλά να πρέπει να σηκώσω το κεφάλι μου. Εκνευριστικό. Αφάνταστα εκνευριστικό. Και πρέπει συνέχεια να τα σηκώνω και ξαναπέφτουν. Γκρρρρρ!
Φακοί: Φαίνονται καραμπάμ τα υπέροχα πράσινα μάτια μου. Θετικό αυτό. Δεν μου πέφτουν όπως τα γυαλιά, φαίνεται πιο καθαρά το πρόσωπο μου… όλα τέλεια!
ΑΛΛΑ!!! Με κουράζουν απίστευτα. Μετά τις 4-8 ώρες τσούζουν τα μάτια μου, κοκκινίζουν, κουράζονται. Νιώθω ότι φοράω ένα ξένο σώμα (ξένο είναι το ξέρω, αλλά σας λέω ότι το νιώθω). Στεγνώνουν τα μάτια μου και με κάθε ματιά δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω, διαγώνια… νιώθω ότι κάτι με τραβάει. Ότι με ξύνει. Ότι θέλει να μου βγάλει τα μάτια!
Οπότε ναι, έχουν και τα δύο τα καλά τους αλλά και τα κακά τους. Δεν μπορώ να διαλέξω.
Δυστυχισμένοι άνθρωποι
Οι ομοιότητες μου μαζί τους είναι πολύ περισσότερες από τις διαφορές. Μιας και βρήκα το άρθρο για τους ευτυχισμένους ανθρώπους είπα να κοιτάξω και αυτό για τους δυστυχισμένους. Έχουμε και λέμε:
α) Κρατάνε κακία. Ω, ναι. Κρατάω. Συγκεκριμένα η ατάκα μου είναι «δεν σε συγχωρώ απλώς προσπερνώ». Ρε φίλε, δεν γίνεται να μου κάνεις μαλακία και μετά να έχεις την απαίτηση να είμαστε μια χαρά. Δεν το δέχομαι.
β) Ασκούν κριτική. Σε όλους και σε όλα και κυρίως στον εαυτό μου. Γιατί πολύ απλά κάνω κάτι και όταν το ξανασκέφτομαι μου έρχεται το πώς θα το έκανα καλύτερα. Και μπράβο Ιωάννα είσαι άχρηστη στο τέλος της ημέρας.
γ) Εθισμός. Η προσωπικότητα μου είναι τέτοια. Τι να κάνω; Άμα κάτι μου αρέσει εθίζομαι. Καφές, τσιγάρο, monster, ύπνος… έχω πολλούς εθισμούς.
δ) Παραπονιούνται συνεχώς. Φίλοι μου… είμαι γκρινιάρα… τι να κάνω; Με ενοχλούν πολλά και πρέπει να τα πω γιατί θα σκάσω.
ε) Είναι βαθιά μετανιωμένοι. Για άπειρα πράγματα. Δυστυχώς.
στ) Κουτσομπολεύουν. Δεν το σχολιάζω.
ζ) Ανησυχούν για το μέλλον. Κάθε ώρα και στιγμή της ημέρας. Αν ήξερα που πατάω και που βρίσκομαι δεν θα ανησυχούσα τόσο.
η) Κάνουν τα προβλήματα μεγαλύτερα. Δεν είναι λίγες οι φορές που μου έχει πει η κολλητή μου ότι είμαι υπερβολική.
Άρα έκλεισε… είμαι δυστυχισμένη… τι χαρά! Να βγούμε να το γιορτάσουμε! Το κάνουν αυτό οι δυστυχισμένοι άνθρωποι; Ε, που να ξέρω; Θα είμαι η πρώτη που θα γιορτάσω την δυστυχία μου! Yolo ρε!
α) Κρατάνε κακία. Ω, ναι. Κρατάω. Συγκεκριμένα η ατάκα μου είναι «δεν σε συγχωρώ απλώς προσπερνώ». Ρε φίλε, δεν γίνεται να μου κάνεις μαλακία και μετά να έχεις την απαίτηση να είμαστε μια χαρά. Δεν το δέχομαι.
β) Ασκούν κριτική. Σε όλους και σε όλα και κυρίως στον εαυτό μου. Γιατί πολύ απλά κάνω κάτι και όταν το ξανασκέφτομαι μου έρχεται το πώς θα το έκανα καλύτερα. Και μπράβο Ιωάννα είσαι άχρηστη στο τέλος της ημέρας.
γ) Εθισμός. Η προσωπικότητα μου είναι τέτοια. Τι να κάνω; Άμα κάτι μου αρέσει εθίζομαι. Καφές, τσιγάρο, monster, ύπνος… έχω πολλούς εθισμούς.
δ) Παραπονιούνται συνεχώς. Φίλοι μου… είμαι γκρινιάρα… τι να κάνω; Με ενοχλούν πολλά και πρέπει να τα πω γιατί θα σκάσω.
ε) Είναι βαθιά μετανιωμένοι. Για άπειρα πράγματα. Δυστυχώς.
στ) Κουτσομπολεύουν. Δεν το σχολιάζω.
ζ) Ανησυχούν για το μέλλον. Κάθε ώρα και στιγμή της ημέρας. Αν ήξερα που πατάω και που βρίσκομαι δεν θα ανησυχούσα τόσο.
η) Κάνουν τα προβλήματα μεγαλύτερα. Δεν είναι λίγες οι φορές που μου έχει πει η κολλητή μου ότι είμαι υπερβολική.
Άρα έκλεισε… είμαι δυστυχισμένη… τι χαρά! Να βγούμε να το γιορτάσουμε! Το κάνουν αυτό οι δυστυχισμένοι άνθρωποι; Ε, που να ξέρω; Θα είμαι η πρώτη που θα γιορτάσω την δυστυχία μου! Yolo ρε!
Ουράνιο Τόξο
Αχ! Πόσα έχει περάσει αυτό το μαλλί; (ναι, για μαλλιά θα μιλήσουμε). Το φυσικό μου χρώμα είναι ξανθό σαντρέ. Ποτέ δεν το εκτίμησα. Στα 20 μου έκανα τις πρώτες μου ξανθές-ξανθές ανταύγειες. Ωραίο το αποτέλεσμα, φυσικό φαινόταν, λες και γεννήθηκα έτσι!
Όμως μετά κάτι με έπιασε… και ξεκίνησε το ουράνιο τόξο. Το μαλλί μου όπως σας είπα ήταν ξανθό σαντρέ (του Παρισιού λέει η κομμώτρια και λύνομαι από τα γέλια). Με χτυπάει το 2014 (το καλοκαίρι συγκεκριμένα) να κάνω την απόλυτη αλλαγή. Από μακρύ ξανθό μαλλί (μέχρι τη μέση) πάω και το κάνω ασύμμετρο καρέ και κόκκινο. Ναι… έτσι απλά… κόκκινο. Σε όλους άρεσε και κυρίως σε εμένα. Όμως δύσκολο χρώμα το κόκκινο. Θέλει πέρασμα κάθε 20 μέρες, θέλει κόκκινες πετσέτες γιατί ξεβάφει, θέλει ειδικό σαμπουάν και ειδικές αμπούλες διατήρησης χρώματος… με βασάνισε.
Το 2015 στα γενέθλια μου πήρα την απόφαση να κάνω τα μαλλιά μου… μπλε!
Το είχα υποσχεθεί στον εαυτό που 19 χρονών ότι μόλις φτάσω 25 θα κάνω τα μαλλιά μου μπλε. Κλείνω ραντεβού στο κομμωτήριο και πηγαίνω την ημέρα των γενεθλίων μου. Θυμάμαι έκατσα γύρω στις 6,5 ώρες εκεί… βάσανο και αυτό. Δεν κατέληξα με μπλε μαλλί όμως… καλά, όχι πλήρως μπλε. Έκανα τη ρίζα μέχρι τη μέση μαύρα και από τη μέση και κάτω τα έκανα μπλε. Το συζητήσαμε με την κομμώτρια και δεν ήταν καλή ιδέα να τα κάνω όλα μπλε γιατί έχω πολύ λεπτή τρίχα και θα καιγόταν από την ντεκαπάζ. Οπότε το πήγα με διχρωμία. Πολύ όμορφο και αυτό το χρώμα αν και ήθελε μακιγιάζ για να μην φαίνομαι άγρια.
Αργότερα, το 2016 πρέπει να ήταν, ήθελα πάλι να επιστρέψω στις ρίζες μου. Τα ξανθά. Άλλαζα μαλλί κάθε χρόνο, ναι, τι;
Πήγα στο κομμωτήριο και έκατσα άλλες 5 ώρες μέχρι να γίνει η αλλαγή με βαφή και όχι με ντεκαπάζ. Όπως σας είπα έχω λεπτή τρίχα και θα καιγόταν. Κατάφερα να γυρίσω σε ανοιχτό ξανθό (όχι και πλατίνα, είπαμε) με ένα μικρό πρόβλημα. ¨Ξέρασε¨ το κόκκινο. Αντί να βγει το μαύρο… βγήκε το κόκκινο. Τι σημαίνει αυτό; Ότι από ένα σημείο και μετά στα υπέροχα ξανθά μαλλιά μου υπήρχαν κόκκινες ανταύγειες. Άντε να διορθώσεις και αυτό.
Από το 2017 έως στο 2020 ήμουν ξανθιά. Έλα καλέ, κράτησα το χρώμα 3 ολόκληρα χρόνια; Το 2020 όμως βαρέθηκα και το ξανθό. Πήγα και τα έκανα καστανά όμως ¨ξέρασε¨ το ξανθό και ήμουν λες και έκανα όμπρε. Δεν μου άρεσε. Πηγαίνω και τα βάφω σκούρα καστανά… δεν μου άρεσε. Και είχα απορία τι να κάνω και να μου αρέσει… κάτι πράσινο ίσως; Ούτε καν. Ντεκαπάζ.
Και μου έρχεται η ιδέα… ΚΟΚΚΙΝΑ!!!
Και μου άρεσε η ιδέα. Γιατί ήταν σα να γυρνάω στην πρώτη μου αλλαγή. Θυμήθηκα τα παλιά που λένε.
Πλέον είμαι με κόκκινο φραουλέ (σχεδόν, είναι πολύ ανοιχτό) μαλλί και το λατρεύω. Έχει τις δυσκολίες του όπως προείπα αλλά δεν με νοιάζει. Μπήκα στον δεύτερο χρόνο που το έχω και είμαι ακόμη τόσο ενθουσιασμένη όσο την πρώτη φορά που τα έκανα.
Αλλά μπορεί να κάνω πάλι αλλαγή του χρόνου… δεν είναι να με εμπιστεύεστε…
Όμως μετά κάτι με έπιασε… και ξεκίνησε το ουράνιο τόξο. Το μαλλί μου όπως σας είπα ήταν ξανθό σαντρέ (του Παρισιού λέει η κομμώτρια και λύνομαι από τα γέλια). Με χτυπάει το 2014 (το καλοκαίρι συγκεκριμένα) να κάνω την απόλυτη αλλαγή. Από μακρύ ξανθό μαλλί (μέχρι τη μέση) πάω και το κάνω ασύμμετρο καρέ και κόκκινο. Ναι… έτσι απλά… κόκκινο. Σε όλους άρεσε και κυρίως σε εμένα. Όμως δύσκολο χρώμα το κόκκινο. Θέλει πέρασμα κάθε 20 μέρες, θέλει κόκκινες πετσέτες γιατί ξεβάφει, θέλει ειδικό σαμπουάν και ειδικές αμπούλες διατήρησης χρώματος… με βασάνισε.
Το 2015 στα γενέθλια μου πήρα την απόφαση να κάνω τα μαλλιά μου… μπλε!
Το είχα υποσχεθεί στον εαυτό που 19 χρονών ότι μόλις φτάσω 25 θα κάνω τα μαλλιά μου μπλε. Κλείνω ραντεβού στο κομμωτήριο και πηγαίνω την ημέρα των γενεθλίων μου. Θυμάμαι έκατσα γύρω στις 6,5 ώρες εκεί… βάσανο και αυτό. Δεν κατέληξα με μπλε μαλλί όμως… καλά, όχι πλήρως μπλε. Έκανα τη ρίζα μέχρι τη μέση μαύρα και από τη μέση και κάτω τα έκανα μπλε. Το συζητήσαμε με την κομμώτρια και δεν ήταν καλή ιδέα να τα κάνω όλα μπλε γιατί έχω πολύ λεπτή τρίχα και θα καιγόταν από την ντεκαπάζ. Οπότε το πήγα με διχρωμία. Πολύ όμορφο και αυτό το χρώμα αν και ήθελε μακιγιάζ για να μην φαίνομαι άγρια.
Αργότερα, το 2016 πρέπει να ήταν, ήθελα πάλι να επιστρέψω στις ρίζες μου. Τα ξανθά. Άλλαζα μαλλί κάθε χρόνο, ναι, τι;
Πήγα στο κομμωτήριο και έκατσα άλλες 5 ώρες μέχρι να γίνει η αλλαγή με βαφή και όχι με ντεκαπάζ. Όπως σας είπα έχω λεπτή τρίχα και θα καιγόταν. Κατάφερα να γυρίσω σε ανοιχτό ξανθό (όχι και πλατίνα, είπαμε) με ένα μικρό πρόβλημα. ¨Ξέρασε¨ το κόκκινο. Αντί να βγει το μαύρο… βγήκε το κόκκινο. Τι σημαίνει αυτό; Ότι από ένα σημείο και μετά στα υπέροχα ξανθά μαλλιά μου υπήρχαν κόκκινες ανταύγειες. Άντε να διορθώσεις και αυτό.
Από το 2017 έως στο 2020 ήμουν ξανθιά. Έλα καλέ, κράτησα το χρώμα 3 ολόκληρα χρόνια; Το 2020 όμως βαρέθηκα και το ξανθό. Πήγα και τα έκανα καστανά όμως ¨ξέρασε¨ το ξανθό και ήμουν λες και έκανα όμπρε. Δεν μου άρεσε. Πηγαίνω και τα βάφω σκούρα καστανά… δεν μου άρεσε. Και είχα απορία τι να κάνω και να μου αρέσει… κάτι πράσινο ίσως; Ούτε καν. Ντεκαπάζ.
Και μου έρχεται η ιδέα… ΚΟΚΚΙΝΑ!!!
Και μου άρεσε η ιδέα. Γιατί ήταν σα να γυρνάω στην πρώτη μου αλλαγή. Θυμήθηκα τα παλιά που λένε.
Πλέον είμαι με κόκκινο φραουλέ (σχεδόν, είναι πολύ ανοιχτό) μαλλί και το λατρεύω. Έχει τις δυσκολίες του όπως προείπα αλλά δεν με νοιάζει. Μπήκα στον δεύτερο χρόνο που το έχω και είμαι ακόμη τόσο ενθουσιασμένη όσο την πρώτη φορά που τα έκανα.
Αλλά μπορεί να κάνω πάλι αλλαγή του χρόνου… δεν είναι να με εμπιστεύεστε…
Το πρόβλημα του Site/Domain
Ξεκίνησα τα blogs από νεαρή ηλικία. Πρέπει να ήμουν 19 ετών όταν έφτιαξα το πρώτο. Θυμάμαι το είχα ξεκινήσει με δύο τότε «κολλητάρια» μου και ο τίτλος είχε τα αρχικά μας. Ανέβασα τότε τρεις δικές μου ιστορίες και εκείνοι δεν ασχολήθηκαν ποτέ. Οπότε εγκατέλειψα κι εγώ κάθε προσπάθεια να τους πείσω πως ήταν μια καλή ιδέα.
Πάγωσε αυτό το project και μερικά χρόνια μετά έφτιαξα ένα προσωπικό μου blog που ανέβαζα τις σκέψεις μου και γεγονότα από τη ζωή μου (σας θυμίζει κάτι;). Δεν το δημοσιοποίησα ποτέ. Απλά το έστελνα σε φίλους μου να το διαβάσουν. Από τότε, από εκείνο το blog είχα την επιθυμία να φτιάξω ένα site και να αγοράσω δικό μου domain. Όσο έψαξα τότε, χωρίς βοήθεια ειδικού, όλα ήταν πανάκριβα και όντας φοιτήτρια δεν υπήρχε περίπτωση να προβώ σε τέτοια κίνηση. Πέρασαν τα χρόνια και η επιθυμία μου είχε μείνει. Ήθελα να μοιράζομαι τις ιστορίες μου μέσα από το δικό μου site για να έχει πιο εύκολη πρόσβαση ο κόσμος και να έχω διαφημίσεις για να βγάζω κάνα ψιλό κάνοντας αυτό που αγαπώ. Πέρασαν κι άλλα χρόνια και έφτασα 31 χρονών. Η επιθυμία μεγάλωσε. Είμαι φιλοξενούμενη εδώ στο weebly με πολλούς περιορισμούς. Κάποια στιγμή (όχι σύντομα) θα τελειώσει ο χώρος που μου δίνουν δωρεάν. Ενώ άμα είχα ένα site θα μπορούσα πολύ εύκολα να επεκτείνω το χώρο και να έχω (σχεδόν) απεριόριστο διότι τα κείμενα μου πιάνουν κάτι kilobytes. Τίποτα δηλαδή.
Το πρόβλημα είναι ότι ακόμη δεν μπορώ να στηρίξω αυτό το εγχείρημα. Μίλησα με ένα παλικάρι που φτιάχνει sites και μου είπε πως χρειάζομαι 84€ για τον server που θα με φιλοξενεί τον οποίο θα πληρώνω κάθε χρόνο συν 25€ το domain που θα πρέπει να πληρώνω κάθε δύο χρόνια. Ναι… με τη συχνότητα που ανεβάζω εγώ άρθρα δεν με συμφέρει καθόλου (δεν είναι ότι τεμπελιάζω, απλά δεν έχω χρόνο να γράψω).
Οπότε μέχρι να βρω μια καλή δουλειά δεν θα κάνω κάποια κίνηση. Και το weebly καλό είναι… προς το παρόν.
Πάγωσε αυτό το project και μερικά χρόνια μετά έφτιαξα ένα προσωπικό μου blog που ανέβαζα τις σκέψεις μου και γεγονότα από τη ζωή μου (σας θυμίζει κάτι;). Δεν το δημοσιοποίησα ποτέ. Απλά το έστελνα σε φίλους μου να το διαβάσουν. Από τότε, από εκείνο το blog είχα την επιθυμία να φτιάξω ένα site και να αγοράσω δικό μου domain. Όσο έψαξα τότε, χωρίς βοήθεια ειδικού, όλα ήταν πανάκριβα και όντας φοιτήτρια δεν υπήρχε περίπτωση να προβώ σε τέτοια κίνηση. Πέρασαν τα χρόνια και η επιθυμία μου είχε μείνει. Ήθελα να μοιράζομαι τις ιστορίες μου μέσα από το δικό μου site για να έχει πιο εύκολη πρόσβαση ο κόσμος και να έχω διαφημίσεις για να βγάζω κάνα ψιλό κάνοντας αυτό που αγαπώ. Πέρασαν κι άλλα χρόνια και έφτασα 31 χρονών. Η επιθυμία μεγάλωσε. Είμαι φιλοξενούμενη εδώ στο weebly με πολλούς περιορισμούς. Κάποια στιγμή (όχι σύντομα) θα τελειώσει ο χώρος που μου δίνουν δωρεάν. Ενώ άμα είχα ένα site θα μπορούσα πολύ εύκολα να επεκτείνω το χώρο και να έχω (σχεδόν) απεριόριστο διότι τα κείμενα μου πιάνουν κάτι kilobytes. Τίποτα δηλαδή.
Το πρόβλημα είναι ότι ακόμη δεν μπορώ να στηρίξω αυτό το εγχείρημα. Μίλησα με ένα παλικάρι που φτιάχνει sites και μου είπε πως χρειάζομαι 84€ για τον server που θα με φιλοξενεί τον οποίο θα πληρώνω κάθε χρόνο συν 25€ το domain που θα πρέπει να πληρώνω κάθε δύο χρόνια. Ναι… με τη συχνότητα που ανεβάζω εγώ άρθρα δεν με συμφέρει καθόλου (δεν είναι ότι τεμπελιάζω, απλά δεν έχω χρόνο να γράψω).
Οπότε μέχρι να βρω μια καλή δουλειά δεν θα κάνω κάποια κίνηση. Και το weebly καλό είναι… προς το παρόν.
Η σχέση μου με το διάβασμα
Η σχέση μου με το διάβασμα διαφέρει από κατηγορία σε κατηγορία διαβάσματος. Στο σχολείο μέχρι την τρίτη γυμνασίου ήμουν άριστη μαθήτρια. Διάβαζα για το σχολείο, διάβαζα λογοτεχνία… έγραφα (από μικρή στα βάσανα).
Στο λύκειο με χτύπησε καλά η εφηβεία και τα φόρτωσα όλα στον κόκορα. Για πολλά χρόνια με έφαγαν οι βόλτες, τα ξενύχτια, οι δουλειές… δεν διάβαζα. Ούτε ένα μυθιστόρημα έτσι για το καλό. Έγραφα όμως. Πάντα είχα μότο ζωής πως δεν θέλω να διαβάσω για να μην επηρεαστεί η φαντασία μου. Ήθελα ότι γράψω να είναι μοναδικό.
Το 2020 αποφάσισα (μπορεί και λόγω βαρεμάρας με την καραντίνα) να δώσω μια ευκαιρία στα βιβλία. Για μένα, που το διάβασμα ήταν αδιανόητο, ήταν ένα μεγάλο βήμα. Το 2020 δεν διάβασα πάρα πολύ. Μπορεί ένα-δυο μυθιστορήματα. Αφιέρωσα χρόνο όμως.
Το 2021 πήρα φόρα και διάβασα 12 εκ των οποίων, για την ηλικία μου, ήταν πρέπον τα δύο. Τι εννοώ; Διάβασα εφηβική λογοτεχνία. Μπορώ να πω πως ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, αν και κάποια βιβλία δεν μου άρεσαν καθόλου. Για μένα, προωθούσαν λάθος πρότυπα (όπως είναι τα κορίτσια στην εφηβεία που νιώθουν άσχημα με το σώμα τους και παθαίνουν ανορεξία. Βέβαια όταν τελείωνε το βιβλίο ήταν όλα καλά… αλλά και πάλι σαν περιεχόμενο δεν ήταν αρκετά κατάλληλο).
Από συγγραφείς που είναι για την ηλικία μου προτίμησα Ser Arthur Conan Doyle. Λατρεύω Sherlock Holmes και Dr. Watson.
Οι περιπέτειες τους είναι φανταστικές. Αυτό που με εκνεύρισε λίγο σε αυτά τα βιβλία είναι πως υπάρχει υπερβολική ανάλυση σε σημεία που δεν χρειάζεται. Αλλά στην τελική, και ποιο βιβλίο δεν το έχει αυτό;
Φέτος έβαλα στόχο να διαβάσω 15 βιβλία. Σιγά-σιγά ανεβαίνουμε. Ελπίζω να προτιμήσω λογοτεχνία για ενήλικες αυτή τη φορά αν και απολαμβάνω δεόντως την εφηβική (είμαι παιδί ακόμη, τι να κάνουμε;).
Έχω ξεκινήσει και τρεις συλλογές. Εφηβικά φυσικά. Η μια είναι «Το ημερολόγιο ενός σπασίκλα» όπου έχω 8 στα 16 βιβλία, η άλλη είναι «4 ½ φίλοι» όπου έχω 9 στα 10 βιβλία και τέλος δεν γινόταν να λείψουν οι… Ανατριχίλες!!! Όπου έχω 14 στα 50 βιβλία. Έχω δρόμο ακόμη να τα συλλέξω όλα. Αλλά υπομονή υπάρχει. Σιγά-σιγά όλα θα γίνουν.
Στο λύκειο με χτύπησε καλά η εφηβεία και τα φόρτωσα όλα στον κόκορα. Για πολλά χρόνια με έφαγαν οι βόλτες, τα ξενύχτια, οι δουλειές… δεν διάβαζα. Ούτε ένα μυθιστόρημα έτσι για το καλό. Έγραφα όμως. Πάντα είχα μότο ζωής πως δεν θέλω να διαβάσω για να μην επηρεαστεί η φαντασία μου. Ήθελα ότι γράψω να είναι μοναδικό.
Το 2020 αποφάσισα (μπορεί και λόγω βαρεμάρας με την καραντίνα) να δώσω μια ευκαιρία στα βιβλία. Για μένα, που το διάβασμα ήταν αδιανόητο, ήταν ένα μεγάλο βήμα. Το 2020 δεν διάβασα πάρα πολύ. Μπορεί ένα-δυο μυθιστορήματα. Αφιέρωσα χρόνο όμως.
Το 2021 πήρα φόρα και διάβασα 12 εκ των οποίων, για την ηλικία μου, ήταν πρέπον τα δύο. Τι εννοώ; Διάβασα εφηβική λογοτεχνία. Μπορώ να πω πως ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, αν και κάποια βιβλία δεν μου άρεσαν καθόλου. Για μένα, προωθούσαν λάθος πρότυπα (όπως είναι τα κορίτσια στην εφηβεία που νιώθουν άσχημα με το σώμα τους και παθαίνουν ανορεξία. Βέβαια όταν τελείωνε το βιβλίο ήταν όλα καλά… αλλά και πάλι σαν περιεχόμενο δεν ήταν αρκετά κατάλληλο).
Από συγγραφείς που είναι για την ηλικία μου προτίμησα Ser Arthur Conan Doyle. Λατρεύω Sherlock Holmes και Dr. Watson.
Οι περιπέτειες τους είναι φανταστικές. Αυτό που με εκνεύρισε λίγο σε αυτά τα βιβλία είναι πως υπάρχει υπερβολική ανάλυση σε σημεία που δεν χρειάζεται. Αλλά στην τελική, και ποιο βιβλίο δεν το έχει αυτό;
Φέτος έβαλα στόχο να διαβάσω 15 βιβλία. Σιγά-σιγά ανεβαίνουμε. Ελπίζω να προτιμήσω λογοτεχνία για ενήλικες αυτή τη φορά αν και απολαμβάνω δεόντως την εφηβική (είμαι παιδί ακόμη, τι να κάνουμε;).
Έχω ξεκινήσει και τρεις συλλογές. Εφηβικά φυσικά. Η μια είναι «Το ημερολόγιο ενός σπασίκλα» όπου έχω 8 στα 16 βιβλία, η άλλη είναι «4 ½ φίλοι» όπου έχω 9 στα 10 βιβλία και τέλος δεν γινόταν να λείψουν οι… Ανατριχίλες!!! Όπου έχω 14 στα 50 βιβλία. Έχω δρόμο ακόμη να τα συλλέξω όλα. Αλλά υπομονή υπάρχει. Σιγά-σιγά όλα θα γίνουν.
New Year’s Resolutions
Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος άλλαξε η χρονιά (σώωωπα) με όλους μας να βάζουμε στόχους για το νέο έτος.
Άλλοι θέλουν επιτυχία, καλύτερη διατροφή, γυμναστική, υγεία και πολλά πολλά άλλα…
Δεν βγάζω την ουρά μου απ’ έξω. Κάθε χρόνο έχω μια λίστα με πράγματα που θέλω να αλλάξω, να φτιάξω ή ακόμη και να τακτοποιήσω. Εκκρεμότητες που λόγω αναβλητικότητας δεν ήρθαν ποτέ εις πέρας. Και, αν μη τι άλλο, φημίζομαι για την αναβλητικότητα μου.
Κάθε χρόνο κάνω σχέδια και λίστες και κάθε χρόνο απογοητεύω τον εαυτό μου με το πόσα λίγα πράγματα κατάφερα όντως να κάνω.
Φέτος άλλαξαν πολύ τα πράγματα. Δεν έφτιαξα λίστα. Δεν σκέφτηκα τι ήθελα να τακτοποιήσω. Απλά είχα ένα σχέδιο στο μυαλό μου. Η χρονιά μου άλλαξε πολύ άχαρα. Βγήκα για φαγητό με τους γονείς μου και κάναμε αλλαγή στο μαγαζί. Εκείνες τις στιγμές που κοιτούσα το ρολόι μου για να δω πότε θα πάει δώδεκα για να αλλάξει ο χρόνος δεν σκεφτόμουν τίποτα. Ούτε σχέδια, ούτε λίστες… ήξερα μέσα μου ότι φέτος θα είναι μια διαφορετική χρονιά.
Κάθε χρόνο έλεγα «θα τρώω πιο υγιεινά, θα κάνω γυμναστική, θα γράφω περισσότερο… θα… θα… θα…». Και εν τέλει δεν έκανα κάτι από αυτά ακόμη κι αν ξεκινούσα δυναμικά με το να τηρώ όσα από αυτά είπα.
Στις 3/01/2022 ημέρα Δευτέρα… ξεκίνησα απλά να κάνω πράγματα. Τελείωσα τις υπογραφές στα βιβλία που έχω ολοκληρώσει και κάλεσα την συμβολαιογράφο να πάω να τα κατοχυρώσω. Πήρα τηλέφωνο έναν personal trainer για να βάλω πιο εντατική γυμναστική στη ζωή μου… και έκανα μια κίνηση ακόμη που δεν θα αποκαλύψω προς το παρόν.
Οι αλλαγές ξεκινάνε όταν εμείς θέλουμε και είμαστε έτοιμοι. Δεν χρειαζόμαστε την Πρωτοχρονιά για να βάλουμε στόχους. Όλο το έτος είναι αρκετό για να κάνουμε κινήσεις. Η αναβλητικότητα δεν βοήθησε ποτέ κανέναν. Άμα θες μια καλή ποιότητα ζωής… πάλεψε και ξεκίνα να κάνεις πράγματα!!!
Μπορεί να φαίνεται πως κι εγώ περίμενα το νέο έτος για να πάρω αποφάσεις και να κάνω κινήσεις… αλλά δεν είναι έτσι. Απλώς με βόλεψε η σεζόν γιατί στον κόσμο τότε είναι που μπαίνουν όλα σε σειρά. Οι εταιρείες κλείνουν τα βιβλία τους, τα καταστήματα κάνουν απογραφή στις αποθήκες… και εγώ υπέγραψα βιβλία για να με δείτε σύντομα (ελπίζω) σε έντυπη μορφή!!!
Καλή χρονιά σε όλους σας! Με χαρά, αγάπη και υγεία!
Εύχομαι το νέο έτος να πέσουν επιτέλους οι μάσκες και να φανούν τα χαμόγελα μας!
Άλλοι θέλουν επιτυχία, καλύτερη διατροφή, γυμναστική, υγεία και πολλά πολλά άλλα…
Δεν βγάζω την ουρά μου απ’ έξω. Κάθε χρόνο έχω μια λίστα με πράγματα που θέλω να αλλάξω, να φτιάξω ή ακόμη και να τακτοποιήσω. Εκκρεμότητες που λόγω αναβλητικότητας δεν ήρθαν ποτέ εις πέρας. Και, αν μη τι άλλο, φημίζομαι για την αναβλητικότητα μου.
Κάθε χρόνο κάνω σχέδια και λίστες και κάθε χρόνο απογοητεύω τον εαυτό μου με το πόσα λίγα πράγματα κατάφερα όντως να κάνω.
Φέτος άλλαξαν πολύ τα πράγματα. Δεν έφτιαξα λίστα. Δεν σκέφτηκα τι ήθελα να τακτοποιήσω. Απλά είχα ένα σχέδιο στο μυαλό μου. Η χρονιά μου άλλαξε πολύ άχαρα. Βγήκα για φαγητό με τους γονείς μου και κάναμε αλλαγή στο μαγαζί. Εκείνες τις στιγμές που κοιτούσα το ρολόι μου για να δω πότε θα πάει δώδεκα για να αλλάξει ο χρόνος δεν σκεφτόμουν τίποτα. Ούτε σχέδια, ούτε λίστες… ήξερα μέσα μου ότι φέτος θα είναι μια διαφορετική χρονιά.
Κάθε χρόνο έλεγα «θα τρώω πιο υγιεινά, θα κάνω γυμναστική, θα γράφω περισσότερο… θα… θα… θα…». Και εν τέλει δεν έκανα κάτι από αυτά ακόμη κι αν ξεκινούσα δυναμικά με το να τηρώ όσα από αυτά είπα.
Στις 3/01/2022 ημέρα Δευτέρα… ξεκίνησα απλά να κάνω πράγματα. Τελείωσα τις υπογραφές στα βιβλία που έχω ολοκληρώσει και κάλεσα την συμβολαιογράφο να πάω να τα κατοχυρώσω. Πήρα τηλέφωνο έναν personal trainer για να βάλω πιο εντατική γυμναστική στη ζωή μου… και έκανα μια κίνηση ακόμη που δεν θα αποκαλύψω προς το παρόν.
Οι αλλαγές ξεκινάνε όταν εμείς θέλουμε και είμαστε έτοιμοι. Δεν χρειαζόμαστε την Πρωτοχρονιά για να βάλουμε στόχους. Όλο το έτος είναι αρκετό για να κάνουμε κινήσεις. Η αναβλητικότητα δεν βοήθησε ποτέ κανέναν. Άμα θες μια καλή ποιότητα ζωής… πάλεψε και ξεκίνα να κάνεις πράγματα!!!
Μπορεί να φαίνεται πως κι εγώ περίμενα το νέο έτος για να πάρω αποφάσεις και να κάνω κινήσεις… αλλά δεν είναι έτσι. Απλώς με βόλεψε η σεζόν γιατί στον κόσμο τότε είναι που μπαίνουν όλα σε σειρά. Οι εταιρείες κλείνουν τα βιβλία τους, τα καταστήματα κάνουν απογραφή στις αποθήκες… και εγώ υπέγραψα βιβλία για να με δείτε σύντομα (ελπίζω) σε έντυπη μορφή!!!
Καλή χρονιά σε όλους σας! Με χαρά, αγάπη και υγεία!
Εύχομαι το νέο έτος να πέσουν επιτέλους οι μάσκες και να φανούν τα χαμόγελα μας!
Χριστούγεννα 2021!
Δυστυχώς έτσι όπως είναι τα πράγματα στις μέρες μας δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για τις γιορτές. Θυμάμαι πριν ελάχιστα χρόνια, προ πανδημίας, που βγαίναμε όλοι τα Χριστούγεννα. Ο κόσμος ήταν στους δρόμους, στα μαγαζιά, γενικά κυκλοφορούσε. Φέτος οι δρόμοι ήταν νεκροί. Βγήκαμε με την κολλητή μου (τη Δέσποινα) για φαγητό και στο δρόμο άντε να συναντήσαμε πέντε αμάξια και δυο πεζούς. Με θλίβει όλο αυτό, αυτή η κατάσταση που επικρατεί… αλλά ξέρω μέσα μου ότι είναι για το καλό όλων μας.
Φέτος τα Χριστούγεννα δεν έκανα κάτι φαντασμαγορικό. Όπως ανέφερα και παραπάνω πήγα για φαγητό με την κολλητή σε ένα ταβερνάκι. Συνήθως αυτό το ταβερνάκι σφύζει από κόσμο και δεν έχει χώρο ούτε ανάσα να πάρεις. Αυτά τα Χριστούγεννα όμως ήταν άδειο. Μαζί με εμάς, με το ζόρι, να ήταν άλλα τέσσερα τραπέζια. Και όχι μεγάλες παρέες. Βέβαια έχει και τα καλά του αυτό. Μας προσέξανε λίγο παραπάνω οι σερβιτόροι, μας πιάνανε την κουβέντα (όχι ότι είμαστε τίποτα κοινωνικές) και γενικά ήταν έτσι όπως μου άρεσε το κλίμα διότι δεν αντέχω τον συνωστισμό.
Πάντως καθίσαμε σε ένα ακριανό τραπέζι με την κολλητή μακριά από τους υπόλοιπους και απολαύσαμε τη βραδιά μας. Φάγαμε σαν ζώα, ήπιαμε κόκα κόλες και μπύρες και τσιμπήσαμε και ένα γλυκάκι στο τέλος έτσι για την τσαχπινιά!
Όλη την υπόλοιπη μέρα των Χριστουγέννων δεν μπορώ να πω πως έκανα κάτι αξιοσημείωτο. Ήμουν κυρίως με τις πιτζάμες στον υπολογιστή και έφαγα με την οικογένεια το μεσημέρι (μοσχαράκι κοκκινιστό με μακαρόνια).
Εν τω μεταξύ η Δέσποινα μου έκανε Χριστουγεννιάτικο δώρο μια κόκκινη θήκη για το κινητό μου, την οποία αγάπησα, αγαπώ και θα αγαπώ για πάντα. Εγώ της αγόρασα μια κορνίζα από Jumbo και έβαλα φωτογραφίες μας μέσα. Αλλά επειδή είμαι ξεχασιάρα, δεν της έδωσα το δώρο της την ημέρα των Χριστουγέννων γιατί προφανώς και το ξέχασα! Εντάξει, δεν κάνουν τα δώρα τις γιορτές, ο χρόνος με τους ανθρώπους που αγαπάς και εκτιμάς κάνει τις γιορτές!
Ανυπομονώ για την αλλαγή του χρόνου!
Φέτος τα Χριστούγεννα δεν έκανα κάτι φαντασμαγορικό. Όπως ανέφερα και παραπάνω πήγα για φαγητό με την κολλητή σε ένα ταβερνάκι. Συνήθως αυτό το ταβερνάκι σφύζει από κόσμο και δεν έχει χώρο ούτε ανάσα να πάρεις. Αυτά τα Χριστούγεννα όμως ήταν άδειο. Μαζί με εμάς, με το ζόρι, να ήταν άλλα τέσσερα τραπέζια. Και όχι μεγάλες παρέες. Βέβαια έχει και τα καλά του αυτό. Μας προσέξανε λίγο παραπάνω οι σερβιτόροι, μας πιάνανε την κουβέντα (όχι ότι είμαστε τίποτα κοινωνικές) και γενικά ήταν έτσι όπως μου άρεσε το κλίμα διότι δεν αντέχω τον συνωστισμό.
Πάντως καθίσαμε σε ένα ακριανό τραπέζι με την κολλητή μακριά από τους υπόλοιπους και απολαύσαμε τη βραδιά μας. Φάγαμε σαν ζώα, ήπιαμε κόκα κόλες και μπύρες και τσιμπήσαμε και ένα γλυκάκι στο τέλος έτσι για την τσαχπινιά!
Όλη την υπόλοιπη μέρα των Χριστουγέννων δεν μπορώ να πω πως έκανα κάτι αξιοσημείωτο. Ήμουν κυρίως με τις πιτζάμες στον υπολογιστή και έφαγα με την οικογένεια το μεσημέρι (μοσχαράκι κοκκινιστό με μακαρόνια).
Εν τω μεταξύ η Δέσποινα μου έκανε Χριστουγεννιάτικο δώρο μια κόκκινη θήκη για το κινητό μου, την οποία αγάπησα, αγαπώ και θα αγαπώ για πάντα. Εγώ της αγόρασα μια κορνίζα από Jumbo και έβαλα φωτογραφίες μας μέσα. Αλλά επειδή είμαι ξεχασιάρα, δεν της έδωσα το δώρο της την ημέρα των Χριστουγέννων γιατί προφανώς και το ξέχασα! Εντάξει, δεν κάνουν τα δώρα τις γιορτές, ο χρόνος με τους ανθρώπους που αγαπάς και εκτιμάς κάνει τις γιορτές!
Ανυπομονώ για την αλλαγή του χρόνου!
Οικογενειακά τραπέζια
Εν όψει εορτών είπα κι εγώ να γράψω για το πιο σύνηθες φαινόμενο. Τα οικογενειακά τραπέζια (και τα φιλικά τραπέζια, μην κοιτάτε που δεν το έβαλα στον τίτλο. Όλα τα παίρνει η μπάλα). Θα παραθέσω σε ένα (κλασικά) σατιρικό κείμενο τα ¨υπέρ¨ και τα ¨κατά¨ των μαζώξεων αυτών κατά την ταπεινή μου άποψη.
Ξεκινάμε με τα ¨κατά¨.
1. Ο έρωτας της εκάστοτε γιαγιάς για το φαγητό.
Οι γιαγιάδες μας, μεγάλωσαν σε δύσκολα χρόνια. Είχαν πόλεμο, είχαν κατοχή… δεν είχαν λεφτά ούτε φαγητό. Όταν οι καιροί άλλαξαν κάποιες συνήθειες τους, έμειναν αναλλοίωτες. Η γιαγιά θα σου δείξει ότι σε αγαπάει και σε νοιάζεται με το να σε μπουκώσει φαγητό (και να σου δώσει ένα τρελά μεγάλο χαρτζιλίκι όταν δεν κοιτάει το σόι). Μπορεί να έχεις σκάσει, να μην μπορείς να πάρεις ανάσα και να σου λέει «μα, φάε άλλο λίγο, πετσί και κόκκαλο είσαι». Και άμα φέρεις αντίρρηση, σου κάνει και μουτράκια.
2. Όταν ξεκινάνε όλοι να σχολιάζουν την εμφάνιση σου.
Εγώ πχ έχω δέκα τρύπες στα αυτιά (χωρίς υπερβολή). Το πόσες φορές με έχουν πει ¨σουρωτήρι¨ δεν λέγεται. Εγώ φταίω που κάνω στην άκρη τα μαλλιά μου για να φάω. Ουστ.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Οι θείοι και οι θείες που έχουν να σε δουν καιρό σχολιάζουν αν πάχυνες, αν αδυνάτησες, αν ψήλωσες, αν ομόρφυνες… μόνο σε μένα φαίνονται όλα αυτά απρεπή; Άσε με να κάνω ότι θέλω, δικό μου είναι το σώμα. Και το χειρότερο είναι ότι όταν όντως έχεις παχύνει σου λένε «ε, μην φας πολύ, πρέπει να χάσεις κάνα κιλό». Άσε μας κουκλίτσα μου. Άμα θέλω να χάσω κιλά θα χάσω κιλά, άμα δεν θέλω… δεν θα χάσω! Τόσο απλά!
3. Πολιτικές συζητήσεις.
Πάντα θα υπάρξει αυτός ο θείος σου που θα έχει αντίθετη άποψη με τον πατέρα σου για την πολιτική και θα ξεκινήσουν να φωνάζουν και να τσακώνονται σαν χούλιγκανς. Εγώ δεν έχω επαφή με το θέμα και δεν ντρέπομαι να το πω. Δεν ενημερώνομαι, δεν βλέπω τηλεόραση και γενικά δεν διαβάζω ειδήσεις. Οπότε όταν ξεκινάνε αυτοί οι καβγάδες, βαριέμαι απίστευτα και κάνω υπομονή στη θέση μου αγκαλιά με το κινητό. Δεν βρίσκω κάτι ενδιαφέρον ακόμη κι αν κάτσω να ακούσω μερικά θέματα. Έχω προσπαθήσει στο παρελθόν. Not my style. Και εννοείται το ίδιο ισχύει και για τα αθλητικά.
4. Τα σάλια.
Θα είμαι σύντομη σε αυτό. Ο θείος, η θεία, η γιαγιά, ο παππούς, η ξαδέλφη… που θα σου δώσει ένα φιλί στο μάγουλο αφήνοντας τόσα σάλια πάνω του που είναι ότι πρέπει για demakijaz (ιδίως αν είσαι βαμμένη). Αν δεν είσαι ή είσαι αγόρι τότε το μάγουλο σου έχει τόσο σάλιο όσο είχε μαζέψει ο Jack στον Τιτανικό όταν έκανε επίδειξη φτυσίματος στην Rose. Σίχαμα. Και δεν μπορείς να πεις και κάτι εκτός αν είσαι πέντε έως εφτά ετών γιατί θα παρεξηγηθούν και από πάνω.
5. Οι κλίκες.
Είναι γνωστό πως σε κάθε οικογενειακό και φιλικό τραπέζι θα υπάρξουν κλίκες. Οι θείες με τη μητέρα σου, ο πατέρας σου με τους θείους σου και τα ξαδέλφια όλα μαζί. Όταν αυτές οι κλίκες προσπαθούν να συζητήσουν, οι φωνές πέφτουν η μία πάνω στην άλλη και γίνεται χαμός. Οπότε μερικοί ξεκινάνε να φωνάζουν για να ακούγονται, οι άλλοι φωνάζουν περισσότερο και επικρατεί κυριολεκτικά πανικός.
6. Η μουσική.
Σύντομη κι εδώ… είναι απλά απαίσια. Είναι πάντα λαϊκά του προηγούμενου αιώνα που απολαμβάνουν μόνο οι άντρες της οικογένειας.
7. Αδιάκριτες ερωτήσεις.
Θείοι και θείες. Δεν σας αφορά αν έχω αγόρι, αν θα παντρευτώ σύντομα και πόσα παιδιά θα κάνω. Επίσης, όχι, δεν νιώθω ντροπή που είμαι 31 δεν έχω παιδιά και ζω με τους γονείς μου. Οι καιροί άλλαξαν. Πλέον δεν υπάρχει προξενιό στα 14 για να ξεκινήσουμε να γεννοβολάμε από τα 15 και μέχρι τα 20 να έχουμε τρία παιδιά για να δουλέψουν στα χωράφια. Είμαστε στον 21ο αιώνα. Οι καιροί άλλαξαν. Από βιαστικές κινήσεις (που μας δίδαξε η εποχή σας) τα διαζύγια έχουν αυξηθεί αισθητά. Οπότε… (να το πω ευγενικά)… σκασμός!!!
8. Αφορά Πασχαλινό Τραπέζι.
Η αμήχανη στιγμή που ο παππούς, θείος, πατέρας σου θα φάει το μυαλό, τα μάτια και τη γλώσσα του αρνιού (ή κατσικιού, ότι προτιμάει ο καθένας). Ιχ!!!
Και, πάμε στα ¨υπέρ¨.
1. Το φαγητό.
Έχεις πάντοτε άπειρες επιλογές και είναι όλα πεντανόστιμα διότι έχουν αναλάβει οι βετεράνοι της κουζίνας τη μαγειρική. Η γιαγιά και η μαμά.
2. Προσωπικές ιστορίες.
Όταν ξεκινάνε όλοι οι ¨μεγάλοι¨ και λένε αστείες ιστορίες από τα νιάτα τους. Τις λατρεύω απλά.
…Δεν νομίζω να έχω κάτι άλλο. Απ’ ότι καταλάβατε εγώ τείνω πιο πολύ προς τα ¨κατά¨ του οικογενειακού ή φιλικού τραπεζιού. Άλλωστε είναι ξεκάθαρο λίγο από το γεγονός ότι βρήκα οκτώ αρνητικά και δύο θετικά. Για μένα, τα καλά νέα είναι ότι ακόμη και προ covid, πηγαίναμε σπάνια σε σπίτια συγγενών για φαγητό. Στις επίσημες γιορτές κυρίως. Χριστούγεννα και Πάσχα.
Δεν είναι από τα αγαπημένα μου events και αν μπορούσα να τα αποφύγω όλα, θα το έκανα.
Ξεκινάμε με τα ¨κατά¨.
1. Ο έρωτας της εκάστοτε γιαγιάς για το φαγητό.
Οι γιαγιάδες μας, μεγάλωσαν σε δύσκολα χρόνια. Είχαν πόλεμο, είχαν κατοχή… δεν είχαν λεφτά ούτε φαγητό. Όταν οι καιροί άλλαξαν κάποιες συνήθειες τους, έμειναν αναλλοίωτες. Η γιαγιά θα σου δείξει ότι σε αγαπάει και σε νοιάζεται με το να σε μπουκώσει φαγητό (και να σου δώσει ένα τρελά μεγάλο χαρτζιλίκι όταν δεν κοιτάει το σόι). Μπορεί να έχεις σκάσει, να μην μπορείς να πάρεις ανάσα και να σου λέει «μα, φάε άλλο λίγο, πετσί και κόκκαλο είσαι». Και άμα φέρεις αντίρρηση, σου κάνει και μουτράκια.
2. Όταν ξεκινάνε όλοι να σχολιάζουν την εμφάνιση σου.
Εγώ πχ έχω δέκα τρύπες στα αυτιά (χωρίς υπερβολή). Το πόσες φορές με έχουν πει ¨σουρωτήρι¨ δεν λέγεται. Εγώ φταίω που κάνω στην άκρη τα μαλλιά μου για να φάω. Ουστ.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Οι θείοι και οι θείες που έχουν να σε δουν καιρό σχολιάζουν αν πάχυνες, αν αδυνάτησες, αν ψήλωσες, αν ομόρφυνες… μόνο σε μένα φαίνονται όλα αυτά απρεπή; Άσε με να κάνω ότι θέλω, δικό μου είναι το σώμα. Και το χειρότερο είναι ότι όταν όντως έχεις παχύνει σου λένε «ε, μην φας πολύ, πρέπει να χάσεις κάνα κιλό». Άσε μας κουκλίτσα μου. Άμα θέλω να χάσω κιλά θα χάσω κιλά, άμα δεν θέλω… δεν θα χάσω! Τόσο απλά!
3. Πολιτικές συζητήσεις.
Πάντα θα υπάρξει αυτός ο θείος σου που θα έχει αντίθετη άποψη με τον πατέρα σου για την πολιτική και θα ξεκινήσουν να φωνάζουν και να τσακώνονται σαν χούλιγκανς. Εγώ δεν έχω επαφή με το θέμα και δεν ντρέπομαι να το πω. Δεν ενημερώνομαι, δεν βλέπω τηλεόραση και γενικά δεν διαβάζω ειδήσεις. Οπότε όταν ξεκινάνε αυτοί οι καβγάδες, βαριέμαι απίστευτα και κάνω υπομονή στη θέση μου αγκαλιά με το κινητό. Δεν βρίσκω κάτι ενδιαφέρον ακόμη κι αν κάτσω να ακούσω μερικά θέματα. Έχω προσπαθήσει στο παρελθόν. Not my style. Και εννοείται το ίδιο ισχύει και για τα αθλητικά.
4. Τα σάλια.
Θα είμαι σύντομη σε αυτό. Ο θείος, η θεία, η γιαγιά, ο παππούς, η ξαδέλφη… που θα σου δώσει ένα φιλί στο μάγουλο αφήνοντας τόσα σάλια πάνω του που είναι ότι πρέπει για demakijaz (ιδίως αν είσαι βαμμένη). Αν δεν είσαι ή είσαι αγόρι τότε το μάγουλο σου έχει τόσο σάλιο όσο είχε μαζέψει ο Jack στον Τιτανικό όταν έκανε επίδειξη φτυσίματος στην Rose. Σίχαμα. Και δεν μπορείς να πεις και κάτι εκτός αν είσαι πέντε έως εφτά ετών γιατί θα παρεξηγηθούν και από πάνω.
5. Οι κλίκες.
Είναι γνωστό πως σε κάθε οικογενειακό και φιλικό τραπέζι θα υπάρξουν κλίκες. Οι θείες με τη μητέρα σου, ο πατέρας σου με τους θείους σου και τα ξαδέλφια όλα μαζί. Όταν αυτές οι κλίκες προσπαθούν να συζητήσουν, οι φωνές πέφτουν η μία πάνω στην άλλη και γίνεται χαμός. Οπότε μερικοί ξεκινάνε να φωνάζουν για να ακούγονται, οι άλλοι φωνάζουν περισσότερο και επικρατεί κυριολεκτικά πανικός.
6. Η μουσική.
Σύντομη κι εδώ… είναι απλά απαίσια. Είναι πάντα λαϊκά του προηγούμενου αιώνα που απολαμβάνουν μόνο οι άντρες της οικογένειας.
7. Αδιάκριτες ερωτήσεις.
Θείοι και θείες. Δεν σας αφορά αν έχω αγόρι, αν θα παντρευτώ σύντομα και πόσα παιδιά θα κάνω. Επίσης, όχι, δεν νιώθω ντροπή που είμαι 31 δεν έχω παιδιά και ζω με τους γονείς μου. Οι καιροί άλλαξαν. Πλέον δεν υπάρχει προξενιό στα 14 για να ξεκινήσουμε να γεννοβολάμε από τα 15 και μέχρι τα 20 να έχουμε τρία παιδιά για να δουλέψουν στα χωράφια. Είμαστε στον 21ο αιώνα. Οι καιροί άλλαξαν. Από βιαστικές κινήσεις (που μας δίδαξε η εποχή σας) τα διαζύγια έχουν αυξηθεί αισθητά. Οπότε… (να το πω ευγενικά)… σκασμός!!!
8. Αφορά Πασχαλινό Τραπέζι.
Η αμήχανη στιγμή που ο παππούς, θείος, πατέρας σου θα φάει το μυαλό, τα μάτια και τη γλώσσα του αρνιού (ή κατσικιού, ότι προτιμάει ο καθένας). Ιχ!!!
Και, πάμε στα ¨υπέρ¨.
1. Το φαγητό.
Έχεις πάντοτε άπειρες επιλογές και είναι όλα πεντανόστιμα διότι έχουν αναλάβει οι βετεράνοι της κουζίνας τη μαγειρική. Η γιαγιά και η μαμά.
2. Προσωπικές ιστορίες.
Όταν ξεκινάνε όλοι οι ¨μεγάλοι¨ και λένε αστείες ιστορίες από τα νιάτα τους. Τις λατρεύω απλά.
…Δεν νομίζω να έχω κάτι άλλο. Απ’ ότι καταλάβατε εγώ τείνω πιο πολύ προς τα ¨κατά¨ του οικογενειακού ή φιλικού τραπεζιού. Άλλωστε είναι ξεκάθαρο λίγο από το γεγονός ότι βρήκα οκτώ αρνητικά και δύο θετικά. Για μένα, τα καλά νέα είναι ότι ακόμη και προ covid, πηγαίναμε σπάνια σε σπίτια συγγενών για φαγητό. Στις επίσημες γιορτές κυρίως. Χριστούγεννα και Πάσχα.
Δεν είναι από τα αγαπημένα μου events και αν μπορούσα να τα αποφύγω όλα, θα το έκανα.
Ένας ακόμη χωρισμός
Η μαμά μου, μου λέει ότι έχω καρδιά αγκινάρα. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό αλλά φαντάζομαι είναι κάτι στα πλαίσια του «έχω πολλές στρώσεις μέχρι να φτάσεις στο κέντρο». Ποιος άραγε θα καταφέρει να φτάσει στο κέντρο αυτής της καρδιάς;
Κάποια στιγμή ανέβασα ένα άρθρο με το αγόρι μου, τον Βαγγέλη. Ήταν την πρωτοχρονιά. Ήθελα να το κατεβάσω είναι η αλήθεια γιατί ο Βαγγέλης μπήκε στη συλλογή με τους πρώην. Αλλά από την άλλη αποφάσισα να είμαι σωστή και να μοιραστώ μαζί σας κάποια πράγματα περί σχέσεων και εμού. Δεν είμαι κάποιος ειδικός, απλώς θα παραθέσω τις σκέψεις μου, που αφορούν φυσικά μόνο εμένα και δεν προσπαθώ να κάνω υποδείξεις σε κανέναν.
Με τον Βαγγέλη χωρίσαμε ακριβώς γιατί η καρδιά μου είναι αγκινάρα. Τον έβρισκα πολύ ενδιαφέρον στην αρχή, ήμουν πολύ ερωτευμένη και πορευόμασταν μαζί. Φτάσαμε σε ένα σημείο όμως που θέλαμε διαφορετικά πράγματα. Αυτός ήθελε να σοβαρευτούμε και εγώ είχα τα μυαλά στα κάγκελα (που λένε). Αλλά μετά από 1,5 χρόνο σχέσης είναι πολύ νωρίς να σοβαρευτείς κατ’ εμέ. Πρέπει να γνωρίσεις κάπως καλύτερα τον άλλο.
Όπως λέει και ο κολλητός μου, ο Τάκης, έναν άνθρωπο τον γνωρίζεις καλά με τα χρόνια… και με πόσο χρόνο ξοδέψατε παρέα. Όταν η σχέση είναι σχεδόν τυπική (πχ ένας καφές, μια βόλτα, ένα φαγητό) δεν μπορείς να ξέρεις τι πραγματικά είναι ο άλλος. Εγώ, σε αντίθεση με τον Τάκη, λέω πως για να μάθεις κάποιον πρέπει να ζήσεις μαζί του. Να τον δεις από την καλή και από την ανάποδη. Δεν είναι ότι δεν ζήσαμε με τον Βαγγέλη. Όταν έπαιρνε δεκαήμερη άδεια από τη δουλειά πήγαινα σπίτι του και ήμασταν όλο το χρόνο μας μαζί. Κανονικά έπρεπε να πετάω στα σύννεφα. Όμως αυτή κατάσταση είχε άλλο αντίκτυπο σε μένα. Με έκανε να χάσω τον ενδιαφέρον μου. Προς Θεού, δεν φταίει ο Βαγγέλης σε κάτι. Απλώς εγώ έχω την περίεργη καρδιά και όταν πάνε τα πράγματα προς το σοβαρό… τρέχω.
Σε αυτές τις μέρες που περνούσαμε μαζί είδα πολλές διαφορές στο χαρακτήρα μας. Πχ… εγώ είμαι σπιτόγατα-ο Βαγγέλης ήθελε να βγαίνουμε βόλτες, εγώ ήθελα να σαπίσω στα παιχνίδια-ο Βαγγέλης ήθελε να κάνουμε δουλειές… και πολλά άλλα. Το παλικάρι είχε ενέργεια και εγώ είμαι τεμπέλα. Δεν γίνεται να τον κατηγορήσω για κάτι. Τον αγάπησα πάρα πολύ όπως και τον αγαπάω ακόμη, κι αυτός εμένα εννοείται. Το ότι δεν λειτούργησε η σχέση μας είναι καθαρά κακό timing στη ζωή μου καθώς και το γεγονός ότι είμαι περίεργη. Είχαμε πολλές όμορφες στιγμές που θα μείνουν στην καρδιά μου. Αλλά όπως είπαμε… είναι αγκινάρα…
Ελπίζω να βρεθεί ο τυχερός που θα με κάνει να σταματήσω να φοβάμαι τη σοβαρότητα. Και φυσικά να φτάσει στο κέντρο της αγκινάρας.
Κάποια στιγμή ανέβασα ένα άρθρο με το αγόρι μου, τον Βαγγέλη. Ήταν την πρωτοχρονιά. Ήθελα να το κατεβάσω είναι η αλήθεια γιατί ο Βαγγέλης μπήκε στη συλλογή με τους πρώην. Αλλά από την άλλη αποφάσισα να είμαι σωστή και να μοιραστώ μαζί σας κάποια πράγματα περί σχέσεων και εμού. Δεν είμαι κάποιος ειδικός, απλώς θα παραθέσω τις σκέψεις μου, που αφορούν φυσικά μόνο εμένα και δεν προσπαθώ να κάνω υποδείξεις σε κανέναν.
Με τον Βαγγέλη χωρίσαμε ακριβώς γιατί η καρδιά μου είναι αγκινάρα. Τον έβρισκα πολύ ενδιαφέρον στην αρχή, ήμουν πολύ ερωτευμένη και πορευόμασταν μαζί. Φτάσαμε σε ένα σημείο όμως που θέλαμε διαφορετικά πράγματα. Αυτός ήθελε να σοβαρευτούμε και εγώ είχα τα μυαλά στα κάγκελα (που λένε). Αλλά μετά από 1,5 χρόνο σχέσης είναι πολύ νωρίς να σοβαρευτείς κατ’ εμέ. Πρέπει να γνωρίσεις κάπως καλύτερα τον άλλο.
Όπως λέει και ο κολλητός μου, ο Τάκης, έναν άνθρωπο τον γνωρίζεις καλά με τα χρόνια… και με πόσο χρόνο ξοδέψατε παρέα. Όταν η σχέση είναι σχεδόν τυπική (πχ ένας καφές, μια βόλτα, ένα φαγητό) δεν μπορείς να ξέρεις τι πραγματικά είναι ο άλλος. Εγώ, σε αντίθεση με τον Τάκη, λέω πως για να μάθεις κάποιον πρέπει να ζήσεις μαζί του. Να τον δεις από την καλή και από την ανάποδη. Δεν είναι ότι δεν ζήσαμε με τον Βαγγέλη. Όταν έπαιρνε δεκαήμερη άδεια από τη δουλειά πήγαινα σπίτι του και ήμασταν όλο το χρόνο μας μαζί. Κανονικά έπρεπε να πετάω στα σύννεφα. Όμως αυτή κατάσταση είχε άλλο αντίκτυπο σε μένα. Με έκανε να χάσω τον ενδιαφέρον μου. Προς Θεού, δεν φταίει ο Βαγγέλης σε κάτι. Απλώς εγώ έχω την περίεργη καρδιά και όταν πάνε τα πράγματα προς το σοβαρό… τρέχω.
Σε αυτές τις μέρες που περνούσαμε μαζί είδα πολλές διαφορές στο χαρακτήρα μας. Πχ… εγώ είμαι σπιτόγατα-ο Βαγγέλης ήθελε να βγαίνουμε βόλτες, εγώ ήθελα να σαπίσω στα παιχνίδια-ο Βαγγέλης ήθελε να κάνουμε δουλειές… και πολλά άλλα. Το παλικάρι είχε ενέργεια και εγώ είμαι τεμπέλα. Δεν γίνεται να τον κατηγορήσω για κάτι. Τον αγάπησα πάρα πολύ όπως και τον αγαπάω ακόμη, κι αυτός εμένα εννοείται. Το ότι δεν λειτούργησε η σχέση μας είναι καθαρά κακό timing στη ζωή μου καθώς και το γεγονός ότι είμαι περίεργη. Είχαμε πολλές όμορφες στιγμές που θα μείνουν στην καρδιά μου. Αλλά όπως είπαμε… είναι αγκινάρα…
Ελπίζω να βρεθεί ο τυχερός που θα με κάνει να σταματήσω να φοβάμαι τη σοβαρότητα. Και φυσικά να φτάσει στο κέντρο της αγκινάρας.
Όταν «χάνεις» φίλους
Σίγουρα δεν είναι ωραίο να χάνεις κόσμο από γύρω σου, πόσο μάλλον άτομα που θεωρούσες φίλους σου. Έχω βρεθεί κι εγώ σε αυτή τη δυσάρεστη θέση… δυστυχώς.
Αλλά και πάλι, και ποιος δεν έχει βρεθεί; Είναι λίγοι αυτοί ανάμεσα μας που έχουν κρατήσει τους παιδικούς τους φίλους μέχρι την ενηλικίωση ή μέχρι το τέλος της ζωής τους.
Ένα ακόμη μέρος του κανόνα (του να χάνεις φίλους εννοώ) αποτελώ κι εγώ. Άτομα που θεωρούσα δικούς μου ανθρώπους ξαφνικά και μη να χάνονται από τη ζωή μου. Με πολλούς απλά μεγαλώσαμε και ήμασταν διαφορετικοί άνθρωποι, και αυτές οι διαφορές που είχαμε μεταξύ μας δεν μπορούσαν να συνεχίσουν να είναι στην ίδια παρέα. Άλλοι, απλά ξύπνησαν ένα πρωί και είπαν «Ξέρεις τι; Η Ιωάννα δεν μου κάνει για παρέα» και απλά σταμάτησαν να απαντάνε σε μηνύματα ή να λένε δικαιολογίες για να μην βγούμε βόλτα. Ε, μια φορά όχι, δυο φορές όχι… τρίτη πρόταση δεν θα υπάρξει από μένα.
Αντίστοιχα κι εγώ με τη σειρά μου, όταν θέλω να αποφύγω ή να ξεκόψω κόσμο, κάνω το ίδιο. Είτε δεν απαντάω, είτε βρίσκω δικαιολογίες, είτε απαντάω πολύ αργά.
Σημαντικό είναι να σημειωθεί πως έχω κόσμο γύρω μου που μπορώ να βασιστώ ανά πάσα ώρα και στιγμή. Ότι κι αν χρειαστώ.
Έτσι πίστευα και για «εκείνους» (τους φίλους που χάθηκαν εννοώ. Θα τους λέμε έτσι από εδώ και πέρα).
Η απογοήτευση μεγάλη όταν χρειάστηκα τη βοήθεια τους και ενώ ήξεραν για το πρόβλημα δεν μπήκαν καν στον κόπο να σηκώσουν το τηλέφωνο. Αλλά… δεν είναι όλοι για όλα. Στα δύσκολα θες αυτούς που έχεις δοκιμάσει, που ξέρεις ότι θα είναι εκεί και με αποδείξεις. Στα εύκολα είναι όλοι οι άλλοι.
Βέβαια ο σωστός ο φίλος δεν είναι αυτός που θα κλάψει μαζί σου. Μαζί σου κλαίει και ο γείτονας. Σωστός φίλος είναι αυτός που θα χαρεί ΑΛΗΘΙΝΑ με τη χαρά σου. Γιατί ο κόσμος είναι ζηλιάρης, και επειδή δεν είναι αυτός χαρούμενος δεν θέλει να είσαι ούτε εσύ χαρούμενος. Τον τρώει η ζήλια του και λέει «Γιατί αυτός και όχι εγώ;» πχ.
Ψεύτικα χαμόγελα παντού. Ψεύτικες συμβουλές. Ψεύτικα λόγια.
Ο κόσμος είναι γεμάτος από τέτοιους ανθρώπους.
Τι να κάνεις λοιπόν όταν χάσεις ένα φίλο; Ποια είναι η σωστή οδός για να χειριστείς το ότι δεν σου απαντάει στα μηνύματα και στα τηλέφωνα;
Μία είναι η συμβουλή μου. Κάντε τη ζωή σας όπως κάνουν κι εκείνοι τη δική τους. Και μην κοιτάξετε ΠΟΤΕ πίσω…
Αλλά και πάλι, και ποιος δεν έχει βρεθεί; Είναι λίγοι αυτοί ανάμεσα μας που έχουν κρατήσει τους παιδικούς τους φίλους μέχρι την ενηλικίωση ή μέχρι το τέλος της ζωής τους.
Ένα ακόμη μέρος του κανόνα (του να χάνεις φίλους εννοώ) αποτελώ κι εγώ. Άτομα που θεωρούσα δικούς μου ανθρώπους ξαφνικά και μη να χάνονται από τη ζωή μου. Με πολλούς απλά μεγαλώσαμε και ήμασταν διαφορετικοί άνθρωποι, και αυτές οι διαφορές που είχαμε μεταξύ μας δεν μπορούσαν να συνεχίσουν να είναι στην ίδια παρέα. Άλλοι, απλά ξύπνησαν ένα πρωί και είπαν «Ξέρεις τι; Η Ιωάννα δεν μου κάνει για παρέα» και απλά σταμάτησαν να απαντάνε σε μηνύματα ή να λένε δικαιολογίες για να μην βγούμε βόλτα. Ε, μια φορά όχι, δυο φορές όχι… τρίτη πρόταση δεν θα υπάρξει από μένα.
Αντίστοιχα κι εγώ με τη σειρά μου, όταν θέλω να αποφύγω ή να ξεκόψω κόσμο, κάνω το ίδιο. Είτε δεν απαντάω, είτε βρίσκω δικαιολογίες, είτε απαντάω πολύ αργά.
Σημαντικό είναι να σημειωθεί πως έχω κόσμο γύρω μου που μπορώ να βασιστώ ανά πάσα ώρα και στιγμή. Ότι κι αν χρειαστώ.
Έτσι πίστευα και για «εκείνους» (τους φίλους που χάθηκαν εννοώ. Θα τους λέμε έτσι από εδώ και πέρα).
Η απογοήτευση μεγάλη όταν χρειάστηκα τη βοήθεια τους και ενώ ήξεραν για το πρόβλημα δεν μπήκαν καν στον κόπο να σηκώσουν το τηλέφωνο. Αλλά… δεν είναι όλοι για όλα. Στα δύσκολα θες αυτούς που έχεις δοκιμάσει, που ξέρεις ότι θα είναι εκεί και με αποδείξεις. Στα εύκολα είναι όλοι οι άλλοι.
Βέβαια ο σωστός ο φίλος δεν είναι αυτός που θα κλάψει μαζί σου. Μαζί σου κλαίει και ο γείτονας. Σωστός φίλος είναι αυτός που θα χαρεί ΑΛΗΘΙΝΑ με τη χαρά σου. Γιατί ο κόσμος είναι ζηλιάρης, και επειδή δεν είναι αυτός χαρούμενος δεν θέλει να είσαι ούτε εσύ χαρούμενος. Τον τρώει η ζήλια του και λέει «Γιατί αυτός και όχι εγώ;» πχ.
Ψεύτικα χαμόγελα παντού. Ψεύτικες συμβουλές. Ψεύτικα λόγια.
Ο κόσμος είναι γεμάτος από τέτοιους ανθρώπους.
Τι να κάνεις λοιπόν όταν χάσεις ένα φίλο; Ποια είναι η σωστή οδός για να χειριστείς το ότι δεν σου απαντάει στα μηνύματα και στα τηλέφωνα;
Μία είναι η συμβουλή μου. Κάντε τη ζωή σας όπως κάνουν κι εκείνοι τη δική τους. Και μην κοιτάξετε ΠΟΤΕ πίσω…
Ο «γλυκούλης» περιπτεράς
Ένα ωραίο απόγευμα, βγαίνοντας από το μετρό, συνειδητοποιώ πως δεν έχω τσιγάρα. Πηγαίνω λοιπόν στο περίπτερο στη γωνία να αγοράσω το αγαπημένο μου πακέτο… επί τέσσερα!
Σημαντικό είναι να σημειωθεί πως το πακέτο μου στοιχίζει 5€.
Πάω στο παλικάρι (ο οποίος ήταν γύρω στα 20 με 25, νεότατος και φαινόταν και καινούριος στη δουλειά).
Ακολουθούν τα εξής:
Εγώ: Γεια σου, τέσσερα Marlboro σκληρό 24αρια κόκκινα (μα πάντα να πρέπει να πω όλο αυτό…).
Ξεκινάει και ψάχνει γύρω-γύρω με αγωνία. Τα βρίσκει εν τέλει. Του δίνω 20€ και μου δίνει πέντε πακέτα τσιγάρα. Του λέω «όχι, τέσσερα πρέπει να είναι». Παίρνει πίσω το πακέτο και πάει να μου δώσει 5€ ρέστα. Κολλάει το μυαλό μου εκείνη τη στιγμή και του λέω πως αν είναι να μου δώσει τα ρέστα, θα προτιμούσα το πακέτο. Μου το δίνει και φεύγω. Όπως έχω πάρει το δρόμο για το σπίτι κάθομαι και σκέφτομαι «περίμενε… έχει 5€ το πακέτο… του έδωσα 20€… γιατί μου έδωσε πέντε πακέτα;».
Γυρνάω πίσω στο περίπτερο και του λέω:
«Λοιπόν φίλε μου, επειδή είναι κακό κάρμα, πάρε το πακέτο πίσω».
Κάνει μια κίνηση να μου δώσει πάλι 5€.
«Όχι» του φωνάζω, «είμαστε εντάξει».
Και έφυγα με το κεφάλι ψηλά.
Ξέρω πως (δυστυχώς) είναι πολλοί εκεί έξω που θα άρπαζαν την ευκαιρία για ένα δωρεάν πακέτο τσιγάρα. Και μάλιστα πολλοί με έβρισαν κιόλας για την κίνηση που έκανα. Όμως δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Όλοι κάπου πιστεύουν και εγώ πιστεύω στο κάρμα. Δεν θα το αμαυρώσω για ένα πακέτο τσιγάρα. Δεν αξίζει.
Στην τελική και το κάρμα να μην ήταν, είμαι καλό παιδί. Δεν θα έκανα ποτέ κάτι εις βάρος κάποιου άλλου. Πείτε με θύμα, πείτε με χαζή… εγώ δεν μεγάλωσα έτσι πάντως.
Σημαντικό είναι να σημειωθεί πως το πακέτο μου στοιχίζει 5€.
Πάω στο παλικάρι (ο οποίος ήταν γύρω στα 20 με 25, νεότατος και φαινόταν και καινούριος στη δουλειά).
Ακολουθούν τα εξής:
Εγώ: Γεια σου, τέσσερα Marlboro σκληρό 24αρια κόκκινα (μα πάντα να πρέπει να πω όλο αυτό…).
Ξεκινάει και ψάχνει γύρω-γύρω με αγωνία. Τα βρίσκει εν τέλει. Του δίνω 20€ και μου δίνει πέντε πακέτα τσιγάρα. Του λέω «όχι, τέσσερα πρέπει να είναι». Παίρνει πίσω το πακέτο και πάει να μου δώσει 5€ ρέστα. Κολλάει το μυαλό μου εκείνη τη στιγμή και του λέω πως αν είναι να μου δώσει τα ρέστα, θα προτιμούσα το πακέτο. Μου το δίνει και φεύγω. Όπως έχω πάρει το δρόμο για το σπίτι κάθομαι και σκέφτομαι «περίμενε… έχει 5€ το πακέτο… του έδωσα 20€… γιατί μου έδωσε πέντε πακέτα;».
Γυρνάω πίσω στο περίπτερο και του λέω:
«Λοιπόν φίλε μου, επειδή είναι κακό κάρμα, πάρε το πακέτο πίσω».
Κάνει μια κίνηση να μου δώσει πάλι 5€.
«Όχι» του φωνάζω, «είμαστε εντάξει».
Και έφυγα με το κεφάλι ψηλά.
Ξέρω πως (δυστυχώς) είναι πολλοί εκεί έξω που θα άρπαζαν την ευκαιρία για ένα δωρεάν πακέτο τσιγάρα. Και μάλιστα πολλοί με έβρισαν κιόλας για την κίνηση που έκανα. Όμως δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Όλοι κάπου πιστεύουν και εγώ πιστεύω στο κάρμα. Δεν θα το αμαυρώσω για ένα πακέτο τσιγάρα. Δεν αξίζει.
Στην τελική και το κάρμα να μην ήταν, είμαι καλό παιδί. Δεν θα έκανα ποτέ κάτι εις βάρος κάποιου άλλου. Πείτε με θύμα, πείτε με χαζή… εγώ δεν μεγάλωσα έτσι πάντως.
Διατροφή και Γυμναστική
Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι φίλη μαζί τους. Λατρεύω το junk food και το καθισιό. Τα λατρεύω τόσο πολύ που απέχω ενεργά από τη γυμναστική τουλάχιστον πέντε χρόνια (εξαιρείται το σεξ).
Έλα μου όμως που σε αυτά τα πέντε χρόνια, όπως ήταν αναμενόμενο, το σώμα μου άλλαξε. Ναι κυρίες και κύριοι… πάχυνα! (ας κάνουμε μια παύση για το σοκ που σας ήρθε).
Και δεν πάχυνα λίγο, πήρα 30 κιλά! Όχι αστεία! Έγινα φακλάνα!
Άρχισε να κρέμεται η κοιλιά, τα χέρια, το προγούλι… τόσο χάλια δεν με είχα δει ποτέ στη ζωή μου. Έφτασα σε σημείο να σιχαίνομαι εγώ η ίδια τον εαυτό μου. Να με κοιτάζω στον καθρέφτη και να λέω «πως είσαι έτσι;».
Μια μέρα ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Μετά από ένα δροσερό μπάνιο μες το καλοκαίρι, κοιτάζομαι στον καθρέφτη του νιπτήρα και, αφού αηδίασα, είπα «θα το αλλάξω αυτό, για μένα».
Και έτσι κι έγινε. Ξεκίνησα ενεργά από την πρώτη κιόλας στιγμή διατροφή. Έχασα τα πρώτα 10 κιλά και ήμουν ενθουσιασμένη. Άρχισα να ¨μαζεύω¨ σιγά-σιγά. Τα παντελόνια έμπαιναν πιο εύκολα, οι μπλούζες δεν με έδειχναν εγκυμονούσα κοκ. Τέλειο!
Έπειτα, επειδή είχε μπλοκάρει ο μεταβολισμός μου, πήγα σε έναν διατροφολόγο. Με τη βοήθεια του, με λίγη αερόβια και πολύ περπάτημα κατάφερα να χάσω άλλα 9 κιλά.
Κοντεύω ένα χρόνο σε αυτό το πρόγραμμα. Κανείς δεν είπε ότι θα είναι εύκολο το ταξίδι αλλά καμιά φορά αξίζει και ο προορισμός. Τουλάχιστον έφτασα σε σημείο να μην κάνω μορφασμούς όταν με κοιτάζω στον καθρέφτη. Πολύ θετικό αυτό.
Είναι δύσκολο, ιδίως όταν ξεκινάς. Γιατί όλοι τρώνε σουβλάκια και εσύ σαλάτα. Αλλά! Αυτή η σαλάτα σε φτάνει ένα βήμα πιο κοντά στο στόχο σου. Η αλήθεια είναι πως αν έχεις πολλά κιλά πάνω σου κάνεις κακό στην υγεία σου (χοληστερίνη κτλ) και στο σώμα σου (πονάει η μέση σου, τα γόνατα σου κτλ). Ευτυχώς θέμα υγείας δεν είχα ποτέ. Αλλά πονούσαν έντονα η μέση και τα γόνατα μου. Μόλις έφυγαν τα πρώτα 19 κιλά, τα γόνατα ηρέμησαν. Η μέση όχι ακόμη… έχει επιμονή πανάθεμα την!
Θα σας δώσω μια συμβουλή, ότι κάνετε στη ζωή σας να το κάνετε για εσάς. Για να είστε εσείς καλά. Όχι επειδή σας το ζήτησε κάποιος άλλος. Θέλετε να χάσετε βάρος; Για εσάς να χάσετε. Θέλετε να κάνετε ένα γραμμωμένο σώμα; Για εσάς και πάλι.
Εγώ ξεκίνησα για μένα και συνεχίζω για μένα. Έτσι, αφού ξέρω ότι το κάνω για τον εαυτό μου, είναι πολύ πιο εύκολο να φάω σαλάτα αντί για σουβλάκι. Το αγόρι μου δεν είχε ποτέ θέμα με τα κιλά μου. Του άρεσα και αδύνατη, και τροφαντή, και τώρα πάλι αδύνατη. Το μόνο που μου έλεγε είναι ότι είναι δίπλα μου σε όποια απόφαση κι αν πάρω και όποια αλλαγή και να κάνω. Έτσι έγινε και όταν άλλαξα χρώμα στα μαλλιά μου. Τέτοιους ανθρώπους να θέλετε δίπλα σας!
Να σας βρίσκουν όμορφους/ες όπως και να είστε και να σας στηρίζουν.
Όπως είπαμε… κάνουμε αλλαγές για τον εαυτό μας! Οι άλλοι να πάνε να πνιγούν σε μια θάλασσα από μαύρη σοκολάτα (έτσι, για να μην είναι γλυκές οι τελευταίες τους στιγμές)!!!
Έλα μου όμως που σε αυτά τα πέντε χρόνια, όπως ήταν αναμενόμενο, το σώμα μου άλλαξε. Ναι κυρίες και κύριοι… πάχυνα! (ας κάνουμε μια παύση για το σοκ που σας ήρθε).
Και δεν πάχυνα λίγο, πήρα 30 κιλά! Όχι αστεία! Έγινα φακλάνα!
Άρχισε να κρέμεται η κοιλιά, τα χέρια, το προγούλι… τόσο χάλια δεν με είχα δει ποτέ στη ζωή μου. Έφτασα σε σημείο να σιχαίνομαι εγώ η ίδια τον εαυτό μου. Να με κοιτάζω στον καθρέφτη και να λέω «πως είσαι έτσι;».
Μια μέρα ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Μετά από ένα δροσερό μπάνιο μες το καλοκαίρι, κοιτάζομαι στον καθρέφτη του νιπτήρα και, αφού αηδίασα, είπα «θα το αλλάξω αυτό, για μένα».
Και έτσι κι έγινε. Ξεκίνησα ενεργά από την πρώτη κιόλας στιγμή διατροφή. Έχασα τα πρώτα 10 κιλά και ήμουν ενθουσιασμένη. Άρχισα να ¨μαζεύω¨ σιγά-σιγά. Τα παντελόνια έμπαιναν πιο εύκολα, οι μπλούζες δεν με έδειχναν εγκυμονούσα κοκ. Τέλειο!
Έπειτα, επειδή είχε μπλοκάρει ο μεταβολισμός μου, πήγα σε έναν διατροφολόγο. Με τη βοήθεια του, με λίγη αερόβια και πολύ περπάτημα κατάφερα να χάσω άλλα 9 κιλά.
Κοντεύω ένα χρόνο σε αυτό το πρόγραμμα. Κανείς δεν είπε ότι θα είναι εύκολο το ταξίδι αλλά καμιά φορά αξίζει και ο προορισμός. Τουλάχιστον έφτασα σε σημείο να μην κάνω μορφασμούς όταν με κοιτάζω στον καθρέφτη. Πολύ θετικό αυτό.
Είναι δύσκολο, ιδίως όταν ξεκινάς. Γιατί όλοι τρώνε σουβλάκια και εσύ σαλάτα. Αλλά! Αυτή η σαλάτα σε φτάνει ένα βήμα πιο κοντά στο στόχο σου. Η αλήθεια είναι πως αν έχεις πολλά κιλά πάνω σου κάνεις κακό στην υγεία σου (χοληστερίνη κτλ) και στο σώμα σου (πονάει η μέση σου, τα γόνατα σου κτλ). Ευτυχώς θέμα υγείας δεν είχα ποτέ. Αλλά πονούσαν έντονα η μέση και τα γόνατα μου. Μόλις έφυγαν τα πρώτα 19 κιλά, τα γόνατα ηρέμησαν. Η μέση όχι ακόμη… έχει επιμονή πανάθεμα την!
Θα σας δώσω μια συμβουλή, ότι κάνετε στη ζωή σας να το κάνετε για εσάς. Για να είστε εσείς καλά. Όχι επειδή σας το ζήτησε κάποιος άλλος. Θέλετε να χάσετε βάρος; Για εσάς να χάσετε. Θέλετε να κάνετε ένα γραμμωμένο σώμα; Για εσάς και πάλι.
Εγώ ξεκίνησα για μένα και συνεχίζω για μένα. Έτσι, αφού ξέρω ότι το κάνω για τον εαυτό μου, είναι πολύ πιο εύκολο να φάω σαλάτα αντί για σουβλάκι. Το αγόρι μου δεν είχε ποτέ θέμα με τα κιλά μου. Του άρεσα και αδύνατη, και τροφαντή, και τώρα πάλι αδύνατη. Το μόνο που μου έλεγε είναι ότι είναι δίπλα μου σε όποια απόφαση κι αν πάρω και όποια αλλαγή και να κάνω. Έτσι έγινε και όταν άλλαξα χρώμα στα μαλλιά μου. Τέτοιους ανθρώπους να θέλετε δίπλα σας!
Να σας βρίσκουν όμορφους/ες όπως και να είστε και να σας στηρίζουν.
Όπως είπαμε… κάνουμε αλλαγές για τον εαυτό μας! Οι άλλοι να πάνε να πνιγούν σε μια θάλασσα από μαύρη σοκολάτα (έτσι, για να μην είναι γλυκές οι τελευταίες τους στιγμές)!!!
Πως μου φέρεται η έμπνευση
Είναι αδίστακτη μαζί μου. Τη μία στιγμή μπορώ να γράφω επί ώρες, μέρες, μήνες με καινούριες ιδέες κάθε φορά και να εμπλουτίζω τα βιβλία και τα άρθρα μου και την άλλη στιγμή είμαι στο μηδέν. ΜΗΔΕΝ (δίνω έμφαση).
Το δικό μου μηδέν πιστεύω διαφέρει από των συναδέλφων μου διότι πολλοί συγγραφείς το βλέπουν ως επάγγελμα. Έτσι λοιπόν γράφουν κάτι κάθε μέρα επί κάποιες ώρες. Εγώ από την άλλη το βλέπω σαν δημιουργία. Σαν να βγάζω τη φαντασία και τον κόσμο που έχω πλάσει στο μυαλό μου προς τα έξω. Αυτό δεν είναι απλή υπόθεση, το σωστό να λέγεται. Θέλει να έχεις μια μούσα, να έχεις μια κατάσταση που να σου φέρει έμπνευση, να δεις κάτι και να έρθει οίστρος. Η δημιουργία δεν είναι εύκολο πράγμα. Γιατί για τον συγγραφέα αλλιώς είναι στο μυαλό του και αλλιώς αποτυπώνεται στο χαρτί. Και είναι δύσκολο αυτό που έχεις στο μυαλό σου να το βγάλεις σε ένα κομμάτι χαρτί. Πως μια εικόνα γίνεται λέξεις; Πως μια φαντασίωση γίνεται βιβλίο; Το λέει και το ρητό, μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις. Αυτήν την εικόνα προσπαθώ κι εγώ να αποτυπώσω όσο πιο καλά μπορώ σε ένα κείμενο word. Να μπορέσω να περάσω τις εμπειρίες μου και τις ιδέες μου στο κοινό μου και αν είμαι τυχερή… ίσως τις δεχθούν και πορευτούν στη ζωή τους ανάλογα.
Μα, στην τελική… όλοι οι καλλιτέχνες το ίδιο δεν θέλουμε να κάνουμε; Θέλουμε ένα κόσμο καλύτερο για εμάς και τα παιδιά μας. Και το εκφράζουμε είτε είναι συγγραφή, είτε ζωγραφική, είτε μουσική.
Τόσες μορφές τέχνης εκεί έξω που απλά χάνεις το μέτρημα. Όλα είναι μέθοδος εξωτερίκευσης αισθημάτων.
Η δική μου έμπνευση μπαίνει σε απεργία πολύ συχνά. Μπορεί εκεί που σας γράφω ένα άρθρο τη μέρα ξαφνικά να εξαφανιστώ για πέντε μήνες. Απλά… στέρεψα… έτσι ξαφνικά.
Και μετά ξυπνάω ένα πρωί και γίνεται χαμός. Τόσες πολλές ιδέες που δεν προλαβαίνω να σηκωθώ από τον υπολογιστή ούτε για τουαλέτα. Και μην νομίζετε, την εκτιμώ την έμπνευση μου και όπως όλα σε αυτή τη ζωή, δεν τη θεωρώ δεδομένη. Σήμερα είναι αύριο δεν είναι… όπως όλοι και όλα.
Το δικό μου μηδέν πιστεύω διαφέρει από των συναδέλφων μου διότι πολλοί συγγραφείς το βλέπουν ως επάγγελμα. Έτσι λοιπόν γράφουν κάτι κάθε μέρα επί κάποιες ώρες. Εγώ από την άλλη το βλέπω σαν δημιουργία. Σαν να βγάζω τη φαντασία και τον κόσμο που έχω πλάσει στο μυαλό μου προς τα έξω. Αυτό δεν είναι απλή υπόθεση, το σωστό να λέγεται. Θέλει να έχεις μια μούσα, να έχεις μια κατάσταση που να σου φέρει έμπνευση, να δεις κάτι και να έρθει οίστρος. Η δημιουργία δεν είναι εύκολο πράγμα. Γιατί για τον συγγραφέα αλλιώς είναι στο μυαλό του και αλλιώς αποτυπώνεται στο χαρτί. Και είναι δύσκολο αυτό που έχεις στο μυαλό σου να το βγάλεις σε ένα κομμάτι χαρτί. Πως μια εικόνα γίνεται λέξεις; Πως μια φαντασίωση γίνεται βιβλίο; Το λέει και το ρητό, μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις. Αυτήν την εικόνα προσπαθώ κι εγώ να αποτυπώσω όσο πιο καλά μπορώ σε ένα κείμενο word. Να μπορέσω να περάσω τις εμπειρίες μου και τις ιδέες μου στο κοινό μου και αν είμαι τυχερή… ίσως τις δεχθούν και πορευτούν στη ζωή τους ανάλογα.
Μα, στην τελική… όλοι οι καλλιτέχνες το ίδιο δεν θέλουμε να κάνουμε; Θέλουμε ένα κόσμο καλύτερο για εμάς και τα παιδιά μας. Και το εκφράζουμε είτε είναι συγγραφή, είτε ζωγραφική, είτε μουσική.
Τόσες μορφές τέχνης εκεί έξω που απλά χάνεις το μέτρημα. Όλα είναι μέθοδος εξωτερίκευσης αισθημάτων.
Η δική μου έμπνευση μπαίνει σε απεργία πολύ συχνά. Μπορεί εκεί που σας γράφω ένα άρθρο τη μέρα ξαφνικά να εξαφανιστώ για πέντε μήνες. Απλά… στέρεψα… έτσι ξαφνικά.
Και μετά ξυπνάω ένα πρωί και γίνεται χαμός. Τόσες πολλές ιδέες που δεν προλαβαίνω να σηκωθώ από τον υπολογιστή ούτε για τουαλέτα. Και μην νομίζετε, την εκτιμώ την έμπνευση μου και όπως όλα σε αυτή τη ζωή, δεν τη θεωρώ δεδομένη. Σήμερα είναι αύριο δεν είναι… όπως όλοι και όλα.
Μερικές δύσκολες μέρες
Την Πέμπτη 8/7/2021 έκανα ένα τραγικό λάθος/ατύχημα/ούπσι!!!
Πήρα ένα ποτήρι γεμάτο τσάι και πάγο και το ακούμπησα δίπλα στο λάπτοπ μου. Μου έδωσε η μαμά μου κάτι ρούχα και πήγα να τα τακτοποιήσω. Όπως κούνησα την καρέκλα μου χτύπησα το ποτήρι με το τσάι και έπεσε όλο πάνω στο λάπτοπ μου. Αποτέλεσμα; Κάηκε ένα τσιπάκι στην πλακέτα και το λάπτοπ δεν ανοίγει. Το έτρεξα στον τεχνικό όπου αναγνώρισε το πρόβλημα και καταλήξαμε στο ότι δεν αξίζει καν να φτιαχτεί.
Έμεινα χωρίς λάπτοπ.
Ένιωθα πως η ζωή μου τελείωσε.
Βέβαια τα αρχεία μου σώθηκαν αλλά έμεινα χωρίς μηχάνημα και δεν μπορούσα να γράψω και να απασχοληθώ γενικότερα. Να ναι καλά η καλύτερη κολλητή όλου του κόσμου. Δέσποινα σε έχω μέσα στην καρδιά μου.
Μου δάνεισε το λάπτοπ της και με βοήθησε όσο δεν πάει να πάρω καινούριο.
Το καινούριο λάπτοπ ήρθε την Παρασκευή 16/7.
Ένιωθα πολύ χάλια και η αναμονή δεν βοήθησε.
Κανείς δεν με καταλαβαίνει, τον πόνο που έχω στην καρδιά μου. Ακόμη και η αγορά νέου λάπτοπ δεν μπορεί να με κάνει καλά. Τις πρώτες δυο μέρες ήμουν στο κινητό. Δεν είναι το ίδιο όμως. Δεν είμαι σε θέση να περιγράψω τα αισθήματα μου, αλλά ξέρω πως δεν είναι χαρούμενα. Ήμουν 7 χρόνια με το άλλο λάπτοπ. Αγαπιόμασταν!!!
Και ξαφνικά… το σκότωσα…
Είμαι υπεύθυνη, νιώθω υπεύθυνη… έτσι πρέπει. Να συνεχίσω με τις τύψεις μου.
Ξέρω, θα αγαπηθώ και με το καινούριο λάπτοπ… αλλά δεν είναι το ίδιο. Περάσαμε τόσα μαζί με το πρώτο. Ταξίδια, βιβλία, κείμενα, φανταστικές ιστορίες… όλα δημιουργήθηκαν εκεί.
Τέλος πάντων, ένας θάνατος, μια καινούρια αρχή.
Πήρα ένα ποτήρι γεμάτο τσάι και πάγο και το ακούμπησα δίπλα στο λάπτοπ μου. Μου έδωσε η μαμά μου κάτι ρούχα και πήγα να τα τακτοποιήσω. Όπως κούνησα την καρέκλα μου χτύπησα το ποτήρι με το τσάι και έπεσε όλο πάνω στο λάπτοπ μου. Αποτέλεσμα; Κάηκε ένα τσιπάκι στην πλακέτα και το λάπτοπ δεν ανοίγει. Το έτρεξα στον τεχνικό όπου αναγνώρισε το πρόβλημα και καταλήξαμε στο ότι δεν αξίζει καν να φτιαχτεί.
Έμεινα χωρίς λάπτοπ.
Ένιωθα πως η ζωή μου τελείωσε.
Βέβαια τα αρχεία μου σώθηκαν αλλά έμεινα χωρίς μηχάνημα και δεν μπορούσα να γράψω και να απασχοληθώ γενικότερα. Να ναι καλά η καλύτερη κολλητή όλου του κόσμου. Δέσποινα σε έχω μέσα στην καρδιά μου.
Μου δάνεισε το λάπτοπ της και με βοήθησε όσο δεν πάει να πάρω καινούριο.
Το καινούριο λάπτοπ ήρθε την Παρασκευή 16/7.
Ένιωθα πολύ χάλια και η αναμονή δεν βοήθησε.
Κανείς δεν με καταλαβαίνει, τον πόνο που έχω στην καρδιά μου. Ακόμη και η αγορά νέου λάπτοπ δεν μπορεί να με κάνει καλά. Τις πρώτες δυο μέρες ήμουν στο κινητό. Δεν είναι το ίδιο όμως. Δεν είμαι σε θέση να περιγράψω τα αισθήματα μου, αλλά ξέρω πως δεν είναι χαρούμενα. Ήμουν 7 χρόνια με το άλλο λάπτοπ. Αγαπιόμασταν!!!
Και ξαφνικά… το σκότωσα…
Είμαι υπεύθυνη, νιώθω υπεύθυνη… έτσι πρέπει. Να συνεχίσω με τις τύψεις μου.
Ξέρω, θα αγαπηθώ και με το καινούριο λάπτοπ… αλλά δεν είναι το ίδιο. Περάσαμε τόσα μαζί με το πρώτο. Ταξίδια, βιβλία, κείμενα, φανταστικές ιστορίες… όλα δημιουργήθηκαν εκεί.
Τέλος πάντων, ένας θάνατος, μια καινούρια αρχή.
Το σκοτάδι
Έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί, ως παιδιά αλλά και ως ενήλικες, τους περισσότερους μας τρομάζει το σκοτάδι;
Είναι απλό, φοβόμαστε τα τέρατα. Όταν είσαι παιδί το τέρας μπορεί να είναι ένα φάντασμα ή ακόμη και ο Μπαμπούλας. Όταν είσαι ενήλικας… το τέρας είναι οι σκέψεις σου. Στο σκοτάδι δεν μπορείς να κρυφτείς. Το μυαλό τρέχει… και τρέχει… και τρέχει…
Σκέφτεται όλα αυτά που έγιναν, που γίνονται και που ίσως να γίνουν. Δεν μπορείς να σταματήσεις το μυαλό σου στο σκοτάδι. Γιατί; Γιατί εκείνη τη στιγμή που βρίσκεσαι στα σκοτεινά δεν έχεις άλλα ερεθίσματα παρά μόνο την όραση σου, που δεν βλέπεις τίποτα και την ακοή σου, που δεν ακούς τίποτα. Έχεις μόνο το μυαλό σου το οποίο είναι σε εγρήγορση εκείνη τη στιγμή. Επειδή δεν βλέπει και δεν ακούει, σκέφτεται. Και οι σκέψεις δημιουργούν τέρατα. Όταν ήμασταν μικροί ήταν ο Μπαμπούλας, όταν είμαστε ενήλικες είναι οι λογαριασμοί, η δουλειά, οι φίλοι, οι σχέσεις… όλα.
Το σκοτάδι δεν είναι ο εχθρός, το μυαλό σου όμως ναι.
Είναι απλό, φοβόμαστε τα τέρατα. Όταν είσαι παιδί το τέρας μπορεί να είναι ένα φάντασμα ή ακόμη και ο Μπαμπούλας. Όταν είσαι ενήλικας… το τέρας είναι οι σκέψεις σου. Στο σκοτάδι δεν μπορείς να κρυφτείς. Το μυαλό τρέχει… και τρέχει… και τρέχει…
Σκέφτεται όλα αυτά που έγιναν, που γίνονται και που ίσως να γίνουν. Δεν μπορείς να σταματήσεις το μυαλό σου στο σκοτάδι. Γιατί; Γιατί εκείνη τη στιγμή που βρίσκεσαι στα σκοτεινά δεν έχεις άλλα ερεθίσματα παρά μόνο την όραση σου, που δεν βλέπεις τίποτα και την ακοή σου, που δεν ακούς τίποτα. Έχεις μόνο το μυαλό σου το οποίο είναι σε εγρήγορση εκείνη τη στιγμή. Επειδή δεν βλέπει και δεν ακούει, σκέφτεται. Και οι σκέψεις δημιουργούν τέρατα. Όταν ήμασταν μικροί ήταν ο Μπαμπούλας, όταν είμαστε ενήλικες είναι οι λογαριασμοί, η δουλειά, οι φίλοι, οι σχέσεις… όλα.
Το σκοτάδι δεν είναι ο εχθρός, το μυαλό σου όμως ναι.
Τι έγινε τελικά με την αίτηση στη Νέα Ιωνία
Αυτό θα είναι ένα σύντομο άρθρο για να σας πω τι έγινε με την αίτηση που έκανα για τραπεζοκόμα στη Νέα Ιωνία.
Μου στέλνει μήνυμα η Δανάη στις 29 Σεπτεμβρίου να με ρωτήσει ποιος είναι ο αριθμός πρωτοκόλλου μου για να δει αν μπήκα στη δουλειά διότι βγήκαν τα προσωρινά αποτελέσματα. Της απαντάω και ελπίζω για το καλύτερο. Μου λέει ότι μπήκα στις επιλαχούσες και της απαντώ πως έχω μηδενικές ελπίδες να με πάρουν για δουλειά. Που όντως έγινε. Έφτασε Δεκέμβριος και κανείς δεν με πήρε τηλέφωνο.
Δεν πειράζει. Μόλις τελειώσει η καραντίνα θα κάνω την προσπάθεια νούμερο τρία!!!
Μου στέλνει μήνυμα η Δανάη στις 29 Σεπτεμβρίου να με ρωτήσει ποιος είναι ο αριθμός πρωτοκόλλου μου για να δει αν μπήκα στη δουλειά διότι βγήκαν τα προσωρινά αποτελέσματα. Της απαντάω και ελπίζω για το καλύτερο. Μου λέει ότι μπήκα στις επιλαχούσες και της απαντώ πως έχω μηδενικές ελπίδες να με πάρουν για δουλειά. Που όντως έγινε. Έφτασε Δεκέμβριος και κανείς δεν με πήρε τηλέφωνο.
Δεν πειράζει. Μόλις τελειώσει η καραντίνα θα κάνω την προσπάθεια νούμερο τρία!!!
Καραντίνα #2
Θα αναρωτιέστε που χάθηκα σχεδόν πέντε μήνες. Λοιπόν… δεν θα σας πω! Αλλά να ξέρετε ότι όλα είναι καλά!
Από εδώ και πέρα θα έχετε νέα μου όσο πιο συχνά μπορώ να σας γράφω (γεμάτο το πρόγραμμα της καραντίνας).
Βρήκα την ευκαιρία κι εγώ, εν μέσω πανδημίας, να βελτιώσω την κατάσταση στο δωμάτιο μου αλλά και στον εαυτό μου.
Τόσες ώρες μες το σπίτι κάτι έπρεπε να κάνω, οπότε ξεκίνησα με περιποίηση προσώπου. Όσες γυναίκες με διαβάζουν ξέρουν ήδη ότι αυτό είναι χρονοβόρα και δύσκολη υπόθεση. Για όσους άντρες με διαβάζουν… παρακαλώ να εξηγήσω!
Ξεκινάς με το να βρέχεις το πρόσωπο σου και να το σαπουνίζεις με ένα ειδικό σαπούνι για την επιδερμίδα σου. Εγώ πχ έχω μικτή επιδερμίδα οπότε βάζω κάτι ενυδατικό. Αφού σαπουνιστείς καλά καλά, ξεβγάζεις με άφθονο νερό να φύγουν όλα τα υπολείμματα του σαπουνιού και στεγνώνεις την επιδερμίδα με μια ΚΑΘΑΡΗ πετσέτα. Στη συνέχεια, αυτό που κάνω εγώ, είναι να παίρνω κάτι ειδικά πανάκια απολέπισης και να τρίβω το πρόσωπό μου για πέντε λεπτά σε όλα του τα σημεία. Ξεπλένω πάλι (διότι τα πανάκια έχουν σαπούνι πάνω) και στη συνέχεια χρησιμοποιώ μια μάσκα, άλλωτε ενυδάτωσης άλλωτε σύσφιξης, ανάλογα με τις ανάγκες μου. Περιμένω 15-20 λεπτά και την αφαιρώ. Τέλος πάμε στις κρέμες. Αφού απορροφηθεί το «φάρμακο» της μάσκας πλήρως βάζω έναν ορό, έπειτα την ενυδατική μου κρέμα και τέλος κρέμα ματιών. Αυτά τα λίγα!
Και πάμε στο δωμάτιο… δεν ξέρω αν σας έχω αναφέρει πως ζω σε ένα οργανωμένο χάος! Το σπίτι μου όλο είναι στην πένα αλλά το δωμάτιο μου φίλοι μου δεν περιγράφεται!
Ρούχα από εδώ και από εκεί, βιβλία, σημειώσεις, ηλεκτρονικά…
Κακός χαμός… ΑΛΛΆ… μέσα σε όλα αυτά, εγώ ξέρω που θα βρω το κάθε τι. Ξέρω που να κοιτάξω όταν ψάχνω κάτι. Μην με παρεξηγείτε, δεν είμαι βρώμικη, καθαρίζω αρκετά συχνά τις σκόνες και σφουγγαρίζω μέρα παρά μέρα. Αλλά όταν μαζεύω τη σκόνη αντί να φτιάξω τα πράγματα μου τα αφήνω εκεί που ήταν εξ αρχής. Το πρόβλημα μου είναι πως άμα τα φτιάξω μετά θα αρχίσω να τα χάνω. Και δεν με βολεύει αυτό.
Οπότε εν μέσω καραντίνας αποφάσισα να βάλω σε μια τάξη τα πάντα.
Το δωμάτιο έγινε κουκλί. Όμως… δεν ξέρω για πόσο καιρό θα μείνει έτσι. Τι να κάνω; Λατρεύω το οργανωμένο χάος μου.
Σημασία έχει ότι για μένα αυτή η καραντίνα είναι παραγωγική. Γράφω, διαβάζω, παίζω παιχνίδια, μαγειρεύω, κάνω δουλειές. Γενικά περνάνε καλά οι μέρες. Βέβαια τίποτα δεν συγκρίνεται με έναν καφέ με τους φίλους μου ή μια βόλτα με το αγόρι μου αλλά… ότι μπορεί κάνει ο καθένας.
Φίλοι μου, μπόρα είναι, θα περάσει.
Από εδώ και πέρα θα έχετε νέα μου όσο πιο συχνά μπορώ να σας γράφω (γεμάτο το πρόγραμμα της καραντίνας).
Βρήκα την ευκαιρία κι εγώ, εν μέσω πανδημίας, να βελτιώσω την κατάσταση στο δωμάτιο μου αλλά και στον εαυτό μου.
Τόσες ώρες μες το σπίτι κάτι έπρεπε να κάνω, οπότε ξεκίνησα με περιποίηση προσώπου. Όσες γυναίκες με διαβάζουν ξέρουν ήδη ότι αυτό είναι χρονοβόρα και δύσκολη υπόθεση. Για όσους άντρες με διαβάζουν… παρακαλώ να εξηγήσω!
Ξεκινάς με το να βρέχεις το πρόσωπο σου και να το σαπουνίζεις με ένα ειδικό σαπούνι για την επιδερμίδα σου. Εγώ πχ έχω μικτή επιδερμίδα οπότε βάζω κάτι ενυδατικό. Αφού σαπουνιστείς καλά καλά, ξεβγάζεις με άφθονο νερό να φύγουν όλα τα υπολείμματα του σαπουνιού και στεγνώνεις την επιδερμίδα με μια ΚΑΘΑΡΗ πετσέτα. Στη συνέχεια, αυτό που κάνω εγώ, είναι να παίρνω κάτι ειδικά πανάκια απολέπισης και να τρίβω το πρόσωπό μου για πέντε λεπτά σε όλα του τα σημεία. Ξεπλένω πάλι (διότι τα πανάκια έχουν σαπούνι πάνω) και στη συνέχεια χρησιμοποιώ μια μάσκα, άλλωτε ενυδάτωσης άλλωτε σύσφιξης, ανάλογα με τις ανάγκες μου. Περιμένω 15-20 λεπτά και την αφαιρώ. Τέλος πάμε στις κρέμες. Αφού απορροφηθεί το «φάρμακο» της μάσκας πλήρως βάζω έναν ορό, έπειτα την ενυδατική μου κρέμα και τέλος κρέμα ματιών. Αυτά τα λίγα!
Και πάμε στο δωμάτιο… δεν ξέρω αν σας έχω αναφέρει πως ζω σε ένα οργανωμένο χάος! Το σπίτι μου όλο είναι στην πένα αλλά το δωμάτιο μου φίλοι μου δεν περιγράφεται!
Ρούχα από εδώ και από εκεί, βιβλία, σημειώσεις, ηλεκτρονικά…
Κακός χαμός… ΑΛΛΆ… μέσα σε όλα αυτά, εγώ ξέρω που θα βρω το κάθε τι. Ξέρω που να κοιτάξω όταν ψάχνω κάτι. Μην με παρεξηγείτε, δεν είμαι βρώμικη, καθαρίζω αρκετά συχνά τις σκόνες και σφουγγαρίζω μέρα παρά μέρα. Αλλά όταν μαζεύω τη σκόνη αντί να φτιάξω τα πράγματα μου τα αφήνω εκεί που ήταν εξ αρχής. Το πρόβλημα μου είναι πως άμα τα φτιάξω μετά θα αρχίσω να τα χάνω. Και δεν με βολεύει αυτό.
Οπότε εν μέσω καραντίνας αποφάσισα να βάλω σε μια τάξη τα πάντα.
Το δωμάτιο έγινε κουκλί. Όμως… δεν ξέρω για πόσο καιρό θα μείνει έτσι. Τι να κάνω; Λατρεύω το οργανωμένο χάος μου.
Σημασία έχει ότι για μένα αυτή η καραντίνα είναι παραγωγική. Γράφω, διαβάζω, παίζω παιχνίδια, μαγειρεύω, κάνω δουλειές. Γενικά περνάνε καλά οι μέρες. Βέβαια τίποτα δεν συγκρίνεται με έναν καφέ με τους φίλους μου ή μια βόλτα με το αγόρι μου αλλά… ότι μπορεί κάνει ο καθένας.
Φίλοι μου, μπόρα είναι, θα περάσει.
Στην αγορά εργασίας #2
Έσυρα το κουφάρι μου, για μια ακόμη φορά, ως τη Νέα Ιωνία (μακριά από εκεί που μένω). Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Αφού απέτυχα με το Υπουργείο Δικαιοσύνης άρχισα να ψάχνω την τύχη μου και σε άλλα επαγγέλματα που θα μπορούσα να κάνω. Εδώ μπαίνει η φίλη μου η Δανάη. Με τη Δανάη γνωριζόμαστε 8 χρόνια. Είναι τραπεζοκόμα και γενικά πολύ ευχάριστος άνθρωπος. Βγήκε μια προκήρυξη για το νοσοκομείο όπου δούλευε το ότι ζητάνε τραπεζοκόμες. Μου λέει η Δανάη «μην το σκέφτεσαι, έλα να κάνεις χαρτιά». Πάω κι εγώ η έρμη, ετοιμάζω τα χαρτιά μου (πήγα στο Δημαρχείο ξανά, τα ξέρετε) και κανονίζω με τη Δανάη να βρεθούμε στη Νέα Ιωνία όπου ήταν και το νοσοκομείο. Μάιο έγινε αυτό. Θυμάμαι μέχρι 21 Μαΐου ήταν να καταθέσω τα χαρτιά.
Βρισκόμαστε με τη Δανάη, με βοηθάει με την αίτηση που δεν είχα συμπληρώσει την προηγούμενη φορά για το Υπουργείο (πήγα προετοιμασμένη, αμέ, αμέ) και καταθέτω τα χαρτιά μου. Παίρνω έναν αριθμό πρωτοκόλλου και ξεκινάει η αναμονή.
«Ρε συ Δανάη, πότε θα βγουν τα αποτελέσματα;» τη ρωτάω αφού φύγαμε από το νοσοκομείο.
«Αρχές Ιουνίου σίγουρα» μου απαντάει. Και ξεκινάω να γεμίζω με ελπίδες.
Τι έγινε τελικά; Φτάσαμε τέλη Ιουνίου και στέλνω μήνυμα στη Δανάη να δω «τι φάση» ρε παιδί μου. Γιατί δεν με πήρε κανείς τηλέφωνο; Γιατί δεν ανέβηκαν αποτελέσματα; Τι έγινε στην τελική τελική;
«Πήραμε παράταση συμβάσεων μέχρι Σεπτέμβρη και πάγωσε η προκήρυξη» μου λέει.
Α… ωραία… άκυρο και αυτό!
Άμα δεν σε θέλει όμως…
Αφού απέτυχα με το Υπουργείο Δικαιοσύνης άρχισα να ψάχνω την τύχη μου και σε άλλα επαγγέλματα που θα μπορούσα να κάνω. Εδώ μπαίνει η φίλη μου η Δανάη. Με τη Δανάη γνωριζόμαστε 8 χρόνια. Είναι τραπεζοκόμα και γενικά πολύ ευχάριστος άνθρωπος. Βγήκε μια προκήρυξη για το νοσοκομείο όπου δούλευε το ότι ζητάνε τραπεζοκόμες. Μου λέει η Δανάη «μην το σκέφτεσαι, έλα να κάνεις χαρτιά». Πάω κι εγώ η έρμη, ετοιμάζω τα χαρτιά μου (πήγα στο Δημαρχείο ξανά, τα ξέρετε) και κανονίζω με τη Δανάη να βρεθούμε στη Νέα Ιωνία όπου ήταν και το νοσοκομείο. Μάιο έγινε αυτό. Θυμάμαι μέχρι 21 Μαΐου ήταν να καταθέσω τα χαρτιά.
Βρισκόμαστε με τη Δανάη, με βοηθάει με την αίτηση που δεν είχα συμπληρώσει την προηγούμενη φορά για το Υπουργείο (πήγα προετοιμασμένη, αμέ, αμέ) και καταθέτω τα χαρτιά μου. Παίρνω έναν αριθμό πρωτοκόλλου και ξεκινάει η αναμονή.
«Ρε συ Δανάη, πότε θα βγουν τα αποτελέσματα;» τη ρωτάω αφού φύγαμε από το νοσοκομείο.
«Αρχές Ιουνίου σίγουρα» μου απαντάει. Και ξεκινάω να γεμίζω με ελπίδες.
Τι έγινε τελικά; Φτάσαμε τέλη Ιουνίου και στέλνω μήνυμα στη Δανάη να δω «τι φάση» ρε παιδί μου. Γιατί δεν με πήρε κανείς τηλέφωνο; Γιατί δεν ανέβηκαν αποτελέσματα; Τι έγινε στην τελική τελική;
«Πήραμε παράταση συμβάσεων μέχρι Σεπτέμβρη και πάγωσε η προκήρυξη» μου λέει.
Α… ωραία… άκυρο και αυτό!
Άμα δεν σε θέλει όμως…
Καραντίνα 2020
Από τις 6/3 δεν έχω βγει από το σπίτι. Οκ, θα είμαι ειλικρινής μαζί σας, βγαίνω για να πάρω τα αγαπημένα μου τσιγάρα και ίσως μερικά πράγματα από το σούπερ μάρκετ. Δεν είναι συχνό φαινόμενο όμως διότι τσιγάρα παίρνω για να έχω μια βδομάδα και το σούπερ μάρκετ το επιμελείται η μητέρα μου κατά κύριο λόγο.
Είμαι ένα μήνα και κάτι μέρες κλεισμένη στο σπίτι μου όπως όλος ο κόσμος.
Πέρασαν και οι γιορτές, Χριστός Ανέστη σε όλους σας! Και είμαι ακόμη στο σπίτι.
Έχω επαφή εννοείται με τον έξω κόσμο μέσω μηνυμάτων ή κλήσεων (με τους φίλους μου κυρίως) αλλά και πάλι έχω πιάσει τον εαυτό μου να θεωρεί αβάσταχτη τη μοναξιά. Κάθομαι στο δωμάτιο μου και είτε γράφω κάτι, διαβάζω κάτι ή βλέπω χαζά βίντεο να περάσει η ώρα. Αυτό που με ξεπερνάει σαν άνθρωπο είναι το πώς την παλεύουν οι μεγαλύτερες ηλικίες που δεν έχουν την ίδια εξοικείωση με εμάς (τα νιάτα) με την τεχνολογία. Αλήθεια, άμα δεν είχα τον υπολογιστή και το κινητό μου δεν ξέρω τι θα έκανα. Οι ώρες είναι πολλές σε μια μέρα όταν δεν έχεις υποχρεώσεις και δεν κάνεις τίποτα. Βέβαια, η όλη καραντίνα, ήταν μια καλή ευκαιρία να φέρω εις πέρας κάποια κείμενα και βιβλία που ετοιμάζω. Οπότε δεν είναι ανάγκη να παραπονιέμαι. Όμως… μου λείπουν οι φίλοι μου. Μου λείπει να λέμε βλακείες, να γελάμε σε μια καφετέρια, να αγκαλιαζόμαστε, να φιλιόμαστε… αυτά πάνε. Και θα κάνουμε πολύ καιρό να βρούμε το ρυθμό μας. Το ξέρω αυτό. Θα κάνω υπομονή όμως. Όπως όλοι μας. Όλοι πρέπει να κάνουμε υπομονή. Και να δείτε μετά από κάποιο χρονικό διάστημα θα ανακάμψουμε.
Είμαι ένα μήνα και κάτι μέρες κλεισμένη στο σπίτι μου όπως όλος ο κόσμος.
Πέρασαν και οι γιορτές, Χριστός Ανέστη σε όλους σας! Και είμαι ακόμη στο σπίτι.
Έχω επαφή εννοείται με τον έξω κόσμο μέσω μηνυμάτων ή κλήσεων (με τους φίλους μου κυρίως) αλλά και πάλι έχω πιάσει τον εαυτό μου να θεωρεί αβάσταχτη τη μοναξιά. Κάθομαι στο δωμάτιο μου και είτε γράφω κάτι, διαβάζω κάτι ή βλέπω χαζά βίντεο να περάσει η ώρα. Αυτό που με ξεπερνάει σαν άνθρωπο είναι το πώς την παλεύουν οι μεγαλύτερες ηλικίες που δεν έχουν την ίδια εξοικείωση με εμάς (τα νιάτα) με την τεχνολογία. Αλήθεια, άμα δεν είχα τον υπολογιστή και το κινητό μου δεν ξέρω τι θα έκανα. Οι ώρες είναι πολλές σε μια μέρα όταν δεν έχεις υποχρεώσεις και δεν κάνεις τίποτα. Βέβαια, η όλη καραντίνα, ήταν μια καλή ευκαιρία να φέρω εις πέρας κάποια κείμενα και βιβλία που ετοιμάζω. Οπότε δεν είναι ανάγκη να παραπονιέμαι. Όμως… μου λείπουν οι φίλοι μου. Μου λείπει να λέμε βλακείες, να γελάμε σε μια καφετέρια, να αγκαλιαζόμαστε, να φιλιόμαστε… αυτά πάνε. Και θα κάνουμε πολύ καιρό να βρούμε το ρυθμό μας. Το ξέρω αυτό. Θα κάνω υπομονή όμως. Όπως όλοι μας. Όλοι πρέπει να κάνουμε υπομονή. Και να δείτε μετά από κάποιο χρονικό διάστημα θα ανακάμψουμε.
Στην αγορά εργασίας #1
Όπως κάθε ενήλικας άνθρωπος με δυνατότητες, έτσι κι εγώ πέραν της συγγραφής αναζήτησα εργασία σε διαφορετικό κλάδο από αυτό της λογοτεχνίας. Ωραία η συγγραφή, δε λέω, είναι το πάθος μου, η αγάπη μου αλλά για να ζήσει κανείς από αυτή θα πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια και σεμινάρια. Και επειδή μέχρι τότε πρέπει να τρώω κάτι… ε, είπα να βρω δουλειά πάνω σε αυτό που σπούδασα, τη λογιστική.
Μπήκα σε γνωστό site με αγγελίες και άρχισα την αναζήτηση. Βρήκα μια για το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Ετοιμάζω ωραία και καλά όλα μου τα χαρτιά μέσα σε μια νύχτα συν το επόμενο πρωί που έπρεπε να πάω στο Δημαρχείο και ξεκίνησα. Πρέπει να αναφερθεί ότι το Υπουργείο Δικαιοσύνης είναι στην Κατεχάκη. Αρκετά μακριά από εκεί που μένω, αλλά λέω δεν πειράζει θα κάνω γυμναστική (γιατί έχει και δέκα λεπτά περπάτημα από το μετρό μέχρι εκεί).
Είχα όλα τα δικαιολογητικά που αναγράφονταν στο site και με το παραπάνω. Έβαλα μέσα όλα όσα έχω «σπουδάσει» στη ζωή μου.
Πηγαίνω, τα καταθέτω, όλα καλά… να σημειωθεί ότι ήταν Πέμπτη.
Όταν έφτασα αρκετά μακριά με το μετρό μου ήρθε η σκέψη πως δεν μου έδωσαν να συμπληρώσω ένα χαρτί. Το ξανασκέφτομαι και λέω «ε, δεν θα χρειάζεται πια». Και αφήνω τη σκέψη.
Ημέρα Δευτέρα και δέχομαι τηλεφώνημα στις 8:50 το πρωί. Ξυπνάω τρομαγμένη και το σηκώνω. Λέω πάει, κάτι έγινε!!!
Είναι από το Υπουργείο. «Κυρία Γελάρδου δεν συμπληρώσατε ένα χαρτί πρέπει να ξανάρθετε». Λέω κάποιος μου κάνει πλάκα.
Για δικούς μου λόγους και καιρικούς πήγα Παρασκευή πρωί.
Θα σας παραθέσω το διάλογο όπου Κ η κυρία που μίλησα και Ε θα είμαι εγώ.
Ε: γεια σας, ήρθα να συμπληρώσω το χαρτί.
Κ: Κυρία Γελάρδου δεν κάνετε για τη θέση, δεν έχετε πτυχίο υπολογιστών.
Ε: Μα… με πήρατε τη Δευτέρα για να έρθω ξανά.
Κ: Ναι το ξέρω, αλλά δεν έχετε πτυχίο υπολογιστών.
Ε: Και δεν μπορούσατε να με πάρετε τηλέφωνο να μου το πείτε; Μένω αρκετά μακριά για να κάνω άσκοπα δρομολόγια.
Κ: Συγνώμη αλλά κι εμείς σήμερα το είδαμε.
ΚΑΙ ΕΡΩΤΩ!!! Από τη Δευτέρα έως την Παρασκευή που πήγα, κανείς δεν είχε δει ότι χρειάζεται πτυχίο υπολογιστών; Για να με πάρει ένα τηλέφωνο να μην τρέχω;
Όλοι μου οι φίλοι είπαν το ίδιο πράγμα. «Δημόσιοι υπάλληλοι παιδί μου, πεταμένα λεφτά».
Δεν ξέρω πλέον αν είναι στον υπάλληλο ή στον άνθρωπο. Σημασία έχει ότι ταλαιπωρήθηκα χωρίς λόγο και αιτία.
Γιατί μετά ήταν να πάω στο αγόρι μου και κουβαλούσα καρυδόπιτα που έστελνε η μαμά μου στη μαμά του. Αυτή η καρυδόπιτα έκανε ολόκληρο ταξίδι μέσα στην Αθήνα.
Πρώτη προσπάθεια για εργασία πάνω στις σπουδές μου…. απέτυχε!
Μπήκα σε γνωστό site με αγγελίες και άρχισα την αναζήτηση. Βρήκα μια για το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Ετοιμάζω ωραία και καλά όλα μου τα χαρτιά μέσα σε μια νύχτα συν το επόμενο πρωί που έπρεπε να πάω στο Δημαρχείο και ξεκίνησα. Πρέπει να αναφερθεί ότι το Υπουργείο Δικαιοσύνης είναι στην Κατεχάκη. Αρκετά μακριά από εκεί που μένω, αλλά λέω δεν πειράζει θα κάνω γυμναστική (γιατί έχει και δέκα λεπτά περπάτημα από το μετρό μέχρι εκεί).
Είχα όλα τα δικαιολογητικά που αναγράφονταν στο site και με το παραπάνω. Έβαλα μέσα όλα όσα έχω «σπουδάσει» στη ζωή μου.
Πηγαίνω, τα καταθέτω, όλα καλά… να σημειωθεί ότι ήταν Πέμπτη.
Όταν έφτασα αρκετά μακριά με το μετρό μου ήρθε η σκέψη πως δεν μου έδωσαν να συμπληρώσω ένα χαρτί. Το ξανασκέφτομαι και λέω «ε, δεν θα χρειάζεται πια». Και αφήνω τη σκέψη.
Ημέρα Δευτέρα και δέχομαι τηλεφώνημα στις 8:50 το πρωί. Ξυπνάω τρομαγμένη και το σηκώνω. Λέω πάει, κάτι έγινε!!!
Είναι από το Υπουργείο. «Κυρία Γελάρδου δεν συμπληρώσατε ένα χαρτί πρέπει να ξανάρθετε». Λέω κάποιος μου κάνει πλάκα.
Για δικούς μου λόγους και καιρικούς πήγα Παρασκευή πρωί.
Θα σας παραθέσω το διάλογο όπου Κ η κυρία που μίλησα και Ε θα είμαι εγώ.
Ε: γεια σας, ήρθα να συμπληρώσω το χαρτί.
Κ: Κυρία Γελάρδου δεν κάνετε για τη θέση, δεν έχετε πτυχίο υπολογιστών.
Ε: Μα… με πήρατε τη Δευτέρα για να έρθω ξανά.
Κ: Ναι το ξέρω, αλλά δεν έχετε πτυχίο υπολογιστών.
Ε: Και δεν μπορούσατε να με πάρετε τηλέφωνο να μου το πείτε; Μένω αρκετά μακριά για να κάνω άσκοπα δρομολόγια.
Κ: Συγνώμη αλλά κι εμείς σήμερα το είδαμε.
ΚΑΙ ΕΡΩΤΩ!!! Από τη Δευτέρα έως την Παρασκευή που πήγα, κανείς δεν είχε δει ότι χρειάζεται πτυχίο υπολογιστών; Για να με πάρει ένα τηλέφωνο να μην τρέχω;
Όλοι μου οι φίλοι είπαν το ίδιο πράγμα. «Δημόσιοι υπάλληλοι παιδί μου, πεταμένα λεφτά».
Δεν ξέρω πλέον αν είναι στον υπάλληλο ή στον άνθρωπο. Σημασία έχει ότι ταλαιπωρήθηκα χωρίς λόγο και αιτία.
Γιατί μετά ήταν να πάω στο αγόρι μου και κουβαλούσα καρυδόπιτα που έστελνε η μαμά μου στη μαμά του. Αυτή η καρυδόπιτα έκανε ολόκληρο ταξίδι μέσα στην Αθήνα.
Πρώτη προσπάθεια για εργασία πάνω στις σπουδές μου…. απέτυχε!
Μια βόλτα στο κρύο
Προ-παραμονή Πρωτοχρονιάς και είπαμε με το αγόρι μου να πάμε μια βόλτα. Είχαμε κάτι δουλειές στο Μαρούσι και μιας και ήμασταν δίπλα στο Mall είπαμε να πάμε και εκεί μια βόλτα.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, από το σπίτι.
Αυτές τις μέρες μιας και το αμόρε έχει άδεια από τη δουλειά είπαμε να μείνουμε μαζί στο ίδιο σπίτι για να είμαστε συνέχεια μαζί. Οπότε πίσω στο σπίτι ελέγχουμε τον καιρό και λέει τέσσερις βαθμούς. Κατευθείαν εγώ ξεκίνησα να βάζω ρούχα, στρώση με στρώση. Ξεκίνησα από ένα μπλουζάκι μακρυμάνικο που είχε φλις επένδυση από μέσα, από πάνω ένα πουλόβερ, από πάνω ένα μπουφάν και πάνω από το μπουφάν ένα γιλέκο με γούνα συν κασκόλ, γάντια και σκουφί. Για τα πόδια δεν το φιλοσόφησα πολύ το θέμα, έβαλα απλώς ένα κολάν. Κακή ιδέα και θα διαπιστώσουμε σε λίγο γιατί.
Ξεκινάμε για Μαρούσι το οποίο ήταν δεκαοκτώ στάσεις μακριά μας με τον Ηλεκτρικό. Το κακό στην όλη υπόθεση ήταν ότι ξέχασα τα ακουστικά μου οπότε έπρεπε για σαράντα λεπτά να κοιτάω έξω από το παράθυρο. Δεν μου αρέσει να μιλάω στα ΜΜΜ με τον οποιοδήποτε έχω για παρέα γιατί έχει κόσμο και όλοι ακούνε ότι λες.
Φτάνουμε στο Μαρούσι και έχει δύο βαθμούς με χιονόνερο!
Αφού κάνουμε τις δουλειές μας πηγαίνουμε στο σταθμό του Ηλεκτρικού για να πάμε στο Mall… το μεγάλο, στη Νερατζιώτισσα!
Δεν μπορώ να πω πως απόλαυσα τη βόλτα διότι είχε πάρα πολύ κόσμο και όλο κάποιος με ακουμπούσε ή έπεφτε πάνω μου. Μετά από μια περατζάδα στα μαγαζιά χωρίς να μπούμε σε κάποιο (εκτός από τα Sephora και την αντιπροσωπεία της Dell, δύο από τις μεγάλες μου αγάπες, μακιγιάζ και υπολογιστές) καταλήξαμε σε ένα εστιατόριο για φαγητό. Και εκεί τυχαία βρήκαμε να καθίσουμε διότι γινόταν της κακομοίρας!
Αφού φάγαμε δύο επιεικώς άθλια μπέργκερ πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Μέσα στον Ηλεκτρικό δεν βρήκαμε δύο θέσεις δίπλα η μια στην άλλη αλλά βρήκαμε δύο που ήταν απέναντι. Κάθισα εγώ πλάτη στη διαδρομή και το αμόρε φάτσα. Καθώς προχωρούσαν οι στάσεις ένιωθα μια παγωνιά στην πλάτη όταν άνοιγαν οι πόρτες. Ζήτησα λοιπόν από το αμόρε να ανταλλάξουμε θέσεις. Αφού ανταλλάξαμε παρατήρησα ότι όταν άνοιγαν οι πόρτες, μου πάγωναν τα πόδια!
Και δεν ήταν καλό αυτό γιατί φορούσα μόνο ένα κολάν όπως προείπα. Οπότε εννοείται ζήτησα από το αμόρε να αλλάξουμε πάλι θέσεις. Καλύτερα να με φυσάει στην πλάτη το κρύο που φορούσα τέσσερα ρούχα παρά στα πόδια που φορούσα μόνο ένα.
Αστείο ήταν το γεγονός με ένα παλικάρι δίπλα μας που μας άκουγε και μας κοιτούσε να αλλάζουμε θέσεις σαν χαζά και το μόνο που έκανε ήταν να ξεφυσάει!
Το κοίταξα λίγο στραβά το κακόμοιρο το παλικάρι και άλλαξε το βλέμμα του κατευθείαν. Πλάκα είχε!
Το πρόσωπο μου πάγωσε, τα πόδια μου πάγωσαν αλλά τουλάχιστον ο κορμός και τα χέρια μου ήταν ζεστά!
Θα πω πως είχαμε ισοπαλία!!!
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, από το σπίτι.
Αυτές τις μέρες μιας και το αμόρε έχει άδεια από τη δουλειά είπαμε να μείνουμε μαζί στο ίδιο σπίτι για να είμαστε συνέχεια μαζί. Οπότε πίσω στο σπίτι ελέγχουμε τον καιρό και λέει τέσσερις βαθμούς. Κατευθείαν εγώ ξεκίνησα να βάζω ρούχα, στρώση με στρώση. Ξεκίνησα από ένα μπλουζάκι μακρυμάνικο που είχε φλις επένδυση από μέσα, από πάνω ένα πουλόβερ, από πάνω ένα μπουφάν και πάνω από το μπουφάν ένα γιλέκο με γούνα συν κασκόλ, γάντια και σκουφί. Για τα πόδια δεν το φιλοσόφησα πολύ το θέμα, έβαλα απλώς ένα κολάν. Κακή ιδέα και θα διαπιστώσουμε σε λίγο γιατί.
Ξεκινάμε για Μαρούσι το οποίο ήταν δεκαοκτώ στάσεις μακριά μας με τον Ηλεκτρικό. Το κακό στην όλη υπόθεση ήταν ότι ξέχασα τα ακουστικά μου οπότε έπρεπε για σαράντα λεπτά να κοιτάω έξω από το παράθυρο. Δεν μου αρέσει να μιλάω στα ΜΜΜ με τον οποιοδήποτε έχω για παρέα γιατί έχει κόσμο και όλοι ακούνε ότι λες.
Φτάνουμε στο Μαρούσι και έχει δύο βαθμούς με χιονόνερο!
Αφού κάνουμε τις δουλειές μας πηγαίνουμε στο σταθμό του Ηλεκτρικού για να πάμε στο Mall… το μεγάλο, στη Νερατζιώτισσα!
Δεν μπορώ να πω πως απόλαυσα τη βόλτα διότι είχε πάρα πολύ κόσμο και όλο κάποιος με ακουμπούσε ή έπεφτε πάνω μου. Μετά από μια περατζάδα στα μαγαζιά χωρίς να μπούμε σε κάποιο (εκτός από τα Sephora και την αντιπροσωπεία της Dell, δύο από τις μεγάλες μου αγάπες, μακιγιάζ και υπολογιστές) καταλήξαμε σε ένα εστιατόριο για φαγητό. Και εκεί τυχαία βρήκαμε να καθίσουμε διότι γινόταν της κακομοίρας!
Αφού φάγαμε δύο επιεικώς άθλια μπέργκερ πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Μέσα στον Ηλεκτρικό δεν βρήκαμε δύο θέσεις δίπλα η μια στην άλλη αλλά βρήκαμε δύο που ήταν απέναντι. Κάθισα εγώ πλάτη στη διαδρομή και το αμόρε φάτσα. Καθώς προχωρούσαν οι στάσεις ένιωθα μια παγωνιά στην πλάτη όταν άνοιγαν οι πόρτες. Ζήτησα λοιπόν από το αμόρε να ανταλλάξουμε θέσεις. Αφού ανταλλάξαμε παρατήρησα ότι όταν άνοιγαν οι πόρτες, μου πάγωναν τα πόδια!
Και δεν ήταν καλό αυτό γιατί φορούσα μόνο ένα κολάν όπως προείπα. Οπότε εννοείται ζήτησα από το αμόρε να αλλάξουμε πάλι θέσεις. Καλύτερα να με φυσάει στην πλάτη το κρύο που φορούσα τέσσερα ρούχα παρά στα πόδια που φορούσα μόνο ένα.
Αστείο ήταν το γεγονός με ένα παλικάρι δίπλα μας που μας άκουγε και μας κοιτούσε να αλλάζουμε θέσεις σαν χαζά και το μόνο που έκανε ήταν να ξεφυσάει!
Το κοίταξα λίγο στραβά το κακόμοιρο το παλικάρι και άλλαξε το βλέμμα του κατευθείαν. Πλάκα είχε!
Το πρόσωπο μου πάγωσε, τα πόδια μου πάγωσαν αλλά τουλάχιστον ο κορμός και τα χέρια μου ήταν ζεστά!
Θα πω πως είχαμε ισοπαλία!!!
Καλή Χρονιά σε όλους!!!
Καλή χρονιά φίλοι μου και χρόνια πολλά!
Είμαστε λίγες μέρες μετά την αλλαγή του χρόνου και είπα να μοιραστώ μαζί σας το πως άλλαξα τη χρονιά μου καθώς επίσης και μερικές λεπτομέρειες ακόμη.
Βρισκόμαστε στο σπίτι του αμόρε στιγμές πριν αλλάξει η χρονιά. Για όσους δεν ξέρουν, ή δεν ξέρουν εμένα προσωπικά, το αμόρε το λένε Βαγγέλη. Ο Βαγγέλης είχε την ευγενή καλοσύνη να με φιλοξενήσει σπίτι του για όσο καιρό είχε άδεια έτσι ώστε να περάσουμε χρόνο μαζί με άνεση.
Καθώς έχουν μαζευτεί όλοι στο σπίτι (οι γονείς του και ο αδελφός του με τη γυναίκα του) περιμένουμε καρτερικά να αλλάξει η χρονιά διότι είχαμε σχέδια μετά με τον Βαγγέλη. Να πω στα γρήγορα πως δεν είμαστε και οι δύο άνθρωποι που θα βγουν έξω να πιουν και να ακούσουν μουσική στη διαπασών. Έτσι, μας ήρθε κουτί όταν ένας από τους πολύ καλούς του φίλους μας κάλεσε σπίτι του μετά την αλλαγή για να καθίσουμε παρέα και να κοινωνικοποιηθούμε. Είχε καλέσει κι άλλο κόσμο προφανώς!
Είναι οι στιγμές πριν αλλάξει ο χρόνος, τα τελευταία δέκα δευτερόλεπτα. Ο Βαγγέλης μου κρατάει το χέρι και με κοιτάει στα μάτια. 3… 2… 1… ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!
Μου δίνει ένα μεγάλο φιλί και μου εύχεται τα καλύτερα για τη νέα χρονιά. Αγκαλιαζόμαστε και με τους υπόλοιπους και αφού ανταλλάζουμε ευχές, τους παρατάμε όλους στο σπίτι του Βαγγέλη και φεύγουμε να πάμε στο σπίτι του φίλου του.
Φτάσαμε πρώτοι, του κάναμε ποδαρικό και ανταλλάξαμε ευχές. Τελικά μέχρι τις 2:30 το βράδυ ήρθαν άλλα δύο παλικάρια μόνο. Και λέω 2:30 γιατί τότε φύγαμε. Λογικά τράβηξε άλλο λίγο η κοινωνικοποίηση και μετά πήγαν όλοι για ύπνο. Αν και το ένα το παλικάρι, από τους καλεσμένους, είχε απίστευτη όρεξη να βγούμε έξω… ενώ δεν ήθελε κανείς μας.
Τέλος πάντων, γυρίσαμε σπίτι, κοιμηθήκαμε και όλα καλά.
Την επόμενη μέρα μαζεύτηκε στο σπίτι του Βαγγέλη όλο το σόι του. Ήρθαν θείοι, γονείς, η γιαγιά… όλοι οι καλοί. Ήμασταν έντεκα άτομα και εννοείται κόψαμε μια βασιλόπιτα μετά το φαγητό. Μαντέψτε! Από τα έντεκα άτομα το φλουρί διάλεξε εμένα για να κάνει την εμφάνιση του. Όλοι είπαν ότι φέτος θα είναι η χρονιά μου. Δεν χρειαζόμουν ένα φλουρί για να μου πει πως φέτος είναι η χρονιά μου. Έχω τόσα πράγματα να τρέχουν αυτή τη χρονιά που θα είμαι πολύ απασχολημένη και συνεπώς χαρούμενη. Οπότε… να παρακολουθείτε το Blog μου. Θα επανέλθω με πολλά νέα!!!
Είμαστε λίγες μέρες μετά την αλλαγή του χρόνου και είπα να μοιραστώ μαζί σας το πως άλλαξα τη χρονιά μου καθώς επίσης και μερικές λεπτομέρειες ακόμη.
Βρισκόμαστε στο σπίτι του αμόρε στιγμές πριν αλλάξει η χρονιά. Για όσους δεν ξέρουν, ή δεν ξέρουν εμένα προσωπικά, το αμόρε το λένε Βαγγέλη. Ο Βαγγέλης είχε την ευγενή καλοσύνη να με φιλοξενήσει σπίτι του για όσο καιρό είχε άδεια έτσι ώστε να περάσουμε χρόνο μαζί με άνεση.
Καθώς έχουν μαζευτεί όλοι στο σπίτι (οι γονείς του και ο αδελφός του με τη γυναίκα του) περιμένουμε καρτερικά να αλλάξει η χρονιά διότι είχαμε σχέδια μετά με τον Βαγγέλη. Να πω στα γρήγορα πως δεν είμαστε και οι δύο άνθρωποι που θα βγουν έξω να πιουν και να ακούσουν μουσική στη διαπασών. Έτσι, μας ήρθε κουτί όταν ένας από τους πολύ καλούς του φίλους μας κάλεσε σπίτι του μετά την αλλαγή για να καθίσουμε παρέα και να κοινωνικοποιηθούμε. Είχε καλέσει κι άλλο κόσμο προφανώς!
Είναι οι στιγμές πριν αλλάξει ο χρόνος, τα τελευταία δέκα δευτερόλεπτα. Ο Βαγγέλης μου κρατάει το χέρι και με κοιτάει στα μάτια. 3… 2… 1… ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!
Μου δίνει ένα μεγάλο φιλί και μου εύχεται τα καλύτερα για τη νέα χρονιά. Αγκαλιαζόμαστε και με τους υπόλοιπους και αφού ανταλλάζουμε ευχές, τους παρατάμε όλους στο σπίτι του Βαγγέλη και φεύγουμε να πάμε στο σπίτι του φίλου του.
Φτάσαμε πρώτοι, του κάναμε ποδαρικό και ανταλλάξαμε ευχές. Τελικά μέχρι τις 2:30 το βράδυ ήρθαν άλλα δύο παλικάρια μόνο. Και λέω 2:30 γιατί τότε φύγαμε. Λογικά τράβηξε άλλο λίγο η κοινωνικοποίηση και μετά πήγαν όλοι για ύπνο. Αν και το ένα το παλικάρι, από τους καλεσμένους, είχε απίστευτη όρεξη να βγούμε έξω… ενώ δεν ήθελε κανείς μας.
Τέλος πάντων, γυρίσαμε σπίτι, κοιμηθήκαμε και όλα καλά.
Την επόμενη μέρα μαζεύτηκε στο σπίτι του Βαγγέλη όλο το σόι του. Ήρθαν θείοι, γονείς, η γιαγιά… όλοι οι καλοί. Ήμασταν έντεκα άτομα και εννοείται κόψαμε μια βασιλόπιτα μετά το φαγητό. Μαντέψτε! Από τα έντεκα άτομα το φλουρί διάλεξε εμένα για να κάνει την εμφάνιση του. Όλοι είπαν ότι φέτος θα είναι η χρονιά μου. Δεν χρειαζόμουν ένα φλουρί για να μου πει πως φέτος είναι η χρονιά μου. Έχω τόσα πράγματα να τρέχουν αυτή τη χρονιά που θα είμαι πολύ απασχολημένη και συνεπώς χαρούμενη. Οπότε… να παρακολουθείτε το Blog μου. Θα επανέλθω με πολλά νέα!!!
Για ψώνια με την κολλητή
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα και είπα κι εγώ να βγω για ψώνια. Όχι, δεν πήγα να πάρω δώρα στους αγαπημένους μου καθώς έχω παραγγείλει για όλους από το ίντερνετ και θα μου έρθουν όλα σπίτι μου… εν καιρώ.
Πρέπει να αγοράσω δύο τρία πράγματα όχι εξαιρετικά μεγάλης σημασίας αλλά γενικά τα ήθελα γιατί… όταν θέλω κάτι τώρα το θέλω!!! Αμάν!!!
Πρέπει λοιπόν να πάω στο Τζάμπο να πάρω μια συρταριέρα για να οργανώσω τα καλλυντικά μου καλύτερα και μετά να πάω στο Media Markt να πάρω μια τσάντα για λάπτοπ και μια τηλεόραση (από αυτές τις μικρές, είκοσι δύο ίντσες). Βρήκα προσφορές σε όλα όσα χρειαζόμουν και είπα να ξεκινήσω. ΑΛΛΑ!!! Από εκεί που μένω όλα είναι μακριά και χρειάζεσαι αυτοκίνητο για τη διευκόλυνση σου. Σε πάνε και τα μέσα αλλά… σοβαρά, θα κουβαλάω τηλεόραση στο λεωφορείο; Και εκεί μπαίνει στην ιστορία μας η Δέσποινα, η κολλητή μου. Ή όπως λέω κι εγώ «Δέσποινα to the rescue».
Με απλά ταχυδακτυλουργικά, κλέβει τα κλειδιά του αμαξιού του πατέρα της και ξεκινάμε.
Αστεία σκηνή στο Τζάμπο.
Είμαστε στο παρκινγκ και λέει ο παρκαδόρος στη Δέσποινα «έλα από εδώ έχει θέση». Προσπαθεί η Δέσποινα να κάνει μια μανούβρα για να χωθεί στα αριστερά μας και είχαμε τον παρκαδόρο να της φωνάζει «έλα, έλα, έλα». Τσαντίζεται η κολλητή και του λέει πίσω «το χω» και εκείνο το δευτερόλεπτο της σβήνει το αμάξι. Την κοιτάει ο παρκαδόρος, την κοιτάω εγώ και γυρνάει με απάθεια η κολλητή και λέει «δεν το χω» και μας κάνει να λυθούμε στα γέλια.
Τελειώνει και αυτό και αφού παρκάρει ωραία και καλά με λίγη γκρίνια για το πώς θα βγει μετά (έχει πολύ γκρίνια αυτή η ιστορία, bear with me) μπαίνουμε μέσα. Στα πρώτα δύο λεπτά τη χάνω. Εννοείται. Κινείται σαν αερικό αυτό το κορίτσι. Δεν γίνεται να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της γιατί την έχασες. Αφού δεν δίνω σημασία γιατί ξέρω ότι θα την βρω κάπως (δόξα τω Θεώ, εφευρέθηκαν τα τηλέφωνα) ξεκινάω να ψάχνω τη συρταριέρα. Αφού έφερα τέσσερις βόλτες τους διαδρόμους έξι, εφτά και οκτώ που ήταν τα σχολικά, τελικά την βρήκα. Παίρνω την τελευταία στο ράφι (γιατί είμαι τόσο καλή… και τυχερή) και όπως βγαίνω στη γωνία να πάρω τηλέφωνο βλέπω ξαφνικά μπροστά μου μια Δέσποινα. Βάζω το τηλέφωνο μέσα στην τσέπη μου και τη χαιρετώ όλο χαρά.
Κρατούσε πολλά πράγματα και τα εναπόθεσε στο καλάθι που κρατούσα. Άλλο και τούτο!!! Καλό είναι να αναφέρω πως η Δέσποινα γκρίνιαζε γιατί δεν ήθελε να πάμε Τζάμπο γιατί δεν ήθελε κάτι από εκεί. Αλλά τελικά τα ψώνια της άξιζαν πιο πολλά χρήματα από τα δικά μου. Anyway!!!
Φεύγουμε κιουρίες και πάμε στο Media Markt. Εκεί, στο Ρέντη, δεν είχαν την τηλεόραση που ήθελα και μου λένε «έχει άπειρες στο Περιστέρι». Της λέω να δώσουμε πορεία προς τα εκεί και ξεκινάει άλλη γκρίνια. Άρχισε να μου γυρίζει το μυαλό αλλά δεν μίλησα. Οκ, δεν είχα κοιτάξει σωστά στο site που είναι η τηλεόραση, σκοτώστε με!!!
Το καλό είναι ότι πήρα την τσάντα για το λάπτοπ (η οποία δεν κάνει και πρέπει να πάω να την αλλάξω).
Φεύγουμε με τα πολλά και πάμε Περιστέρι. Εκεί, η τηλεόραση άφθονη σε απόθεμα να με περιμένει, μπήκαμε, βγήκαμε, τελειώσαμε.
Δώσαμε πορεία προς το σπίτι και ξαφνικά μιας πιάνει βροχή. Εγώ να έχω πάθει πανικό και η Δέσποινα χαλαρή να αλλάζει ταχύτητες και να με πηγαίνει ασφαλή στην πόρτα μου.
Η μέρα τελείωσε με μια βόλτα στο γειτονικό καφέ να πάρω ένα καφεδάκι, άφησα τα πράγματα σπίτι μου και πήγα στης Δέσποινας όπου κάναμε παρέα μέχρι νωρίς το βράδυ.
Πλάκα είχε!!!
Πρέπει να αγοράσω δύο τρία πράγματα όχι εξαιρετικά μεγάλης σημασίας αλλά γενικά τα ήθελα γιατί… όταν θέλω κάτι τώρα το θέλω!!! Αμάν!!!
Πρέπει λοιπόν να πάω στο Τζάμπο να πάρω μια συρταριέρα για να οργανώσω τα καλλυντικά μου καλύτερα και μετά να πάω στο Media Markt να πάρω μια τσάντα για λάπτοπ και μια τηλεόραση (από αυτές τις μικρές, είκοσι δύο ίντσες). Βρήκα προσφορές σε όλα όσα χρειαζόμουν και είπα να ξεκινήσω. ΑΛΛΑ!!! Από εκεί που μένω όλα είναι μακριά και χρειάζεσαι αυτοκίνητο για τη διευκόλυνση σου. Σε πάνε και τα μέσα αλλά… σοβαρά, θα κουβαλάω τηλεόραση στο λεωφορείο; Και εκεί μπαίνει στην ιστορία μας η Δέσποινα, η κολλητή μου. Ή όπως λέω κι εγώ «Δέσποινα to the rescue».
Με απλά ταχυδακτυλουργικά, κλέβει τα κλειδιά του αμαξιού του πατέρα της και ξεκινάμε.
Αστεία σκηνή στο Τζάμπο.
Είμαστε στο παρκινγκ και λέει ο παρκαδόρος στη Δέσποινα «έλα από εδώ έχει θέση». Προσπαθεί η Δέσποινα να κάνει μια μανούβρα για να χωθεί στα αριστερά μας και είχαμε τον παρκαδόρο να της φωνάζει «έλα, έλα, έλα». Τσαντίζεται η κολλητή και του λέει πίσω «το χω» και εκείνο το δευτερόλεπτο της σβήνει το αμάξι. Την κοιτάει ο παρκαδόρος, την κοιτάω εγώ και γυρνάει με απάθεια η κολλητή και λέει «δεν το χω» και μας κάνει να λυθούμε στα γέλια.
Τελειώνει και αυτό και αφού παρκάρει ωραία και καλά με λίγη γκρίνια για το πώς θα βγει μετά (έχει πολύ γκρίνια αυτή η ιστορία, bear with me) μπαίνουμε μέσα. Στα πρώτα δύο λεπτά τη χάνω. Εννοείται. Κινείται σαν αερικό αυτό το κορίτσι. Δεν γίνεται να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της γιατί την έχασες. Αφού δεν δίνω σημασία γιατί ξέρω ότι θα την βρω κάπως (δόξα τω Θεώ, εφευρέθηκαν τα τηλέφωνα) ξεκινάω να ψάχνω τη συρταριέρα. Αφού έφερα τέσσερις βόλτες τους διαδρόμους έξι, εφτά και οκτώ που ήταν τα σχολικά, τελικά την βρήκα. Παίρνω την τελευταία στο ράφι (γιατί είμαι τόσο καλή… και τυχερή) και όπως βγαίνω στη γωνία να πάρω τηλέφωνο βλέπω ξαφνικά μπροστά μου μια Δέσποινα. Βάζω το τηλέφωνο μέσα στην τσέπη μου και τη χαιρετώ όλο χαρά.
Κρατούσε πολλά πράγματα και τα εναπόθεσε στο καλάθι που κρατούσα. Άλλο και τούτο!!! Καλό είναι να αναφέρω πως η Δέσποινα γκρίνιαζε γιατί δεν ήθελε να πάμε Τζάμπο γιατί δεν ήθελε κάτι από εκεί. Αλλά τελικά τα ψώνια της άξιζαν πιο πολλά χρήματα από τα δικά μου. Anyway!!!
Φεύγουμε κιουρίες και πάμε στο Media Markt. Εκεί, στο Ρέντη, δεν είχαν την τηλεόραση που ήθελα και μου λένε «έχει άπειρες στο Περιστέρι». Της λέω να δώσουμε πορεία προς τα εκεί και ξεκινάει άλλη γκρίνια. Άρχισε να μου γυρίζει το μυαλό αλλά δεν μίλησα. Οκ, δεν είχα κοιτάξει σωστά στο site που είναι η τηλεόραση, σκοτώστε με!!!
Το καλό είναι ότι πήρα την τσάντα για το λάπτοπ (η οποία δεν κάνει και πρέπει να πάω να την αλλάξω).
Φεύγουμε με τα πολλά και πάμε Περιστέρι. Εκεί, η τηλεόραση άφθονη σε απόθεμα να με περιμένει, μπήκαμε, βγήκαμε, τελειώσαμε.
Δώσαμε πορεία προς το σπίτι και ξαφνικά μιας πιάνει βροχή. Εγώ να έχω πάθει πανικό και η Δέσποινα χαλαρή να αλλάζει ταχύτητες και να με πηγαίνει ασφαλή στην πόρτα μου.
Η μέρα τελείωσε με μια βόλτα στο γειτονικό καφέ να πάρω ένα καφεδάκι, άφησα τα πράγματα σπίτι μου και πήγα στης Δέσποινας όπου κάναμε παρέα μέχρι νωρίς το βράδυ.
Πλάκα είχε!!!
Την πάτησα
Θυμάστε που προσπαθούσα να κόψω το κάπνισμα αλλά δεν τα κατάφερνα λόγω άγχους;
Ε, τώρα συμβαίνει κάτι χειρότερο.
Εδώ και τρεις βδομάδες περίπου δεν μπορώ να καπνίσω. Δεν ξέρω τι έπαθε ο οργανισμός μου αλλά όποτε βάζω τσιγάρο στο στόμα μου βήχω, κλείνει ο λαιμός μου και ζαλίζομαι. Είναι σαν με κάποιο τρόπο ο οργανισμός μου να απορρίπτει το τσιγάρο και συνεπώς την προσωπικότητα μου. Γιατί έχω συνδέσει το κάπνισμα με την προσωπικότητα. Τόσο έξυπνη!
Αλλά όσοι με ξέρουν είμαι συνέχεια με ένα τσιγάρο στο στόμα. Και ξαφνικά αυτό αλλάζει. Σα να μου λέει το σύμπαν «καιρός για αλλαγές και ίσως για νέα προσωπικότητα».
Πάντως δεν μπορώ να πω πως υπάρχει έλλειψη προσπάθειας. Κάθε μέρα, με τον καφέ μου ή μετά το φαγητό μου προσπαθώ να κάνω ένα τσιγαράκι. Όμως ο οργανισμός μου το απορρίπτει αμέσως. Και αυτό που με θορυβεί είναι πως έγινε ξαφνικά. Μάλλον μπούχτισα που λένε. Μάλλον δεν πάει άλλο. Μάλλον είναι καιρός για αλλαγές.
Ε, τώρα συμβαίνει κάτι χειρότερο.
Εδώ και τρεις βδομάδες περίπου δεν μπορώ να καπνίσω. Δεν ξέρω τι έπαθε ο οργανισμός μου αλλά όποτε βάζω τσιγάρο στο στόμα μου βήχω, κλείνει ο λαιμός μου και ζαλίζομαι. Είναι σαν με κάποιο τρόπο ο οργανισμός μου να απορρίπτει το τσιγάρο και συνεπώς την προσωπικότητα μου. Γιατί έχω συνδέσει το κάπνισμα με την προσωπικότητα. Τόσο έξυπνη!
Αλλά όσοι με ξέρουν είμαι συνέχεια με ένα τσιγάρο στο στόμα. Και ξαφνικά αυτό αλλάζει. Σα να μου λέει το σύμπαν «καιρός για αλλαγές και ίσως για νέα προσωπικότητα».
Πάντως δεν μπορώ να πω πως υπάρχει έλλειψη προσπάθειας. Κάθε μέρα, με τον καφέ μου ή μετά το φαγητό μου προσπαθώ να κάνω ένα τσιγαράκι. Όμως ο οργανισμός μου το απορρίπτει αμέσως. Και αυτό που με θορυβεί είναι πως έγινε ξαφνικά. Μάλλον μπούχτισα που λένε. Μάλλον δεν πάει άλλο. Μάλλον είναι καιρός για αλλαγές.
Η βροχή
Λόγω ημερών είπα να γράψω ένα σχετικό άρθρο.
Μου αρέσει η βροχή, αλλά όχι με την έννοια να είμαι μες το σπίτι, να πίνω ένα ζεστό τσάι ή σοκολάτα και να χουχουλιάζω κάτω από τα σκεπάσματα. Μου αρέσει με την έννοια που τρέχει το νερό στο πρόσωπο και το σώμα μου. Μου προκαλεί ηρεμία. Φυσικά και δεν μιλάω για δυνατή βροχή με μπουμπουνητά και αστραπές. Εκεί… μπορώ να πω πως φοβάμαι. Φοβάμαι ότι θα ανοίξει ο ουρανός στα δύο και ξαφνικά θα δω το σύμπαν να απλώνεται μπροστά στα μάτια μου.
Από μικρή φοβόμουν τους κεραυνούς και τις αστραπές. Πάντα κρυβόμουν κάπου μες το σπίτι ή κάτω από τα σκεπάσματα και περίμενα να τελειώσει όλος ο χαμός.
Αλλά γενικά λατρεύω τη βροχή, την απαλή βροχή όπως προείπα.
Δυστυχώς ο καιρός μέχρι τώρα δεν μας έχει χαρίσει απαλή βροχή. Σχεδόν κάθε μέρα γίνεται χαμός. Αλλά οκ, φθινόπωρο έχουμε. Ήταν αναμενόμενο.
Μου αρέσει η βροχή, αλλά όχι με την έννοια να είμαι μες το σπίτι, να πίνω ένα ζεστό τσάι ή σοκολάτα και να χουχουλιάζω κάτω από τα σκεπάσματα. Μου αρέσει με την έννοια που τρέχει το νερό στο πρόσωπο και το σώμα μου. Μου προκαλεί ηρεμία. Φυσικά και δεν μιλάω για δυνατή βροχή με μπουμπουνητά και αστραπές. Εκεί… μπορώ να πω πως φοβάμαι. Φοβάμαι ότι θα ανοίξει ο ουρανός στα δύο και ξαφνικά θα δω το σύμπαν να απλώνεται μπροστά στα μάτια μου.
Από μικρή φοβόμουν τους κεραυνούς και τις αστραπές. Πάντα κρυβόμουν κάπου μες το σπίτι ή κάτω από τα σκεπάσματα και περίμενα να τελειώσει όλος ο χαμός.
Αλλά γενικά λατρεύω τη βροχή, την απαλή βροχή όπως προείπα.
Δυστυχώς ο καιρός μέχρι τώρα δεν μας έχει χαρίσει απαλή βροχή. Σχεδόν κάθε μέρα γίνεται χαμός. Αλλά οκ, φθινόπωρο έχουμε. Ήταν αναμενόμενο.
Πως τα πήγα στην παρουσίαση του βιβλίου μου
Η παρουσίαση του βιβλίου μου «Εγκλήματα στην Αθήνα» έγινε ημέρα Κυριακή 20/10/2019 στον ΚΟΜΗΣ στα Άνω Πατήσια. Όσοι ήρθατε το ξέρετε, όσοι δεν ήρθατε διαβάστε μια ωραία ιστορία.
Ήμουν πολύ αγχωμένη, όλη μέρα δεν έφαγα και ήμουν ξαπλωμένη να κοιτάω το ταβάνι. Προσπαθούσα ανά στιγμές να μάθω το λόγο μου απ έξω χωρίς κάποια επιτυχία. Η ταχυπαλμία ήταν μεγάλη και γενικά με διακατείχε άπειρο άγχος.
Όταν ξεκίνησα να ετοιμάζομαι όλα πήγαιναν καλά. Το πουκάμισο και το παντελόνι (χωρίς να τα έχω κάνει πρόβα) έστρωσαν ωραία πάνω μου, ήρθε η κολλητή μου η Δέσποινα και μου έφτιαξε τα μαλλιά, έκανα και ένα καλό μακιγιάζ και ξεκινήσαμε. Στο δρόμο κρατούσα την ομιλία μου αγκαλιά και έριχνα κλεφτές ματιές χωρίς όμως να συγκρατώ λέξεις. Έτρεμα. Ήταν η παρουσίαση, η πρώτη μου παρουσίαση, για το παιδί μου, το καμάρι μου, το βιβλίο μου. Δεν ήξερα τι θα συμβεί, δεν ήξερα πως θα είναι… δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ. Φτάνουμε στον ΚΟΜΗΣ, και μετά από ολιγόλεπτη αναμονή ξεκινάμε. Η εκδότρια, η Άννα Ραζή, παίρνει το λόγο πρώτη και ξεκινάει να ανοίγει την παρουσίαση. Είπε και κάποια λόγια για μένα, αλλά να σας πω την αλήθεια δεν συγκράτησα τίποτα. Ήμουν τόσο αγχωμένη που δεν άκουγα τίποτα. Απλά σκεφτόμουν «πω πω, έρχεται η σειρά μου. Θα πρέπει να μιλήσω μπροστά σε κόσμο και να φαίνομαι άνετη». Μπροστά μου ήταν η ομιλία μου. Τυπωμένη σε ένα φάκελο. Λέω «οκ, θα τη διαβάσω από μέσα» και όλα καλά. Έρχεται η σειρά μου, η εκδότρια λέει «Ιωάννα, μίλα» και ξεκινάω. Διάβαζα από μέσα μέχρι και την «καλησπέρα» που είπα στο κοινό. Κάποια στιγμή, στα 2/3 του λόγου είχα γράψει μια ιστορία για το πώς πήραν τα ονόματα τους οι χαρακτήρες του βιβλίου μου. Σηκώνω το βλέμμα από το χαρτί και λέω «αυτό θα σας το πω απ έξω γιατί το ξέρω» και γέλασε το κοινό. Γέλασε το κοινό, γέλασα και εγώ και είπα την ιστορία. Τελειώνει ο λόγος και μιλάνε μετά οι άλλοι δύο συγγραφείς που ήταν μαζί μου. Τα πήγαν πολύ καλύτερα από μένα μπορώ να πω.
Όταν έφτασαν στο τέλος οι ομιλίες, υπογράψαμε τα αντίτυπα των βιβλίων μας για τους αναγνώστες και φυσικά πήγα και ζήτησα γνώμη για το πώς τα πήγα. Όλοι μου είπαν εξαιρετικά. Πολύ καλύτερα απ ότι περίμεναν όλοι. Το άγχος δεν μου έφυγε καλά, καλά μέχρι το τέλος της βραδιάς. Μπορεί να τελείωσε η ομιλία μου αλλά για κάποιο άσχετο λόγο ακόμη έτρεμα.
Σημασία έχει παιδιά πως όλα πήγαν καλά! Το βιβλίο μου πλέον κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Anima!!!
Ήμουν πολύ αγχωμένη, όλη μέρα δεν έφαγα και ήμουν ξαπλωμένη να κοιτάω το ταβάνι. Προσπαθούσα ανά στιγμές να μάθω το λόγο μου απ έξω χωρίς κάποια επιτυχία. Η ταχυπαλμία ήταν μεγάλη και γενικά με διακατείχε άπειρο άγχος.
Όταν ξεκίνησα να ετοιμάζομαι όλα πήγαιναν καλά. Το πουκάμισο και το παντελόνι (χωρίς να τα έχω κάνει πρόβα) έστρωσαν ωραία πάνω μου, ήρθε η κολλητή μου η Δέσποινα και μου έφτιαξε τα μαλλιά, έκανα και ένα καλό μακιγιάζ και ξεκινήσαμε. Στο δρόμο κρατούσα την ομιλία μου αγκαλιά και έριχνα κλεφτές ματιές χωρίς όμως να συγκρατώ λέξεις. Έτρεμα. Ήταν η παρουσίαση, η πρώτη μου παρουσίαση, για το παιδί μου, το καμάρι μου, το βιβλίο μου. Δεν ήξερα τι θα συμβεί, δεν ήξερα πως θα είναι… δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ. Φτάνουμε στον ΚΟΜΗΣ, και μετά από ολιγόλεπτη αναμονή ξεκινάμε. Η εκδότρια, η Άννα Ραζή, παίρνει το λόγο πρώτη και ξεκινάει να ανοίγει την παρουσίαση. Είπε και κάποια λόγια για μένα, αλλά να σας πω την αλήθεια δεν συγκράτησα τίποτα. Ήμουν τόσο αγχωμένη που δεν άκουγα τίποτα. Απλά σκεφτόμουν «πω πω, έρχεται η σειρά μου. Θα πρέπει να μιλήσω μπροστά σε κόσμο και να φαίνομαι άνετη». Μπροστά μου ήταν η ομιλία μου. Τυπωμένη σε ένα φάκελο. Λέω «οκ, θα τη διαβάσω από μέσα» και όλα καλά. Έρχεται η σειρά μου, η εκδότρια λέει «Ιωάννα, μίλα» και ξεκινάω. Διάβαζα από μέσα μέχρι και την «καλησπέρα» που είπα στο κοινό. Κάποια στιγμή, στα 2/3 του λόγου είχα γράψει μια ιστορία για το πώς πήραν τα ονόματα τους οι χαρακτήρες του βιβλίου μου. Σηκώνω το βλέμμα από το χαρτί και λέω «αυτό θα σας το πω απ έξω γιατί το ξέρω» και γέλασε το κοινό. Γέλασε το κοινό, γέλασα και εγώ και είπα την ιστορία. Τελειώνει ο λόγος και μιλάνε μετά οι άλλοι δύο συγγραφείς που ήταν μαζί μου. Τα πήγαν πολύ καλύτερα από μένα μπορώ να πω.
Όταν έφτασαν στο τέλος οι ομιλίες, υπογράψαμε τα αντίτυπα των βιβλίων μας για τους αναγνώστες και φυσικά πήγα και ζήτησα γνώμη για το πώς τα πήγα. Όλοι μου είπαν εξαιρετικά. Πολύ καλύτερα απ ότι περίμεναν όλοι. Το άγχος δεν μου έφυγε καλά, καλά μέχρι το τέλος της βραδιάς. Μπορεί να τελείωσε η ομιλία μου αλλά για κάποιο άσχετο λόγο ακόμη έτρεμα.
Σημασία έχει παιδιά πως όλα πήγαν καλά! Το βιβλίο μου πλέον κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Anima!!!
Η παρουσίαση του βιβλίου μου
Γεια σου κόσμε! Χρόνια και ζαμάνια! Έχω πολύ καιρό να γράψω κάτι είναι η αλήθεια. Βέβαια δεν ήταν τόσο από έλλειψη γεγονότων όσο από έλλειψη χρόνου. Αλλά οκ, θα το φτιάξουμε και αυτό.
Αχ, το βιβλίο μου… επιτέλους έφτασα στην τελική ευθεία. Η παρουσίαση είναι στις 20/10/2019 και ώρα 19:45 στον ΚΟΜΗΣ στα Άνω Πατήσια (Λασκαράτου 20 για όποιον ενδιαφέρεται).
Τα κατάφερα, τα κατάφερα και δεν μπορώ να το πιστέψω ακόμη. Μακάρι να είχα μια χρονομηχανή να πάω πίσω στο χρόνο στην 14χρονη Ιωάννα και να της πω «Συνέχισε έτσι και το όνειρο θα πραγματοποιηθεί. Μην φοβάσαι τίποτα».
Από μικρή το μόνο που ήθελα ήταν να γράφω. Να μοιράζομαι τη φαντασία μου με όλους. Και επιτέλους μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία. Οι εκδόσεις ΆΝΙΜΑ είναι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί εδώ και ένα χρόνο.
Δεν θα πω παραπάνω πράγματα, απλώς ελάτε στην παρουσίαση και θα μοιραστώ μαζί σας μερικές όμορφες ιστορίες!!!
Αχ, το βιβλίο μου… επιτέλους έφτασα στην τελική ευθεία. Η παρουσίαση είναι στις 20/10/2019 και ώρα 19:45 στον ΚΟΜΗΣ στα Άνω Πατήσια (Λασκαράτου 20 για όποιον ενδιαφέρεται).
Τα κατάφερα, τα κατάφερα και δεν μπορώ να το πιστέψω ακόμη. Μακάρι να είχα μια χρονομηχανή να πάω πίσω στο χρόνο στην 14χρονη Ιωάννα και να της πω «Συνέχισε έτσι και το όνειρο θα πραγματοποιηθεί. Μην φοβάσαι τίποτα».
Από μικρή το μόνο που ήθελα ήταν να γράφω. Να μοιράζομαι τη φαντασία μου με όλους. Και επιτέλους μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία. Οι εκδόσεις ΆΝΙΜΑ είναι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί εδώ και ένα χρόνο.
Δεν θα πω παραπάνω πράγματα, απλώς ελάτε στην παρουσίαση και θα μοιραστώ μαζί σας μερικές όμορφες ιστορίες!!!
Μου συμβαίνει κάτι ηλίθιο
Είμαι καπνίστρια εδώ και πολλά χρόνια. Τόσα πολλά που πλέον το κάπνισμα είναι μέρος της προσωπικότητας μου. Όσοι με ξέρουν αυτά τα χρόνια με θυμούνται με ένα τσιγάρο στο στόμα. Γεγονός είναι πως δεν θέλησα ποτέ να το κόψω. Μου το ζητούσαν όλοι αλλά δεν άκουγα κανέναν. Είναι το αγχολυτικό μου, είναι η ηρεμία μου. Δεν το αφήνω. Ήρθε ο καιρός λοιπόν που αποφάσισα μόνη μου να το ελαττώσω. ΌΧΙ να το κόψω. Απλά από 25 τσιγάρα τη μέρα θα έπεφτα στα 10.
«Καλό ακούγεται» σκέφτηκα.
Όποτε έκανα ένα τσιγάρο σκεφτόμουν «οκ, τέλος για μια ώρα»… και με έπιανε άγχος!!! Και πάνω στο άγχος μου άναβα ένα ακόμη!!!
Αυτός ο φαύλος κύκλος συνεχίστηκε για μερικές μέρες. Τελικά το πήρα απόφαση, ή θα το ελαττώσω ή θα το κόψω και για μένα το να το κόψω δεν είναι εφικτό οπότε… ναι κυρίες και κύριοι… το ελάττωσα. Και όχι στα 10 τσιγάρα τη μέρα αλλά στα 8!!!
Για μένα είναι επίτευγμα αυτό. Για έναν άνθρωπο που δεν έχει θέληση να κόψει το τσιγάρο, το να το ελαττώσει είναι επίτευγμα, πώς να το κάνουμε; Είχα και την άλλη άποψη του νομίσματος, άνθρωποι που μου είπαν πως δεν τους λέει κάτι η προσπάθεια μου από τη στιγμή που δεν το έκοψα εντελώς. Ευτυχώς για μένα η γνώμη αυτών των ανθρώπων δεν μετράει, μετράει μόνο η δική μου για τον εαυτό μου. Και ναι, κατάφερα κάτι καλό για την υγεία μου, το σώμα μου και την τσέπη μου! Τα φιλιά μου σε όσους δεν πιστεύουν σε μένα!
«Καλό ακούγεται» σκέφτηκα.
Όποτε έκανα ένα τσιγάρο σκεφτόμουν «οκ, τέλος για μια ώρα»… και με έπιανε άγχος!!! Και πάνω στο άγχος μου άναβα ένα ακόμη!!!
Αυτός ο φαύλος κύκλος συνεχίστηκε για μερικές μέρες. Τελικά το πήρα απόφαση, ή θα το ελαττώσω ή θα το κόψω και για μένα το να το κόψω δεν είναι εφικτό οπότε… ναι κυρίες και κύριοι… το ελάττωσα. Και όχι στα 10 τσιγάρα τη μέρα αλλά στα 8!!!
Για μένα είναι επίτευγμα αυτό. Για έναν άνθρωπο που δεν έχει θέληση να κόψει το τσιγάρο, το να το ελαττώσει είναι επίτευγμα, πώς να το κάνουμε; Είχα και την άλλη άποψη του νομίσματος, άνθρωποι που μου είπαν πως δεν τους λέει κάτι η προσπάθεια μου από τη στιγμή που δεν το έκοψα εντελώς. Ευτυχώς για μένα η γνώμη αυτών των ανθρώπων δεν μετράει, μετράει μόνο η δική μου για τον εαυτό μου. Και ναι, κατάφερα κάτι καλό για την υγεία μου, το σώμα μου και την τσέπη μου! Τα φιλιά μου σε όσους δεν πιστεύουν σε μένα!
Τι γίνεται με το βιβλίο μου
Όπως οι περισσότεροι από εσάς γνωρίζουν έγραψα ένα βιβλίο. Είναι αστυνομικό μυθιστόρημα και διαδραματίζεται στην Αθήνα του σήμερα. Γι’ αυτό το βιβλίο υπέγραψα συμβόλαιο με τις εκδόσεις ΑΝΙΜΑ. Αυτό έχει τα καλά του αλλά και τα κακά του. Δηλαδή, οι εκδόσεις ΑΝΙΜΑ είναι μια ομάδα ανθρώπων που πιστεύουν πολύ στον συγγραφέα και το έργο του. Γι’ αυτό λοιπόν δεν ζητάνε χρήματα με τα οποία στην ουσία κάνεις αυτοέκδοση. Σου κάνουν εκείνοι την επιμέλεια του βιβλίου και εκεί που δεν μπορούν να επέμβουν (γιατί είναι πνευματικά δικαιώματα) βάζουν τον συγγραφέα να κάνει αλλαγές. Βρέθηκα λοιπόν σε αυτήν την κατηγορία. Ο συγγραφέας που έπρεπε να κάνει αλλαγές στο μυθιστόρημα του. Συνοπτικά, όπως είχα γράψει το βιβλίο δεν ήταν ξεκάθαρο σε τι κοινό απευθυνόμουν. Ξεκινούσε παιδικό, στη μέση εφηβικό και προς το τέλος ενηλίκων. Η κυρία Άννα (η εκδότρια μου) και η κυρία Νατάσα (η επιμελήτρια μου) ζήτησαν να γίνει ένα συμβούλιο για να δούμε πως θα το φτιάξουμε όλο αυτό το χάος. Story time.
Επί δύο ώρες μου έλεγαν τι έπρεπε να κάνω για να γίνει το βιβλίο παιδικό, δηλαδή για παιδιά έως δώδεκα ετών. Τις άκουγα με προσοχή. Είχα απορίες. Κάποια στιγμή ζήτησα να πάω στην τουαλέτα και καθώς μπήκα μέσα, κοίταξα τον καθρέφτη και λέω στον εαυτό μου «δεν θες να γράψεις παιδικό». Η ιδέα και μόνο πως θα έγραφα κάτι παιδικό με σκότωνε. Πνιγόμουν. Δεν είναι για μένα, ξέρω ποια είμαι, ξέρω τις δυνατότητες μου. Και ένα παιδικό μυθιστόρημα δεν είναι κάτι που μπορώ να γράψω… εύκολα. Γιατί αν θέλω μπορώ να το γράψω, απλώς θα με δυσκολέψει.
Βγαίνω από την τουαλέτα και έπειτα από δύο ώρες ανακοινώνω σε εκδότρια και επιμελήτρια ότι δεν γράφω παιδικό μυθιστόρημα. Έμειναν λίγο παγωτό που λένε αλλά οκ, ξεκινήσαμε να κοιτάμε των ενηλίκων.
Κάποια στιγμή καθώς έκανα τις αλλαγές μόνη μου γιατί δεν γινόταν να επέμβουν στο κείμενο μου, μου ήρθε ένα μέιλ.
Στο μείλ αυτό αναγραφόταν αναλυτικά ποια κεφάλαια έπρεπε να μείνουν και ποια να φύγουν. Έπαθα σοκ. Άρχισα να σκέφτομαι ότι μου βιάζουν το βιβλίο, έκλαψα, ανέβασα δεκαοκτώ πίεση και μου άνοιξε η μύτη. Λέω, αυτό ήταν, σκίζω το συμβόλαιο.
Περίμενα περίπου τέσσερις μέρες, για να είμαι ήρεμη και τους πήρα τηλέφωνο. Τους είπα ότι οι αλλαγές που ζητούν δεν είναι εφικτές, συζητούσα με την εκδότρια γύρω στα είκοσι πέντε λεπτά.
Τέλος καλό όλα καλά. Τα βρήκαμε σχεδόν αμέσως. Συμφωνήσαμε σε κάποια πράγματα, διαφωνήσαμε σε άλλα, αλλά ευτυχώς υπήρξε μέση λύση.
Οπότε όσον αφορά το βιβλίο… παιδιά είμαι στις διορθώσεις!!!
Επί δύο ώρες μου έλεγαν τι έπρεπε να κάνω για να γίνει το βιβλίο παιδικό, δηλαδή για παιδιά έως δώδεκα ετών. Τις άκουγα με προσοχή. Είχα απορίες. Κάποια στιγμή ζήτησα να πάω στην τουαλέτα και καθώς μπήκα μέσα, κοίταξα τον καθρέφτη και λέω στον εαυτό μου «δεν θες να γράψεις παιδικό». Η ιδέα και μόνο πως θα έγραφα κάτι παιδικό με σκότωνε. Πνιγόμουν. Δεν είναι για μένα, ξέρω ποια είμαι, ξέρω τις δυνατότητες μου. Και ένα παιδικό μυθιστόρημα δεν είναι κάτι που μπορώ να γράψω… εύκολα. Γιατί αν θέλω μπορώ να το γράψω, απλώς θα με δυσκολέψει.
Βγαίνω από την τουαλέτα και έπειτα από δύο ώρες ανακοινώνω σε εκδότρια και επιμελήτρια ότι δεν γράφω παιδικό μυθιστόρημα. Έμειναν λίγο παγωτό που λένε αλλά οκ, ξεκινήσαμε να κοιτάμε των ενηλίκων.
Κάποια στιγμή καθώς έκανα τις αλλαγές μόνη μου γιατί δεν γινόταν να επέμβουν στο κείμενο μου, μου ήρθε ένα μέιλ.
Στο μείλ αυτό αναγραφόταν αναλυτικά ποια κεφάλαια έπρεπε να μείνουν και ποια να φύγουν. Έπαθα σοκ. Άρχισα να σκέφτομαι ότι μου βιάζουν το βιβλίο, έκλαψα, ανέβασα δεκαοκτώ πίεση και μου άνοιξε η μύτη. Λέω, αυτό ήταν, σκίζω το συμβόλαιο.
Περίμενα περίπου τέσσερις μέρες, για να είμαι ήρεμη και τους πήρα τηλέφωνο. Τους είπα ότι οι αλλαγές που ζητούν δεν είναι εφικτές, συζητούσα με την εκδότρια γύρω στα είκοσι πέντε λεπτά.
Τέλος καλό όλα καλά. Τα βρήκαμε σχεδόν αμέσως. Συμφωνήσαμε σε κάποια πράγματα, διαφωνήσαμε σε άλλα, αλλά ευτυχώς υπήρξε μέση λύση.
Οπότε όσον αφορά το βιβλίο… παιδιά είμαι στις διορθώσεις!!!
Γνωστοί Άγνωστοι
Ως Ιωάννα, τα τελευταία χρόνια, έχω παρατηρήσει στον εαυτό μου ότι είναι αρκετά κοινωνικός. Βγαίνω για μια βόλτα και χαιρετάω μαγαζάτορες, γνωστούς μέχρι και σκυλιά. Πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη, πάντα με ευγένεια. Έχει γίνει ένα περιστατικό δυο με τρεις φορές που με έχει σοκάρει λίγο. Μιλάω για τους «γνωστούς άγνωστους» του facebook και του instagram. Άτομα με τα οποία είμαστε φίλοι στα social media, ανταλλάζουμε Like στις φωτογραφίες μας, και στο δρόμο όταν τα βλέπω κάνουν πως δεν με βλέπουν και κοιτάνε την άλλη μεριά του δρόμου ή το πεζοδρόμιο.
Και έχω το εξής ερώτημα, αν δεν έχεις σκοπό να μου μιλήσεις γιατί μου κάνεις like; Έχω όλη την καλή διάθεση να σου πω μια «καλημέρα» ή ένα «γεια». Με βλέπεις, σε κοιτάω, χαμογελάω και γυρνάς από την άλλη. Δεν είναι ευγενικό αυτό. Δεν είπα να αποκτήσουμε μια σχέση με βάθος και νόημα αλλά η «καλημέρα» του Θεού είναι, μοίρασε την. Δεν θα σου πιάσω την κουβέντα, δεν θα σε σταματήσω να πούμε τα νέα μας. Είναι αγνές οι προθέσεις μου. «Καλημέρα» και ο καθένας το δρόμο του. Τόσο απλά.
Δεν ξέρω, ακόμη με μπερδεύουν λίγο αυτές οι διαδικτυακές σχέσεις. Που θα πάει; Θα τις μάθω.
Και έχω το εξής ερώτημα, αν δεν έχεις σκοπό να μου μιλήσεις γιατί μου κάνεις like; Έχω όλη την καλή διάθεση να σου πω μια «καλημέρα» ή ένα «γεια». Με βλέπεις, σε κοιτάω, χαμογελάω και γυρνάς από την άλλη. Δεν είναι ευγενικό αυτό. Δεν είπα να αποκτήσουμε μια σχέση με βάθος και νόημα αλλά η «καλημέρα» του Θεού είναι, μοίρασε την. Δεν θα σου πιάσω την κουβέντα, δεν θα σε σταματήσω να πούμε τα νέα μας. Είναι αγνές οι προθέσεις μου. «Καλημέρα» και ο καθένας το δρόμο του. Τόσο απλά.
Δεν ξέρω, ακόμη με μπερδεύουν λίγο αυτές οι διαδικτυακές σχέσεις. Που θα πάει; Θα τις μάθω.
Φτιάχνοντας το Blog
Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ήδη ότι είμαι άσσος στην τεχνολογία σε θέματα software. Είμαι ικανή να φτιάξω κινητά, tablets ακόμη και υπολογιστές. Να όμως που έγινε κάτι που με προβλημάτισε για δυο ώρες. Συνήθως μου παίρνει πολύ λιγότερο να καταλάβω το πρόβλημα και να το λύσω.
Ας σας πω την ιστορία ξεκινώντας από μια βδομάδα πίσω.
Μου ήρθε η ιδέα, όντας συγγραφέας του λόγου μου, να φτιάξω ένα site για να προμοτάρω τη δουλειά μου. Σπάνια ένας συγγραφέας έχει site και μάλιστα αυτοί που έχουν είναι ήδη καταξιωμένοι στο χώρο. Ξεκίνησα λοιπόν να παίρνω προσφορές από τεχνικούς υπολογιστών για να μου φτιάξουν το site. Μιλάμε για αστρονομικά ποσά. Δεν μπορώ να πληρώσω αυτόν τον καιρό κάτι τέτοιο οπότε άρχισα να σκέφτομαι λύσεις. Τελικά έτυχε να έχω μια δύσκολη βδομάδα με πολύ τρέξιμο και ελάχιστο ύπνο που με έκανε να φτάσω στα σημεία παραισθήσεων. Τέλος πάντων, μου λέει ένας τεχνικός κάποια στιγμή να φτιάξω blog. Δεν ενθουσιάστηκα γιατί μου έχουν φάει τη ζωή τα blogs. Είχα πολλά κατά καιρούς και τα ξέρω απ έξω. Καθώς ωρίμαζε η ιδέα μέσα μου είπα ένα βράδυ να δοκιμάσω να φτιάξω ένα blog. Λέω, άλλωστε, τα παίζω στα δάχτυλα. Αμ, δε!
Μου πήρε δυο ώρες να καταλάβω πως γίνονταν κάποια απλά πράγματα. Τώρα… ή ήμουν πολύ κουρασμένη λόγω δύσκολης εβδομάδας ή σκούριασα και ξέχασα πως φτιάχνεται ένα blog.
Σημασία έχει ότι έχουμε καλό τέλος. Βρήκα την άκρη μου (με κόπο) και το blog είναι έτοιμο. Ελπίζω να απολαύσετε τις ιστορίες μου! Φανταστικές και μη!
Ας σας πω την ιστορία ξεκινώντας από μια βδομάδα πίσω.
Μου ήρθε η ιδέα, όντας συγγραφέας του λόγου μου, να φτιάξω ένα site για να προμοτάρω τη δουλειά μου. Σπάνια ένας συγγραφέας έχει site και μάλιστα αυτοί που έχουν είναι ήδη καταξιωμένοι στο χώρο. Ξεκίνησα λοιπόν να παίρνω προσφορές από τεχνικούς υπολογιστών για να μου φτιάξουν το site. Μιλάμε για αστρονομικά ποσά. Δεν μπορώ να πληρώσω αυτόν τον καιρό κάτι τέτοιο οπότε άρχισα να σκέφτομαι λύσεις. Τελικά έτυχε να έχω μια δύσκολη βδομάδα με πολύ τρέξιμο και ελάχιστο ύπνο που με έκανε να φτάσω στα σημεία παραισθήσεων. Τέλος πάντων, μου λέει ένας τεχνικός κάποια στιγμή να φτιάξω blog. Δεν ενθουσιάστηκα γιατί μου έχουν φάει τη ζωή τα blogs. Είχα πολλά κατά καιρούς και τα ξέρω απ έξω. Καθώς ωρίμαζε η ιδέα μέσα μου είπα ένα βράδυ να δοκιμάσω να φτιάξω ένα blog. Λέω, άλλωστε, τα παίζω στα δάχτυλα. Αμ, δε!
Μου πήρε δυο ώρες να καταλάβω πως γίνονταν κάποια απλά πράγματα. Τώρα… ή ήμουν πολύ κουρασμένη λόγω δύσκολης εβδομάδας ή σκούριασα και ξέχασα πως φτιάχνεται ένα blog.
Σημασία έχει ότι έχουμε καλό τέλος. Βρήκα την άκρη μου (με κόπο) και το blog είναι έτοιμο. Ελπίζω να απολαύσετε τις ιστορίες μου! Φανταστικές και μη!